Chapter 1

#The Wife's Doubt

“Salamat talaga sa team mo, Doc Andeng! Kahit na sobrang taas nitong bundok na inaakyat n’yo, every month pa rin kayo na dumadalaw rito para sa check-up naming mga matatanda at mga bata rito.”

“Pati na rin ang mga alaga nating aso, Cora!” saad naman ng isang matandang lalaki na gula-gulanit na ang kanyang suot na sumbrero. “Pati mga alaga naming aso at pusa rito ay nababakunahan n’yo panlaban sa mga nauusong sakit. Maraming salamat talaga, doktora, sa serbisyo n’yo sa amin. Kahit na wala kaming kahit na piso na maibabayad sa inyo.” 

“Bakit n’yo naman kailangang magbayad sa akin, Mang Ben… e, libreng konsulta nga po ito,” natatawang tugon ko. “Sapat na po sa akin na matanggap ang napakarami n’yong pasasalamat para sa serbisyo ng team ko sa inyo. Sobra-sobra nang kabayaran ‘yon sa amin.”

Walang-halong ka-plastik-an itong ipinapakita ko, makita ko lang talaga na masasaya ang mga taong nakatira dito sa bundok ng Manoag, ayos na ako. Sa layo ba naman kasi ng kailangang lakbayin ng mga taong taga-rito para lang makarating sa center o sa ospital, e sobrang hassle sa kanila kung sila pa ang dadayo sa mga doktor. So, naisip kong simulan itong voluntary project para sa mga kagaya nilang hindi accessible sa kanila ang mga pagamutan. 

Lalo na ngayon na usong-uso sa mga kabataan at matatanda ang sakit katulad ng sipon at ubo dahil nagsisimula na naman ang tag-ulan, mas makakabuti para sa kanila na regular silang nache-check-up. E, hindi ko naman sila magawang bisitahin weekly since masikip din ang aking schedule as a doctor, and at the same time ay surgeon din ako sa malaking ospital ng Manaoag. 

“Kumain pala muna kayo bago umalis.” Nagtatatakbo si Aling Susan na kinuha ang nakabilaong biko sa mahabang lamesa na nakahanda sa lugar. “Bagong luto ito, doktora. Napakasarap n’yan!”

Bale rito kasi sa lugar nila ay tabi-tabi ang kanilang mga bagay. They were able to have their meals together, at ‘yon ang purpose kung bakit mayroong mahabang lamesa na gawa sa kawayan ang nakahanda. Doon sila naglalatag ng malaking dahon ng saging at doon ihahanda ang kanilang mga pagkain. At sabay-sabay nilang pagsasaluhan ‘yon.

“Ipagbalot n’yo na lang po siguro ako. After ko kasing matalian itong sugat ni Mildred, e aalis na po kami. Alam n’yo naman pong hindi ako ubrang magtagal dito since mayroon din akong mga pasyenteng nag-aabang sa akin sa clinic,” medyo nahihiya pa ako nang sabihin ‘yon.

Sa napaka-welcoming nilang approach sa amin, sobrang nakakahiya talaga na tumanggi sa paanyaya nilang saluhan namin silang kumain. Kung maluwag lang talaga ang schedule ko, hindi ako tatanggi. Kaya lang, as what I mentioned earlier… napaka-busy kong tao. Mapa clinic man o sa bahay. 

“Okay na ito, Mildred. Huwag mong kakalimutan ang sinabi ko na ‘wag ka na munang maglalaro ng para hindi ma-pwersa ‘yang paa mo na napamantingin, huh?” ang payo ko sa huling pasyente na ginagamot ko. 

At ang kaso niya, napamantingin siya dahil sa kakalaro. Ang mga bata kasi rito ay walang mga tsinelas kaya kung ano-anong matutulis na bagay ang naaapakan nila. 

“Aling Nena, ‘yong gamot na ibinigay ko sa inyo, huh? Tatlong beses n’yong kailangang ipainom kay Mildred ‘yon kada araw. Tapos sa loob ng isang linggo. Huwag din muna siyang pakainin ng mga malalansang pagkain. As much as possible, gulay na lang muna. Okay po?”

“Opo, doktora.”

“Tiyaka sa susunod na araw po ay magpapadala po ako rito ng sapat na bilang ng mga tsinelas para sa mga bata. Mag-uutos na lang po ako kasi baka sa susunod na buwan na ulit po tayo magkita-kita.”

“Nako, maraming salamat talaga sa pagmamalasakit mo sa amin, dok!” Lumapit sa akin si Aling Marites bitbit ang maliit na container kung saan naroon ang ipinabalot ko na biko. Syempre pati ang mga kasama ko ay mayroon din. “Hulog ka talaga ng langit. Ang swerte namin na mayroon kang pagmamalasakit sa amin, dok. Pagpalain ka pa sana.” 

