Chapter 6

AYA POV

Sa ngayon ay alas kwatro y media na ng umaga, Linggo ngayon at wala akong tulog kahit isang segundo sa buong umaga.

Hindi pa maayos si Miguel simula alas kwatro kahapon ng hapon. Ilang beses siyang nagsuka, walang makain at mainit sa lagnat... Tumawag ako sa doktor niya kinaumagahan at nagamot na siya, pero hindi ako makakatulog hangga't hindi ko nakikitang maayos na siya. .

Magiging maayos din siya, okay? Ipagpatuloy ang pagbibigay ng mga gamot at kapag nagising siya ay tingnan mo kung maaari mo siyang kainin... Oh, at kung tumaas ang kanyang lagnat, tawagan mo ako, baka kailanganin natin siyang dalhin sa ospital.- Binalaan ako ng doktor habang sinasamahan ko. siya sa labasan.

- Salamat Doci! Babantayan ko siya. Maraming salamat sa pagpunta sa oras na ito, doktor. Ako ay labis na nag-aalala. - Nagpasalamat ako sa kanya.

Nilalagnat si Miguel nang tumawag ako ng doktor. I was desperate at hindi alam ang gagawin, I'm really grateful na dumating siya para tumulong. Dahil mag-isa lang ako sa malaking bahay na ito, wala akong ideya kung ano ang gagawin.

Pupunta ako ngayon! Kahit ano, makipag-ugnayan lang. Binalaan niya ako at saka umalis.

Isinara ko ang pinto sa likod ko at umakyat sa hagdanan dumiretso kay Miguel... Tulog na siya nang magpatingin ako sa doktor, pero ayoko at hindi ko siya pababayaan. Mananatili ako dito, sa tabi niya hanggang sa makita ko ng sarili kong mga mata na maayos na talaga siya.

Babysitter?- Tawag niya sa akin nang makita niya akong naglalakad sa pintuan ng kwarto niya.

Hi, honey!- sabi ko sabay upo sa tabi niya sa kama.

Tumingin sa akin si Miguel gamit ang kulay dagat niyang mga mata, lumapit siya sa akin, ipinatong ang maliit niyang ulo sa kandungan ko at kitang-kita ko sa mga mata niya na nakayuko siya.

Iiwan mo rin ba ako? - tanong sa akin ni Miguel na may panghihinayang sa kanyang mga mata.

Napalunok ako nang marinig ko ang tanong na iyon at nakaramdam ako ng bigat sa kanyang mga sinabi... Napakabata ng batang ito, bata pa lang siya, ngunit nakikita natin sa kanyang mga mata na may dalang labis na kalungkutan sa kanyang dibdib... Naniniwala ako na maging ito ay dahil sa pakikitungo sa kanya ng kanyang ama at sa katotohanan na wala siyang kontak sa kanyang ina. Hindi ko maisip kung gaano kasakit ang nararamdaman niya.

Hindi! Syempre hindi! Gusto kitang alagaan, Miguel. Kung ako ang bahala, I'll continue taking care of you for a long, long time.- Nakangiting sabi ko.

Do you like me, yaya?- Tanong niya sa akin habang umaakyat siya sa kandungan ko at nakatingin ng malalim sa mga mata ko.

gusto ko! Mahal na mahal kita, Miguel! Ikaw ay isang batang lalaki, at ikaw ay napakatalino. Walang paraan para hindi kita magustuhan. Nagsalita ako bilang ganap na tapat.

I really like Miguel... He's not a easy child, I confess, but he's a good boy, hindi pa lang natutong ipakita sa lahat.

Hindi ako gusto ng tatay ko, yaya. I've heard him saying he didn't want me... He doesn't like me. Ni siya, ni lola ko o ng nanay ko, ayaw niya akong makita.- bulalas ni Miguel na nagpadugo sa puso ko.

Naramdaman ko ang lungkot na nararamdaman ng batang lalaki at napahagulgol ako.

Lalaki lang siya, hindi niya deserve na dumaan dito.

- Syempre gusto ka nila Miguel. Siguradong mali ang lahat ng ito... Gusto ka ng tatay mo, siyempre gusto niya! - Sinubukan kong pagaanin ang buong sitwasyong iyon.

