Agad kong binuksan ang cabinet ng pagkarating sa kwarto ni Arila. I got the stationary and compared the ready to use envelopes inside to the one my aunt found at my old carrier's bag. Now I wonder to whom Arila wanted to send this. Ibabalik ko na sana ang stationary ng may malaglag doon.
Kinuha ko ang sobreng nalaglagat ipapasok na dapat sa lagyanan nang mapaawang ang mga labi ko ng makita ang nakasulat sa sobre.
Zyle Castillo
Napakumot ang noo ko. What's this?
Tiningnan ko ang date kaya naman mas napakunot ang noo ko ng makitang ang date na nakalagay roon ay date na hindi pa kami magkakilala.
Tiningnan ko iyong sobre mula sa bag ko.
"Ba't pareho ng date?"
Hindi kaya para sa akin talaga ito? Pero hindi niya pa ako kilala ng mga panahon na 'yon?
I was confused. And the only thing I wanted to do that time was to open the letter so I do it.
I want you to be my boyfriend this summer. If you're in, go to my place.
Napaawang ang bibig ko. How I wish I never read it.
Was it supposed to be sent randomly? Is this some kind of joke? Why would she send a letter asking someone to be her boyfriend?
But two words caught my attention. This summer...
This summer...
So that's it? That's why she left me? That's why she never let me know she'll leave?
I felt myself like crying but willed not to. Lahat ba nang nangyari noon, laro lang sa kaniya?
Tumiim ang aking bagang at mahinang natawa. Is it all like a show to her?
Damn it. Is she fooling around?
Napigtas ang aking kwintas na may palawit na susi ng hatakin ko ito. Inilapag ko ito sa bedside table kasama ang mga sobre at letter na nabasa ko.
I'm so done here.
Habang bumababa ako ay napaisip ako kung totoo ba lahat ng nangyari sa loob ng bahay na ito.
Tsk. Maybe not.
Lumapit ako sa pinto ito binuksan at ini-lock mula sa loob. Muli kong pinasadahan ng tingin ang buong bahay. Napangiti ako ng mapakla at isinara ang pinto.
Pintong kahit kailan ay hindi ko na muling mabubuksan.
Pintong sumisimbolo na sarado na ang puso ko sa kahit anong posibilidad mula sa may-ari nito.
"Finally!" Nag-inat ako pagkalagay ng huling sulat sa aking lalagyanan habang inaayos ang pagkasunod-sunod ng mga lugar upang hindi na pabalik-balik kapag nadaanan na ang address ng mga sulat. Kinuha ko ang tasa at ininom ang lamang kape. Napatingin ako sa orasang nasa kaliwa ng mesa. 7 AM.Maaga pa."Zyle, ano? Tapos ka na ba?" tanong sa akin ni Rizzy—katrabaho ko—habang may kung anong binabasa sa tumpok ng mga papel sa kaniyang mesa."Yup." Ngumiti ako sa kaniya. "Sige, mauna na 'ko." Inayos ko sandali ang gamit ko at lalabas na sana, nang muli akong tawangin ni Rizzy."Bakit?"Lumapit siya sa akin at iniabot ang isang sulat."Wala kasing address 'tong isang 'to kung kanino ipapadala. Tutal malapit naman 'to sa range mo, baka pwedeng ikaw na lang ang magbalik?"Iniabot niya ang isang sobreng kulay puti. Tiningnan ko ang likod at nakita ang magandang pagkakasulat ng address ng pinagmulan. Cursive ito, masisiguradong magaling sa calligraphy ang nagsulat.Hmm. Alam ko kung saan 'to."O
