Chapter 02

Chapter 02

Hindi ko napansin kung gaano na ako katagal naglalakad. Hindi ko rin alam kung paano ako napadpad dito. Ang tanging alam ko lang ay kailangan kong magtago—magtago mula sa sakit, sa kahihiyan, at sa kawalang-katarungan ng mundo.

Nang lingunin ko ang paligid, natuklasan kong nasa loob na ako ng isang simbahan. Tahimik ito, ngunit puno ng mga tao. Marahil ay may misa o espesyal na okasyon, pero wala na akong pakialam. Para akong bulag, lutang sa sariling mundo ng sakit at hinagpis.

Umupo ako sa pinakadulong bahagi ng upuan, doon kung saan walang makakapansin sa akin. Hindi ko alintana ang malamig na hangin sa loob. Ang mga luha ko'y patuloy na dumadaloy habang tulalang nakatitig sa krus sa harapan.

"Lord," mahinang bulong ko, halos hindi ko na marinig ang sarili kong boses. "Bakit ganito? Bakit sa kabila ng lahat ng sakripisyo ko, ganito pa rin ang naging kapalit? Ano bang nagawa ko para parusahan ako ng ganito?"

Isang saglit, parang gusto kong bumagsak sa sahig at isigaw ang lahat ng sakit na nararamdaman ko. Pero pinili kong manatili sa aking kinauupuan, pilit na pinapatahan ang sariling puso na tila hindi na muling babangon.

"Miss, okay ka lang ba?" Biglang may lumapit sa akin—isang pamilyar na boses, malalim at may halong pag-aalala. Hindi ko agad tiningnan kung sino iyon.

"Pasensya na po, pero gusto ko lang mapag-isa," mahina kong sagot, hindi inaalis ang tingin ko sa krus.

"Pasensya na rin kung istorbo ako," sagot niya. "Pero hindi ko kayang balewalain ang nakikita kong luha mo."

Napilitan akong tumingin. Isang lalaki, may edad na nasa trenta o higit pa, matikas at maaliwalas ang mukha. May kakaiba sa presensya niya, tila may bigat ng pananampalataya ngunit may halong kalmado. Hindi ko alam kung bakit, pero may kung anong init at ginhawa ang nadama ko sa kanyang tingin.

"Ako nga pala si Father Caleb," pakilala niya, sabay ngiti. "Mukhang mabigat ang dinadala mo, hija. Baka sakaling makatulong ang pakikinig ko."

Saglit akong tumahimik. Hindi ko alam kung dapat ko bang ibahagi ang sakit na tinatago ko o manatiling tikom ang bibig. Pero sa mga mata niyang puno ng sinseridad, parang bigla akong nakaramdam ng lakas ng loob.

"Father... minsan ba, tama lang na sumuko na?" mahina kong tanong, kasabay ng muling pag-agos ng luha.

Umupo siya sa tabi ko at tahimik na tumango, hinihintay akong magpatuloy. At doon ko napagtanto, sa loob ng tahimik na simbahang iyon, na maaaring ito na ang lugar kung saan sisimulan kong buuin muli ang pira-pirasong bahagi ng sarili kong pagkatao.

Habang nakikinig si Father Caleb, hinayaan niyang bumuhos lahat ng sakit at sama ng loob na matagal kong kinikimkim. Hindi niya ako pinutol ni minsan. Nang natapos ako sa kwento, isang malalim na buntong-hininga ang binitiwan niya bago nagsalita.

"Hija," mahinahon niyang sabi, "hindi ko masasabing naiintindihan ko ang lahat ng pinagdadaanan mo, pero nararamdaman ko kung gaano kabigat ang sakit na dinadala mo. Isa lang ang natitiyak ko: hindi ka nag-iisa. Ang Panginoon ay kasama mo, lalo na sa mga panahong pakiramdam mo'y wala kang kakampi."

