2

Pumasok sila sa hotel at dumiretso sa 34th floor. Pagbukas ni Bea ng kwarto, agad itong pumwesto sa vanity mirror, inilabas ang isang sandamakmak na maskara, at sinimulang subukan ang isa’t isa.

Hindi siya pinansin ni Alexandra. Imbes na makisali, humiga siya sa kama, nakatitig lang sa kisame na para bang hinuhukay ang sarili sa bigat ng nangyari.

“Ano bang ginagawa mo diyan?” reklamo ni Bea. “Mamili ka na ng maskara mo! Dalian mo na!”

“Pwede bang huwag na lang akong sumama?” mahinang sagot ni Alexandra, halos pakiusap.

Pero hindi ito tinanggap ni Bea. Mabilis itong lumapit, hinablot ang unan at itinapon sa gilid. "Alexandra Kaye Villarama!! Matagal mo nang iniisip na may babae siya, and during that phase, umiyak ka na ng malala. Ngayon pa ba kita makikitang duwag? Confirmation na lang ang nakita mo kanina. Bakit mo hinahayaan ang sarili mong malugmok sa isang lalaking hindi marunong um-appreciate sa'yo?”

Napakurap si Alexandra. Kanina lang, tulala siya, pero ngayon, kahit paano ay nagising siya sa pagkakayanig ng kaibigan niya.

"Ano na?" dagdag pa ni Bea, nakapamewang. "Magpapakatanga ka pa rin? Iiyak ka hanggang sa masanay ka na lang sa sakit? Gusto mo ba 'yun?!"

Nag-angat ng tingin si Alexandra. Wala na siyang luha, pero ang kirot, nandoon pa rin.

“Wala ka bang ibang alam kundi pagalitan ako?” irap niya, pero walang buhay ang tono niya.

“Oh? Eh anong gusto mong marinig? Na tama lang na niloko ka? Na dapat kang magmakaawa sa kanya? Hell no, babe. Alam mo kung anong ginawa mo sa relasyon niyo? Ikaw ang nag-alaga. Ikaw ang nagmahal. Ikaw ang nagbigay ng lahat. Alam mo kung ano siya? Walang kwentang lalaki na gusto kang ipako sa buhay na ikaw lang ang nagbibigay habang siya? Tinatamasa lang lahat ng effort mo! At ang mas malala? Pinalit niya lahat ng iyon sa ibang babae.”

Napasinghap si Alexandra. Masakit marinig, pero hindi niya kayang itanggi ang totoo.

“Saka alam mo?” patuloy ni Bea. “Hindi lang ikaw ang nawalan. Siya rin. No, mas malala pa. Dahil habang ikaw, pwedeng bumangon, siya? Isang araw, magigising ‘yan, at mare-realize niyang ang babaeng nagmahal sa kanya ng totoo? Iniwan niyang wasak.”

Sa unang pagkakataon, kumirot ang labi ni Alexandra. Hindi sa sakit—pero sa galit.

“Kaya ano?” patuloy ni Bea, unti-unting lumapit. “Gusto mong magmukmok mag-isa? O gusto mong ipakita sa sarili mo—hindi sa kanya, pero sa sarili mo mismo—na hindi mo siya kailangan para maging masaya?”

Dahan-dahang bumangon si Alexandra. Sa loob ng tatlong taon, inakala niyang ang buhay niya ay umiikot sa pagiging asawa ni Joshua. Pero ngayong wala na siya rito... sino na siya?

Mabilis na tinapunan ni Bea ng maskara ang kandungan niya.

"Magbihis ka na. Magpapakasaya tayo. At ipapakita mong ikaw si Alexandra Kaye Villarama—hindi ang babaeng iniwan, pero ang babaeng hindi kailanman dapat binalewala."

Sa unang pagkakataon, ngumiti si Alexandra. Mapait, oo. Pero may kakaibang apoy na namuo sa kanyang mga mata.

At sa gabing iyon, hindi siya ang dating Alexandra.

Siya ang babaeng hindi mo matatalikuran—dahil siya ang Alexandra na bumabangon.

Napabuntong-hininga si Alexandra bago naglakad papunta sa closet ni Bea, kung saan nakahanger ang iba't ibang damit nito.

"Ano ba 'to? Kapirasong tela lang? 'Yan ang susuotin natin?" inis niyang tanong habang tinitingnan ang manipis at hapit na mga damit.

"Aba, malamang! Party ang pupuntahan natin, hindi lamay! Hayaan mo na, wala namang makakakilala sa'yo." Malanding kinindatan siya ni Bea habang pinipili ang sariling kasuotan.

"Oo na, oo na! Jusko!"

"Hindi ka pa nakakapili ng maskara! Kanina ko pa 'to inabot sa'yo."

"Kahit ano na lang," sagot ni Alexandra, walang gana.

"Ay naku! Ayaw mo talagang ayusin ang sarili mo?"

"Sabi ko nga, ito na lang. The red one— bagay sa slim dress na ito na backless. Sexy, pero hindi bastusin."

"Perfect! Classy and elegant. Yan ang gusto ko sa'yo, gumagana ang utak mo!" puri ni Bea, nakangisi.

