IKAPITO

Ito ay dapat na maging isang normal na unang araw ng paaralan.

Ngunit nangyari ito.

Iniisip kong muli ang lahat ng mga desisyon sa buhay ko habang nakaramdam ako ng guilt sa aking gulugod.

Kung hindi ako naging baliw pagdating sa buhay, nasa simpleng paaralan na ako, ang pinakamatalino sa kanilang lahat.

Pero dahil sa kalokohan at katangahan kong pag-iisip, eto ako ngayon.

Ginawa ko ang aking mga iniisip sa isang ideya upang makatakas o makayanan ang ganitong uri ng kapaligiran.

Napalunok ako. Ang ideyang ito ay dapat na tama, kung ito ay nagpapasok sa akin sa maling landas, ako ay tiyak na mapapahamak. Ang aking katalinuhan, pagdating sa mga desisyon sa buhay, ay napakababa. Pero hindi ko sinasabing lagi akong mali.

Nakaisip ako ng ideya, na sa tingin ko ay sapat na para makayanan ang sitwasyong ito.

"I should escape this place," Sumimangot ang sariling kilay. Ngunit pagkatapos ay bumalik ito sa normal na estado. "Sa pamamagitan ng pagtatapos."

Ito ay mukhang isang hangal na desisyon, ngunit ito ay mas ligtas kaysa sa pagtakas sa pamamagitan ng pag-akyat sa mga pader ng paaralang ito.

Pinunasan ko ang mata ko gamit ang kamay ko. Tumalikod ako at tinulak ang daan sa mga pulutong ng mga estudyante. Kailangan kong makaalis dito bago pa tayo simulan ng mga robot na iyon,

Kung robot talaga sila.

Naririnig ko ang kanilang mga ungol at ungol habang papalayo ako. Pumikit ako habang bumubulong ng 'sorry' sa kung sino man ang mabangga ko. Ibinaba ko ang ulo ko. Bumigat ang mga paa ko, bumagal ang tibok ng puso ko.

Kailangan ko pang pumunta.

Pilit kong tinaas ang mga paa ko para maglakad. Makapal ang mga tao, at ang mga taong sinusubukan kong makalusot ay itinutulak ako pabalik.

Anong ginagawa nila?

Inipon ko ang kalahati ng aking lakas, naikuyom ko ang aking mga kamao. I need to push myself into this para makaalis ako sa crowd na ito.

Kahit mabagal ang tindig ko, naririnig ko pa rin ang mga sigaw nila. Sa labas ng crowd, nagkakagulo ang lahat. Walang nakakaalam kung sino ang susunod na mamamatay.

Paano kung ako iyon? Ikaw?

Lahat ay umiiyak, nagmamakaawa kung sino man ang gumagawa nito.

Ramdam ko ang malamig na hangin na h*******k sa mukha ko habang papalapit ako ng papalapit sa entrance. Natapilok ako at tumayo. Bumalik ang mga braso ng robot, handang mang-agaw ng mga estudyante. Tumakbo ako palabas ng cafeteria bago nila awtomatikong isinara ang mga pinto. Tumingin ako sa paligid. Isang pulutong ng mga mag-aaral ang bumubuo sa gitna ng Morrissette School Square. Ang pasukan ng cafeteria ay nakaharap sa plaza ng paaralan dahil karamihan sa mga mag-aaral ay gumugugol ng kanilang oras sa labas. Bumalik ako sa entrance ng cafeteria.

Sinuntok ng mga estudyante ang pinto habang sumisigaw sila ng tulong. Sa kanilang mga mata ay takot at isang nakakatakot na pakiramdam ang humipo sa aking emosyonal na mga organo. Tumalsik ang dugo sa salamin na pinto at mas lumakas ang kanilang mga hiyawan. Ang lahat ay namamatay sa loob, ang kanilang mga katawan ay baluktot at hiniwa sa kalahati.

Isang batang babae ang nakatutok sa akin. Ako lang ang nanonood sa kanila, ilang dipa lang ang layo sa glass door. Humihingi siya ng tulong. Tumulo ang luha sa kanyang mga mata habang sinuntok ang salamin na pinto. Inalis niya ang kanyang atensyon sa akin sa pamamagitan ng paglingon sa mga robot sa kanyang likod. Kinalampag niya ang pinto sa pamamagitan ng paghawak dito at sumuko. Nakatayo siya doon sa harap ng glass door. Ang kanyang mga luha sa tubig ay naging itim. Naglalaway ng itim na laway ang bibig niya. Naririnig ko ang mga hikbi niya. Humarap siya sa akin at kinalampag ang pinto gamit ang ulo niya.

