CHAPTER FOUR

Kinabukasan sa opisina ni Luke, abala siya sa pagpirma ng mga papeles na itinambak sa kanyang mesa. Mula sa financial reports hanggang sa mga kontratang kailangang aprubahan, hindi na niya namalayan ang paglipas ng oras. Ito ang buhay niya—trabaho, negosyo, at walang espasyo para sa mga walang kwentang bagay.

O iyon ang akala niya.

Dahil kahit anong pilit niyang ituon ang atensyon sa mga papeles, isang imahe ang bumabalik sa kanyang isipan—ang babaeng nakabunggo niya kahapon.

Napahinto siya sa pagsusulat. "Tsk!" Napalakas ang diin ng hawak niyang ballpen, halos mabutas ang papel.

"Damn it. Bakit ko pa iniisip 'yon?" bulong niya sa sarili.

Pero bago pa siya makapagpatuloy sa trabaho, bumukas ang pintuan ng kanyang opisina. Pumasok ang kanyang ama—si Don Eduardo San Agustin.

Mataas ang pangangatawan ng kanyang ama, matikas at may presensiyang kayang punuin ang kahit anong silid. Hindi ito basta pumapasok sa kanyang opisina nang walang dahilan. Ibig sabihin, seryoso ang usapan.

"Luke." Malamig at matigas ang tono nito.

Agad siyang tumayo bilang respeto. "Dad, anong ginagawa mo rito?"

"We need to talk. It's about the company... and about your future."

Alam na ni Luke kung saan papunta ang usapang ito, pero pinili niyang manatiling kalmado. Umupo muli siya at sumandal sa kanyang upuan, pilit na pinapanatili ang kanyang ekspresyon na walang emosyon.

"Ano na naman 'to?"

"Alam mong hindi kita pinalaki para lang sayangin ang pangalan ng ating pamilya. Malaki ang responsibilidad mo sa kumpanya, at inaasahan kong gagawin mo ang tama."

"At ano naman ang ibig mong sabihin sa 'tama,' Dad?"

"Ang kasal mo, Luke. Panahon na para ituloy ang plano."

Biglang tumigas ang ekspresyon ni Luke. Napakuyom ang kanyang kamao sa ilalim ng mesa. Ito na naman.

"Hindi ba natin 'to napag-usapan na, Dad? Alam mo nang ayoko. Hindi ako papayag."

Mas lalong bumigat ang titig ng kanyang ama. "Hindi ito tungkol sa kung ano ang gusto mo, Luke. Ito ay tungkol sa negosyo. Ang pagpapakasal mo sa anak ng mga Alcantara ang magtitiyak ng mas matibay na alyansa sa pagitan ng ating mga kumpanya. Wala kang ibang pagpipilian."

Tumawa nang mapait si Luke at umiling. "Negosyo? So, ibebenta mo ako para lang sa isang kontrata?"

"Huwag mo akong subukan, Luke," madiing sabi ng kanyang ama. "Hindi kita pinalaki para maging mahina. Alam mo kung anong nakataya rito. Alam mong ito ang tamang gawin."

"Tama para kanino?" diretsong tanong ni Luke. "Dahil sigurado akong hindi ito para sa akin."

Tumayo si Don Eduardo at nilapitan siya, nakatingin nang matalim sa kanya. "Maging lalaki ka, Luke. Panindigan mo ang tungkulin mo sa pamilyang ito. Hindi ko hahayaang sirain mo ang lahat ng pinaghirapan ko nang dahil lang sa pagiging makasarili mo."

Nagtagpo ang kanilang mga mata—isang matinding laban ng awtoridad laban sa paglaban para sa sariling kalayaan.

"Pasensya na, Dad," malamig na sagot ni Luke. "Pero hindi ako isang tauhan mo na basta mo na lang iuutos kung anong dapat kong gawin."

Luke tightened his grip on the pen he was holding, his jaw clenching as he stared at his father sitting across from him. The tension in the room was suffocating, pressing down on him like a vice.

"Ano bang gusto mong marinig sa akin, Dad?" he asked, his voice low but filled with restrained anger. "Na masaya ako sa desisyong 'to? Na tatanggapin ko nang walang reklamo ang kasal na pinipilit mo sa akin?"

His father, Don Eduardo San Agustin, sat with an imposing presence, his sharp eyes filled with disappointment. "Hindi mo kailangang maging masaya, Luke. Kailangan mo lang gawin kung ano ang tama."

Luke let out a humorless laugh, shaking his head. "Tama para kanino? Para sa kumpanya? Para sa iyo?"

"Para sa pamilya natin," his father corrected, his voice firm. "Huwag mong kalimutan kung anong pangalan ang dala mo. Ikaw ang magmamana ng lahat ng ito, pero paano ko ipagkakatiwala ang negosyo sa isang lalaking hindi kayang isantabi ang personal na emosyon para sa mas malaking responsibilidad?"

Luke leaned back in his chair, crossing his arms over his chest. "Responsibilidad?" He scoffed. "Responsibilidad ba talagang ipagbili ang sarili ko sa isang babaeng hindi ko mahal?"

His father’s expression remained unreadable, but his tone turned colder. "Hindi ito tungkol sa pagmamahal, Luke. Ang pagmamahal ay isang ilusyon na hindi maaaring magpatakbo ng isang imperyo."

"So, gusto mo lang ako ikasal dahil sa negosyo?"

"Business and marriage go hand in hand," his father stated matter-of-factly. "Kung gusto mong maging tunay na San Agustin, kailangan mong matutunan ang pagsasakripisyo. Hindi mo pwedeng ilagay ang sarili mong kagustuhan sa unahan ng pangalan natin."

Luke clenched his fists. "Buong buhay ko, ginagawa ko ang gusto mo. Sumunod ako sa plano mo—nag-aral ako sa mga eskwelahang gusto mo, pumasok ako sa negosyo mo. Ngayon gusto mo pang diktahan kung sino ang dapat kong pakasalan?"

Don Eduardo’s eyes darkened, a flicker of irritation flashing through them. "Kung hindi mo kayang panindigan ang pangalang San Agustin, Luke, may iba pang pwedeng pumalit sa’yo."

Luke’s heart skipped a beat. He straightened in his chair, his sharp gaze locking onto his father’s. "Ano'ng ibig mong sabihin?"

His father smirked, the kind that sent chills down Luke’s spine. "Hindi ikaw ang nag-iisang pwedeng magmana ng kumpanya, hijo."

Luke's stomach twisted. "Who?"

Don Eduardo didn't answer immediately. He simply stood up, adjusting his suit. "Ikaw ang nag iisang anak ko, Luke. Pero hindi ibig sabihin ikaw lang ang may kakayahang maging tagapagmana."

Luke's breath hitched. Was his father saying that there was someone else? Another heir?

"You wouldn't do that," Luke said, his voice filled with disbelief.

His father smirked, turning towards the door. "Try me."

Luke slammed his fist on the table, his patience snapping. "Damn it, Dad! Buong buhay ko, ginawa ko lahat ng gusto mo! Ginawa ko ang lahat para patunayan na kaya kong hawakan ang imperyo natin! Pero kahit kailan, hindi mo ako tinuring na sapat!"

Don Eduardo turned back to him, his expression unreadable. "Then prove me wrong."

"At paano?" Luke spat.

"Gawin mo ang nararapat. Pakasalan mo ang babaeng itinakda sa'yo."

Luke could feel his blood boiling. His whole life, he had lived under his father’s shadow, always following his orders, always doing what was expected of him. But this time, he wasn’t sure he could.

His father walked out without another word, leaving Luke alone in his office—angry, conflicted, and most of all… trapped.