IKALAWA

Nawala ang gumagalaw na larawan at hindi siya nakaimik.

First time kong makasaksi ng ganitong phenomenon.

Napaatras ako ng ilang hakbang at nag-brainstorm kung ano ang dapat kong gawin pagkatapos ng nakita ko.

"Should i- should i-" Napabuntong-hininga ako habang mahigpit kong hinawakan ang isa kong kamay.

Napaisip ako saglit. Ang isang bagay na tulad nito ay hindi dapat iwanan lamang sa akin, kailangan kong sabihin sa isang tao ang tungkol dito. Pero kanino? Iniwan ko ang aking sarili na nakatitig sa manika ng ilang minuto. Ngunit may nagsabi sa akin na kunin ito, bilang ebidensya.

Lumuhod ako at kinuha ang manika. Nararamdaman ko ang lamig sa aking gulugod habang inilalagay ko ang isang daliri dito. Ipinikit ko ang aking mga mata habang dahan-dahan kong itinataas ito mula sa lupa. Iminulat ko ang aking mga mata, kitang kita ko ang mga mata ng manika na diretsong nakatingin sa akin. Marahas kong niyugyog ang manika at saka tumakbo palayo sa gate ng campus.

Nakapikit ang mga mata ko at kumaripas ng takbo papunta sa mga tao sa unahan.

I felt my face bump into a back, I opened my eyes and found myself staring at the back of some senior. Naglakad ako paatras at niyakap ng mahigpit ang manika. Lumingon ang senior, at tinuon ang atensyon sa akin.

Ito ay hindi isang senior, ngunit ang aktwal na punong guro.

Nakapagtataka, ang punong guro ay napakabata at nakikihalo sa kapaligiran. At iyon ay isang malaking problema. Hindi ko alam kung sinusubukan niyang bantayan ang mga estudyante, o gusto niyang tignan ang mga estudyante ng mata sa mata.

Habang pinupulot ko ang mga kaisipang iyon sa isip ko, nakatitig siya sa akin, binabasa ang nasa isip ko.

Kinakabahan ako dahil ito ang araw ng pagsusulit at sigurado akong wala ako sa pagsusulit. Nakakahiya din dahil may iba pang dadalo sa pagsusulit. Ito ay talagang magpapabagsak sa akin sa pagsusulit, at uuwi na walang dala.

Ngunit ngumiti siya.

"Nagmamadali, Miss Jenkins? Hindi pa nagsisimula ang exam." Sabi niya habang nasa shoulder level ang mga braso niya na nakaunat.

Ang gwapo niyang accent ay musika sa pandinig ko.

Siya ay may marangyang itim na buhok na maikli sa antas ng balikat, isang maganda at maayos na pagkakaplantsa ng uniporme, at isang makintab na ID na may nakasulat na pangalan.

Blake Wellington

Napatingin ang Punong Guro sa kanyang relo.

Ito ay walang espesyal, isang normal na relo lamang na pagmamay-a*i ng aking ama noong siya ay bata pa. O hindi ko napansin ang pagtaas ng halaga nito dahil antigo na ito ngayon.

Pinagmasdan ko siyang nakatalikod at matikas niyang pinitik ang dalawang daliri niya. Hudyat na iyon para buksan ng mga nakatatanda ang gate. 

Ang gate sa gymnasium ay gawa sa bakal, isang barikada na uri ng gate.

Bumukas ang mga pintuan at pinauna ang punong guro. Ibinaba ng mga nakatatanda ang kanilang mga tingin habang kami ay sumusulong sa mga linya. Ako ang huli sa dalawang linya ng mga dumalo, na sinusundan ang landas ng isang kapwa babae.

Itinago ko ang manika sa isang maliit na sling bag na nakasabit sa aking kaliwang balikat, sinusubukang magnakaw ng sulyap sa aking likuran.

Ang multo ng batang babae ay naroon pa rin, nakatitig sa aking kaluluwa. Nararamdaman kong galit siya sa pagnanakaw ng manika, ngunit kailangan ko.

Umihip ang hangin at nakaramdam na naman ako ng panginginig. Ang nakakatakot na nakatatanda ay maaaring sinusubukang kilabot muli ako, o…. andito na yung ghost girl.

Ang tarangkahan ng barikada ay sarado sa likuran ko, at tinakpan ng manipis na ulap ang paningin ng mga puno at multo ng batang babae.

Dinala kami ng mga nakatatanda sa aming mga upuan sa pananaw, isang metro ang layo sa isa't isa upang maiwasan ang pagdaraya.

Mabilis kong sinulyapan ang lahat bago umupo. Ayon sa aking mga kalkulasyon, kami ay humigit-kumulang isang daang dadalo mula sa buong estado. Karamihan ay mula sa mga pribadong paaralan, at ang ilan ay mula sa mga pampublikong paaralan.

