KABANATA 7

Sa Malaking Mansyon.

Pagkarating ko, matagal kong pinag-isipan ang sinabi ng mga kaibigan ko—na hindi ko halos kilala ang mga mas nakababatang estudyante dahil hindi ako mahilig makihalubilo.

Siguro, dapat ko ngang subukang maranasan ang ganoong klaseng buhay para hindi maging malungkot ang aking kabataan.

“Sir Gerald…”

“Hm? Ano iyon?”

“Pwede po ba akong pumunta sa isang party kasama ang mga kaibigan ko ngayong gabi?” tanong ko nang may halong kaba. Ito ang unang pagkakataon na humiling ako ng ganito.

Ngumiti si Sir Gerald bago hinaplos nang bahagya ang aking ulo.

“Natutuwa akong marinig na gusto mong sumama sa isang party kasama ang mga kaibigan mo.”

“Ha…?” Napakunot ang noo ko sa pagtataka. Akala ko’y pagsasabihan niya ako.

“Gusto kong maranasan mo ang normal na buhay ng isang kabataan. Hindi mo kailangang manatili rito para lang alagaan ang isang matandang katulad ko.”

“Ginagawa ko po ito nang kusa, Sir Gerald. Malaki po ang utang na loob ko sa inyo.”

“Huh… Kawangis mo talaga ang iyong ina.”

Nagtaka ako sa sinabi niya, pero hindi ko na lang pinansin. Ang mainit niyang tingin ay laging nagbibigay sa akin ng ginhawa tuwing kasama ko siya.

“Kunin mo ito.” Iniabot niya sa akin ang isang itim na credit card na may gintong disenyo. Agad akong umiling at tumangging kunin ito.

“H-hindi po, ayos lang ako.”

“Huwag mong tanggihan ang binibigay ng nakatatanda.”

“Pero po…”

“Kailangan kitang alagaan sa abot ng aking makakaya… bilang kabayaran sa kasalanang nagawa ko noon.”

“A-ano po?” Napakunot muli ang noo ko sa narinig, pero bago pa ako makapagtanong, nagsalita na siya agad upang putulin ang usapan.

“Wala iyon. Kunin mo na lang at gamitin kung may gusto kang bilhin.”

Mas lalo akong nagtaka.

“At paano ka naman pupunta roon? Ipapahatid kita kay Gideon.”

Pagkarinig ko na si Gideon ang maghahatid sa akin, mabilis akong umiling.

“H-hindi na po, ayokong makaabala pa si Gideon.”

“Kung gano’n, ipapahatid kita sa personal kong driver.”

“Sige po.”

Tumango ako at nagpaalam na upang maligo at magbihis para sa party. Matapos mag-ayos, agad akong tumawag kay Juliana.

“Hello, Juliana. Paki-send naman ng location.”

[“O, sige! Alam mo ba, Sydney, sobrang natuwa ang lahat nang sabihin kong sasama ka?”]

"H-ha? Talaga?"

["Oo! Matagal ka nang gustong makasama ng mga kaibigan natin sa party.”]

"Ah..., s-sige. Thank you."

Sa biyahe patungo sa party...

Sumunod ako sa location na binigay ni Juliana at napagtanto kong ang club na ito ay pagmamay-ari ni Gideon. Alam ko dahil ilang beses na rin akong nakapunta rito.

Nagdasal ako sa isip na sana wala siya rito ngayon, dahil alam kong abala siya sa pamamahala ng casino.

“Nandito na si Sydney!” Malakas na sabi ni Juliana sa mga kaibigan namin, sabay hila sa akin para maupo sa tabi niya.

“Akalain ko ba namang pupunta ka talaga?” tanong ni Denver, ang tao na nakatalaga sa akin bilang junior. Mukha siyang mahiyain.

“Gusto mo bang uminom?” tanong ni Ryle.

“Naku! Dahil dumating si Sydney, biglang naging masigla ang mga ‘to,” biro ni Juliana, na sinabayan ng kantiyawan mula sa iba.

“Ano naman? Normal lang naman magtanong,” depensa ni Ryle.

“Kung wala kang ibig sabihin, bakit ka kinakabahan?”

“Ano nga pala, Sydney, alam mo bang sobrang gwapo ng may-ari ng club na ‘to?” bulong ni Juliana.

“Paanong malalaman ni Sydney?” sabat ni Trina.

“Tama ka, ngayon lang siguro siya nakapunta rito.”

