Chapter 03

“Sigurado ka bang papasok ka? Hindi mo naman kailangang pilitin ang sarili mo, anak.”

My eyes remained on my reflection in the mirror. Suot ko ngayon ang aking school uniform. Unlike yesterday, medyo maaliwalas na ang mukha ko. Hindi ko na masyadong nahahalata ang eye bags sa ilalim ng aking mga mata. 

After the dinner I had with my fiancé last night, I went home feeling so overwhelmed. Hindi ko alam kung bakit. Hindi kami halos nagkausap dahil hindi ito palasalita. Siya ang naghatid sa akin pauwi kaya masasabi kong hindi naman ito masyadong 'cold at masungit'. 

“Anyway…” Hinawakan ni Mommy ang aking balikat at pinihit ako paharap sa kaniya. “How's your meeting with your fiancé last night, hmm?” 

I smiled tightly. Oo nga pala. Hindi ko nga pala nakausap si Mommy kagabi dahil sa pagod at pagkaantok ko.

“Maayos naman po, Mom. Hindi siya masyadong nagsasalita.” I shrugged off my shoulders and checked the time on my wrist. “Papasok na po ako, Mom.” 

Kita ko ang pagkalito sa mukha nito. “Huh? You wont eat your breakfast?” 

“Hindi na.” I shook my head. “May dadaanan pa ako sa library. Hindi ko nasauli 'yung libro na hiniram ko four days ago.” 

It's Friday today. Magpa-final touch pa ako sa research na aking gagawin mamaya for submission na deadline ay mamayang hapon. Kaya ko naman siguro kasi final touch na lang. I don't need to bother my group mates since hindi naman kami magdi-defense.

Hinawakan ni Mommy ang aking pisngi. Bumaling ako sa kanya at nangunot ang aking noo nang mapansin ko ang pasimpleng panunubig ng mga mata nito.

“Are you okay, Mom?” I asked in confusion. 

Ngumiti ito at bahagyang kinurot ang aking pisngi. “Wala. Miss ko lang ang Daddy mo. You have the same hazel eyes.” 

Mas lalo akong naguluhan dito. “Huh? You can follow Dad abroad, Mom. Stop being so dramatic at this early morning.” 

Mahina itong natawa at kinurot ang ilong ko. Natawa na rin ako bago nagpaalam sa kanya na aalis na. Marami pa akong dapat gawin sa halip na magmukmok sa gilid ng aking silid at umiyak dahil sa panlolok ng gagong si Gio. 

“Good morning, Miss Crizel!” pagbati sa akin ng driver nang nakalabas ako ng bahay.

Nginitian ko ito. “Good morning, Manong.” 

He opened the door for me and I just smiled. I stepped inside the car and placed my bag on the right side of the backseat. I'm sitting behind the driver's seat. Dito ako laging nauupo. 

“Diretsong school po ba tayo, Miss Crizel?” 

I nodded my fastened my seatbelt. Pinausad na niya ang sasakyan kaya't prente akong sumandal sa sandalan ng upuan. Mula sa pocket ng aking school blazer, hinugot ko ang aking cellphone at tinitigan ito. I turned this off two days ago. 

Nagdalawang-isip pa ako kung bubuksan ko ngunit sa huli ay ini-on ko na. Sumilip ako sa labas ng bintana at napansin ang makulimlim na kalangitan. Mukhang nagsusungit ang panahon ngayong araw. 

As soon as my phone turned on, I swiped it to unlock and went through my messages. Hindi ko maiwasang umismid nang makita ko kung sino ang mga nagmi-message sa 'kin sa dalawang araw na nagdaan. Gio flooded my messages. He even reached me on my I*******m account.

Binuksan ko ang messages nito at ang huling mensaheng kanyang pinadala ay kahapon. Nagngitngit ang aking dibdib sa pait at galit habang binabasa ang kanyang mensahe.

From Love: 

I'm sorry for what I did. Alam kong hindi ko na mababalik 'yung nasira kong pagtitiwala mo. But please, give me a chance to show you—

Hindi ko na tinapos ang pagbabasa. I deleted the message and pulled out my sim card. Binaba ko ang windshield at tinapon ito sa labas. I went through my phone's gallery and immediately deleted all our pictures together. 

