Third Person’s Point of ViewTahimik ang mansyon ng buksan ni Alexandra ang malaking pinto. Agad siyang umakyat sa itaas ng kanilang kwartong mag-asawa. Dalawang araw siyang wala dahil sinamahan niya ang kaniyang kaibigan sa probinsya nito. Pumayag naman ang kaniyang asawa kaya walang naging problema.“Ano ito? Hmmp! Wala naman akong ganito ah.” Tanong ni Alexandra sa kaniyang sarili, habang hawak niya ang isang thong, na halos hindi matakpan ang pisngi ng pwet kung isusuot ito. Sobrang sexy nito kung tutuusin kaya hindi ito maaring maging sa kaniya.Naramdaman niyang may tao sa kaniyang likuran kaya agad siyang lumingon. Nakita niya ang kaniyang aswang si Joshua.“Nandito ka na din pala. Kamusta ang pagbabakasyon mo?” tanong ni Joshua habang nag-aalis ng butones ng kaniyang damit.“Kararating ko lang din. Kanino pala ito?” pinakita ni Alexandra ang thong na nasa kaniyang kamay. Aamuyin pa niya sana ito para malaman kung nagamit na pero nawala ang atensyon niya ng malakas na sumarado
Pumasok sila sa hotel at dumiretso sa 34th floor. Pagbukas ni Bea ng kwarto, agad itong pumwesto sa vanity mirror, inilabas ang isang sandamakmak na maskara, at sinimulang subukan ang isa’t isa.Hindi siya pinansin ni Alexandra. Imbes na makisali, humiga siya sa kama, nakatitig lang sa kisame na para bang hinuhukay ang sarili sa bigat ng nangyari.“Ano bang ginagawa mo diyan?” reklamo ni Bea. “Mamili ka na ng maskara mo! Dalian mo na!”“Pwede bang huwag na lang akong sumama?” mahinang sagot ni Alexandra, halos pakiusap.Pero hindi ito tinanggap ni Bea. Mabilis itong lumapit, hinablot ang unan at itinapon sa gilid. "Alexandra Kaye Villarama!! Matagal mo nang iniisip na may babae siya, and during that phase, umiyak ka na ng malala. Ngayon pa ba kita makikitang duwag? Confirmation na lang ang nakita mo kanina. Bakit mo hinahayaan ang sarili mong malugmok sa isang lalaking hindi marunong um-appreciate sa'yo?”Napakurap si Alexandra. Kanina lang, tulala siya, pero ngayon, kahit paano ay na
Pagkapasok ni Alexandra sa bahay, ramdam na niya ang bigat ng atmospera. Hindi pa man siya nakakalahati sa hagdan ay nagsalita na si Joshua, ang boses nito punong-puno ng inis.“Saan ka galing?”Hindi siya sumagot. Hindi rin siya lumingon. Nagpatuloy lang siya sa pag-akyat, nilagpasan ang asawa na ngayon ay may naniningkit na mga mata.“Alexandra! Tinatanong kita! Where have you been?!” Sigaw ni Joshua, halatang hindi sanay na hindi siya pinapansin.Huminto si Alexandra. Pinakawalan ang isang malalim na buntong-hininga bago dahan-dahang humarap sa lalaki. Ibubuka pa lang niya ang bibig niya nang biglang sumingit si Joshua, ang mga braso nito nakapamewang na parang siya pa ang may karapatang magalit.“Two days ka nang wala dito. Naglakwatsa ka sa loob ng dalawang araw kasama ang mga kaibigan mo, tapos ngayon uuwi kang ganyan ang itsura? Don’t tell me nagpakalasing ka?!”Nagsalubong ang kilay ni Alexandra.“Anong tingin mo sa sarili mo, single? Nagbubuhay dalaga ka na ba? Kaya pala ayaw