“Gusto mo bang malaman? Hindi lang may-ari ng club ang gwapo, pati ang mga kasosyo niya! Kaya araw-araw nandito si Juliana—para landiin sila!” sagot ni Trina, sabay tawa.

Pinandilatan siya ni Juliana bago kinurot. “Huwag kang madaldal! Kahit na totoo, hindi mo na kailangang ipagsigawan!”

Ang may-ari ng club ay walang iba kundi Gideon at ang mga kasosyo niya ay sina Patrick, Brent, at Nick. Bata pa lang ako ay kilala ko na sila. Hindi alam ng mga kaibigan ko na may koneksyon ako kay Gideon at hindi ko naman iyon ipinagmamalaki.

“Sana makita ko siya ngayon! Gusto ko siyang makita sa personal!”

Hindi ako sumagot at patuloy na tahimik na umiinom. Hindi ako sanay uminom, kaya dahan-dahan lang ako para hindi agad malasing.

“Sydney, tagay tayo!”

“Tara, lahat tayo! Welcome toast para kay Sydney!”

Sabay-sabay naming tinaas ang aming baso.

*Cling!*

“Kailangan mong ubusin, Sydney.”

“H-ha? Uubusin ko talaga?”

“Oo!”

Napilitan akong tumango at ininom lahat sa isang lagok. Hindi naman madalas ang ganitong pagkakataon, kaya sinubukan kong mag-enjoy.

Lumipas ang mahigit dalawang oras, at pakiramdam ko ay umiikot na ang paligid ko. Hindi ko na magawang sumayaw kasama ang iba, kaya nanatili akong nakaupo at pinapanood sila.

“Kaya mo pa?” tanong ni Denver, na nasa tabi ko.

“Mm-hmm. Ayos lang.”

“Gusto mo bang umakyat sa ikalawang palapag? Tahimik doon.”

Nag-isip ako sandali bago dahan-dahang tumango. Hinawakan ni Denver ang kamay ko at inalalayan akong tumayo papunta sa itaas ng club.

Tama nga siya—walang masyadong tao sa itaas.

Umupo ako sa isang upuan habang pinagmamasdan ang mga tao sa ibaba na patuloy na nagsasayawan. Paano sila hindi napapagod sa ganitong oras?

“Gusto mo ba ng tubig? Ipapakuha ko.”

"Hindi na kailangan."

"Parang hindi maganda ang pakiramdam mo. Hindi ka sanay uminom, ano?"

"Oo."

"Buti nga, kakaunti lang ang nainom mo pero namumula ka na."

"Talaga bang halata?" Mabilis kong inilapat ang kamay ko sa pisngi ko, dahilan para mapangiti si Denver na nakatingin sa akin.

"Alam mo bang ang cute mo, Sydney?"

Bigla na lang may narinig akong ingay mula sa ibaba ng club. Dahil sa ingay ng mga tao, napalapit ako sa railing at sumilip upang tingnan kung ano ang nangyayari. Nanlaki ang mga mata ko nang makita kung sino ang dumating.

"Si... si Gideon…" Mahina kong binigkas ang pangalan niya.

Kasama niyang pumasok sina Brent at Nick. Ang kanilang pagdating ay nagdala ng kasiyahan at pagkasabik sa lahat ng babae sa club. Ang bawat isa ay nakatingin sa kanila, tila nahuhulog sa kanilang mala-diyos na kagwapuhan.

Kasama na ako doon. Kahit pa matagal ko nang kilala si Gideon Wallace mula pagkabata, hindi ko pa rin mapigilan ang mabilis na tibok ng puso ko tuwing nakikita ko siya.

"Nagkagusto ka rin ba sa kanya?"

Dahil sa tanong ni Denver, bigla akong natauhan.

"H-Hindi!"

"Pero matagal mo siyang tinitigan."

"T-Tara na, bumalik tayo sa mesa."

Bigla akong kinabahan. Kung makita ako ni Gideon dito, siguradong may masasabi na naman siyang hindi maganda. Mas mabuting bumalik ako sa grupo para hindi ako mapansin.

Hinawakan ko ang kamay ni Denver at nagmadaling bumaba sa hagdan. Pero sa pagmamadali ko, hindi ko napansin ang lalaking nakatayo sa harapan ko.

"Pasensya na—"

Napatigil ang boses ko nang makita kung sino ang nasalubong ko. Bigla akong natulala at parang hindi na ako makahinga.

"G-Gideon Wallace..."

Siya nga. Siya mismo ang nabangga ko.

Bakit naman ako suwerte—o malas—ng ganito?