Chapter 4

Pakiramdam ko uminit ang mukha ko na para bang nagliliyab sa sobrang kahihiyan.

Anong nangyari sa akin? Ewan ko lang!

Binigyan ako ng aking mga magulang ng isang mahusay na edukasyon, hindi pa ako nakapasok sa isang silid sa bahay ng ibang tao o kahit sa aking sariling bahay nang walang pahintulot ng taong iyon, ngunit tila mula sa isang sandali hanggang sa susunod ay lubos kong nakalimutan ang tungkol sa isang pangunahing kilos ng kabaitan.

Nakakahiya... Nakakahiya!- Inulit ko sa ika-libong beses habang umiinom ng isang basong malamig na tubig sa pagtatangkang kumalma.

May kailangan akong ipagtapat, hindi pa ako nakakita ng n*******d na lalaki sa buong buhay ko, kaya ang pagkakita sa lalaking iyon na ganap na hubo't hubad ay nagdulot sa akin ng matinding takot... Hindi ko alam kung ano ang gagawin, kung ano ang sasabihin o kung saan pupunta. Nakatayo lang ako at mukhang tanga!

Ang tanga mo!- sabi ko sa sarili ko, hindi ko makalimutan ang buong nakakainis na sitwasyon.

Hindi na ako gusto ni Mr. Smith, ngayon ay magkakaroon siya ng magandang dahilan para ilagay ako sa kalye... Tiyak na hindi ito ang pangarap kong trabaho, ngunit sa kanya ako magbabayad para sa aking doktor at gamot.

Kaya ayan ka na! - Isang malakas at kahanga-hangang boses ang tumunog, dahilan para tuluyang maparalisa ang katawan ko.

Ngayon na... Ngayon na ako mawawalan ng trabaho at hindi man lang ako makapagreklamo. Si Mr. Smith ay ganap na tama sa paglalagay sa akin sa kalye, kaya hindi ko na susubukan na ibalik ang buong sitwasyon sa landas.

- I'm going to get my things...- sabi ko, tumayo mula sa bench na iyon bago niya sinabi saan ka pupunta - Tanong niya sa akin pagkalabas ko ng kusina.

ganito? Iimpake ko na ang mga bag ko para umalis... Halata naman na wala akong mapupuntahan, pero gagawa ako ng paraan, lagi akong gumagawa ng paraan.

- I-pack ang aking mga bag, alam kong tatanggalin ako ng Panginoon.

- At sa anong punto ko sinabi na tatanggalin kita? Malinaw na mayroon akong lahat ng dahilan sa mundo para gawin ito, ngunit bibigyan kita ng pangalawang pagkakataon. - Tugon ni Mr. Smith, lubos akong nagulat.

Laking gulat ko ng marinig ang sagot ni Enrique... I swed na hinihintay niya lang akong mag-alinlangan na palayasin ako, hindi ko maintindihan kung bakit siya nagpaparaya sa akin, pero hindi ako makikipagtalo, I' tatanggapin ko na lang ng tahimik.

Sa susunod pansinin mo yaya. Masyado akong maluwag sa iyo ngayon, ngunit hindi na ako sa susunod. Tiyak na hindi ko matitiis ang parehong pagkakamali nang dalawang beses. - Enrique spoke with his striking eyes on mine and I just nodded ulo bilang tugon.

Hindi man lang ako magtangkang magsalita, may sasabihin ako na magpapalala pa sa sitwasyon ko... Masyado na ngang mabait si enrique sa akin, hindi ko na aabuso ang sitwasyon.

- At si Miguel? - tanong ni enrique sa akin habang nakatalikod siya sa akin at binuksan ang ref niya.

Natutulog siya... Ahh, nakalimutan ko tell you, may away si Miguel sa school ngayon, tinulak niya ang isang maliit na kaibigan at medyo nasaktan ang batang iyon.- I warned you with fear.

Mukhang mabait na bata si Miguel, sa aking kaloob-looban ay nangangailangan lang siya... Sa pagkakaalam ko ay hindi pa siya nakipag-ugnayan sa kanyang ina at halos hindi siya pinapansin ng kanyang ama, I think he ends up acting like this to express everything he. gusto.

Nasaktan ba siya? - tanong ni enrique sa akin ng mariin niyang titig sa akin.

Hindi, ayos lang siya! Naghapunan siya kanina at ngayon ay natutulog. Binalaan lang kita kasi I found the situation worrying, I thought you should know.- I warned you.

Nagkibit balikat si enrique nang hindi man lang nag-aalala sa sitwasyon, bumalik siya sa pagtingin sa isang bagay sa refrigerator at iyon ay nag-alala sa akin... Lumaki ako sa isang simple, napakasimpleng pamilya, ngunit lagi kong nasa tabi ang aking mga magulang sa bawat sitwasyon, kaya para sa sa akin hindi ito Normal na makakita ng ganito.

