Nang sumapit ang gabi ay tumulong ako kay Manang Hestia, ang kasambahay rito sa resthouse ni Leo. Ako lang ang tumulong sa pagluluto. Tinuruan din niya ako kung paano lutuin ang mga lutong pangbahay tulad ng sabaw at pagluluto ng adobo na hindi tinuturo ng aking etiquette teacher.
“Ang bait mo namang bata,” wika niya. “Paniguradong magiging maganda ang kinabukasan niyong dalawa.”
She didn't mention any name which I find relieving. Nakakatakot mabuko. I still have two years in college and I don't want to get kick out of the school for having an affair with my professor. But that's not an affair. Hindi namin mahal ang isa't isa.
“It was just contractual actually,” mahinang sambit ko habang hinugusan ang mga ginamit namin kitchen utensils.
“Hindi biro ang kasal, hija. Ano 'yun, pinakasal kayo kahit hindi niyo mahal ang isa't isa?”
Natahimik ako sa tanong nito. Marriage is not a go
Nang sumapit ang gabi ay sabay kaming lahat na umuwi. Bukas ay sa ibang lugar na naman kami ng Batanes upang mamigay ng tulong. Nakakapagod pero nakaka-satisfied naman ang tumulong. So I guess it's a win-win situation.Matapos naming maghapunan ay tulog na silang lahat dala ng pagod. Habang ako...well, I'm also tired but I'm not sleepy at all. Kahit anong pilit kong matulog ay hindi ako makatulog dahil sa pangyayari kanina.To be honest, I should feel insulted the way he delivered those words. Pero bakit ganon? I feel like something inside me was moved and now my heart pounds fast whenever I think of him. This is plain weird.Tinanaw ko ang malawak na karagatan at tinunga ang canned beer na nakuha ko sa reef kanina. Manang Hestia saw me but didn't bother to stop me. Of course, I am the wife of her boss. Lahat ng pag-aari ni Leo ay pag-aari ko na rin. I am Mrs. Farris.But why does being called Misses Farris sounds so weird?
Nang matapos akong mag-agahan ay kaagad kaming umalis ni Leo. We used his McKlaren on our way to the said venue. And until now, I still can't get over with the freaking fact that this place had no malls or even fast food restaurants.Habang nasa biyahe ay nakatingin lamang ako sa labas ng bintana. I still feel so awkward with him around. Lalo na kapag naaalala ko ang aking kagagahan kagabi. I'm so embarassed. Hindi ko lubusang maisip paano ko 'yon nagawa. Iba talaga ang dala ng alak, kung saan saan ako napapadpad.I sigh and rested my head on the windshield. It's good to know Leo's not talking about it. Dahil hindi ko alam kung ano ang aking gagawin kapag kinumpronta niya ako tungkol sa nangyari at ginawa ko kabalbalan kagabi.Pagkarating namin ng venue ay kaagad akong bumaba. Unang nakapansin sa akin si Yuri at Owen. Nilapitan ako ni Owen na nakangiti.“Good morning, pretty lady.” He winked.Napailing ako rito. “Anong
Days rolled fast like a blink of an eye. Hindi na kami masyadong nagpapansinan ni Leo which is odd. But I didn't mind him anyways. Siguro ay pinoproktekhan niya lang ang kanyang imahe at ang akin. We both have an image we need to protect, and we shouldn't ruin it.Today's our last stay here in Batanes. Bukas ng umaga ay aalis na kami para bumalik sa school. Free day rin namin ngayon kaya kung saan-saan kami maglalakwatsa ngayong araw. Hindi ko alam kung nasaan si Professor Quijano at Leo pero wala akong pakialam.Who knows Professor Quijano is the girl he'll end up with?“Oy, Crizel. Tapos ka na?” tanong ni Yuri. “Hinihintay ka ni Owen sa labas.”Napatingin ako sa bukana ng pinto at nakita roon si Yuri na nakatayo. She's wearing a cute mini dress na kulay itim. Naka-pig tails din ang buhok nito. She looks like a Japanese citizen with her cat eye.Tumango ako at matapos na ngumiti. “Sususod din ako, Yu
Kinabukasan ay maaga kaming lumisan para umuwi ng Maynila. At aminin ko man o hindi, mami-miss ko ang lugar na ito. Nakakalma kasi. Sana lang ay makabisita akong muli rito.Inayos ko ang aking kwintas at muling binalik ang aking wedding ring sa pagkaka-pendant nito. I made sure it's inside my shirt so no one can notice it right away. Mahirap na at baka mabuko ako o kaya ay malagay sa hot seat.Checked the time on my wrist and sigh. Nandito kami ngayon sa airport at naghihintay ng anunsyo ng aming flight. Hawak ko sa kanan ang aking maleta habang nasa aking kaliwa ang cellphone. And if this is like any other days, I should be contacting my Mom right now to inform her I'm coming home.Home...Kailan ko kaya mabibisitang muli ang pamamahay na 'yon? Miss ko na si Mommy, pati na si Daddy at Mikee. Gusto ko na ulit mahiga sa kama ko sa aking silid. I want to hug my dog until I fell asleep.Kausapin ko kaya si Leo tungkol kay Mikee? I badly wa