Nararamdaman pa rin ni Alexandra ang bigat sa kanyang dibdib nang magising siya. Hindi niya namalayang nakatulog na pala siya kakaiyak. Napansin niyang bahagyang bukas ang bintana, at mula sa liwanag na pumapasok, alam niyang palubog na ang araw.Kumalam ang kanyang sikmura, kaya agad siyang bumangon at bumaba upang maghanap ng makakain. Alam niyang natakot niya si Joshua kaya hindi ito maglalakas-loob na lumapit sa kanya.Sa kusina, nagluto siya ng sliced ham, itlog, at bacon, saka kumuha ng tinapay. Kadarating lang ng pagkain sa harap niya nang biglang tumunog ang doorbell.Napabuntong-hininga siya. Gusto na niyang kumain, pero wala siyang ibang choice kundi ang buksan ang pinto. Pagdungaw niya, isang pamilyar na iritadong boses ang sumalubong sa kanya."What do you think you're doing?! Akala ko patay ka na!" sigaw ni Bea. "Kagabi, nawala ka nang walang paalam! Akala ko may nag-take out sa'yo o di kaya tinakasan mo ako! Pinalampas ko 'yon kasi inisip kong baka sa kwarto ko ka lang n
“Sinabi kong date natin ito, bakit hindi ka man lang nag-ayos? Gusto mo bang ipakita sa lahat na ang asawa ng Mandia Group ay losyang na?” Mapangutyang tanong ni Joshua nang makita niya si Alexandra. Ngunit imbes na maapektuhan, napangiti lang si Alexandra—isang ngiting puno ng panunuya. “Hindi ako pumunta rito para sa date na gusto mo,” malamig niyang sagot. “Nandito ako para makipaghiwalay.” Kanina pa siya gutom at balak sanang makipagkita kay Bea, pero natanggap niya ang tawag ni Joshua bago pa siya makaalis. Sa kabila ng kanyang pag-aalangan, pinili niyang sagutin ito. Siguro nga, ito na ang tamang oras para tapusin na ang lahat sa pagitan nila—bilang respeto na rin sa kanilang pamilya. Napatingin si Joshua sa kanya, pilit na pinapanatili ang anyong mahinahon. Ngunit sa likod ng kanyang tingin ay may apoy ng galit. “Sa tingin mo ba talaga papayag ako?” tanong nito, puno ng hinanakit. “Bakit naman hindi?” sagot ni Alexandra, titig na titig sa lalaki. “Ikaw naman ang may babae
“Lexa! What happened? Bakit ka umiiyak? Anong nangyari sa kamay mo? Sinaktan ka ba ni Joshua?” Nag-aalalang tanong ni Bea nang makita ang kaibigan sa harap ng kanyang condo.Hindi sumagot si Alexandra. Sa halip, mahigpit siyang yumakap kay Bea at tuluyang humagulgol. Ramdam ni Bea ang panginginig ng katawan ng kaibigan, kaya hinayaan niya itong ibuhos ang emosyon nito. Ilang minuto silang nasa ganoong posisyon bago tuluyang tumahan si Alexandra.Dahan-dahang isinara ni Bea ang pintuan at inalalayan siyang maupo sa sofa. Naupo si Alexandra na tila wala sa sarili, patuloy pa ring bumabagsak ang mga luha mula sa kanyang namumugtong mga mata.“Ano ba kasing nangyari? Bakit ganyan ang itsura mo? Para kang pinagbagsakan ng langit at lupa sa sobrang lugmok,” muling tanong ni Bea, punong-puno ng pag-aalala.Nanatiling tahimik si Alexandra, tila nag-aalangan kung paano sisimulan ang kanyang sasabihin. Napabuntong-hininga si Bea at tumayo upang kumuha ng tubig sa kusina. Pagbalik niya, iniabot
“Ano kailangan mo?” Walang emosyon ang boses ni Alexandra habang nakatingin kay Bea. “What kind of answer is that? You know why I called, right?” may bahid ng inis sa tinig ng taong nasa kabilang linya. “Hindi ito ang tamang oras-”“Then when? Kailan mo balak magpaliwanag?” singit ng kausap niya. Bumuntong-hininga si Alexandra bago sumagot. “I’ll call you when I’m ready.” At agad niyang binaba ang tawag. Tahimik lang si Bea habang nakikinig sa pag-uusap nila, pero kitang-kita ang kuryosidad sa kanyang mukha. Halos hindi pa natatapos ang isang tawag, muling nag-ring ang cellphone ni Alexandra. “Sino naman ‘yan?” tanong ni Bea, pero hindi siya sinagot ni Alexandra. May mabigat na buntong-hiningang pinakawalan si Alexandra bago sinagot ang tawag. “Sino bang kausap mo, Alexandra Kaye?! Kanina pa kita tinatawagan! Ano ba?! Bakit wala ka dito sa bahay?” Halos napangiwi si Alexandra sa lakas ng boses ni Joshua sa kabilang linya. “Anong kailangan mo?” kalmado niyang tanong. “Bakit hi
