Chapter 6

"Hello, police officer. May kahina-hinalang taong naglagay ng druga sa loob ng silid na siyang dahilan ng pagkahilo ng mga taong nasa loob at tangkang panghahalay. Maari bang pakitingnan niyo ang crime scene at paki-imbestigahan na ‘rin."

Nang ibinababa na ni Eloisa ang telepono ay kapansin-pansin niya ang nanginginig na kamay ni Cara habang nakahawak sa dulo ng kaniyang skirt.

Dahil gusto silang lumaban kahit anong mangyari, kung gano'n, mas lalo niyang palalain ang sitwasyon.

Maagang natapos ang welcome party ng mga Ferrer dahil sa hindi inaasahang pangyayari kaya nararapat lamang na managot ang maysala.

Nang makita ng mga police si Eloisa ay agad siya nitong kinausap patungkol sa nangyari.

“Alam na namin ang lahat na nangyari, pero pilit kang itinuturo ng biktima na may kinalaman ka sa krimen. Kaya inaanyayahan ka namin sa police station para makipag-cooperate sa imbistigasyon.”

Hindi hahayaan ng pamilyang Ferrer ang pagkakataong makaalis ang maysala ng malinis. Sinira nito ang okasyon na ginawa nila.

May sasabihin sana si Khalil kay Eloisa pero hindi na niya itinuloy. Nanginginig naman ang katawan ni Sam na nasa tabi ni Khalil dahil sa takot.

Binuhat ni Khalil si Sam na parang isang prinsesa at iniwan si Eloisa na walang pagdadalawang isip. Saglit pa niya itong tinapunan ng tingin bago tuluyang lumabas.

Sa malamig na gabi saka pa naramdaman ni Eloisa ang napakalamig na simoy ng hangin na tumatama sa likod niya.

Ibinaba ni Josh ang bintana ng kaniyang sasakyan habang nakatingin sa police car na kakaalis pa 'lang. Marahan niyang hinawakan ang kaniyang relo at tumingin sa oras na naroon. Nakatingin lamang siya sa isang partikular na bagay kaya't napakahirap na hulaan ang mga iniisip niya.

Tumikhim si Edward upang agawin ang atensyon ng driver sabay sabing, "Hindi muna tayo babalik ng España.”

Sa Police Station.

“Miss Ferrer, naiintindihan ko ang sitwasyon mo. Mas mabuti pang mag-piyansa ka na 'lang at humingi ng tawad sa kliyente ko. Huwag kang mag-alala, ang mga Cabiles na ang mag-pi-piyansa at hihingi ka 'lang ng tawad kay Miss Rodriguez. Pagkatapos mong humingi ng tawad ay tapos na ang lahat. Huwag kang mag-alala gagawin ko ang lahat para hindi umabot sa publiko ang paghingi mo ng tawad, hangga't maaari ay magiging pribado ang paghingi mo ng tawad,” wika ng abogado ng pamilyang Cabiles na naunang magsalita.

"Ang ibig sabihin 'lang nito na ang mga Cabiles ay pinabayaan ang mga Ferrer, at ang kasal nina Khalil at Eloisa ay mananatili,” wika ng kabilang partido.

Si Carlos naman na hinihintay 'lang na sabihin ‘yon ng kabilang partido, at sa wakas ay nakapag-relax siya. Napangiti siya sabay sabing, “Kilala ko na talaga si Khalil, noon pa man ay mabait na siyang tao. Eloisa humingi ka ng tawad on behalf of Ferrer.”

Agad na nagsenyad si Carlos gamit ang mga mata niya kay Eloisa para tanggapin ang alok niya.

“Ayoko."

Medyo magulo ang buhok ni Eloisa, pero itinaas niya ang kaniyang ulo ng may pagkamahinahon. Ang kaniyang leeg ay may kaputian na maiihawig sa isang swan.

"Hindi ako hihingi ng tawad. Hahayaan kong manghimasok ang pulisya sa kasong ito upang linisin ang pangalan ko."

Matapos 'yung sabihin ni Eloisa ay nagbago agad ang eskpresyon ng lahat na naroon. Nadismaya ng husto si Carlos dahil sa inasal ng kapatid niya kaya malakas niyang hinampas ang mesa.