Habang nagbubura ng aming mga litrato ay hindi ko maiwasang masakan. Yes, I'm still in love with him. The feelings didn't change. Ngunit tama na 'yun, tama na 'to. Ayoko nang masaktan nang paulit-ulit dahil sa parehong rason. 

Natigilan ako kakapindot sa delete button nang tumigil ito sa isang litrato. The picture that was taken a year ago, our second anniversary. We're in Baguio that tine together with Sando and Andrea. 

The friend I thought will be at my back, stabbed me behind my back. Two years of relationship gone to waste because of a single mistake. I know everyone deserves a second chance, but not with a cheater. Because cheater will always be a cheater. 

Napakurap-kurap ako nang mapansin ko ang namumuong luha sa aking mga mata. Suminghot ako at kinuha mula sa bulsa ng aking blazer ang panyo. The hanky that was given by a stranger. Siningahan ko ito at nagpatuloy sa pagdelete ng mga litrato, ngunit masyado itong marami.

“Manong,” I called our driver and handed him the phone. “Pakitapon po ito sa tubig kung may makikita kayo.” 

Kita kong tumingin ito sa akin mula sa rearview mirror. “P-Po? Pero, Miss Crizel—”

“O kung gusto niyo po, sa inyo na. Tinanggal ko na lahat ng accounts ko riyan kaya pwede niyo nang gamitin. Pakibura na lang ng mga pictures sa gallery to save more space.” 

Mukhang nagdadalawang-isip ito sa pagtanggap. Ngunit sa huli ay tinanggap niya ito at nagpasalamat. That phone is still working. I bought that to match his phone six months ago. Ngunit ayoko na. I'll remove everything that reminds me of him. 

Even if it means renovating my room. 

Nang makarating ako sa school ay dumiretso ako sa canteen upang bumili ng pagkain. Gutom na ako pero wala akong ganang kumain sa bahay. Matapos kong bumili sa canteen ay umupo ako sa isang mesa'ng malayo sa iba pang mga estudyante. 

“Crizel…” 

Nag-angat ako ng tingin at muli ring bumaling sa 'king pagkain. Wala akong ganang makipag-usap kahit sino. Buti na lang isa lang kaibigan ko, hindi pa ako sigurado kung kaibigan rin ba turing niya sa akin o ano. 

“I need to talk to you.” 

“Hindi ko alam kung nasaan si…” I cleared my throat. “…Andrea.” 

“Alam mo na?” 

Natigilan ako sa tanong nito. Maya-maya ay napailing ako at mahinang natawa. I lifted my gaze at him at looked at him blankly.

“What do you mean alam mo na? Alam mo nang pareho tayo niloloko ni Andrea at Gio? Iyon ba, Sandro?” 

It was Sandro Mayor. Andrea's boyfriend, I guess? Hindi ako updated sa buhay pag-ibig niya. Kaya hindi ko rin alam na boyfriend ko na pala ang kinakalantare niya. 

Umupo ito sa silyang kaharap ko. “She's not my girlfriend.” 

Umismid ako rito at nagpatuloy sa pagkain, ignoring his presence. I don't like him or anyone that is connected with the people who betrayed me. 

“She became my ex-girlfriend after I saw her making out with your man.” 

My spoon stop mid air after hearing him. Dahan-dahan kong binaba ang kutsara at tuluyan na akong nawalan ng gana. Nag-angat ako ng tingin dito at peke siyang nginitian.

“I'll go ahead. I lost my appetite,” straight forward kong wika at tumayo. Sinukbit ko ang aking maliit na backpack sa 'king balikat at niyakap ang librong isasauli ko sa library. 

Akmang tatalikod na ako rito nang hulihin ni Sandro ang pulso ko. Bored ko itong binalingan ng tingin at tinaasan siya ng kilay.

“What?” I asked.

“I'll take you to your room,” he said. 

Mahina akong natawa rito at ngumiti nang peke. “If you're trying to get even with Andrea using me, just stop. Wala kang mapapala.” 

Piniksi ko ang pagkakahawak nito sa aking braso at tuluyan nang naglakad paalis ng canteen dala ang bigat ng loob. Ipahalata ko man o hindi, ngunit nasasaktan ako.

Durog na durog ako at hindi ko alam kung kailan ulit ako mabubuo. 