...Looks up at the man that she turned downHe was a skater boyShe said see you later boyHe wasn't good enough for herNow he's a super star slamming on his guitarDoes your pretty face see what he's worth?...Malakas na tugtog ang nabutan ko nang makapasok akong muli sa bahay ni Arila.Inikot ko ang aking paningin sa loob ng bahay at nakita siya sa sala na isa-isang pinupulot ang piraso ng mga papel. Maglalakad na sana ako papunta sa kaniya nang marinig ko siyang sumigaw."Stop!"Napahinto naman ako. Napakunot ang noo ko.Tumuro siya sa baba kaya tinignan ko ang tinuturo niya. May papel pala na muntikan ko nang matapakan. Kinuha ko 'to at tiningnan. May mga nakasulat dito at babasahin ko na sana nang bigla niya itong kunin sa akin kaya napatingin ako sa kaniya. May kinuha siyang remote na nasa sofa sa gilid namin at hininaan ang tugtog."Hi." Ngumiti siya."Um, hi..." bati ko rin.Tinititigan niya ako na parang sinusuri ang mukha ko kaya naman tinitigan ko rin siya sa mga kulay brow
Ang tumayo sa harap ng maraming tao ay siguradong nakapagbibigay nang kakaibang pakiramdam. Minsa'y takot o kaya nama'y galak. Pero ang pinakamadalas, ay ang kaba. Dahil sa isang mali mo lang, marami ang makakakita. Marami anh makakaalam. Marami ang manghuhusga.Magdadalawang Linggo na simula noong kantahan ko si Arila. Noong bumalik ako pagkatapos ng araw na iyon, masasabi kong may nagbago. Hindi tulad nang iniisip ko na iiwasan o lalayuan niya ako. Kaya naman nakahinga ako nang maluwag nang hindi iyon nangyari. Ang totoo ay mas naging komportable kami sa isa't isa. Parang kakaiba nga, e.Narinig kong nagpalakpakan ang ilan sa mga tao rito sa loob ng coffee shop nang matapos sabihin ni Arila ang huling mga salita sa kaniyang tula.Nalaman kong isa pala siyang spoken word artist. May grupo sila na nagtatanghal sa California. Iba-iba raw sila ng schedule depende kung sino ang pwede. Naitanong ko kasi kaniya kung nasubukan na niya dahil gusto kong masubukan."O, ikaw na." Hinampas niya a
Malamig na hangin, madilim na kalangitan at ingay na gawa ng alon ang agad na sumalubong sa amin pakahinto ng sasakyan. Huminto kami sa tapat ng dagat na napapalibutan ng iba't ibang resort at nagringin-tingin sa paligid. Pagkarating ay naghanap agad kami kung saan ang pwede naming tuluyan habang nasa lugar kami. Umupa kami ng isang bahay at cottage saka nagbayad. Kukunin na dapat namin ang mga gamit nang sabihin ni Arila na gusto niya munang makita at mapanood ang pagsikat ng araw. Kinuha niya ang dala niyang camera. Nakatayo lang kami habang nag-aabang.Nakita ko niyayakap-yakap at hinihingahan niya ang kaniyang kamay nang muling umihip ang hangin. Nakasuot siya ng long sleeve pero manipis naman ang tela at isang denim shorts."Nilalamig ka?" Tumango lang siya bilang tugon."Wala ka bang dalang jacket?""Nah."Napatawa ako. "Wala rin akong dala." Ngumiti lang siya sa akin at muling tumingin sa kalangitan sabay lumakad ng kaunti. Sumunod ako sa kaniya at pumuwesto sa kaniyang likuran
Nagising akong may nararamdamang kung ano sa mukha ko. Kanina ko pa nararamdaman ang daliri na paikot-ikot sa mukha ko kaya naman hinawakan ko na ang mga ito."Arila..." reklamo ko kahit nakapikit pa."Ano?""Tigilan mo 'yan.""E, bumangon ka na kasi. Nagugutom na ko, o.""Last five minutes," hirit ko saka niyakap siya nang mahigpit.Tumigil siya sandali sa pagpapaikot hintuturo niya sa mukha ko kaya lang makalipas ang ilang minuto, pinagdudutdot na naman niya ang pisngi ko.Napabuntong-hininga na lang ako at napadilat. Nakita ko siyang nakatingin sakin saka ngumiti."Good morning.""Bad morning," nakabusangot ang mukhang sabi ko na ikinatawa niya."Tara na kasi!" Pinilit niyang tanggalin ang pagkakayakap ko sa kaniya. Nang makatakas siya sa yakap ko at makatayo ay bigla naman niya akong hinatak kaya muntikan na akong masubsob sa lapag.Tiningnan ko siya ng masama."Sorry," sabi niya habang pinipigilang tumawa.Napailing na lang ako saka tumayo at lumabas sa kwarto saka dumiretso sa CR