Hindi, walang nagkakagusto sa akin, ikaw lang... Ikaw lang ang nag-aalaga sa akin! Sabi niya sabay yakap sa akin ng mahigpit kaya napaiyak ako.

Hindi ko hinayaang makita niya ako ng ganoon, pero hindi maiiwasan ang pagpipigil ng luha... Nakakadurog na makitang may batang dumaan sa ganoon.

Hindi ko kilala ang nanay ni Miguel, ni hindi ko alam kung sino siya, kaya hindi ko masasabing masama siyang ina, pero nakakausap ko si Enrique at siguradong siya ang pinakamasamang ama na nakilala ko sa buong buhay ko. . Sinagot niya man lang ang mga tawag ko noong sinubukan kong sabihin sa kanya na may sakit si Miguel... Maaaring si Enrique ay mayaman, matagumpay at may buong imperyo sa kanyang paanan, ngunit bilang isang ama? Siya ay isang tunay na pagtanggi. Basura talaga!

Nakatulog na pala si Miguel sa aking mga bisig, kaya hinayaan ko siyang magpahinga... Inihiga ko ang kanyang maliit na katawan sa kama, pinatay ang mga ilaw at umalis nang walang ingay.

Mas magaling ba siya?- tanong agad sa akin ni Tania pagkapasok ko sa pinto ng kusina.

Oo nga! Natutulog siya ngayon at bumaba na ang lagnat niya pero babantayan ko siya.- sabi ko sabay upo sa bench na yun.

At sinagot ba ni Enrique ang alinman sa mga tawag mo - tanong ni Tania sa akin at natawa ako nang marinig ko iyon.

Siguradong nagpi-party ang asshole na ito ngayon... Hindi mahalaga sa kanya kung patay o buhay ang batang ito. Imbecile ito!

Hindi man lang siya nag-abalang mag-message sa akin na nagtatanong kung okay lang ba si Miguel... Tania, may ugali ba siyang gawin ang mga bagay na ito? Umalis siya ng Biyernes ng umaga at tumawag man lang kung okay lang ang bata. - galit na sabi ko.

- Ganyan si Mr. Smith, lagi naman siyang ganyan... Wala siyang pakialam sa bata, kahit kailan. Sa tingin ko ay nagkikimkim siya ng sama ng loob sa nanay ng bata, kaya ganoon din siya kumilos. - sagot ni Tania.

Hindi ko mahanap na normal ang buong sitwasyong ito. Walang kasalanan si Miguel sa nanay o tatay niya, bata siya at dapat tratuhin ng maayos, the least.

Kakasagot pa lang ni Tania sa akin, at sa mga sandaling iyon ay narinig namin ang tunog ng sasakyan ni Enrique na papasok sa garahe... Grabe, naalala niyang may anak pala siya.

Agad akong bumangon at mabilis na naglakad papunta sa sala, nakita ko na siya doon.

Anong ginagawa mo dito? Today is your day off.- He said and at that moment I could feel a breath of alcohol coming from his mouth.

Oo, ang saya saya niya habang may sakit ang anak niya... Napaka-irresponsible niya!

May sakit si Miguel, Mr. Smith. Wala akong lakas ng loob na lumabas at iwan siya dito, inaapoy siya ng lagnat. sabi ko sa kanya.

Parang natapos ang hangover ng asshole nung narinig niyang sinabi ko yun.

Pero mas mabuti na ba siya? You should have called me.- Kinakabahan niyang sabi.

- Pero mahigit sampung beses kitang tinawagan, hindi mo ako sinasagot. - agad kong sagot.

Inilagay ni Enrique ang kanyang kamay sa kanyang bulsa, kinuha ang kanyang aparato at tumingin sa kanya ng may kakaibang tingin.

Nakakatuwa! Hindi ko matandaan na nilagay ko ang aking telepono sa airplane mode... Hindi ko kailanman inilagay ang aking telepono sa airplane mode.

Kaya ayun! Ilang beses kitang tinawagan, desperado na ako... I ended up calling the doctor, he's better. sagot ko sa kanya.