Alexandra let out an exasperated sigh as Bea practically dragged her out of the mall.“Let’s go to another mall. Ang baho dito, umaalingasaw,” Bea muttered, crinkling her nose in distaste.“Ikaw talaga! Kung anong gusto mo, ginagawa mo agad. Wala na ba akong karapatang magdesisyon sa buhay ko?” Alexandra huffed, crossing her arms.Bea grinned mischievously. “Ayos lang iyan! Ang mahalaga, makahanap tayo ng sexy and perfect dress for your interview!”Alexandra rolled her eyes but didn’t argue further. Wala siyang laban kay Bea pagdating sa ganitong bagay.Matapos ang mahabang pagsusukat at pamimili, bumalik na rin sila sa condo ni Bea. Alexandra collapsed onto the bed, feeling drained from all the walking and Bea’s endless energy.Just as she was about to close her eyes, her phone rang. Nagdesisyon siyang hayaan itong nagri-ring, too tired to deal with another conversation.“Ano ba?! Naiirita na ako! Bakit ayaw mong sagutin? Sino ba iyan?” Bea barged into the room, arms crossed.“Naka
Inside their shared hotel room, Alexandra was still fuming. She crossed her arms and sat on the edge of the bed, glaring at Tyron, who casually loosened his tie and checked his phone."So? Ano ba talaga ang case na iniimbestigahan natin?" she finally asked, her patience wearing thin.Tyron glanced at her with a smirk. "Akala ko ba trabaho lang ang habol mo? Dapat alam mo na 'yan."She rolled her eyes. "Ikaw ang boss, hindi ba? Shouldn't you be briefing me instead of playing mind games?"He chuckled, obviously enjoying her frustration. "Fine. We're here to investigate fraudulent transactions involving high-profile clients. May reports na may money laundering activities ang isang businessman na konektado sa isang major law firm—one of our biggest rivals."Alexandra’s brows furrowed. "So, we're spying on another law firm? Isn't that illegal?""We're not spying. We're gathering information legally. May whistleblower na gustong lumapit sa atin, but he's too scared to make a move. Kaya we n
Hindi pa halos nakakalayo si Alexandra mula sa opisina nang marinig niya ang boses ni Tyron sa likod niya. "Miss Villarama."Napapikit siya sandali, pilit pinipigilan ang iritasyon bago humarap muli. Nakangisi si Tyron, nakasandal sa pintuan ng kanyang opisina na parang wala lang nangyari. "Ano na naman?" madiin niyang tanong. Tyron crossed his arms, "Hindi ka pa aalis, hindi ba? Bukas ka na magsisimula, hindi ba?"Nagtama ang kanilang mga mata. Alexandra narrowed her eyes. "Well, oo? Dahil ‘yun ang sinabi mo?""Hmm…" Tyron tilted his head, pretending to think. "Oops, my bad. I meant to say—you're starting today.""Ano?!" "Yes. Now.""Bakit ngayon?!"Nagkibit-balikat si Tyron. “Dahil sabi ko."She let out an exasperated sigh. "Wala akong dalang gamit! Wala akong notebook, laptop—" “May company-provided laptop ka.""I need to prepare!""You had your whole life to prepare for this, Alexandra." Napalunok siya sa asar. Alam niyang sadya siyang inaasar nito, at mas lalo siyang naiiri