Walang nangyaring "talk" buong gabi. Matapos naming kumain, ay natulog na ito dahil siguro sa pagod at jet lag. Kinaumagahan, hindi ko na siya magilap. And I guess he's already in the school. Ito ang dahilan kung bakit lantang-lanta ako kung gumalaw. I wore my usual school uniform. Hindi na ako nag-abala pang itali ang aking buhok. Basta na lang akong nagsuot ng mary jane shoes at sinukbit ang bag sa aking balikat. Kaagad akong bumaba sa unang palapag at sinalubong ako ni Rita. “Hali ka na sa kusina. Nagluto si—” “I'm full,” I cut her. Bumaling ako sa driver ni Leo at pilit ang sariling ngumiti. “Tara na po.” I didn't wait for his respond. I stormed out of the house and headed straight to the car that is waiting in front of the lawn. Nagmamadali namang sumunod sa akin ang driver at siya ang nagbukas ng pinto. Pumasok ako sa loob at bagot na pinasak ang earphone sa aking tenga. I played some music to bring back my mood ngunit hindi
The next day, I was so energetic to move. Nagising ako ng alas kwatro kaya nilabas ko muna si Mikee para makapag-ikot kami sa malawak na lawn na pag-aari ni Leo. I was so happy that I finally see my dog. Naghahabulan pa nga kaming dalawa.Pagkauwi ay pinaliguan ko muna siya at nagmadali rin akong maligo. Tulog pa rin si Leo kaya hindi ko na ito ginising. Bumaba kaagad ako ng kitchen at binati ang iilang nandoon.“Gutom na po kayo, Ma'am Crizel? Ano pong gusto niyong kainin—”“I'm fine.” I forced a smile. “Pwede po ba akong makigamit sa kusina? Ako na po magluluto sa 'ming breakfast.”Nagtataka man ay tumango sila. They all left the kitchen and now I'm alone. Kaagad akong gumalaw para ipagluto si Leo. Bukod sa nagpapasalamat ako sa pagdala niya rito kay Mikee, isa rin ito sa aking trabaho bilang asawa.Katulad ng laging sinasabi sa akin ng mga etiquette na hinire niya, “hindi sa lahat ng pa
The next following days are busy days. Na kahit Sabado ay nasa school kami para mag-ayos sa lahat. Hindi na kami masyadong nagkakasalubong at nakakausap ni Leo dahil sobrang busy rin niya.After school ay uuwi ako at maabutan ko ang aking mga etiquettes. They'll teach me to do things and I admit, I improved. Lalo na sa pagluluto. Ngunit kapalit naman nito'y labis na kapaguran kaya't kapag nakakauwi na sila ay bagsak ako sa kama. Hindi na rin pumapasok si Leo sa school and according to our driver, he's troubleshooting something in his company.Kasalukuyan akong nasa loob ng library para sagutan ang mga quizzes na kailangan kong habulin. I'm also copying some notes from our Professor's notes. Well, they provided me all these. Dahil mamaya ay magpapatuloy kami sa pag-o-organize. Buong school ba naman lagyan ng decor? Tignan natin kung hindi ka aabutin ng ilang araw.Tahimik akong nag-angat ng tingin nang may maglapag ng libro sa aking harapan. Nag-angat ako n
While having dinner, we we're just silent. Walang halos nagsasalita sa amin. Gutom ako kaya hindi ako nag-aabalang mangulit sa kanya. Tapos pagod pa ako.Busy ako sa pagkain dahil sa sobrang gutom. Walang snacks na nangyari today sa school kaya gutom ako buong araw. Kahit may pera kami, walang nais bumili sa labas.“How's school?” biglang tanong ni Leo sa gitna ng aming hapunan.I shrugged off my shoulders. “Maayos naman. We're able to finish everything today.”“I saw you talking with your ex in the library.”Natigilan ako sa narinig. I lifted my gaze and my and found him staring at me and observing my reaction. My forehead creased and I asked, “Paano mo nalaman? Nasa school ka?”But as far as I know, he's in a business meeting and his schedule for today is full, ayon ang sabi ng driver. Pero paano niya nalamang nagkausap kami ni Gio?“Nope,” he