“Eloisa, p'wede ba, umiwas ka naman sa gulo? Maraming mga matang nakatingin sa ‘yo. Nakakahiya ka talaga, pero 'wag mong idamay ang reputasyon ng mga Ferrer."

Marahang napasinghap si Kenneth sabay sabing, “Masiyado ka 'nang spoiled brat sa bahay. Kung kay Cara ito nangyayari ay natitiyak naming hindi niya kami hahayaang mapahiya at pati na 'rin ang buong angkan ng Ferrer."

Napangiti si Eloisa sa kaloob-looban ng kaniyang puso.

Tama sila, hindi nga siya katulad ni Cara. Upang sirain siya, kailangan pa talaga ng mga ito ng kasuklam-suklam na paraan.

Pinikit ng abogado ng pamilyang Cabiles ang kaniyang mga mata at muling dumilat ilang sandali ang makalipas at may banta sa mga mata nito.

“Kung igiit mo na hindi ka hihingi ng tawad, hindi ka na bibigyan pa ulit ng pagkakataon na makapag-piyansa. Itutuloy na 'rin namin ang demanda ng tangkang panghahalay kay Misis Rodriguez.” Nagtaas-baba ang dibdib ni Eloisa dahil sa narinig.

Walang puso talaga si Khalil. Hindi talaga ito papayag na papaalisin 'lang si Eloisa ng walang anumang kabayarang matatanggap.

Pero hangga't hindi pumapayag si Eloisa sa gustong mangyari ni Khalil, wala 'ring magagawa ang mga Ferrer para piyansahan siya.

Kailangan niyang lubusin ang natitirang oras niya na malaya pa siya bago matamasa ang buhay bilangguan.

Ngumisi si Eloisa at mataas ang kumpiyansang nag-angat ng ulo sabay sabing, “Hindi ko ito kagagawan, kaya wala dapat akong pananagutan. Kung gusto niyong tuloy pa 'rin ang engagement mey'ron akong isang kondisyon— ibinigay niyo sa 'kin ang surveillance camera ngayong araw.” Biglang nagbago ang mukha ni Carlos ng marinig ang sinabi ni Eloisa.

“Matagal na simula nung kinuha ni Khalil ang surveillance footage sa silid na ito. Ang sabi niya, kapag gagawa ka ng hindi kaaya-ayang bagay ay ipapakita niya na i-le-leak niya ang video,” wika ni Carlos.

Naging malamig ang mga mata ni Eloisa sa lahat. Para siyang binuhusan ng yelo dahil sa kaniyang napagtanto.

“Kahit isa man ‘lang sa inyo ay hindi naniniwala na hindi ko ‘yon ginawa? Wala ni isa man 'lang ang nagtangkang tingnan ang nilalaman ng surveillance camera,” dismayadong sabi ni Eloisa.

“Ano naman ang titingnan mo doon? Nakakahiya. Kapakanan mo ‘lang ang iniisip namin. Nag-alala kaming lahat sa 'yo, pero heto ka at pilit na iginigiit na tama ka. Alam mo nakakairita ka ‘na,” na-iiritang wika ni Kenneth.

Nakaramdam ng pagkapagod si Eloisa. Pagod na siyang ipaglaban ang sarili niya.

“Kung gano'n ay umalis ka 'na. Kahit kailan ay hindi ko na tatanggapin ang piyansa mo at hindi mo na ako kailangan pang pilitin,” mahinahon ngunit naiiritang sabi ng attorney ng mga Cabiles.

Nagbago ang mga ekspresyon ng mga taong naroon. Unang umalis ang abogado ng mga Cabiles kaya naiwan naman sila doon.

"Hindi mo talaga alam kung ano ang makakabuti sa ‘yo!” bulyaw ng kaniyang mga kamag-anak na naroon. "Tingnan na 'tin kung hanggang kailan ka magmatigas at sa huli, kami pa 'rin ang lilinis ng mga kalat mo."

Bumukas-sira ang mga labi ni Eloisa sa pagkagulat.

‘Kahit mamatay ako ngayon, hindi ko hahayaan na may kokontrol sa 'kin. Hindi ko alam kung ilang sandali pa na lumipas ang katahimikan hanggang sa maramdaman kong may paparating.’

“Miss Eloisa Ferrer, p'wede ka ng umalis. Mayroong nagbayad na nang piyansa mo,” wika ng isang pulis.