Tahimik na pumasok si Alexandra sa condo ni Bea, diretso sa kanyang kwarto. Hindi niya nagawang magpaalam o magkwento man lang sa kaibigan. Masyadong mabigat ang gabi, masyadong masakit ang muling pagkikita nila ni Tyron. Hindi na nagtanong si Bea, siguro’y nahulaan na nito ang nangyari, kaya hinayaan na lang siyang mapag-isa. Pagkahiga niya sa kama, doon lang tuluyang bumagsak ang mga luha niya. Nasa loob pa rin ng isipan niya ang mga sinabi ni Tyron—ang galit, ang paninisi, ang pagmamaliit sa kanya. Paulit-ulit na naglalaro sa isip niya ang tanong nito, “Planado ba ito, Alexandra? Ginamit mo ba ako para mapabilis ang annulment n’yo?”Napapikit siya nang mahigpit. Hindi niya alam kung bakit kailangan pa nilang magkita ulit, kung bakit hindi na lang sila parehong naging dayuhan sa isa’t isa matapos ang gabing iyon. --- KinaumagahanNagising si Alexandra sa amoy ng mainit na kape. Paglabas niya ng kwarto, naroon si Bea sa sala, nakaupo sa sofa habang nagkakape, hawak ang kanyang lap
Tyron leaned back in his chair, gripping his wine glass tightly. The dim lighting of the restaurant cast shadows on his sharp features, making his expression even darker. Sa paligid nila, patuloy ang mahihinang usapan ng ibang guests, at ang malamyos na tunog ng piano ay tila isang malayong alingawngaw. Pero para kay Alexandra, ang presensya ni Tyron ang pinaka-maingay sa lahat."You knew who I was," Tyron said, his voice dangerously calm. "Pero ginawa mo pa rin."Napasinghap si Alexandra, agad na napalunok. "We both did, Tyron. Pero hindi talaga kita kilala nang una, naka-mask tayo pareho no’n."His jaw tightened. "That’s not an answer."She exhaled sharply. "Ano bang gusto mong sagot? Lasing ako. I wasn’t thinking."A bitter scoff escaped him. "Lasing?" He leaned forward, eyes boring into hers. "Gano’n lang kadali? Wala kang ibang paliwanag?"She clenched her fists on her lap. "I don’t know what else you want me to say."Tyron’s expression hardened. "Gusto kong malaman ang totoo, Al
Alexandra let out an exasperated sigh as Bea practically dragged her out of the mall.“Let’s go to another mall. Ang baho dito, umaalingasaw,” Bea muttered, crinkling her nose in distaste.“Ikaw talaga! Kung anong gusto mo, ginagawa mo agad. Wala na ba akong karapatang magdesisyon sa buhay ko?” Alexandra huffed, crossing her arms.Bea grinned mischievously. “Ayos lang iyan! Ang mahalaga, makahanap tayo ng sexy and perfect dress for your interview!”Alexandra rolled her eyes but didn’t argue further. Wala siyang laban kay Bea pagdating sa ganitong bagay.Matapos ang mahabang pagsusukat at pamimili, bumalik na rin sila sa condo ni Bea. Alexandra collapsed onto the bed, feeling drained from all the walking and Bea’s endless energy.Just as she was about to close her eyes, her phone rang. Nagdesisyon siyang hayaan itong nagri-ring, too tired to deal with another conversation.“Ano ba?! Naiirita na ako! Bakit ayaw mong sagutin? Sino ba iyan?” Bea barged into the room, arms crossed.“Naka
“Ano kailangan mo?” Walang emosyon ang boses ni Alexandra habang nakatingin kay Bea. “What kind of answer is that? You know why I called, right?” may bahid ng inis sa tinig ng taong nasa kabilang linya. “Hindi ito ang tamang oras-”“Then when? Kailan mo balak magpaliwanag?” singit ng kausap niya. Bumuntong-hininga si Alexandra bago sumagot. “I’ll call you when I’m ready.” At agad niyang binaba ang tawag. Tahimik lang si Bea habang nakikinig sa pag-uusap nila, pero kitang-kita ang kuryosidad sa kanyang mukha. Halos hindi pa natatapos ang isang tawag, muling nag-ring ang cellphone ni Alexandra. “Sino naman ‘yan?” tanong ni Bea, pero hindi siya sinagot ni Alexandra. May mabigat na buntong-hiningang pinakawalan si Alexandra bago sinagot ang tawag. “Sino bang kausap mo, Alexandra Kaye?! Kanina pa kita tinatawagan! Ano ba?! Bakit wala ka dito sa bahay?” Halos napangiwi si Alexandra sa lakas ng boses ni Joshua sa kabilang linya. “Anong kailangan mo?” kalmado niyang tanong. “Bakit hi