"You've been staring at him since we came. Let's go home."Naramdaman ko ang pagpatong ni Pierce ng jacket sa aking balikat. Pinikit ko ang aking mga mata at muling hinaplos ang kanyang lapida. My heart's aching so bad that even if a year had already passed, it's still here. Nandito pa rin 'yung sakit na hatid ng alaala ng pagkamatay ng aking unang anak.Mikee...I blamed myself for his death. Kung hindi ko nagmatigas nang sabihin nilang h'wag na akong sumama ay sigurong buhay pa si Mikee. Siguro hindi magiging ganoon kasakit ang pagkamatay niya. He choose to sacrifice his life for the sake of my daughter. Wala man lang akong magawa kundi ang umiyak nang umiyak.Isang taon na ang lumipas, e. Pero buwan-buwan akong bumibisia sa puntod niya para makita siya kahit na tanging lapida niya na lamang ang aking nahahawakan. I was so damn guilty. Konting panahon pa lang kaming nagkasama matapos ng anim na taon kong pagkawalay sa kanya tapos kukunin pa siya sa akin. If it weren't for my daughter
"Calm down, okay?"Pilit akong pinapakalma ni Pierce. But I can't stay calm. Kanina ko pa siya pinipilit na magtungo kami sa Police Station para i-report ang nangyari ngunit ayaw niya. He wants me to stay here. Hindi ko maintindihan kung bakit ganito siya ka kalmado."Pierce, what if may gawing masama 'yung kidnapper kay Cheska?! How can you be so calm while our daughter has been kidnapped?!"Napatingin ako sa yaya ni Cheska na umiiyak din sa tabi at may sugat sa noo. According to her, someone hit her with a bat from behind making her fall on the ground and her head was hit by something. Hindi ko alam. Panay ang hagugol nito.Pierce held my hand making me look at him. "Calm down, okay? Panics won't take us anywhere. So just calm down. I already made some calls."Humikbi ako at mabilis niya akong binalot ng yakap. Kinakabahan ako dahil baka kung ano na ang nangyari sa akin anak. I am blaming myself for this. Ako ang rason kung bakit na-kidnap ang aking anak. If it weren't for me exposin
"She's pretty as hell."Napatingin ako sa aking kapatid na busy sa kanyang phone. Nangunot ang aking noo at hindi ko maiwasang sumilip kung ano ang kanyang tinitignan. It was just a peck. But I saw the woman in his phone screen. And I hate to admit but she's really pretty."I want to marry her someday," he said.I shook my head. He's obsessed. Naglakad na lang ako palabas ng bahay at bumungad sa akin si Allys na nakangiti habang hawak ang susi ng aking sasakyan. Her smile instantly lighten my mood after the argument I had with my father.Nagulat ako nang hawakan nito bigla ang aking magkabilang pisngi. Tumingin ako sa kanya at napansing mas lalong lumawak ang ngiti nito."Ano ka ba. Nakasimangot ka na naman. Ngiti ka naman diyan minsan. Sige ka, papangit ka kapag lagi kang nakasimangot."I always treat my life as worthless. I'm a rebel yet favorite child of my father who was planning to let me have all his inheritance after knowing I'm a member of a Spanish Mafia Clan called Oumini Per
"Careful," I whispered.Maingat na nilapag ni Pierce ang bata sa kama na aming hihigaan. She settled Cheska between us so he can hug her if he wants to. I can't help but look at his eyes and notice how teary it was while looking at our daughter. Hindi ko maiwasang mapangiti ng mapait.Cheska and Pierce spent the whole afternoon talking and talking. Mukhang hindi naman napagod si Pierce kahit na puro barbie at modeling lang ang laging bukambibig ng aking anak. At dahil sa nasaksihan ay nakaramdam ako ng guilt. I feel so guilty to see how much he adored the kid right now after taking all his rights away to witness our child's growth.Kinumutan niya si Cheska at inayos ang buhok nito saka hinalikan ang noo at pisngi bago siya tuluyang tumayo. His eyes are still glued to his daugher. To the first born of the Farris' new legacy."She's so beautiful," he said.I nodded my head. Lumapit siya sa akin at nagulat ako nang bigla niya akong niyakap. His embrace were tight as if he's afraid to let
"How come you're here, manang?" tanong ni Pierce habang nakaupo kami sa salas.Kakatapos lang kasi naming mag-ayos sa bahay kasama ang ibang mga utusan ni Pierce. Inayos namin ang masters bedroom pati na rin ang magiging silid ni Cheska. It was tiring, but it keep me from opening my phone and seeing all the issues that has involved my name."Dito po ako nagpupunta, Sir, kapag day off ko. Na sa Davao ang mga anak ko at hindi madaling umuwi doon kaya dito na lang ako nagpupunta kasama si Mikee. Pasensya na, Sir, kung hindi ko sinabi agad. Natatakot kasi akong-""It's fine, manang." He cut her. Inakbay niya ang kanyang braso sa aking balikat at hinila akong palapit sa kanya para halikan sa noo. "Kunin na natin si Cheska."Napangiti ako at tumango. Hinaplos ko si Mikee na nakahiga sa aking kandungan at mahimbing ang tulog. Dahan-dahan at maingat kong inangat ang ulo ng aking pinakamamahal na anak at pinalitan ng unan ang aking kandungan nang sa gayon ay hindi ito magising."Ipagluluto ko k