“Wala pong anuman. Mauna na po kami.” Nang makapag-ayos na ng mga gamit ay tumayo na rin ako sa aking inuupuan kanina. “Sana pagbalik ko rito, e hindi na kasingdami ng ngayon ang gamutin ko, ano ho? Mag-iingat po kayo lagi!”

At nagsimula na naman ang struggle ko at ang mga kasama kong nurse sa pagbaba sa bundok. Napakaputik din ng daan kasi kauulan lang kanina ng malakas. Doble ang pag-iingat na kailangan talaga namin kasi isang maling hakbang lang ay p’wede kaming madulas. 

“Doc, hanggang kailan n’yo po ba balak na magpunta rito?” dinig kong tanong ni Albert sa akin, isa sa mga nurse na kasa-kasama ko. “I mean… hindi naman po sa ayaw ko na pong sumama sa inyo rito or nakakapagod po. But what I mean is that… hindi po ba kayo nahihirapan? Bukod sa mahirap ang daan patungo sa taas, e… tiyaka sa sched n’yo po?” 

“Huwag mo nang iniintindi kung si Bernard ang tinutukoy mo,” natatawag tugon ko. 

Si Bernard, ang kasamahan ko sa Pedia Department, ang isa sa mga doktor na pinag-iinitan ako palagi. Hindi ko rin alam kung bakit kailangan niya akong pag-initan, e wala naman akong ginagawang hindi mali. Siya lang talaga itong madalas palpak tapos sa akin siya nagagalit. 

“Hindi po si Doc Bernard,” si Marie naman ang narinig ko. “Uh… pasensya na po kung narinig po namin ‘yong pag-aaway n’yo ng asawa n’yo po sa may restroom noong isang gabi, doc.” 

Nang sa wakas ay nakababa na kami at nasa harap na kami ng SUV, huminto muna ako para harapin ‘yong dalawa. I’m not aware kasi na may nakasaksi pala ng pag-aaway namin ng asawa ko nitong nakaraang gabi lang. 

“Aksidente po kasi naming narinig ni Albert na may nagpapalitan ng salita sa may restroom, e saktong pauwi na po kami talaga that time. Medyo na-curious po si Albert-”

“Ikaw ang na-curious, Marie! Nag-second the motion lang ako sa iyo!”

“Edi ako na!” sagot dito ni Marie. “Tapos ‘yon nga, doc… nakiusyoso na po kami. And nalaman po namin na boses mo ‘yong isa. Sorry po talaga kung pinakinggan namin ang away n’yo, doc.”

Mapait akong napangiti. Hindi ko naman ginawang big deal na nakiusyoso sila sa away naming mag-asawa, but then may inis factor pa rin akong naramdaman because of that. Kaso mas na-focus ‘yong atensyon ko kasi naalala ko na naman ‘yong gabing ‘yon… noong gabing dumurog sa akin nang sobra.

“Hindi mo nga masabi sa akin kung saan nanggaling ‘yong lipstick na nakita kong nasa loob ng pantalon mo, Mike! Ni hindi mo magawang ipaliwanag kung bakit mayroon kang gano’n sa damit mo kung talaga ngang wala kang babae!” Halos mapaos na ang boses ko habang patuloy pa rin ang pagdaloy ng luha sa mga mata ko. 

“Pumunta ako rito para sunduin ka at ayain ka sana na lumabas kasama ng anak nating si Gian. Hindi para makipag-away sa iyo, Andrea. Hindi ko maintindihan kung paano mo naiisip ang mga bagay na ‘yan. You don’t have to overthink that much, honey!” 

Sinusubukan niyang lumapit sa akin at tina-try niyang yakapin ako, ngunit ako lang din ang tumataboy sa kanya at lumalayo. Hindi ko kayang masikmura na mahawakan ako ng isang kagaya niya. 

“Nakita mo ba ‘yong photo na s-in-end ko sa iyo, Mike? Sana bago ka nagpunta rito, binuksan mo muna ‘yong messenger mo-”

“I saw that. At hindi ‘yon totoo!” 

“Justify your answer then! Paano mo nasasabi sa akin na hindi totoo ‘yong picture na nakuha ni Jasmine na mayroon kang babae na kasama sa bar? Paano? Anong dahilan mo para i-deny sa akin ‘yon? Kumbinsihin mo ako na hindi ‘yon totoo. Sige… makikinig ako!”

Sampong segundo ang nakalipas… dalawampu… tatlompu… pero wala. Kahit isang salita ay wala akong narinig sa kanya. Binigyan ko na siya ng pagkakataon na makapagpaliwanag sa akin, pero sinayang niya. 