May dugo sa kanyang noo, itim na likido na nabahiran ng uling ang kanyang buong mukha. Ang kanyang bibig ay tumulo ng higit pang itim na likido, na sinundan ng itim na luha. Nakulayan ng itim ang kanyang mga mata ng itim na likido habang lumalakas ang kanyang pag-iyak.

Gamit ang isang daliri, isinawsaw niya ito sa kanyang bibig at gumuhit ng isang salita gamit ang itim na likido bilang tinta.

TULONG

Iniyuko niya ang kanyang leeg habang ang kanyang mukha ay nagpapakita ng kawalan ng pag-asa.

Sa huling minuto ng kanyang buhay, ngumiti siya sa kanya, puno pa rin ng kawalan ng pag-asa ang kanyang mga mata.

Isang dambuhalang robot na braso ang humampas sa kanyang ulo. Tumalbog ang ulo niya sa sahig, sumasabog ang leeg at naglalabas ng dugo na may halong itim na likido.

Nakangiti pa rin ang mukha niya, may dugo sa bibig niya. At ang nakakatakot pa. Nakaramdam siya ng hindi magandang pakiramdam nang mapagtantong nakatitig ito sa kanya.

Sumabog ang katawan kasama ng iba pang walang ulong katawan sa kanyang likod.

Hinampas ng braso ng robot ang glass door. Sinusubukang tutok sa akin.

Inikot nito ang mga daliring bakal at umatras sa walang katapusang kadiliman sa attics.

Natahimik ang lahat nang walang makitang estudyante sa loob ng cafeteria. Nakahandusay ang mga pugot na katawan sa sahig na may bahid ng dugo. Nagkalat ang mga walang buhay na ulo kung saan-saan. Tinapos ng mga organo at patay na uod ang hitsura ng isang bangungot sa loob. Buhay pa ang ilang bulate, gumagapang palabas ng katawan ng biktima nito.

Pinuno nito ang mukha niya ng parehong awa at pagkasuklam.

Masakit para sa kanya na sabihin ito, ngunit natutuwa siyang hindi siya nakulong doon.

Parang may naramdaman siyang tumapik sa balikat niya. Ibinaling niya ang kanyang ulo at isang silhouette ng isang lalaki ang nakatayo sa kanyang likuran. Kumurap siya ng ilang beses at naging mas malinaw ang kanyang paningin.

Ito ang bagong pinuno, si James Smith.

Hindi siya umimik. Nagtama ang kanilang mga mata na parang may komunikasyon. Ngunit hindi niya maintindihan kung ano ang sinusubukan nitong sabihin at kung bakit.

"Jenkins," Sa wakas ay nagsalita siya. Nakaranas siya ng malamig na pakiramdam na hindi niya maipaliwanag.

"Oo?" Sumagot siya. Pinipilit niyang hindi mamula kahit na ang awkward nito. Ibinaba niya ang kanyang tingin at pilit siyang iniiwas.

"May kailangan akong sabihin sayo." Sinabi niya.

Iginalaw niya ang mga eyeballs niya at itinuro sa kanya. Mababa pa rin ang tingin niya. Isang pahiwatig ng pulang pamumula ang lumitaw sa kanyang mga pisngi.

Soulmate ko ba siya?

Nakaramdam siya ng pagkahilo sa mga sandaling iyon.

Ngunit dito, sa paaralang ito, walang romansa.

Sya'y ngumiti. Pero ang ganitong ngiti, parang may binabalak siyang masama. Isang ngisi ng isang psychopath. Ngumisi siya. Ito ay isang simple, ngunit habang lumalakas ito, mas nakakagambala ito. Niyakap siya nito na mas lalong ikinalungkot niya. Sumandal si James sa balikat niya. Siya ay bumubulong;

"Tandaan mo ito. Hindi lahat ng tao dito ay kaibigan, may mga kaaway na handang ibagsak ka. At maaaring talikuran ka ng mga kaibigan mo. Alam mo ang ibig kong sabihin, Lily."

Nanginginig siya sa mga bisig nito. Pagkarinig sa mga salita nito, nakaramdam siya ng hinala na papatayin siya ng sarili nilang pinuno ng klase sa paraang hindi niya namamalayan. Ito ay magiging isang napakalaking balakid na haharangin ko ang kanyang daan. Kailangan niyang makipagkumpitensya sa sarili niyang mga kaklase para mabuhay.

Hindi ganoon kadali ang mabuhay nang walang tulong.