"Pero Father," humikbi ako, "parang hindi ko na kaya. Binuhos ko na lahat ng sakripisyo ko para sa kanila, pero ganito pa rin ang naging sukli nila. Paano ko sila mapapatawad? Paano ko tatanggapin ang ginawa nila sa akin?"

Tumingin si Father Caleb sa krus at saglit na nanahimik bago sumagot. "Merlyn, ang pagpapatawad ay hindi madali, lalo na kung ang sugat ay malalim. Pero tandaan mo, ang pagpapatawad ay hindi para sa kanila—ito'y para sa'yo. Para mabigyan mo ang sarili mo ng kapayapaan. Hindi mo kailangang kalimutan ang nangyari o piliting magpanggap na walang sakit. Pero kailangan mong piliin ang hindi pagdadala ng poot sa puso mo."

"Pero paano, Father? Hindi ko alam kung kaya ko," mangiyak-ngiyak kong sabi.

"Hindi mo kailangang gawin ito nang mag-isa," tugon niya. "Simulan mo sa paglapit sa Diyos. Ibigay mo sa Kanya ang lahat ng sakit mo, ang lahat ng bigat na hindi mo kayang dalhin. Sa Kanya, makakahanap ka ng lakas na harapin ang bukas."

Tumingin siya sa akin nang may ngiti, puno ng pag-asa. "Huwag mong madaliin, hija. Ang paghilom ay isang proseso. Pero alam kong darating ang araw na makakabangon ka. At kapag dumating ang araw na iyon, makikita mo kung gaano ka kaganda ang planong inihanda ng Diyos para sa'yo."

Pinunasan ko ang mga luha ko habang tahimik na nag-isip sa mga sinabi niya. Sa loob ng simbahan, sa harap ng krus, nakaramdam ako ng bahagyang gaan sa dibdib. Hindi ko alam kung paano sisimulan ang pagpapatawad o ang pagbangon, pero sa sandaling iyon, napagdesisyunan kong subukan.

"Salamat po, Father," mahina kong sabi.

"Ang mahalaga, Merlyn, ay handa kang magtiwala muli—hindi lang sa ibang tao, kundi sa sarili mo at sa Diyos." Tumayo siya at nagdasal para sa akin. Habang binibigkas niya ang mga salita, tila unti-unting napapawi ang bigat na matagal ko nang pasan.

Pagkatapos ng dasal, tiningnan niya ako. "Ang simbahan ay bukas para sa'yo, hija. Bumalik ka anumang oras na kailangan mo ng gabay o lakas. Tandaan mo, ang Diyos ay hindi kailanman lumalayo sa atin."

Tumango ako at muling tumingin sa krus. Sa sandaling iyon, alam kong hindi pa tapos ang laban ko, pero handa na akong harapin ito—kahit paunti-unti.

Nang magpaalam si Father Caleb, sinabi niyang kailangan niyang magtungo sa altar para sa isang kasalan. Doon ko lamang napagtanto ang dahilan ng maraming tao at ng mga magagarang dekorasyon at bulaklak sa paligid. Isa palang marangyang kasalan ang magaganap, at mukhang ang mga tao rito ay mga maimpluwensyang personalidad.

Tahimik akong nanatili sa pinakadulong bahagi ng simbahan, ayaw makihalo sa engrandeng kaganapan. Pero ilang saglit lang, nagkagulo ang mga tao. May mga pabulong na usapan, halatang nabalot ng kaba at pagkabigla.

"Nasaan ang bride?" rinig kong tanong ng isang babae na mukhang bahagi ng pamilya ng lalaki. "Bakit hindi pa siya dumarating?!"

"Anong ibig sabihin nito?!" sumingit naman ang isang matandang lalaki na mukhang ama ng groom. "Hindi maaaring mangyari ito! Napakalaking eskandalo nito para sa ating pamilya!"

Nagsimula nang mag-usap-usap ang mga bisita, at sa bawat minuto, mas lalong lumala ang tensyon. Ayon sa narinig ko mula sa mga bulungan, ang bride ay hindi sumipot.