“I’m done-”

“Gusto mong makipaghiwalay sa akin para sa isang hinala na hindi mo pa naman napapatunayan? Sana intindihin mong may anak tayo, Andrea!” singhal niya sa akin. “Kasi kung ipu-push mo man itong hiwalayan nating dalawa, I will make sure na sa akin mapupunta si Gian.”

And after that, hindi ko na alam. Nawala ‘yong lakas ko na hamunin si Mike ng hiwalayan after niyang sabihin na gagawa siya ng way para sa kanya mapunta si Gian. Well… hindi naman ako natatakot na ilaban si Gian sa korte. Because the thing I was afraid of the most is raising my son in an incomplete family. Hanggang ngayon ay hindi siya aware na nagkakalamat na ang relasyon namin ng papa niya. It’s because I did not let him know there was something wrong between his parents. 

Lumaki ako sa broken family. Iniwan kami ng papa ko nang dahil sa babae niya. At sobrang hirap mabuhay at lumaki sa isang pamilya na hindi buo. Kaya’t nangako ako sa sarili ko noon na hangga’t maaari, hangga’t kaya ko pang tiisin at kaya kong solusyunan ang magiging problema ko once na mayroon na akong sariling pamilya, e hindi ako bibitiw sa kasal. Hindi ako bibitiw sa relasyon. Hindi ko hahayaang ang magiging anak ko, magiging kagaya ko lang. Danas ko ang pakiramdam na lumaki na walang ama… and for Gian… ayokong maranasan din niya ‘yon. 

“Kung anuman ‘yong napakinggan n’yo that night, ‘wag n’yo na lang sana ipagkalat. Maaayos ko rin ang problema ko sa asawa ko. May kaunting misunderstanding lang naman kami, and I’m sure magagawan naman namin ng paraan na ayusin ‘yon,” nakangiting sambit ko roon sa dalawa.

And afterwards, we went inside the SUV. Pare-parehas na kaming pagod, so we really need enough rest bago muling sumabak sa panibagong duty.

—

“Honey, hindi ka ba muna kakain?” salubong ni Mike. Nakasuot pa siya ng apron habang mayroon siyang hawak na sandok sa kusina. “Sasabayan na kitang kumain. Paborito mo pa namang ulam itong niluto ko!” 

“Pagod ako, Mike. Gusto ko nang matulog.” Dumiretsyo ako agad sa itaas upang pumanhik sa kwarto naming dalawa. 

Bukod sa hindi pa rin kami okay dahil sa away na nangyari nitong nakaraang gabi, hindi ko pa rin magawang maging maayos ang pakikitungo ko sa asawa ko dala na rin ng sobrang pagod. Imagine na nanggaling ako sa bundok para mag-check-up ng mga matatanda roon at mga bata, and even their pets and providing vaccination for them… well, every time talaga na nagtutungo ako sa lugar na ‘yon, ubos na ubos ang energy ko. 

Kaya nabalewala ko na lang din ang effort ng asawa ko na ipagluto ako ng paborito kong ulam—syempre ang specialty niya na chicken adobo.

“Andrea?” Bumukas ang pinto ng kwarto at iniluwa no’n si Mike na hindi na ngayon nakasuot ng apron. “Galit ka pa rin ba sa akin? Pinagdududahan mo pa rin ba ako na mayroon akong ibang babae?” 

“Forget about that. Pagod ako-”

“Sa rami ng ginagawa ko as a public school teacher, paano mo ako napag-iisipan na may time pa ako na mambabae without realizing the excessive workloads I have? Nang dahil ba mas mababa ang monthly salary ko kaysa sa iyo, iniisip mong mas marami kang ginagawa kaysa sa akin? Na mas busy ka kaysa sa akin? Na mas may panahon ako na mambabae kaysa sa iyo?” 

I think I don’t sound like I’m attracting him to start an argument with me… pero siya na itong nagsisimula. What I really meant by saying I’m tired is really my desire to have some rest… and yet, nakikipag-away siya sa akin ngayon. 

“Mike, stop. Wala akong sinasabing gan’yan-”

“I’m sorry. Nadala lang ako.” Buti na lang ay kumalma siya at naupo siya sa tabi ko. Hinawakan niya ang mga kamay ko at hinalikan ako sa noo. “I’m sorry… hindi ko sinasadya.”

“We’re both tired, I knew it. Pagod ka sa school at ako… pagod ako sa ospital. Alam kong drained pareho ang isip at katawan natin for today, so please… magpahinga na lang muna tayo. I-resched mo na lang ‘yong pag-aaway natin.” 

“No… I don’t want us having an argument… ever again. Please?” 

Mike started showering me with kisses all over my face… and the next, to my body. This is perhaps the way he wanted both of us to get some rest—by making our night extra hot and spicy. Although na-miss ko rin naman na makatalik siya. Masyado kaming naging busy sa mga trabaho namin to the point na nawawalan na kami ng oras para sa pansarili naming pangangailangan… and good thing… ngayong gabi ay hindi na kami nag-away. Because tonight, we’re trying to make another member of our family. 