Inalis ni Enrique ang kanyang suit at ibinagsak ang sarili sa isa sa mga armchair, nakahinga ng maluwag.

Mahusay! Pagod na ako! Hindi ko kayang magpalipas ng maghapon sa ospital.- Nagsalita siya nang may pinakadakilang naturalness sa mundo at naramdaman kong kumulo ang dugo ko sa mga salita niya.

Bastos talaga ang lalaking ito! Paano niya nasasabi ang ganoong bagay? Hindi na talaga dapat magkaroon ng anak ang lokong ito. Hindi siya karapat-dapat na maging ama ng isang lalaking kasinggaling at espesyal ni Miguel.

Enrique, alam kong hindi ka mahilig makarinig ng payo, pero parang obligado akong bigyan ka ng isa... Kapag nakikipagtalik ka, tandaan mong gumamit ng condom, huwag mong ilagay ang panibagong buhay sa mundo para magdusa. - Nagsalita ako sa init ng sandali nang hindi man lang inaalala ang kahihinatnan.

Gusto mo bang malaman? Ano ba naman! Bastos ang lalaking ito at kailangang may magsabi sa kanya tungkol dito.

Paano na? - Tanong niya sa akin na nag-aapoy ang mga mata niya habang tumatayo.

Wala akong pakialam kung ano ang sasabihin o gagawin ng asshole na ito... I'm going to say absolutely everything I have to say. Kung gusto niya akong tanggalin mamaya, grabe, ang sakit ko lang ay iwan si Miguel. Ang nag-iisa!

Gusto mo bang malaman? Kaya sasabihin ko sa iyo! Paano ang isang ama ay lalabas sa Biyernes ng umaga, magpalipas ng katapusan ng linggo at least tumawag para malaman kung okay ang kanyang anak? Parang hindi mo mahal ang batang ito. - sabi ko kung ano ang nakabara sa lalamunan ko.

Huwag mo o...- Sinubukan niya akong pigilan, pero hindi ko siya hinayaang gawin iyon.

- Hindi ako natapos magsalita! Gusto mo bang malaman kung ano ang tinanong sa akin ni Miguel ngayon? Tinanong niya ako kung iiwan ko rin ba siya, sinabi niya sa akin na hindi mo siya gusto at narinig na niyang sinabi mo na ayaw mo siya. Bata pa lang siya, Enrique. Miss ka na niya, wag mo siyang pahirapan ng ganito, hindi niya deserve. - I blurted out naramdaman ko ang mga luhang umaagos sa mukha ko.

Sigurado akong matatanggal ako ngayon, pero wala akong pakialam, kailangan malaman ni Enrique ang nararamdaman ng anak niya.

Nasaan siya?- Yun lang ang sinabi niya sa akin.

Huh, nag-expect ako ng ibang reaction mula sa kanya. Nasaan ang aking pagbibitiw?

- Ano? - naguguluhang tanong ko sa kanya.

nasaan siya? - Tanong niya sakin sabay talikod sakin.

Sa maliit niyang kwarto...- natatarantang sabi ko.

Hindi na umimik pa si Enrique, umakyat na lang siya ng hagdan at umalis ng walang reaksyon... Anong nangyari sa kanya? Sa tingin ko ay hindi siya, tiyak na hindi!

Ilang segundo akong nakatayo sa gitna ng sala na iyon para i-digest ang buong sitwasyon... Well, at least hindi pa ako natanggal.

Umupo ako sa isa sa mga armchair at doon na ako nakatulog, sa sobrang pagod.

Yaya? Naririnig ko ang mahinang boses na tumatawag sa akin at naramdaman kong dumampi ang maliliit na kamay sa mukha ko.

Iminulat ko ang aking mga mata, inaantok pa rin, at nakita ko si Miguel na nakatingin sa akin na may nakakatawa sa kanyang mukha.

Natutulog ka kaya nakakatawa. Ganyan akong natutulog, nakabuka ang bibig ko. - sabi ni Miguel at ginaya ako sa pag make face.

Agad akong bumangon mula sa armchair na iyon at sa pagkakataong iyon ko lang namalayan na nandoon na pala si Henrique.

