6

 “Lexa! What happened? Bakit ka umiiyak? Anong nangyari sa kamay mo? Sinaktan ka ba ni Joshua?” Nag-aalalang tanong ni Bea nang makita ang kaibigan sa harap ng kanyang condo.

Hindi sumagot si Alexandra. Sa halip, mahigpit siyang yumakap kay Bea at tuluyang humagulgol. Ramdam ni Bea ang panginginig ng katawan ng kaibigan, kaya hinayaan niya itong ibuhos ang emosyon nito. Ilang minuto silang nasa ganoong posisyon bago tuluyang tumahan si Alexandra.

Dahan-dahang isinara ni Bea ang pintuan at inalalayan siyang maupo sa sofa. Naupo si Alexandra na tila wala sa sarili, patuloy pa ring bumabagsak ang mga luha mula sa kanyang namumugtong mga mata.

“Ano ba kasing nangyari? Bakit ganyan ang itsura mo? Para kang pinagbagsakan ng langit at lupa sa sobrang lugmok,” muling tanong ni Bea, punong-puno ng pag-aalala.

Nanatiling tahimik si Alexandra, tila nag-aalangan kung paano sisimulan ang kanyang sasabihin. Napabuntong-hininga si Bea at tumayo upang kumuha ng tubig sa kusina. Pagbalik niya, iniabot niya ito kay Alexandra, na agad namang tinanggap at dahan-dahang uminom.

Nang maubos ang tubig sa baso, saka lang muling naglakas-loob na tumingin si Alexandra kay Bea. Ngunit imbes na magsalita, muli siyang napahagulgol.

Napailing si Bea, ngunit nanatiling mahinahon. “Lexa, kung hindi mo sasabihin, paano kita matutulungan? Iiyak ka na lang ba? Ilang araw na kitang hindi nakikita, tapos ganito ka? Sa loob ba ng isang linggong hindi tayo nagkita, umiiyak ka lang?”

Dahan-dahang tumango si Alexandra. Isang linggo siyang nagkulong sa kanilang bahay, halos hindi kumakain, hindi natutulog nang maayos, at wala siyang ibang ginawa kundi umiyak. Sa tuwing susubukan niyang bumangon, bumabalik lahat ng sakit, kaya pinili na lang niyang mag-isa.

Napahigpit ang hawak ni Bea sa kamay ng kaibigan. “Lexa, hindi pwedeng ganito ka. Alam kong sobrang sakit ng pinagdadaanan mo, pero hindi pwedeng hayaang sirain ka nito.”

Napayuko si Alexandra, pilit pinipigil ang panibagong bugso ng luha. “Bea… hindi ko na kaya,” mahina niyang bulong.

Hinawakan ni Bea ang magkabilang balikat ng kaibigan at tinitigan ito nang diretso. “Lexa, kaya mo. Hindi ka nag-iisa. Sabihin mo sa akin ang lahat.”

Nagsimulang magkwento si Alexandra tungkol sa nangyari sa restaurant at kung paano siya pinagtanggol ni Tyron.

“Wow! Talaga? Nagpapaka-knight in shining armor na naman si Bebe Tyron! Bias ko na talaga siya,” pabirong sagot ni Bea habang kinikilig.

“Ano ka ba! Hindi iyon nakakatawa,” suway ni Alexandra, sabay irap. “Mas kinakabahan nga ako dahil pakiramdam ko, mas magiging magulo kapag nalaman ni Joshua ang nangyari sa amin ni Tyron.”

“Letse! Bakit kasi puro negative vibes ang iniisip mo?” umismid si Bea. “Tingnan mo naman ang magandang epekto nito! Imagine, kung maghihiwalay kayo ni Joshua, hindi ka maghihirap. Ikaw at si Tyron ang tunay na may-ari ng Mendez Group.”

Napatingin si Alexandra sa kaibigan. Alam niyang may punto ito, pero... “Baliw ka ba?” Napabuntong-hininga siya. “Mula nang ikasal ako kay Joshua, natapos na ang kasunduan. Isa pa, matagal nang tinalikuran ni Tyron ang pamilya niya.”

“Eh, ano ngayon? Desidido ka namang hiwalayan si Joshua, hindi ba?” kontra ni Bea.

Tumango si Alexandra.