Medyo natagalan ang nakatatanda sa pamamahagi ng mga test paper sa huling row, kung saan ako naroon.

Napatitig ako sa test paper. Nilaro ko ang aking panulat, at nakakapagtaka kung ano ang pinag-aralan ko ay nasa pagsusulit. Naririnig ko ang malalakas na scribbles na patuloy na umaalingawngaw sa paligid ng gymnasium.

Tinakpan ko ng kaliwang kamay ko ang kaliwang tenga ko at itinuon ang atensyon ko sa pagsubok.

Sa isang lugar sa gymnasium, may isang kakaibang babae ang namamayagpag sa pagsusulit. Sa ilalim ng kanyang upuan ay ang kanyang sariling anino, matatag at kinokopya ang bawat galaw.

Anino ba talaga?

Kinurap-kurap ng anino ang walang buhay nitong mga mata at kinakamot ang 2D nitong ulo. Ang anino ay may scribbly texture na parang ginawa ng isang taong tamad na kulayan ang isang anino ng itim.

Lumaki ang anino hanggang sa maabot nito ang ibang estudyante sa likuran ng kakaibang babae. Umakyat ito mula sa paa ng estudyante hanggang sa d****b ng estudyante.

POINT OF VIEW NG MGA MAG-AARAL

Nanginginig ako nang makaramdam ako ng sobrang bigat sa paa ko. Para akong nakaramdam ng pagod. Though I thought it was just the feeling of insecurities from the answers I write back on the exam. Sa tingin ko ito ay pagkabalisa lamang dahil hindi ako nag-aral ng mabuti noon.

Ngunit ito ay hindi.

Niyuko ko ang katawan ko at tumingin sa ibaba. Isang itim, anino na figure na may scribbly texture ay nasa aking mga paa, bumabalot ng mahigpit sa aking mga paa upang umakyat sa aking itaas na katawan. Ibinuka ko ang aking bibig para sumigaw, ngunit ang lumalabas, ay itim na usok. Bago ko pa malaman, ang anino ay nasa loob ko, naglalabas ng itim na usok na nalalabi sa aking bibig.

Naririnig ko itong nagsasalita sa akin.

Sa una, ito ay parang humihinga, ngunit habang lumalakas ito, nakakatakot ito. Isang salita lang ang sinabi niya sa akin, isang salita na nagpapatay sa akin.

PATAYIN

Nawalan ako ng malay.

Nagdilim ang paningin ko habang tinatakpan ng itim na usok ang eyeballs ko. At ngayon nakaupo ako dito, blangko ang mukha.

May babaeng nasa harapan ko. Nabalot ng usok ang leeg niya, at hindi ko maiwasang manood na lang.

Pinagmamasdan ko siyang masuffocate habang ang usok ay nababalot ng mas mahigpit. Napapikit siya, at nahulog siya sa isang tahimik na patay. Habang nakatutok ang mga smoke eyeballs ko sa babae, lumingon ang mga ghost eyes ko na malapit nang lumabas sa katawan ko para tignan kung ano ang ginagawa nila.

Walang pumapansin, kahit ang pinakamalapit na senior na isang metro lang ang layo... Walang mata na nakatingin, ni sumulyap sa amin. Kumbaga, gusto nilang mamatay tayo para maabot nila ang mga wanted na numero... Ganito ba ang education? Ito ba ay nasa kanilang curriculum?

Lumingon ako sa babae. Patay na siya.

Pinatayo siya ng usok mula sa kanyang upuan. Pumasok ang usok sa kanyang katawan at nagkaroon siya ng itim na mga mata. Napatitig ako sa mga mata niya.

Kitang kita sa mukha ng dalaga ang gutom sa dugo at laman. Pero pinandilatan ako ng multo niya na malapit nang umalis sa katawan niya. She was glaring na parang gusto niyang maglagay ng espada sa katawan ko.

Pero tapos na para sa aming dalawa.

patay na tayo.

Wala na ang nagniningning na liwanag sa aking kinabukasan. Kadiliman lang.

Nawala ang aking katawan, ang aking buong pagkatao.

Pero unfair na kami  lang.

Deserve din ng iba.

Sa galit at pagpatay, inihagis ko ang babae sa paligid ng gym. Ang usok na lubid ay humahaba at mas mahaba habang ito ay nasisiyahang kainin ang ating mga espiritu sa loob ng ating mga katawan.

Naabala ang mga estudyante sa pagsusulit.

Bakit hindi na lang sila lumingon?

Lumingon ka lang.

Ito ay napaka-simple.

TULUNGAN MO KAMI.

HINDI KAMI DESERVE ITO.

Salamat sa pagtapos ng kabanatang ito!

Hanggang sa muli!

-Annie Chan