--

Tamad kong tinapunan ng tingin ang mga librong nasa mesa. Kasalukuyan akong nasa library at inaayos na lahat ng mg papel para sa research paper ko na ipapasa sa last subject teacher namin. 

“Uhm, Crizel?” 

Napatingin ako sa tumawag sa aking pangalan. Sa pagkaalala ko, isa siya sa kasamahan ko sa research paper. Hindi ko lang maalala ang pangalan. I'm not good in memorizing people with their names. Sa mukha lamang ako nagiging familiarize. 

“Bakit?” mahina kong tanong at sinukbit ang bag sa 'king balikat.

Inayos nito ang kanyang eyeglasses. Pinasadahan ko siya ng tingin at napatango ako sa 'king sarili. She's a nerdy type of student. Hanggang tuhod ang skirt nito samantalang two-inch above the knee ang akin. We have the same sizes of sleeves and blazers. Mas matangkad lang ako sa kanya. 

“Uhm, tulungan kita? Nakagawa na ako ng research design. Ibibigay ko sana sa 'yo kaso absent ka mula Tuesday hanggang kahapon,” parang nahihiya nitong tugon. 

Tinignan ko ang hawak niyang folder na nakalahad sa akin. I took a quick glance at her face before nodding my head. Gusto ko sanang sabihin na tapos na ang lahat ngunit sayang naman, nag-effort pa siya.

“Okay,” I mumbled. “May kailangan ka pa?” 

Mabilis itong umiling nang nakayuko. “W-Wala na. Sasabay n-na lang po ako sa inyo papuntang classroom.” 

Tipid akong ngumiti at tumango. Binalik ko muna sa shelves and mga libro bago ko kinuha ang naka-compile na folder sa mesa. Nauuna akong maglakad palabas ng silid aklatan habang ramdam ko siyang nakasunod sa akin. 

Bawat estudyanteng nakakasalubong at nakakasabay namin ay binabati ako. Tipid na ngiti lamang ang aking sinusukli sa kanila. Tahimik lang din si— sino na nga 'to? 

Tumigil ako sa paglalakad at tumigil din siya. She looked at me with a confused look on her face. I tilted my head on the side and asked, “What's your name?” 

Parang nagulat ito sa tanong ko ngunit kaagad din siyang nakabawi. Inayos na naman nito ang kanyang salamin at ngumiti. Good thing she's not wearing any braces. Kundi ay magmumukha siyang si Beti La Fea. 

“I'm Daniela Ann po,” wika nito. 

I nodded. “Daniela Ann. Okay. Let's go.” 

Nagpatuloy kami sa paglalakad. Nakasunod ito sa akin kaya nakaramdam ako ng pagkairita. Muli akong tumigil sa paglalakad kaya bumangga siya sa aking likuran. Pumihit ako paharap sa kanya.

I raised my brows. “Stop following me.” 

“P-Po?” Nanlaki ang mga mata nito at halatang kinakabahan. “P-Pero—”

“You're not my servant. Walk with side to side, not behind me. You're my classmate. Don't look down on yourself.” 

Nagkakandaugaga itong tumango at tumabi sa akin. I bit my lower lip to suppress a smile. She's adorable, though. But I'm not planning to befriend her. Natatakot na akong muling magtiwala.

Pumihit ako paharap para sana magpatuloy sa paglalakad nang may bumangga sa balikat ko. Bahagya akong napaatras at mabilis naman akong dinaluhan ni Daniela sa pamamagitan ng paghawak sa aking braso. 

“Hala, sorry po!” hinging paumanhin ng nakabangga sa akin. “Pasensiya na po talaga, Miss Azarcona. Hindi po kita napansin.” 

Tinignan ko ito at tipid na tumango. “I'm fine, go ahead.” 

Mukha itong nag-aalinlangan ngunit kaagad ding lumisan. Bumuntong hininga ako at inaya na si Daniela na magpatuloy sa paglalakad dahil baka ay mahuli kami sa klase. Ngunit habang naglalakad, hindi ko maiwasang marinig ang usapan ng mga estudyanteng aming nakakasalubong. 

“Girl, ang gwapo niya!” 

“Ayoko nang mag-absent, Sis! Sana may subject tayo sa kanya!” 