- Pupunta ka ba sa paaralan upang pag-usapan ang sitwasyon? - I insisted on that subject.

- Para saan? Bata pa si Miguel, unti-unti na siyang matututo, wala na akong magagawa.- Yun lang ang nasabi niya.

I gave up when I heard that, halata namang wala siyang pakialam, at hindi ko na siya mapapahalagahan lalo na't yaya lang ako.

Matutulog na ako, Mr Smith. Magandang gabi po! Protektahan at pagpalain ng Diyos ang iyong pagtulog. - paalam ko sa kanya, pilit na ngumiti at saka umalis.

Hindi man lang nag-abalang sumagot sa akin si Enrique at tumingin man lang sa akin, nakatayo lang siya nakasandal sa counter na iyon with friendly face while eating a piece of watermelon... I think it's so funny to see him always with that face and with Kitang-kita ang kanyang masamang kalooban, nasa kanya na ang lahat, ngunit para sa kanya ay parang hindi sapat... Sa labas ng bansang kakaunti lang ang aming pamumuhay, ngunit lubos pa rin kaming nagpapasalamat sa Diyos sa bawat butil ng pagkaing ibinibigay niya sa amin.

Kakaibang tao! - wika ko sa sarili ko habang papasok sa kwarto ko.

Laging sinasabi sa akin ng aking mga magulang na hindi ko dapat husgahan ang isang tao nang hindi nalalaman ang tungkol sa sakit ng taong iyon, ngunit pagdating kay Enrique Smith mahirap na huwag manghusga... Napakayaman niyang tao. Siya ay ipinanganak, lumaki at lumaki sa isang duyan ng ginto, kaya ano ang dahilan ng lahat ng kanyang kapaitan? I swear gusto kong intindihin.

Anyway, I'm going to pray for him, sa tuwing titingin ako sa kanya parang may kung ano sa loob ng dibdib niya na sobrang nasasaktan siya.

Pinagmasdan ko ang sarili ko sa salamin at hindi ko mapigilang titigan ang puting uniporme na iyon, walang hugis at mapurol... I just think it should be colorful ng konti, have a little more life, tutal bata naman ang pakikitungo ko. .

- Nagustuhan mo ba ang uniporme?- tanong ni Tania sa akin nang madaanan niya ako sa hallway.

- Ahh... I think it could be a little more colorful, but it's great! - sabi ko na may taimtim na ngiti.

- Napakasaya mo, Aya! Tiyak na nagkaroon ka ng napakagandang buhay doon sa bansa. sa kusina. Sabi niya pagkapasok namin

Sa totoo lang wala akong dahilan para malungkot... Laging sinasabi sa akin ng aking mga magulang na ang kalungkutan at masamang kalooban ay nagdudulot lamang ng higit na kalungkutan at masamang kalooban at na ang pakiramdam ng pasasalamat ay nagdudulot sa atin ng higit at higit na mga pagpapala. Wala ako sa pinakamagandang sandali ng aking buhay at iniisip ko ang aking ama at ang kanyang karamdaman bawat segundo, ngunit nais kong alalahanin ang mga turo na itinuro niya sa akin araw-araw at magkaroon ng pananampalataya na magiging maayos siya, dahil iyon ang itinuro niya sa akin. mula noong bata pa ako.

- Napakasarap ng buhay sa bansa! Sobrang miss ko na ang pamilya ko... Tatay ko, nanay ko, kapatid ko, pero masaya din ako dito. - sagot ko.

- Yaya! Nasaan si Miguel? - boses ni Enrique sa likuran ko, agad akong napatayo.

Magandang umaga po! Nasa pool siya kasama yung swimming teacher... Papunta na ako dun.- sabi ko agad.

Tumalikod ako, harap-harapan ang amo ko at nang tumingin ako sa kanya ay naramdaman ko ang pag-alis ng hangin sa akin... Naka-gym shorts lang si Enrique, pawis na pawis ang katawan at basa ang buhok.

Napakagwapo at kaakit-akit na lalaki ng amo ko, hindi ko maitatanggi... Matangkad, toned ang katawan, kasing linaw ng niyebe ang balat, parang sculpture mula sa sinaunang Greece ang mukha at blond ang buhok. at makinis na parang anghel... Kung hindi lang siya ganun kasungit, masasabi kong perpekto siyang tao.

- Pagkatapos pumunta ngayon! I don't want Miguel alone with a stranger.- Enrique warned me with his morning dose of rudeness.

Oo sir! - Agad akong tumugon at pumunta sa labas ng bahay.

Pinagmamasdan ko si Miguel sa malayo na nagsasanay kasama ang kanyang guro at hindi ko napigilang matawa nang makita ko siyang pinapalakpakan ang kanyang mabilog na mga braso at binti... Napakagandang bata, sana ay bigyan siya ng pansin ng kanyang ama kahit konti lng.

