Chapter 01

Chapter 01

"Ma, Pa! Bakit ganito?" hinagpis kong sabi habang humahagulgol ako ng iyak.

Sino bang hindi maiyak ng pagdating mo sa bahay upang surpresahin sila ay ako ang na surpresa sa nakita. Kaya pala mailap ang mga matang nakatingin sa akin ang mga kapit bahay namin dahil sa eksenang nabungaran ko.

"A-ang kapal din ng pagmumukha mo, Alex! Bakit ang kapatid ko pa?!" sumbat ko dito, nais ko silang pagmumurahin lahat at ipinakmukha ko kung gaano ka sakit ang kanilang ginawa sa akin.

Habang matalim akong tumingin sa dalawang taong nagtaksil sa akin ay hindi ko maiwasang tumulo ang mga luha ko nang nakitang malaki ang tiyan ng bunso kong kapatid at sa tingin ko ay nasa anim na buwan na ito.

"B-bakit hindi ninyo pina-alam sa akin, ma? Hindi pa ba sapat na ginawa ko ang lahat upang guminhawa ang buhay natin? At ikaw, sina-kripesyo ko ang buhay ko sa ibang bansa upang makapagtapos ka ng pag-aaral, pero ito ang ginawa ninyo sa akin," sumbat ko dito.

"Hoy, Merlyn? Aba, sumusobra kana! Isusumbat mo sa amin ang ginawa mo para sa amin? Aba'y dapat lang dahil anak ka lang namin, kaya dapat na buhayin mo kami!" singhal niyang sabihin sa akin.

"Bakit, ma? Sabi mo nga na anak niyo ako, pero bakit ganito ang ginawa ninyo ang pagtakpan ang kabalastugang at pagtraydor nila sa akin," iyak kong sumbat.

"Alam mo, Ate Merlyn, hindi mo naiintindihan," matapang na sabi ng bunso kong kapatid habang hawak-hawak ang tiyan niyang malaki. "Hindi ko sinasadya, pero mahal namin ang isa't isa."

Para bang pumasok sa pandinig ko ang isang bagay na wala akong kakayahang intindihin. Mahal daw nila ang isa't isa? Paano nangyari iyon habang nasa malayo ako, nagkakayod-kalabaw para lamang masuportahan silang lahat? Hindi ba sapat ang lahat ng sakripisyong ibinigay ko?

"Alex, ikaw?" Tumitig ako sa lalaki na minsan kong minahal ng buong puso. "Ito na ba talaga ang kaya mong gawin? Ang ipagpalit ako sa sarili kong kapatid? Napakawalang hiya mo!"

"Merlyn, hindi ito ang iniisip mo," sagot ni Alex, ngunit halata sa mukha niya ang pagkabog. "Hindi ko gustong saktan ka, pero ito ang nangyari. Hindi natin kayang kontrolin ang puso—"

"Huwag mo akong turuan tungkol sa pagmamahal, Alex!" Napasigaw ako, hindi alintana kung marinig man kami ng mga kapitbahay. "Kung talagang mahal mo ako noon, hindi mo ako pagtataksilan. Hindi mo magagawang gawin ito sa akin!"

Naramdaman ko ang mahigpit na yakap ni Mama sa akin, pero imbes na aliwin ako, mas lalo lamang akong nasaktan.

"Anak, intindihin mo na lang. Hindi natin maibabalik ang nakaraan. Nangyari na ang nangyari, at mahalaga ngayon ay tanggapin mo na ang sitwasyon."

"Tanggapin?!" Napaatras ako, parang tinulak ng mga salitang binitiwan niya. "Paano niyo nagawang sabihin 'yan sa akin, Ma? Ako na nga ang nagsakripisyo, pero parang ako pa ang masama ngayon? Hindi niyo man lang naisip ang sakit na dulot nito sa akin?"

Ang buong kwarto ay napuno ng katahimikan. Wala ni isa sa kanila ang sumagot. Ang dating tahanang puno ng saya at pagmamahalan ay nagmistulang hukay ng mga pangarap kong nawasak. Napayuko ako, pilit itinatago ang mukha kong basang-basa ng luha.

Hindi ko na kaya. Kailangan kong umalis. Hindi ko na kayang manatili sa lugar na ito—sa lugar na tila naging impiyerno dahil sa mga taong pinili kong mahalin.

"Merlyn, saan ka pupunta?" habol ni Mama, ngunit hindi ko na siya nilingon pa.

"Sa lugar kung saan hindi ko na kayo makikita," sagot ko, bitbit ang kaunting dignidad na natitira sa akin.

Habang naglalakad palabas, naramdaman ko ang bawat bigat ng desisyong kailangan kong gawin. Iniwan ko ang pamilya ko, ang lalaking minahal ko, at ang buhay na minsan kong inakala'y perpekto. Ngunit sa kabila ng lahat ng sakit, alam kong kailangang magsimula muli—mag-isa.

Habang naglalakad ako nang walang direksyon, hinayaan ko na lang na ang mga luha ko'y patuloy na bumagsak. Ang bigat sa dibdib ko ay tila walang katapusan. Parang wala nang dahilan para huminga o mabuhay pa. Ngunit sa kalagitnaan ng pag-iisa, naramdaman ko ang biglang pagyakap sa aking likuran—mahigpit, parang ayaw akong pakawalan.

Napapitlag ako at agad na napalingon.

"Alex?!" Halos isigaw ko ang pangalan niya habang nag-aalab ang galit sa aking boses. "Ano pa ba ang gusto mo? Hindi pa ba sapat ang sakit na dinulot mo sa akin?"

"Merlyn, pakinggan mo ako!" pakiusap niya habang nakaluhod na ngayon, tila nagmamakaawa. "Hindi ko sinasadya. Hindi ko gustong masaktan ka. Mahal kita, pero—"

"Pero ano, Alex?!" putol kong sabi, kasabay ng pagbagsak ng mga luha ko. "Mahal mo ako, pero nagawa mong ipagpalit ako sa kapatid ko? Ano 'to? Para kang bata na nagkamali at gusto lang ng sorry para maayos ang lahat?"

Hindi siya agad nakasagot. Nakayuko siya, parang hinahanap ang tamang salita, pero para sa akin, wala nang salitang makakabura sa ginawa niya.

"Hindi ko sinasadya na mahulog sa kanya, Merlyn," halos pabulong niyang sabi. "Pero hindi ibig sabihin na hindi kita mahal. Alam mo 'yan."

Napatawa ako, pero punong-puno ng pait. "Mahal? Alam ko? Alam mo kung ano ang alam ko, Alex? Na kaya kong isakripisyo ang lahat para sa'yo. Na ako lang ang nagmahal ng buo habang ikaw, naghanap ng iba. Kung 'yan ang pagmamahal mo, ayoko na."

Nakita kong tumulo ang luha niya, pero hindi ko na kaya pang maawa. Kahit ano pang sabihin niya, kahit ano pang paliwanag ang ibigay niya, hindi na mabubura ang sugat na iniwan niya sa puso ko.

Hinila ko ang braso ko mula sa pagkakahawak niya at nagpatuloy sa paglalakad. Hindi ko alam kung saan ako pupunta, pero alam ko isang bagay: hindi ko na kailanman hahayaang bumalik siya sa buhay ko.