Hindi ba nakakatawa ang tulog niya, daddy - natatawa pa ring tanong sa kanya ni Miguel.

Hindi nagpakita ng kahit anong reaksyon si Enrique sa tanong ni Miguel at sa tingin niya sa akin ay naramdaman kong may masamang mangyayari.

Miguel, handa na ang tanghalian mo, tutulungan ka ni Tânia, pumunta ka sa sala... Kailangan kong makausap ang yaya mo. - Nagsalita siya at sa pagkakataong iyon ay sigurado akong tatanggalin niya ako.

Iniwan ni Miguel ang lahat ng kanyang ginagawa at pumunta sa kanyang ama.

Daddy, huwag mong paalisin si "YAYA", inaalagaan niya ako ng mabuti. Gusto ko siya, daddy! - sabi ni Miguel at naging emosyonal ako.

Sabi ko mananalo ako sa puso ng batang ito, sayang huli na ang lahat.

Bilisan mo Miguel! - Binilisan siya ni Enrique.

Patakbong lumapit sa akin si Miguel, nag-iwan ng halik sa mukha ko at saka umalis.

- Alam kong tatanggalin mo ako, Enrique. Hindi ako nagsisisi sa trabaho ko o sa suweldo ko, nalulungkot lang ako na iwan si Miguel. Lalaki siya, kailangan lang niya ng tamang guidance. - Nagpakawala ako bago magsalita si Enrique.

Itinaas ni Enrique ang kanyang ulo, nakatingin sa akin ng hindi maipaliwanag na tingin, naglakad siya patungo sa akin at humarap sa akin habang ang kanyang asul na mga mata ay naka-lock sa akin.

Hindi ko gusto ang mga taong nakikialam sa aking buhay, lalo na ang pakikipag-usap sa akin sa tono na ginamit mo, Maria Júlia. Nobody, NOBODY, has ever used that tone to talk to me... I confess that I admire your courage in a certain way, but I don't advise you to shout at me again, next time hindi na ako sasagot para sa sarili ko. . - mahinahong wika ni Enrique, sa unang pagkakataon simula noong dumating ako sa bahay na ito.

Hindi ko maintindihan... Mananatili ba ako?

So mananatili ako? - tanong ko sa kanya nang hindi napigilan ang ngiti ko hanggang tenga.

Hindi ko sinabing tatanggalin kita! Sa kasamaang palad, ang aking anak na lalaki ay naging malapit sa iyo, at kailangan kong kilalanin na tinatrato mo siya nang may pagmamahal at inaalagaan siyang mabuti. Hahayaan kitang panatilihin ang iyong trabaho, ngunit para lamang mapasaya si Miguel. - Sinabi niya ito at iyon ang nagpasaya sa akin.

I don't know exactly what came over me, but I was so happy at that moment that I hugged him very tight and kissed his face in a gesture without thinking.

Ayan, salamat! - tuwang tuwa kong sabi sabay yakap sa kanya.

"Ano ang ginawa ko?" - sabi ko sa sarili ko.

ano ba naman!

Tumingin sa akin si Enrique na hindi maintindihan ang kanyang mukha at ramdam ko ang pag-iinit ng mukha ko sa kahihiyan... Napapailing ako.

Huwag mo nang gawin iyan, babae... sinasabi ko ito para sa iyong ikabubuti!- wika ni Enrique sa paos na boses.

I'm sorry, hindi sinasadya. - sabi ko ng hindi makatingin sa mukha niya.

- Magpahinga ka na, baka pagod na pagod ka. Wika niya at agad ko siyang tinalikuran at naglakad patungo sa kwarto ko.

Anong nangyari sa akin? Talagang hindi ko dapat ginawa iyon. Hindi ko ginustong gawin iyon... Damn! Dapat isipin niya na tulala ako ngayon.

Hindi ko na siya kailangang tingnan pa. Magaling!

Lumingon ako sa likod ng ilang segundo habang naglalakad pa rin ako, and to my surprise, nakatingin din sa akin si Enrique at sobrang intense ng titig niya na para akong hubo't hubad. At sa kauna-unahang pagkakataon sa buhay ko, hinihiling kong hubad ako para sa isang lalaki.