Tinulak niya siya palayo. Hinayaan niya itong kumawala sa yakap niya.

Sa isang agresibong ekspresyon, tinitigan niya ito sa mga mata.

Ang mga brown na mata nito ay tila nakatutok sa kanya, may ngiti sa mukha nito na sinusubukang takutin siya. Tumalikod siya at naglakad papunta sa crowd sa plaza. Doon, pinasaya nila siya at pinapasok siya sa karamihan.

Sa walang eksaktong dahilan, nararamdaman niya ang mapupungay na mga mata na nakatingin sa kanya.

Binantayan niya ang kanyang d****b sa pamamagitan ng pagtakip dito ng dalawang braso. Kumunot ang noo niya, at napakagat labi. Puno ng takot ang kanyang mga mata habang iniisip ang mga ito na papalapit sa kanya. Pinaikot-ikot ang kanilang mga katawan at itinutok sa kanya ang kanilang mga kutsilyo sa kusina.

Siya ay nag-iisa.

Napabuntong-hininga siya at pinakalma ang sarili.

"Magiging maayos din ang lahat." Bulong niya.

Ibinaling niya ang kanyang atensyon sa isang maliit na grupo ng mga estudyante na nakatambay sa isang maliit na bench na may square table. Naglalakad siya sa kanila, pinalalakas ang kanyang bantay.

Biglang lumingon sa kanya ang isang pamilyar na lalaki, bago pa siya makaupo sa isa sa mga bench. Siya ay sumisigaw;

"Si Jenkins lahat!" Ang kanyang French accent ay ginulo ang kanyang Ingles.

Pagkatapos nun, napalingon silang lahat sa kanya at nagsisigawan.

"Akala ko namatay ka na." Si Jesse ay nagpapakita ng kaluwagan habang nakangiti sa akin.

"Ito ay isang himala, lahat tayo ay nakaligtas." Inipon ni William ang lahat sa paligid niya. Umupo ako sa tabi ng French na sa tingin ko ay Tobiah ang pangalan.

"Hindi tayo maaaring umupo lang dito at mag-enjoy na nakaligtas tayo sa pag-atake ng robot na iyon." Sabi ni Sophia na ikinalungkot ng buong mood.

"Ang swerte natin ay hindi maaaring magtagal. Maaari itong magwakas anumang oras." Nagdagdag ng tensyon si Lily sa grupo.

"Dahil isang grupo tayo, bakit hindi tayo magsama-sama para makaraos ng mas matagal?" Iminumungkahi ni Theodore, na nagpapasok ng isang maliit na liwanag upang gumaan ang kalooban.

"Basta walang manloloko sa atin." Tinapik ni Lily ang mesa gamit ang kanyang palad, tanda ng pagbabanta sa sinumang magtatraydor sa kanila.

"Kailangan pa nating hanapin kung bakit nangyayari ito sa ating mga estudyante, at paano natin ito lalabanan." sabi ni Darcy. Sumasang-ayon ang lahat sa kanya.

"Sa tingin ko, alam ng presidente kung ano ang darating." Bahagyang sumimangot si Clement at idinagdag, "Maaaring makakuha ng access ang isang mas mataas na opisyal sa sikreto ng isang paaralan, at sigurado akong isa siya sa mga halimaw na nagplano nito."

"Tama iyan." Pumayag naman si Darcy.

Lumingon si Clement kay William. "Mukhang malapit ka sa kanya, ikaw ba-"

"No, Clement, I am not. Gusto niya akong gamitin para makakuha ng impormasyon sa mga nangyayari sa atin." Napa-facepalm si William. "Hindi ko alam kung ano ang ginagawa niya bago nangyari ang insidente."

"Well, hintayin natin na tumunog ang Bell at maghanap ng mga clue para maayos ang sitwasyong ito." Tumayo si Sophia at pinagsalikop ang kanyang mga kamay.

"At alamin kung sino ang espiya sa atin." Pinasadahan ko ng tingin ang lahat, sinisikap kong tingnan kung may naramdamang tumatawag.

Naghiyawan ang lahat at tumayo.

Kami ay umawit;

"Naguguluhan na dugo na may pagkabalisa sa pagtulog, Alisin ang sanhi ng sakit na ito. Matulog na walang hanggan, hindi na, At ilipat ang pinagmumulan ng sakit na dala, Sa poppet na ito na walang magluluksa."

Gisingin ang makasalanang espiya na nagbalatkayo bilang isang banal na anghel.

Sa mga batang ito ay nagtatago ang isang impostor.

Sa atin.