Lumapit ako sa pool nang mapansin kong tapos na ang klase ni Miguel at dinikit ko siya doon sa gilid na may ngiti sa labi.

How was the swimming?- tanong ko sa kanya habang nakatapis ng tuwalya sa katawan niya.

I hate swimming! - Sigaw niya gamit ang maliit niyang mapupulang pisngi habang nanginginig.

Parang si Miguel ay kamukhang-kamukha ng tatay niya, wala siyang gusto... It's such a small type of person to have so much bad humor.

Ngunit ang paglangoy ay napakahalaga, alam mo ba? Ako mismo ay hindi marunong lumangoy, kung mahulog ako sa pool na ito hindi ko na rin alam ang gagawin ko.- sabi ko sa kanya wala akong pakialam!

- Sagot niya sa akin habang niyuyugyog ang kanyang mga balikat at pinapakita sa akin ang kanyang dila.

- Papasok na ba tayo? You have to take a warm shower and get dressed, hinihintay ka na ng tatay mo.- mahinahong sabi ko sa kanya.

Buong pwersang tinapakan lang ni Miguel ang paa ko sa segundong natapos akong magsalita habang nag-make face... Yeah, I'm starting to understand why nannies give up this job.

Ayokong maglakad, buhatin mo ako! - Siya demanded, stamping kanyang mga paa.

Pero Miguel, malaki ka na... Kailangan mong maglakad. - Nagtatalo kami.

Kaya hindi ko gagawin! - Tinadyakan niya ang kanyang paa.

Nawa'y bigyan ako ng Diyos at ng lahat ng mga banal ng maraming pasensya.

Bata pa lang siya...- ulit ko sa sarili ko.

Yumuko ako sa laki niya at medyo nahihirapan siyang binuhat.

Maliit na bata na si Miguel, limang taong gulang na siya at napaka-cute, kaya hindi siya madaling buhatin, ngunit sa sandaling ito ay wala akong ibang pagpipilian at hindi ako magsusukat ng lakas sa isang bata... Sa oras na alam kong sasakupin ko ang puso niya, naniniwala ako na kaya niya.

Hinawakan ni Miguel ang leeg ko, ipinatong ang maliit niyang ulo sa balikat ko, pinisil ako ng mahigpit at hindi ko maiwasang mapangiti doon... Kahit na basang-basa niya ako ng gamit pang-swimming niya.

Paliliguan kita ng maligamgam tapos magmeryenda ka... Anong gusto mong kainin? - tanong ko habang hinahaplos ang buhok niya.

Yaya, sa tingin mo ba ay napakaliit ni Miguel para buhatin? Ilagay mo siya sa sahig, maglalakad siya.- Napatigil ako sa gitna ng kwarto ni Enrique.

- Kawawang bata! Ganun siya katahimik, pabayaan mo na siya.- naawa ako sa bata.

Sobrang tahimik niya sa kandungan ko, parang ang bait at komportable niya... Yun ang gusto kong maramdaman niya kasama ako.

Alinmang paraan, kailangan niyang bumaba, kailangan kitang makausap. - giit ni enrique.

Tumango na lang ako nang hindi nagpumilit, pinahiga ko si Miguel sa sahig at sinamahan siya ni Tania sa kwarto.

Tumingin sa akin si Enrique ng ilang segundo pagkaalis ni Miguel, ngunit mabilis na bumaba ang tingin niya sa dibdib ko at nanatili doon.

Napagdesisyunan kong sundan ang kanyang tingin at sa pagkakataong iyon ko lang napagtanto na basang-basa na pala ang damit ko na tuluyan nang nakalabas ang bra ko.

Hindi inalis ni Enrique ang tingin niya sa dibdib ko at dumilim ang mga mata niya kaya natakot ako... Anong nangyari sa kanya?

I crossed my arms over my chest while giving an awkward smile to alleviate the whole situation... May mga bagay na sa akin lang nangyayari.

Umangat muli ang mga mata niya sa mukha ko, napaatras si Enrique at umiling sa kaba.

- Magpalit ka na ng blusa, babae! - tanong ni Enrique sabay talikod sa akin.

Akala ko may sasabihin sa akin si Lord...- nalilitong sabi ko.

Magpalit ka na ng blouse na yan! Siya ay halos nag-utos na may kahihiyan sa kanyang boses.

Yes sir...- mahinang sagot ko.

I decided to leave that room, but that image of enrique's eyes looking at me remained stuck in my mind and that disturbed me... Nagdala sa akin ng kakaibang pakiramdam, nagdala sa akin ng takot, pero nakaramdam din ako ng isang bagay na hindi ko pa naramdaman sa buhay ko.