Napasinghap ako nang hinilang bigla Ylena ang aking buhok. Akmang sisipain ko ito nang biglang napahiga si Ylena sa sahig. Hinila ako ng isang malakas na bisig at binalot ako sa isang mahigpit na yakap. I lifted my chin to look at the person who did that and found out it was my husband.“Cut it off, Ylena.” Dumagundong ang malamig nitong tinig. “Hurt my wife again or I'll tear you into pieces.”Everyone gasped at that. My eyes widened while looking at him. Tuluyan ko nang nakalimutan ang sakit mula sa pagkakahila ni Ylena sa aking buhok. My eyes remained on him. Ang mga mata nitong galit ay nakatitig kay Ylena. Hindi ko maiwasang makaramdam ng takot sa uri ng paninitig nito."A-ano?" rinig kong ani ni Ylena. "N-nakakaalala ka na?"His jaw clenched. And without any word, he turned around and walked away, dragging me together with him. Hindi ko na alam kung ano ang dapat kong isipin, kung ano ang dapat kong maramdaman. Nakakatitig lamang ako sa kamay niyang hawak ang aking kamay at nagla
Days past after that incident. Hindi ko alam kung anong gagawin ko kung palaging sunod nang sunod sa akin si Pierce. Nalilito na ako sa tunay niyang nararamdaman. He was mad at me over days ago because I had his first love's eyes and heart. But then now...I'm confused."Let's have lunch together, then?" aniya habang na sa loob kami ng bago niyang sasakyang Bentley."No," I firmly replied. "Ayokong madungisan na naman ang imahe ko."Nangunot ang noo nito. Alam kong may sasabihin pa siya pero pinilit niya na lang na itikom ang kanyang bibig at bumuntong hininga. Tumingin naman ako sa labas ng bintana at humikab. Kakatapos lang kasi naming ihatid si Cheska sa school at ngayon ay papunta na rin kami sa aming paaralan.Yes, I continued studying there. Ganito ako katanga pagdating kay Pierce. Hindi ko alam kung nakakaalala na ba siya o ano. After that day, palagi na naming hinahatid sa school si Cheska. Minsan ay nangungulit siyang mag-lunch kami ng magkasama. And Ylena? Hindi ko alam. Matap
Tahimik ko lang silang pinapanood. Cheska is smiling while watching her father making her some milk. Hindi pa rin ako makapaniwalang nandito si Pierce at pinagtitimpla ng gatas ng anak niya. Mariin kong kinagat ang aking ibabang labi upang pigilan ang pagsilay ng malungkot na ngiti.I feel bad for our daughter. Hindi niya alam na ama na niya pala ang nakakausap niya. She thought her father is in a faraway place that even I- her mom, can't find him. At ayoko ng ganito. Nahihirapan ako. Mas lalo akong nakakaramdam ng guilt sa bawat araw na nagdadaanan."Mommy, are you gonna take me to school today?" tanong sa akin ni Chessy.I nodded my head. "Yes, sweetie. Mommy's gonna take you to school."Mukhang natapos na si Pierce na magtimpla ng gatas at nilapitan si Chessy. "Here's your milk, princess."Ngumiwi ako. I'm not used to hear someone call my daughter princess. Lalo na't galing 'yon sa ama ng anak ko. At mas lalo akong napangiwi nang pumalakpak si Chessy na parang tuwang-tuwa."Thank yo
Hindi ko alam kung lasing lang ba ako o talagang si Pierce itong nakikita ko. Mahigpit ang kanyang pagkakahawak sa akin at malapit ko nang mapaniwalaang totoo siya. Na hindi lang ito produkto ng imahinasyon ko. Ang mga mata nitong alam mong galit na nakatitig kay Leon. Gustong gumalaw ng aking mga kamay para hawakan siya sa mukha at nang masigurong totoo itong nakikita ko. But then I realized...Why would he come here anyway? E kanina ay galit na galit siya sa 'kin na parang sobrang laki ng kasalanan ko sa kanya. The only mistake I can recall that I did is when I left him six years ago. Bukod doon ay wala na. Matapos niya akong mapaikot-ikot na parang tanga.Tears flooded my eyes. Pumiglas ako sa hawak nito at tumakbo patungo kay Leon. Leon spread his arm openly. Nang makayakap ako sa kanya ay kaagad kong binaon ang aking mukha sa kanyang leeg at kasabay na noon ang paghikbi ko."Get off her!""Shut up, Leo! Natutulog ang bata!" I heard Leon hissed. "How did you even get here?""Ibigay