“Kung gano’n, ako na mismo ang hahanap ng abogado. Tatawagan ko ang pinakamagaling para humawak ng annulment mo,” determinadong sabi ni Bea. “Isa pa, huwag ka nang lalapit sa hayop na ‘yun. Kasi kung hindi, mas lalo ka niyang sasaktan.”

Tumingin si Bea sa kamay ni Alexandra at nagtaas ng kilay. “Taas mo kamay mo! May iba pa ba?”

“Huh? Anong ginagawa mo?” nagtatakang tanong ni Alexandra.

Hindi siya sinagot ni Bea, sa halip ay mabilis na kinunan ng litrato ang mga marka sa kamay niya.

“Isa itong magandang ebidensya para mapabilis ang proseso ng annulment n’yo,” seryosong sabi ni Bea.

“Uy! Huwag! Baka naman mapahamak si Joshua niyan,” nag-aalalang pigil ni Alexandra. “May iniingatan siyang—”

“Pangalan?” sarkastikong putol ni Bea. “Pangalan na naman ba ang iniingatan niya habang ikaw, asawa niya, pinabayaan at winawalanghiya?” Napakuyom ang kamao nito. “Letse siya! Huwag lang talaga ‘yang magpapakita sa ‘kin, papatayin ko siya.”

“Huminahon ka! Huwag kang magpadalos-dalos! Asawa ko pa rin siya kahit papaano,” saway ni Alexandra, kahit siya mismo ay hindi na sigurado kung bakit niya pa ito ipinagtatanggol.

“Wow, concern?” Umirap si Bea. “Huwag kang tanga, Lexa. Hindi ka na niya asawa sa puso’t isip niya.”

 Hindi na nagsalita si Alexandra. Wala na siyang maidadahilan pa kay Bea.

“Anong plano mo ngayon?” tanong ni Bea, bakas ang pag-aalala sa boses niya.

“Pwede dito muna ako?” maingat na tanong ni Alexandra.

“Talaga? Yeheeeey! Magli-live-in na tayo?!” sagot ni Bea, sabay tili.

“Siraulo! Kapag may ipon na ako, hahanap ako ng matutuluyan. Pero bago ‘yon, kailangan ko munang maghanap ng trabaho.”

“Maganda iyan! Mas gusto ko nga palagi kitang nakikita.”

“Ang OA mo, Bea. Sobra kang protective. Hindi na ako babalikan ni Joshua para saktan. Seryoso na ‘yun.”

“Tsk! Ayaw mo lang kasi akong palaging kasama.”

Hindi na siya pinansin ni Alexandra. Sa halip, kinuha niya ang laptop sa center table at binuksan ito.

“Anong ginagawa mo?” tanong ni Bea.

“Naghahanap ng trabaho.”

“Huh? Kanina lang halos hindi ka makausap, ngayon naghahanap ka na agad ng trabaho? Ang bilis ng shift mo, daig mo pa ang baliw.”

“Akala ko ba gusto mong mag-move on ako agad?” balik ni Alexandra.

“Oo nga! Sige na, hanap ka na! Tatanungin ko rin si Daddy kung may opening sa kumpanya nila.”

“Ewan ko sa’yo! Pinipilit mo na naman ang gusto mo.” sagot ni Alexandra, saka muling tumutok sa screen.

Habang abala si Alexandra sa paghahanap ng trabaho, hindi mapakali si Bea. Alam niyang sa likod ng mga pilit na ngiti at tawang iyon, may sugat pang hindi pa naghihilom.

Habang abala siya sa paghahanap, hindi mapakali si Bea. Alam niyang sa likod ng mga pilit na ngiti at tawang iyon, may sugat pang hindi pa naghihilom.

Biglang may tumunog na tawag sa cellphone ni Alexandra.

Napakunot ang noo niya nang makita ang pangalan sa screen.

"Bakit siya tatawag sa akin ngayon?" bulong niya, nanlalamig ang mga daliri habang dahan-dahang inaabot ang telepono.

"Sino 'yan?" usisa ni Bea, pero hindi siya sinagot ni Alexandra.

Tinitigan lang niya ang pangalan sa screen, ang pintig ng puso niya bumilis—may kaba, may takot, at isang damdaming hindi niya inaasahang mararamdaman pa.

At bago pa niya mapigilan ang sarili, pinindot niya ang answer.