Pilit na iniisip ni Eloisa ang mga taong malapit sa kaniya na maaring mag-piyansa sa kaniya pero hindi niya mahulaan kung sino talaga ang nag-piyansa sa kaniya.

Sa labas ng police station.

May isang pagani ang nakaparada sa daan at isang bulto ng tao ang nakatayo sunod nito.

Nakaharang ito sa sinag ng araw na lalong magbigay diin sa kakisigan ng lalaki. Ang anino ng mga pilikmata niya ay nasa ilalim ng kaniyang mga mata. Malamig ang kaniyang awra na mas lalong pinalamig sa paraan ng kaniyang postura.

Ang malamig at marangal na anyo ay bumuo ng isang matalim na kaibahan kaya bahagyang napahiya na si Eloisa. Bahagyang natigilan si Eloisa ng makilala ito.

"Tito?" tawag nito sa lalaking nakatayo.

Pagkatapos ay napagtanto niya na medyo hindi nararapat na tawagin siyang tito sa oras na ito, kaya binago niya ang kanyang sinabi at sinabing, "Mr. Cabiles."

"Oo." Bahagyang tumango si Josh, "Sumakay ka na sa kotse." Medyo hindi komportable si Eloisa, ngunit masunurin pa rin siyang sumakay sa kotse. Wala siyang masyadong contact sa taong namamahala sa pamilya Cabiles.

Kung tutuusin, kadalasan, nasa ibang bansa siya na namamahala sa napakalaking pamilihan sa ibang bansa. Ang paminsan-minsang pagkikita ay sa hapunan lamang ng pamilya ng Cabiles.

Sa kanyang puso, si Josh ay anak ng langit at isang alamat sa mundo ng negosyo. Kahit mahigit tatlumpung taong gulang na siya, nandiya'n pa rin ang personality charm niya at hindi pa siya na-eskandalo.

Takot si Khalil sa tiyuhin niya na ito.

Paminsan-minsan, kapag binanggit niya ang kanyang mga dakilang tagumpay, ang hinanakit sa kanyang tono ay napakalakas na ito ay nagiging totoo.

Pagkatapos ng lahat, sa pagkakaroon ng Josh Cabiles, si Khalil naman ay walang kinalaman sa tagapagmana ng pamilyang Cabiles sa buhay na ito.

Ang puso ni Cabiles ay tumibok ng malakas.

Nawalan siya ng mukha para sa pamilya Cabiles sa harap ng napakaraming tao, at natakot si Josh na hindi niya siya pakakawalan nang ganoon kadali. Nakalaya man siya sa piyansa, tinatayang siya ay "ilalabas at papatayin". Basta habang nanginginig siya sa takot, narinig niya ang isang maganda at malinaw na boses ng lalaki.

"Ang pamilya Cabiles ay may utang sa iyo sa pagkakataong ito, anong kabayaran ang gusto mo?"

"Po?"

Halos akala ni Eloisa ay mali ang narinig niya.

Bahagyang ibinaling ni Josh ang kanyang ulo upang tingnan siya, ang kanyang mga mata ay singkit at malalim, tulad ng isang pool ng malalim na tubig, kaakit-akit ngunit nakakatakot.

"Alam ko ang lahat tungkol kay Khalil. Ang pamilya Cabiles ay magbibigay sa iyo ng paliwanag, at ipinapangako ko na ang babaeng iyon ay hindi na muling lalabas na kasama siya." Lumingon ang gulat na na si Eloisa kay Josh.  Bigla niyang naintindihan ang ibig sabihin ni Eloisa.

Hindi tanga ang pamilya Cabiles. Pagkatapos ng lahat, siya pa rin ang panganay na anak na babae ng pamilya Ferrer.

Paano kung hindi siya pinapaboran, ito ay mas mahusay kaysa kay Sam na walang pagkakakilanlan o background.

Si Sam ay walang pamilya, at ang kanyang pag-aaral ay karaniwan. Hindi man lang siya qualified na maging kasambahay sa pamilyang Cabiles.

Kung talagang pakakasalan siya ni Khalil, magiging biro ito para sa pamilya Cabiles. Mula sa isang makatuwirang pananaw, dapat siyang sumang-ayon

patuloy na protektahan ang malaking puno ng pamilya Cabiles para sa pamilya Ferrer.

Ngunit…