CHAPTER 2: PAGKABALISA NI REBECCA

ANG DAMING GUMUGULO sa isipan ni Rebecca sa mga nakalipas na araw. Kakakasal lamang nilang dalawa ni Roland ngunti sinubok agad ang kanilang pagsasama.

‘Paano na ang aming pagsasama? Makikilala pa ba kaya niya ako oras na magising siya mula sa pagiging comatose?’

Mas lalong nadagdagan ang kaniyang problema kapag oras na malaman ng ina ni Roland ang nangyari. Paniguradong mag-uumapaw ang galit nito sa kaniya.

Panay ang pagdasal ni Rebecca na magising na ang kaniyang asawa na si Roland. Agad iyon tinugon ngunit hindi mas lalong sumikip ang kaniyang dibdib sa sakit dahil hindi siya maalala nito.

Ayon sa doktor, nagkaroon ng Retrograde Amnesia ang asawa ni Rebecca na si Roland. Ipinaliwanag nito ang kondisyon ng kaniyang asawa. Habang pinapakinggan niya ang mga iyon ay libong-libong patalim ang tumutusok sa kaniyang puso. Hindi niya matanggap ang pangyayaring ito.

At dahil sa kundisyon ni Roland, kinailangan iuwi ni Rebecca sa bahay at doon ay alagaan na lamang at bigyan ng lunas ayon sa payo ng Doktor nito.

Alam ni Rebecca na hindi magiging madali ang gamutan na pagdadaanan ni Roland subalit hindi siya susuko para pagsilbihan ang asawa. Higit sa kailanman, ngayon siya mas kailangan ng asawa niya.

Sa araw-araw na pag aalaga ni Rebecca sa asawa ay ramdam na ramdam niya ang walang katulad na hirap at pasakit sa lahat ng gawain. Hindi na din sya nakilala ng asawa simula noong araw na iuwi niya ito sa bahay nila. Ngunit hindi siya mapapagod na ipaalala rito kung sino ba siya sa buhay nito.

“Mahal, kumain ka na muna. . . Ipinagluto kita ng lugaw para makainom ka ng gamot. Sabi ni Dok ay hindi ka raw pwedeng magpalipas ng gutom, kaya kapag nagugutom ka magsabi ka kaagad sa akin, ha?” malambing na sabi ni Rebecca kay Roland.

“Maraming salamat sa mga pagod at sakripisyo mo sa akin. . . Kahit hindi kita kilala ay inaasikaso mo pa rin ako at hindi mo ako pinapabayaan. Pasensya na talaga. . . Ni-hindi ko maalala kung saan ba tayo nagkita at nagkakilala,” hinging paumanhin ni Roland.

Maluha-luha naman na nakangiti si Rebecca kay Roland. Kahit papaano ay naiibsan ang lungkot niya dahil kahit papaano ay napapansin nito ang kaniyang ginagawa. Ang isang pasasalamat mula rito ay katumbas ng pag-ibsan ng pagod niya sa kaniyang ginagawa. Nakangiti niyang hinaplos-haplos niya ang buhok nito. “Huwag mo munang masyadong isipin ang mga bagay na iyan. Ang mahalaga sa ngayon ay kailangan nating sundin ang mga utos at payo ng doktor para tuluyan ka nang gumaling.”

Marahan na nagsimulang kumain si Roland at tila wala sa sarili na naubos ang lugaw na niluto sa kaniya ng babae hindi niya matandaan kung sino. Titig na titig naman ito sa kaniya at panay ang ngiti.

Hindi alam ni Rebecca kung kanino ba siya maaawa sa kasalukuyan nilang sitwasyon ng kanyang mahal na asawa. Malapit lamang sila sa isa’t-isa ngunit parang ang layo. Ni-hindi siya kilala ni Roland. Wala na ang lambing, yakap at halik na ibinibigay nito sa kaniya na sobrang ikinasisikip ng kaniyang dibdib.

‘Ayaw kong dumating sa punto na tuluyan na lang akong maging isang estranghero sa mga mata ng aking sariling asawa. Gagawin ko ang lahat para bumalik kaming dalawa sa dati.’

***

KINABUKASAN, isang hindi inaasahan na bisita ang dumating na ikinagulat ni Rebecca. Hindi inabala ng kaniyang biyenan na si Zenaida na batiin siya at bagkus ay nilagpasan lamang siya nito na parang walang nakita. Dire-diretso itong pumasok sa loob ng kwarto kung saan nagpapahinga si Roland.

Hindi makapaniwala si Rebecca sa biglang pagbisita ng kaniyang biyenan. Ngunit sobrang sakit naman ng pagbabalewala nito sa kaniya. Naputol ang kaniyang pag iisip nang marinig ang malakas na sigaw at tawag ng kaniyang biyenan sa pangalan niya kaya’t nagmamadali siyang pumasok sa loob ng kwarto.

Agad sumalubong kay Rebecca ang malakas na sampal. Halos mahilo siya sa lakas. Napahawak siya sa kaniyang pisngi habang lumuluhang nakatingin sa galit na mukha ng kaniyang biyenan.

