Chapter 1

Ms. Ferrer, naipadala na po namin sa hotel ninyo ang ipinatahi ninyong damit na wedding dress. Kung may katanungan pa po kaya, tawagan niyo lamang po kami.”

Labis ang saya ni Eloisa Ferrer nang matanggap niya ang mensahe mula sa bridal shop.

Sa susunod na linggo ay ikakasal na siya sa kaniyang kasintahang walong taon na niyang karelasyon.

Nakapag-book na sila ng hotel, naipadala na rin ang mga imbitasyon, at maayos na ang lahat ng preparasyon.

Pagkatapos ng kaniyang trabaho, hindi na siya makapaghintay at dali-daling bumalik sa hotel para makita ang kaniyang wedding dress at tikman ang ilang bagong putahe ng hotel.

Pagdating niya sa hotel, sinalubong siya agad ng manager na halatang balisa.

“Ms. Ferrer, anong ginagawa ninyo rito? May ipapagawa po ba kayo?” tanong nito na may halong kaba.

Dahil nasa maganda siyang mood, masayahin ang tono ni Eloisa nang sumagot.

“Naideliver na, di ba, ang wedding dress ko? Gusto ko sanang isukat ito.”

“Opo, ma’am, kaka-deliver lang po mga kalahating oras na ang nakalipas.”

Napansin ni Eloisa ang kakaibang ekspresyon ng manager, tila hindi mapakali.

“Kanina nga po pala, nagdagdag kami ng bagong menu. Kung gusto ninyo, magpapahanda ako para matikman ninyo. Libre po iyon bilang pasasalamat namin.”

“Sige, hintayin mo ako pagkatapos kong isukat ang wedding dress,” tugon ni Eloisa bago tumungo sa elevator.

“Ms. Ferrer!” tawag ng manager na tila mas lalong kinakabahan.

“Kakarating lang ng banda ngayon. Bakit hindi po muna kayo makinig sa kanila? Baka magustuhan ninyo ang kanilang tugtog.”

May naramdaman nang kakaiba si Eloisa. Unti-unting nawala ang ngiti sa kaniyang labi.

“May problema ba sa wedding dress?” tanong niya nang seryoso.

“Ah… eh…” napuno ng malamig na pawis ang noo ng manager, tila hindi makatingin ng diretso sa kaniya.

Dahil dito, nakumpirma ni Eloisa na may hindi magandang nangyari. Hindi na niya pinansin ang mga palusot ng manager at mabilis siyang umakyat sa hagdanan.

“Huwag naman sana…” bulong niya sa sarili habang nagmamadali.

Pagdating sa pintuan ng kaniyang suite, narinig niya ang hindi kanais-nais na ingay mula sa loob.

Mahihinang ungol ng babae at mabibilis na paghinga ng lalaki ang bumungad sa kaniyang pandinig. Bumaba ang tingin niya sa kaniyang telepono upang tiyakin kung tama ba ang kuwarto na kinaroroonan niya.

Hindi siya nagkakamali.

“Khalil, hindi ito tama! Paano kung malaman niya—”

“Sam, ang ganda-ganda mo ngayon… Hindi na ako makapagpigil,” sagot ng lalaki na puno ng pagnanasa.

Biglang nanikip ang dibdib ni Eloisa. Naramdaman niya ang pagkahilo, at tila nawalan siya ng malay sa sandaling iyon. Pero bago niya namalayan, nasa loob na siya ng silid.

Sa harap niya, nakita niya ang isang eksenang hindi niya inaasahan—ang kaniyang fiancé, si Khalil, kasama ang ibang babae.

Ang katawan ni Eloisa ay nanginig. Ang kaniyang puso ay tila dinurog sa harap ng kanyang nakikita. Hindi niya mapigilang tumulo ang kaniyang mga luha habang pilit niyang kinokontrol ang sarili.

Ang babae, ay walang iba kundi si Samantha Rodriguez, na personal assistant ni Khalil, ay suot ang kaniyang wedding dress.

“Khalil…” mahina niyang bulong, punong-puno ng sakit at galit.

Napatingin si Khalil sa kaniya at dali-daling tinakpan ng kumot si Sam. Pero halata sa mukha niya ang pagkaaburido, hindi pagsisisi.

“Eloisa, mabuti na rin siguro at nalaman mo na,” sabi ni Khalil nang malamig ang kanyang boses.

“Aaminin ko na, napapagod na ako sa relasyon natin. Masiyado kang kontrolado, at hindi mo man lang ako hinayaang galawin ka. Lalaki ako, Eloisa. May mga pangangailangan din ako.”

Hindi makapaniwala si Eloisa sa mga naririnig niya. Lumapit siya kay Khalil at malakas itong sinampal.

“Khalil, ang kapal ng mukha mo! Sa tingin mo ba magpapakasal pa ako sa'yo pagkatapos nito?” sigaw niya, nanginginig ang boses sa galit.

Biglang lumapit si Sam, umiiyak at pilit na nakikiusap.

“Miss Ferrer, kasalanan ko ang lahat. Huwag po ninyong sisihin si Khalil. Kung gusto ninyo, luluhod ako sa harapan ninyo. Patawarin n’yo lang kami.”