It takes a lot of courage to step on a stage with a lot of audience that you know will witness whatever you will be doing. They might judge you after your performance. But at least, you might not care to their opinions, simply because a stranger's opinion might not matter to you.But it takes a brave heart to confess to someone, what you truly feel about them.Gabi na pero nasa labas pa rin kami. Kanina, noong sinabi niya iyong tatlong salita na 'yon, hindi ko alam kung anong mararamdaman ko. Tuwa? Lungkot? Pagkadismaya? Hindi ko alam. Natutuwa ako kasi gusto niya ako. Pero nalulungkot at nadidismaya ako kasi alam ko na 'yung nararamdaman ko, mas malalim sa nararamdaman niya para sa akin. Isa pa sa iniisip ko, baka maging hanggang doon lang 'yon. Ngumiti ako sa kaniya ng mapakla noon saka sinabi iyong nararamdaman ko. Sinabi kong mahal ko siya. Bumakas sa muka niya ang pagkagulat pero pagkatapos noon ay bigla siyang tumakbo.Alam kong mabilis. But like what I've wrote before in one of
Bad habits are hard to die. Pwedeng mawala pero hindi basta-basta. Syempre at some point hahanapin mo 'yon, ‘di ba?Naalala ko nakaraan na sinabi ni Arila na gusto niyang mag-bar. Siguro nami-miss niya kaya naman kahit madilim na, pumunta ako sa bahay niya. Hindi kasi ako nakapunta kanina dahil may mga inasikaso ako sa post office at may mga pinagawa sila tita kaya naman aayain ko na lang siya. Nagdadalawang isip man, alam ko naman na magiging masaya siya dahil isa 'to sa parte ng buhay niya.Pagkarating ko ay naabutan ko siyang naka-pajama at nagsusuklay. Siguro ay kakatapos niya lang maligo dahil basa pa ang buhok niya."Hi.""Anong ginagawa mo rito?" tanong niya."Wala lang. 'Di ako nakapunta kanina e. Punta tayong bar? May alam ako.""Talaga?" Bakas sa mukha niya ang saya kaya naman napangiti ako."Oo, kaya magpalit ka na ng damit mo.""Sige, hintayin mo 'ko." Dali-dali siyang umakyat sa kwarto niya saka nagpalit. Wala pa 'atang limang minuto nakababa na siya."Okay lang ba 'tong s
Napatulala ako sa narinig ko. Tama ba ang narinig ko? Baka naman nabibingi lang ako?"Ano?""I said I love you... and I want to be your girlfriend."Umalis ako sa pagkakayakap niya at saka humarap sa kaniya. Tinitingnan lang ng tahimik kung bigla ba niyang babawiin ang sinabi."Let's talk, okay? Maglilinis lang ako."Para akong tinakasan ng boses ko kaya napatango na lang ako. Ikinulong niya ang mukha ko sa dalawang kamay niya saka ako ginawaran ng halik sa noo. Tumayo siya at naglakad papasok sa banyo. Sinundan ko naman siya ng tingin hanggang makapasok siya.Ibinagsak ko ang aking katawan sa kama niya saka tumingin sa ceiling."Ano bang nangyayari sa'yo, Zyle?" bulong ko sa sarili saka napabuntong hininga.Naka-move on na ako sa mga pang-iiwan sa akin, 'di ba? Nasanay naman na ko. E, bakit ganoon inakto ko kanina?Naiwan na ko ng mga naging girlfriend ko. 'Yung pamilya ko—well, hindi naman talaga nila ako iniwan. Pero 'yung pagkawala ng presensiya nila, ayon siguro 'yung isa sa mga n
At last.To all the readers, thank you for reading and spending coins for this. It was short like how Arila and Zyle's time was, but I give my best and I really hope you appreciate it.I hope if you're afraid to do something now, face that fear. We don't know how short our life could be so do it. Don't be afraid so that you don't have to live with regrets and what ifs later.