“Do you really want this to continue?” he asked. Kung kailan nag-e-enjoy ‘yong katawan ko while his hands are squeezing my breast, tiyaka pa siya nagtanong. “Akala ko ba gusto mo nang magpahinga?” mapanukso niyang tanong. 

“Your cock would possibly get mad if we stop this.” Hindi ako nagpatalo kay Mike. Ginantihan ko siya sa pagiging mapanukso niya. “Less talk, please. And more… kiss and touch.”

Tutal naman ay nasimulan na namin ang gabi na maging mainit, itutuloy na namin ito. Sa sobrang init ng nararamdaman ng katawan ko, habang pinaliliguan ako ni Mike ng halik sa labi, and he even licking my face with her wet tongue, hinayaan kong ang mga kamay ko na mismo ang naghubad sa suot kong uniform—and I just noticed just now that I’m still wearing my lab coat. 

When I finally undressed myself, only my undergarments left. Ngayong nahihipan na ng hangin ang balat ko, nararamdaman ko ang pagtindig ng mga balahibo ko sa sensasyong kumikiliti sa balat ko. The kissing has continued. Mike laid my body on the bed and he placed his body on top. Marahas niyang hinubad rin ang suot niyang damit pati na rin ang kanyang pantalon, and only the boxer shorts he was wearing was left attached on his body—hiding his huge cock.

Nakikiliti ako sa ginagawang paghalik ni Mike sa katawan ko. The next thing he do, he’s licking my nipple down to my tummy… and that was the best feeling while we do this… sexual intercourse. 

Napapaangat ang katawan ko at naiiwang tirik ang mga mata ko nang hindi na siya nakapaghintay pa na ipasok sa bukana ko ang kanyang daliri. Licking while entering his finger down to my core, napapadaing ako sa sakit, and at the same time ay napapaungol sa sarap.

“Please… don’t stop,” I moaned.

I bit my lower lip to stop myself moaning loud. Nasa kabilang kwarto lang kasi si Gian, and when I moaned louder ay baka magising ‘yong bata. Malalim na rin ang gabi and I’m sure na mahimbing nang natutulog ang binata namin ni Mike. 

“Medyo masakit ito sa umpisa-”

“No need to inform me about that. It’s our second time doing this. Just… ipasok mo na lang.” I was laughing the whole time habang nakadikit ang mga mata ko sa malaki at mahaba niyang armas. 

I was damn waiting for this moment a bit longer. At ngayong mangyayari na… na naiwang nakatitig lang ako kay Mike na dinadahan-dahan pang ipasok ‘yon sa akin, may pagkakataon na napangiwi ako sa sakit na naramdaman ko nang ma-feel kong pumasok na ‘yong ulo nito… hanggang sa kalahati na ng katawan ang pumasok… at hanggang sa nagawa na niya itong isagad… I admit kahit na second time na namin itong ginagawa, masakit pa rin talaga. 

Umindayog nang sabay ang mga katawan namin nang magsimula na si Mike sa paggalaw. Syempre sa una ay dahan-dahan lang ang paglabas-masok na ginagawa niya… but then nang masanay na ulit ‘yong katawan ko sa sakit… na napalitan na ‘yon nang sarap… I want him move faster.

“Thrust me more… faster…” I moaned again.

“Ugh!”

“Bilisan mo pa!”

“Ugh! Yeah… gan’yan nga!” 

Talaga nga namang nakakabaliw ang ginagawa naming dalawa. Nawawala ako sa tuliro everytime na ginagawa namin ito. Para akong walang nakikita kung hindi puti lang. Walang ibang ginagawa ang mga mata ko kung hindi tumirik lang. 

At ang bilis ng pagbayo ni Mike sa akin hanggang sa maabot na namin ang langit… ang katas niyang pumasok sa akin ang nagsilbing exciting part ng wet night namin. 

Hingal na hingal na humiwalay ang katawan namin sa isa’t isa. Basang-basa kami parehas. Pumipintig pa nga ‘yong vagina ko matapos ang aksyon na nangyari… and I was like…

“How I wish… we can do this more often.” 

Nawala ang ngiti sa labi ko nang bigla kong ma-realize na mukhang imposible ‘yong mangyari. Both of our jobs require our whole life to spend with. At ‘yong mga gan’tong eksena… once in a blue moon lang posibleng mangyari. 

So, sometimes I wonder… paano kaya kung biglang hanapin ng katawan ni Mike ang s*x? Kapag ba hindi ako available… may iba siyang babae na pinupuntahan para ibigay ‘yong pangangailangan niya?