“Illegal ang ganoon kagwapo, Friend. Pasado na maging sugar daddy!” 

My forehead creased while walking. Hindi ako nagsalita dahil wala rin naman akong pakialam. Hindi ako interesado at nawalan na ako ng interest sa mundong ginagalawan ko. 

“Crizel!” 

Bahagya akong natigilan ngunit patuloy lang ako sa paglalakad. This time, my strides are faster than what I did a few moments ago. Hindi niya ako pwedeng maabutan. Ayoko siyang makita. Naiirita ako sa kanyang pagmumukha. 

“Crizel!” 

May biglang humigit sa aking braso dahilan upang matigilan ako sa paglalakad. I scoffed to suppress the pain that is slowly invading my chest. 

“Get your filthy hands off me, Mr. Roble.” Mariin ang aking bawat bigkas na hindi siya nililingon. 

“Kausapin mo naman ako, please.” 

Doon na ako bumaling dito. Pilit kong tinanggal ang kamay niya sa aking braso at pinagpagan ang aking braso. Bahagya kong nilingon si Daniela.

“Do you have any alcohol with you?” I asked. 

Mabilis itong tumango at kunuha sa pocket ng kanyang bag ang alcohol. I asked her to carry the folders I am holding for a moment and sprayed my arms with the alcohol she handed me. Ginawa ko ito na para bang may nakakadiring dumikit sa aking braso at nakakasura ito.

“What is it you want to talk about?” tanong ko matapos kong lagyan ng alcohol ang aking braso. “May importante pa kaming gagawin.” 

His restless eyes like looked at me and I badly want to laugh. He looks stupid as fvck. Dama ko pa rin ang sakit dulot ng kanyang panloloko ngunit mas nangingibabaw ang pait at galit ko na natatabunan na nito ang pagmamahal ko sa kanya. 

“Hayaan mo naman akong magpaliwanag oh,” he begged. 

I chuckled nonchalantly and cocked my head to the side, insulting him using my actions. “Magpaliwanag? Anong ipapaliwanag mo? What I see is what I get. What I saw is enough and I don't need your explanation. I wasn't born yesterday, Mr. Roble. So if you excuse us, we'll be late for our class.” 

Matamis—ngunit peke ko itong nginitian bago tumalikod at hinawakan si Daniela sa braso saka hinila para magsabay kami sa paglalakad. Hindi naman umiimik si Daniela which I find new. Kung si Andrea lang ang kasama ko, she would scold me for being rude— and why am I thinking of her anyway? 

Papasok na sana kami ng classroom nang hawakan ni Daniela ang aking braso. Tumigil ako sa paglalakad at tinignan siya na may halong pagtataka. “Bakit?” 

“Ayos ka lang?” malumanay nitong tanong. Nang hindi ako sumagot ay tumikhim ito. “B-bali-balita po kasi ang hiwalayan niyo ni Gio Roble kaya po nagtatanong ako.” 

Nauunawaan ko itong tinanguhan. Tipid akong ngumiti sa kanya at tumango. “Of course, I am. I don't need trash in my life. I don't keep snakes in my life.” 

Hindi ko na hinintay ang sagot nito at tumuloy na papasok sa room. Natigilan ang lahat nang masilayan ako at napuno ng bulungan ang buong silid. Umismid ako at nagtuloy-tuloy sa paglalakad patungong dulong parte ng upuan. I really love sitting at the back. Naduduling ako sa board kapag sobrang lapit. 

Binigay sa akin ni Daniela ang mga folder at umupo sa front row, kung saan laging nakaupo ang mga nerd. Bagot akong tumingin sa labas ng bintana nang mapansin kong hindi pa tapos makipagbulungan ang aking mga kaklase. 

Few minutes and the door opened. Lahat kami ay napatingin dito at handa na sana ako sa pagbati nang makita ko kung sino ang pumasok. My eyes widened and the girls inside the classroom shriek in excitement.

“Oh my god! Professor natin siya!”

“Girl, 'yung blush ko ba pantay?”

“Sis, pakisampal ako. Nananaginip yata ako.” 

Tumikhim ang lalaking kakarating at inayos ang kanyang necktie. He roamed his eyes around until it landed on me.

“Good afternoon. I'm Pierce Farris, your Financial Derivatives professor. It's nice to meet you.” 

He's what?!