“Zyle!” Napangiti ako ng makita siyang nakaupo sa kama ng nakangiti. Nakakumot siyang puti at mayroong sidetable na may iilang prutas at gamot sa gilid.Inilahad niya ang kaniyang mga lamay, parang nanghihingi ng yakap. Napapailing na lumapit ako sa kaniya.“Welcome back.”Hinampas niya ang likod ko kaya napatawa ako. “Kamusta naman ang sleeping beauty namin?”“Gago!” natawa ako ng batuhin niya ako ng unan.“Pero hindi nga, ayos ka lang?”“Oo naman. Sabi ng doctor dito muna ako para sa mga test. Saka para rin mamonitor muna ako. Takte, apat na taon rin akong tulog, ano. Para ngang hindi ko na alam maglakad.” Pareho kaming natawa sa sinabi niya.Kakagising niya lang from coma last week pero mukhang okat naman siya.Naupo ako sa upuan malapit sa kaniya.“Zyle, kamusta ka na?”“I guess I’m okay.” Napatango-tango siya.Pareho kaming natahimik. Pakiramdam ko ay may gusto siyang sabihin pero nag-aalangan siya. Pero pagkalipas ng ilang sandal ay tumikhim siya.“Balita ko ikakasal ka na?”Tuma
Maingay ang paligid ngunit hinayaan ko lang ito. May kaniya-kaniyang usapan ang ilan habang ang iba naman ay tahimik lang na nag-iintay sa pila."Pwede pong magpa-picture?" kinikilig na sabi ng dalagita sa aking harap.Ngumiti ako saka tumayo mula sa aking kinauupuan. "Sure."Lumapit sa aking ang dalaga hawak ang ilang libro na pinapirmahan niya lang kani-kanina. Iniabot niya ang kaniyang phone sa isa pang babae na sa tingin ko ay kaibigan niya. Humarap kami roon saka sabay na ngumiti."Thank you po!" masiglang sabi niya."Salamat rin sa pagtangkilik ng libro ko."Nang umalis siya ay naupo na ako sa upuan ko kanina at ngumiti sa nasa harapan ko na may dala ulit na libro."Hi, Kuya Z!""Hello!" bati ko habang pinipirmahan ang librong dala niya."Paborito ko po talaga 'yang Summer Escape! Grabe, hindi ko ine-expect 'yung ending! Pero I'm happy po. At least April and Kyle had their own happy ending po..."Ngumiti lang ako sa kaniya.Hindi ko na mabilang ang libro na napirmahan ko. Nakakap
"Terrence?" Tumingin ito sa akin ng kunot ang noo."Zyle, remember? Kaibigan ni C. Nagkita na tayo noon sa resort ng kaibigan namin." Saka lang bumakas sa mukha niyang naaalala niya ako."Yeah. I remember."That was our first conversation after not seeing each other for a year. But who would have thought we will be friends after?Naabutan ko siya sa harap ng kaniyang locker. Binuksan ko ang katabing locker nito saka inilagay ang mga librong sa awa ng Diyos ay hindi ko na gagamitin."You too still have art app next sem?"Tumango lang ako. "Let's get the same sched.""Sure," then he smiled playfully. Napailing na naman ako."Are you setting me up again with Cassie?" I asked him as we both close our lockers.As if on cue, I heard the familiar voice making us turn to our left. "Hi, Rencey!"Lumapit ito kay Terrence at kumapit sa baraso niya. Kung hindi ko alam na magkapatid ang turingan nila, iisipin ko talagang childhood sweetheart sila, e."Morning, Cassie. Won't you greet my friend?" I
I was holding a bouquet again. I just wanted to apologize to Arila for pushing here to something I am well aware that she’s afraid of. I shouldn’t leave her. I should’ve stayed.Nang makapasok ay hinanap ko siya sa sala pero wala siya. Dumiresto ako sa kusina kasi magtatanghali na. Baka nagluluto lang siya. But still, the kitchen looked untouched.Baka busy na naman siya sa manuscript niya. Umakyat ako sa kwarto ng dahan-dahan, para surpresahin sana siya pero wala akong nakita ni anino niya. Wala akong ingay na marinig. Tahimik lang ang paligid. Hanggang sa marinig ko ang bilis ng pagtibok ng puso ko. It suddenly felt wrong.“Arila?” tawag ko. Baka kasi nagtatago na naman siya. One time kasi tinaguan niya ako. Hindi ko rin talaga maisip ‘yung trip niya pero kahit ganoon, mahal ko ‘yon.Naglakad ako patungo sa CR sa kwarto niya. Wala ring tao. Napalunok ako saka tiningnan ang ilalim ng kama.“Arila, it’s not funny anymore. Come here I have something for you.” Pero walang Aril ana lumaba