”Walang hiya kang babae ka! Ano ang ginawa mo sa anak ko? Bakit pati ako na ina niya ay hindi niya makilala? Ano ang ipinakain mo sa kaniya? Ginayuma mo ba siya? Kinukulam mo ba ang anak ko, Rebecca?” sunod-sunod na pag-aakusa ni Zenaida habang nakaduro kay Rebecca.

“M-Ma, wala po akong ginagawang masama kay Roland. . . P-Pakiusap, maniwala po kayo sa akin dahil aksidente ang lahat ng nangyari. Wala pong may gusto ng mga nangyari sa kanya,” umiiyak at nauutal na paliwanag ni Rebecca sa kaniyang biyenan.

Suminghal si Zenaida at binigyan na naman nang malakas na sampal si Rebecca na halos mapaupo sa lakas nito.

“Sinungaling ka! Huwag na huwag kang magsinungaling sa akin, Rebecca! Alam ko ang mga plano ng mga kagaya mong mukhang pera na mula sa hirap! Natural at gagayumahin at kukulamin mo ang anak ko para makamkam mo ang aming kayamanan. Hindi ba iyon lang naman ang habol ninyong mga patay- gutom? Pera lang ang habol niyo at kayamanan para makaahon kayo sa putik na kinasasadlakan ninyo!” galit na galit na sabi ni Zenaida na may halong pang insulto ang boses.

Umiiyak na umiling si Rebecca habang nakaupo sa sahig. Halos lumuhod na siya sa harapan ng kaniyang biyenan. “W-Wala pong katotohanan ang mga sinasabi mo Ma. . . M-Mahal na mahal ko po si Roland. M-Minahal ko po siya hindi dahil sa kung ano ang mayroon siya kung hindi dahil iyon ang totoong nararamdaman ko para sa kaniya. At alam ko po na mahal na mahal niya rin ako.”

“Talaga, Rebecca? Mahal ka niya? Eh, kahit nga ikaw hindi ka niya kilala! Sige nga, paano mo mamahalin ang tao na ultimo pangalan mo ay hindi niya makilala?” sarkastikong turan ni Zenaida habang nakahawak sa baywang.

Ngunit natigil lamang ang lahat nang biglang nagdabog si Roland at sumigaw nang malakas.

“Pwede ba! Magsilabas na nga kayo rito sa kwarto! Gusto ko nang magpahinga! Kung gusto ninyong ituloy ang away ninyo ay huwag kayo rito! Labas na!” galit na sigaw ni Roland.

Nauna namang lumabas si Zenaida at binangga pa si Rebecca sa balikat nang madaanan niya ito.

Malungkot na napatingin muna si Rebecca sa asawa na si Roland na ngayon ay nakahiga na sa kama patalikod sa kaniya. Wala itong pakialam kung halos saktan at pagsalitaan siya ng mga masasakit ng ina nito. Umiiyak siyang lumabas at isinarado ang pinto ng kwarto.

Nakita ni Zenaida na naglalaba sa likod-bahay si Rebecca. Kinuha niya ang mga labahan na nakatambak at inihagis niya iyon sa mukha ni Rebecca bago galit na magsasalita.

“Hoy babaeng mukhang katulong! Labahan mo ang lahat ng mga iyan! Ayaw kong makita na mayroong matitirang dumi sa mga damit ko na iyan, dahil kapag nakita ko na marumi at mabaho yang paglalaba mo, malilintikan ka sa akin! Naiintindihan mo, Rebecca?” galit na sigaw ni Zenaida kay Rebecca habang nanlilisik ang mga mata.

Malungkot ang mukha na mapapatango na lang si Rebecca habang iniisa-isang ilagay sa batya ang mga damit na naglakat na ibinato sa kaniya ng biyenan. Hindi na lang siya sumagot dahil paniguradong magagalit lamang ito sa kaniya. Paalis na sana ito sa harapan niya nang may bigla itong maalala.

”Bago ko nga pala makalimutan, Rebecca. Pagkatapos mong labahan ang mga damit na iyan ay ipagluto mo naman ako ng pagkain. Gusto ko ay masarap na pagkain at ayaw ko ng lasang pang-mahirap. Naiintindihan mo ba?” galit na utos ni Zenaida kay Rebecca. Bago siya umalis ay malakas niyang sinipa ang kinauupuan ni Rebecca kaya’t nabasa ito.

Naiwan naman na naiiyak si Rebecca habang basang-basa. Buong buhay ay hindi niya naisip na malalagay siya sa ganitong sitwasyon. Oo nga at alam niya na hindi siya tanggap ng kaniyang biyenan pero hindi ganito kalala ang inaasahan niyang magiging kahihinatnan ng unang pagkakataon na pagsasama nila sa iisang bubong. Ang buong akala niya noon ay pansamantala lamang ang magiging galit sa kaniya nito at magkasabay silang aayusin ang relasyon ng bawat isa, ngunit hindi pala ganoon ang totoong mangyayari.