Kinuha ni Alexandra ang damit at nagbihis. Lumaki siyang mayaman pero hindi siya maluho. Sanay siya sa simpleng kasuotan, pero palaging bagay sa okasyon.

Pagpasok sa exclusive bar ng hotel, agad nilang naramdaman ang eleganteng ambiance. Mataas ang kisame, may chandeliers na nagbibigay ng malambot at mapanuksong liwanag, habang ang jazz music ay parang bulong sa hangin.

Naghanap sila ng pwesto, at pagkapwesto ay agad na lumapit ang waitress. Nag-order sila ng wine, at hindi nagtagal, nagpaalam si Bea.

"Maiwan muna kita dito, ah. Pupuntahan ko lang si Mr. Buenavidez, our senior."

Tumango lang si Alexandra. Wala siyang pakialam sa mga tao sa paligid— sumama lang siya dahil kay Bea. Pero hindi niya namalayan ang oras.

Nang tumayo siya para hanapin ang kaibigan, bigla siyang natumba. Isang matinding hilo ang bumalot sa kaniya.

"Lintik… naparami yata ako ng inom."

Sinubukan niyang itayo ang sarili at naglakad papunta sa corridor. Ngunit habang naglalakad, isang lalaki ang umagaw ng kaniyang pansin. Matangkad, matikas, at kahit may maskara, ramdam niyang may kakaibang alindog ito.

At marahil dahil sa tama ng alak— o dahil sa boses ni Bea sa kaniyang isipan na nagsasabing "Minsan lang 'to, magpakasaya ka!"— may pumasok na ideya sa utak ni Alexandra.

Dahil sa malalaking hakbang ng lalaki, sinadya niyang matapilok. Mabilis siyang bumagsak sa matigas ngunit matipunong dibdib nito.

"Ms, ayos ka lang ba?" Malalim at bahagyang paos ang boses ng lalaki— isang perpektong kombinasyon na dumaloy sa katawan niya na parang mainit na kuryente.

"I'm fine… But I’d be more than fine if you'd be mine," malanding bulong niya, hindi alintana ang init na namuo sa pagitan nilang dalawa.

"W-What?" Halatang nagulat ito.

"Nothing," aniya, sabay kagat sa kaniyang labi. "I just wanted to say, your voice sounds sexy."

Bahagyang tumawa ang lalaki. "And you are sexy… and hot."

Parang wala sa sarili si Alexandra nang mabilis niyang hinila ang maskara ng lalaki at inilapat ang kaniyang mga labi sa kaniya. Nag-aalab ang halik na iyon— puno ng pananabik, mapusok, at walang bahid ng pag-aalinlangan.

Nagpantay ang kanilang hininga. Hindi nagtagal, naramdaman niyang binuhat siya nito— parang isang prinsesang ipinapasok sa isang mundo ng tukso.

At sa gabing iyon, sa likod ng saradong pinto, isang lihim ang nabuo.

Nagising si Alexandra sa malakas na tunog ng cellphone. Napangiwi siya, ramdam ang bigat ng ulo mula sa ininom kagabi. Nakapikit pa niyang kinapa ang side table, ngunit wala roon ang cellphone.

Dahan-dahan siyang bumangon—at saka niya lang napansin ang hubad niyang katawan, balot lang ng manipis na kumot.

Napasinghap siya, biglang sinalo ang noo. Anong nangyari kagabi?

Unti-unting bumalik sa kaniya ang mga alaala—ang bar, ang alak, ang misteryosong lalaki, at ang nagbabagang halik na humantong sa isang hindi inaasahang gabi ng kasalanan.

Napatingin siya sa tabi niya, ngunit bago pa niya masilip ang mukha ng lalaki, muling nag-ring ang cellphone. Napagalaw ito sa ingay, bahagyang dumilat, at hinanap ang cellphone habang nakapikit pa.

"Okay, I'll be there in 30 minutes," mahinang sabi nito bago tuluyang iminulat ang mga mata.

Sabay silang natigilan nang magtama ang kanilang paningin.

"Alexandra?!"

"Lorence Tyron?!?"

Nanlaki ang mga mata niya. Para bang binuhusan siya ng malamig na tubig. Hindi, imposible! Hindi siya! Kahit sino na lang sana—pero hindi siya!

Napaatras siya sa kama, niyakap ang sarili.

"Anong ginagawa mo dito?! Sinadya mo ba akong akitin?!" galit na tanong ni Tyron, kita ang iritasyon sa mukha. "Anong ginagawa mo sa party na ‘yon?!"

Dahil sa hiya at gulat, agad niyang dinampot ang kanyang mga damit at patakbong pumasok sa banyo.

"Hoy, Alexandra! Talk to me! Lumabas ka diyan!"

Ngunit hindi siya sumagot. Hindi ko kaya! Hindi ko alam kung paano ipapaliwanag ‘to!

Narinig niyang muling nag-ring ang cellphone nito. Kasunod noon, ang pagmamadali ni Tyron—marahil ay umaalis na ito.

Napabuntong-hininga siya nang marinig ang pagbagsak ng pinto.

Makakaalis na rin ako... at magpapanggap na parang walang nangyari.

Pero sa kanyang isipan, isang bagay ang sigurado—hindi ito magiging ganoon kadali.