“Lexa! What happened? Bakit ka umiiyak? Anong nangyari sa kamay mo? Sinaktan ka ba ni Joshua?” Nag-aalalang tanong ni Bea nang makita ang kaibigan sa harap ng kanyang condo.Hindi sumagot si Alexandra. Sa halip, mahigpit siyang yumakap kay Bea at tuluyang humagulgol. Ramdam ni Bea ang panginginig ng katawan ng kaibigan, kaya hinayaan niya itong ibuhos ang emosyon nito. Ilang minuto silang nasa ganoong posisyon bago tuluyang tumahan si Alexandra.Dahan-dahang isinara ni Bea ang pintuan at inalalayan siyang maupo sa sofa. Naupo si Alexandra na tila wala sa sarili, patuloy pa ring bumabagsak ang mga luha mula sa kanyang namumugtong mga mata.“Ano ba kasing nangyari? Bakit ganyan ang itsura mo? Para kang pinagbagsakan ng langit at lupa sa sobrang lugmok,” muling tanong ni Bea, punong-puno ng pag-aalala.Nanatiling tahimik si Alexandra, tila nag-aalangan kung paano sisimulan ang kanyang sasabihin. Napabuntong-hininga si Bea at tumayo upang kumuha ng tubig sa kusina. Pagbalik niya, iniabot
“Sinabi kong date natin ito, bakit hindi ka man lang nag-ayos? Gusto mo bang ipakita sa lahat na ang asawa ng Mandia Group ay losyang na?” Mapangutyang tanong ni Joshua nang makita niya si Alexandra. Ngunit imbes na maapektuhan, napangiti lang si Alexandra—isang ngiting puno ng panunuya. “Hindi ako pumunta rito para sa date na gusto mo,” malamig niyang sagot. “Nandito ako para makipaghiwalay.” Kanina pa siya gutom at balak sanang makipagkita kay Bea, pero natanggap niya ang tawag ni Joshua bago pa siya makaalis. Sa kabila ng kanyang pag-aalangan, pinili niyang sagutin ito. Siguro nga, ito na ang tamang oras para tapusin na ang lahat sa pagitan nila—bilang respeto na rin sa kanilang pamilya. Napatingin si Joshua sa kanya, pilit na pinapanatili ang anyong mahinahon. Ngunit sa likod ng kanyang tingin ay may apoy ng galit. “Sa tingin mo ba talaga papayag ako?” tanong nito, puno ng hinanakit. “Bakit naman hindi?” sagot ni Alexandra, titig na titig sa lalaki. “Ikaw naman ang may babae
Nararamdaman pa rin ni Alexandra ang bigat sa kanyang dibdib nang magising siya. Hindi niya namalayang nakatulog na pala siya kakaiyak. Napansin niyang bahagyang bukas ang bintana, at mula sa liwanag na pumapasok, alam niyang palubog na ang araw.Kumalam ang kanyang sikmura, kaya agad siyang bumangon at bumaba upang maghanap ng makakain. Alam niyang natakot niya si Joshua kaya hindi ito maglalakas-loob na lumapit sa kanya.Sa kusina, nagluto siya ng sliced ham, itlog, at bacon, saka kumuha ng tinapay. Kadarating lang ng pagkain sa harap niya nang biglang tumunog ang doorbell.Napabuntong-hininga siya. Gusto na niyang kumain, pero wala siyang ibang choice kundi ang buksan ang pinto. Pagdungaw niya, isang pamilyar na iritadong boses ang sumalubong sa kanya."What do you think you're doing?! Akala ko patay ka na!" sigaw ni Bea. "Kagabi, nawala ka nang walang paalam! Akala ko may nag-take out sa'yo o di kaya tinakasan mo ako! Pinalampas ko 'yon kasi inisip kong baka sa kwarto ko ka lang n