Sa halip na maawa, lalong nadagdagan ang galit ni Eloisa. Tinanggal niya ang kamay ni Sam na pilit humahawak sa kaniya.

“Huwag kang magpanggap na mabait sa harap ko!” sigaw niya.

Dahil sa tensyon, nadulas si Sam at tumama ang ulo sa sulok ng mesa.

Nagmamadaling lumapit si Khalil upang tulungan si Sam at galit na itinulak si Eloisa. Napahiga siya sa sahig, pero agad din siyang tumayo, punong-puno ng galit at determinasyon.

Namumula ang mata ni Khalil habang nakatingin kay Eloisa. Malamig ang tono ng boses niya nang magsalita. “Eloisa, tingnan mo ang sarili mo. Para kang baliw. Nakakadiri.”

Matagal na nakatingin si Eloisa sa lalaki. Kalmado ang ekspresyon niya, ngunit ang nanginginig niyang mga kamay at ang bahagyang pangangatog ng kaniyang katawan sa sulok ay hindi maitatago.

Ang walong taon nilang relasyon ay natapos sa isang salita lang—nakakadiri.

Ngunit sino nga ba ang mas nakakadiri sa kanila?

Biglang sumulpot ang manager, bakas sa mukha ang pagkataranta. “Mr. Cabiles, masamang balita po. Maraming reporters ang nasa labas, at papasok sila rito anumang sandali.”

Nagbago ang ekspresyon ng tatlo sa silid. Napuno ng inis ang mukha ni Khalil at agad niyang hinila ang braso ni Eloisa. Malakas ang hawak niya, sapat na para masaktan ang babae.

“Eloisa, plano mo ba talaga ito? Gusto mo talagang malaman ng lahat?” galit na sabi ni Khalil.

Napakunot ang noo ni Eloisa. Bakit nandito ang mga reporter?

Sa halip na sumagot, nilunok niya ang hikbi at sinagot siya ng malamig na boses, “May lakas ka ng loob para humarap sa publiko? Nararapat lang na malaman nila ang lahat. Pero wala akong kinalaman dito.”

“Baliw ka!” galit na sigaw ni Khalil sabay tulak kay Eloisa. Napaupo ito sa sahig, ngunit bago pa man siya makabangon, narinig niya ang malamig na boses ni Khalil.

“Kapag lumabas ang balitang ito, siguradong magiging maganda ang usapan namin ng kuya ko. Kung magiging misireble ang buhay ko, dapat gano’n ka rin.”

Pagkatapos sabihin iyon, nagmamadaling umalis si Khalil kasama si Sam.

Naiwang nakatulala si Eloisa sa sahig. Ramdam niya ang matinding paninikip ng kaniyang dibdib. Ang sakit at hiya ay bumalot sa kaniya, parang isang unos na hindi niya matakasan.

Pinilit niyang tumayo at naglakad palabas ng silid. Agad niyang narinig ang ingay ng mga camera at boses ng mga reporter na nagkukumpulan sa labas. Tumakbo siya ng walang alinlangan, pilit iniiwasan ang mga tanong at ang mga pagkuha nila ng litrato.

Sa pagmamadali, nabunggo niya ang isang lalaki. Tumama sa ilong niya ang halimuyak ng mint na may halong usok ng sigarilyo. Mainit ang katawan nito, ngunit malamig ang ekspresyon sa mukha.

Napatigil ang mga reporter nang makita ang lalaki. Napansin ni Eloisa ang katahimikan at narinig ang pagbuntong-hininga ng ilan. Napatingala siya at naglakas-loob na magsalita, nanginginig pa rin ang boses niya. “Sir, tulungan mo ako.”

Nasa presidential suite ang lalaki—isang lugar para sa mayayaman at makapangyarihan. Bahagya itong tumitig sa kaniya, ngunit hindi nagtagal ay kumilos ang assistant nito. Lumapit ito sa mga reporter at ngumiti, ngunit ramdam ang awtoridad sa kaniyang boses.

“Ladies and gentlemen, sinusubukan niyo bang kuhanan ng litrato ang boss ko? Bago kayo umalis, iwan niyo ang mga camera at memory cards ninyo.”

Dahan-dahang umalis ang mga reporter, naiwan si Eloisa na napapikit sa ginhawang nadama. Ngunit ang malamig na boses ng lalaki ay muling gumimbala sa kaniya.

“Hindi ka pa ba aalis?”

Napayuko si Eloisa, nahihiya at hindi magawang tumingin sa lalaki. Tumalikod siya at naglakad palayo. Ngunit bago siya tuluyang makaalis, nilingon niya ang lalaki. Matangkad ito, may tuwid at marangal na tindig. Sa kabila ng malamig na ekspresyon, parang pamilyar sa kaniya ang mukha nito.

Pagdating sa labas ng hotel, nakita niya ang mga media na nagkukumpulan pa rin sa labas. Napabuntong-hininga siya at kinuha ang kaniyang telepono. Matapang ang boses niya nang magsalita.

“Secretary Cruz, paki-cancel ang kasal namin ni Khalil. Hindi na ito matutuloy sa susunod na linggo.”