Nakangiti ako habang dala-dala ang isang bouquet ng bulaklak. The summer sun still shines brightly. Summer was about to end but I couldn’t think of anything that might go wrong. Everything just happened smoothly.But I was so dumb that time to even assume that everything’s fine. Kinuha ko ang susi sa aking bulsa at saka binuksan ang pinto. Nakahanda na ang ngiti ko at itinago pa ang bulaklak sa likod ko. I hope she’ll like it. Perong parang tinakasan ako ng pagkatao ko nang makita ko si Arila na nakahandusay sa sahig malapit sa hagdan, habang hinahampas ang kaniyang ulo.Tangina! Nahulog ba siya sa hagdan?!“Stupid! Stupid! You’re so stupid!” sabi niya saka patuloy pa rin sa pananakit sa sarili.“Arila!” Agad kong nabitawan ang hawak na bulaklak saka dumiretso sa kaniya. Hinawi ko ang buhok niya at nabasag ang puso ko ng makita siyang umiiyak. Puno ng luha at pawis ang kaniyang mukha. Dumidikit tuloy ang ilang hibla ng kaniyang buhok sa mukha niya. Nanlambot ako sa itsura niya.Kinul
“Anong gusto mong kainin?”Instead na sagutin ako ay hinikpitan niya lang ang yakap sa akin. “Hmm, cuddle.”Napatawa ako. “Kanina pa tayo nagka-cuddle. Lunch na. We need to eat.”“Hmm, order na lang tayo.” She pouted.Hinalikan ko siya sa labi. “Good idea. Kaso nasa probinsya tayo. Luluto lang ako ta’s pagkatapos natin kumain, we can cuddle ‘til night. Sounds like a plan?”Lalo lang humaba ang nguso niya pero tumango naman kaya hinalikan ko siya ulit sa labi saka tinanggal ang kapit niya.Tss. This temptress. Walang kalam-alam na may binubuhay na naman siyang hindi dapat.Tumayo ako saka sinuot ang aking boxers. Inayos naman ni Arila ang kumot sa kaniyang katawan bago pumikit ay yakapin ang unang hinihigaan ko kanina. How I wish ako ‘yung kayakap niya ngayon kaya lang kailangan talaga naming kumain. Nangangayayat na kasi si Arila. Tss. Kahit naman pinapagod ko ‘yan, pinapakain ko ‘yan.Pero ewan ko ba ang payat pa rin.Bumaba ako ng kusina para maghanda ng pagkain. Wala sila tito sa b
When I was a kid, my mom always taught me practice self-control specially when I get angry. I still remember when my parents were called to the principal's office because I included myself in a fight. My enemy got his shoulder bleed because of the pencil I used to stab him. Well, what can I say, he really irritates me to hell.Since then, they always taught me to control myself because I discover that having a short-tempered run in our blood. But there are things that no matter how hard you control yourself; you'll fail. Especially when an angel with a body of a sinner is lying beside you.Sinubukan kong ilayo ang aking mga kamay sa kaniya pero parang magmet ang katawan niya na hinihila ang aking mga kamay. Her upper body almost rest on mine. Her arms clinging to me like I will go somewhere, and she don't want to let go. She snores a little but that's not what bothers me. It’s her naked body that was so warm and so soft against mine. It’s her nipples touching my chest. And her knees th
Some people change for a reason. They didn't change in a blink of an eye, or on a snap of fingers. They change because of different reasons. Some change for a better living; some change because the society pushed them to; and some change because of someone."Thanks, Ma." I ended her call.Ilang araw na akong napapadalas ng tawag kay mama at ganon din siya-sila ni dad.Nagtatanong sila bakit daw biglang ginagalaw ko na 'yung pera ko sa bangko. Nasanay kasi sila na kung ano 'yung iniwan nilang status ng account ko, ganoon pa rin kapag nagbigay sila ng bagong allowance. Alam nila na nagtatrabaho ako at working student pa dahil paminsan ay nasa kompanya ako at gumagawa ng kung anu-ano na sinusuwelduhan naman nila.Lagi akong may pera. Perang pinaghirapan ko. Kung babawasan ko man 'yung pera ko sa bangko, I make sure na sobrang importante lang o kaya naman ay babayaran ko rin. I still have this thinking na pera nila 'yon. Na kahit allowance ko 'yon ay hindi ko pa rin dapat gastahin 'yon sa