Mishon POV Napatigil ako sa pag-scroll sa social media at napangiti nang may makita akong magandang binibini. Sa screen ng phone ko, kitang-kita ko ang bagong post ni Ada. Pizza na mukhang masarap. At homemade pizza. At alam ko kung kanino siya natuto niyan. “So, you miss me now, huh?” bulong ko sa sarili ko habang napapangiti. Hindi ko maiwasang mapailing. Ang dami-dami niyang pwedeng i-post—makeup, travel photos, fashion shots—pero ang pinili niya ay pagluluto ng pizza. Kung ‘di ba naman nagpapapansin talaga siya sa akin sa pamamagitan ng social media. At kung nagpapapansin si Ada, aba, sige, magpapapansin na rin ako. Nag-isip ako ng mas pasabog. Kung ayaw niya akong tawagan, i-imessage, makikipag-asaran ako sa kaniya. Sa gagawin ko, tiyak na mapapaisip siya. Lumabas ako sa pool area sa harap ng mansiyon. Nakita kong walang ibang tao kasi busy ang mga kasambahay ko sa pagluluto sa kusina. Tahimik, kaya perfect. Nagtanggal ako ng damit pang-itaas at saka lumubog sa tubig, h
Ada POVHindi ko alam kung anong mararamdaman ko. Napapikit ako at saglit na hinigpitan ang hawak sa phone.Mabilis ang tibok ng puso ko habang isa-isa kong binubuksan ang viral pictures ni Mishon.Mainit sa tenga ko ang ingay ng mga kaibigan ko sa paligid.Pero wala akong pakialam. Lahat ng atensyon ko, nasa screen ng phone ko.Tatlong picture ‘yun ni Mishon. Tatlong nakakalokang larawan ni Mishon.Basang buhok. Pawis na balat. Defined muscles.At isang tingin ko pa lang, alam mong walang dudang pinagkaguluhan ito sa social media.Sa comment section, nagkakagulo ang mga tao. May mga babaeng malalandi. Sila ang pinakamaraming nag-react sa post ni Mishon.“He’s so hot!!!”“I need a Mishon in my life!!!”“Ada, you’re so lucky!! Your man is a god!!”Pero may mga comments din na, napakunot ang noo ko.“Damn, I wanna taste him.”“I’ll fly to South Korea just to see him.”“If Ada won’t marry him, I will!!”My grip tightened on my phone. Napipikon ako. Hindi ko alam kung kanino ako naiinis—k
Ada POVNakahiga ako sa kama habang mahigpit na nakayakap sa unan ko, patuloy ang paghagulgol.Hindi ko alam kung gaano katagal na akong umiiyak. Nanghina na lang ako, pero kahit anong pilit kong pigilan, hindi humihinto ang luha ko.Hanggang sa biglang ko na lang narinig na bumukas ang pinto ng kuwarto ko.At bago ko pa maitaas ang ulo ko, naramdaman ko ang mainit na yakap nina Lili at Ardella.“Shh… it’s okay, Ada,” bulong ni Lili habang hinihimas ang likod ko.“Just let it out,” sabi naman ni Ardella.Pero si Sozia—hindi siya lumapit.Nang tumingin ako sa kanya, nasa may pintuan lang siya, nakapamewang at bakas sa mukha niya ang inis.At alam kong… deserve ko ‘yun."He gave up on me."“I messed up,” bulong ko ng mahina pero damang-dama ko ang sakit sa bawat salita.Lili tightened her hold on me. “Ada—”“He gave up on me,” putol ko.Nanginginig ang boses ko, parang mababasag ako sa bigat ng sinasabi ko.“I ended it. I pushed him away, and now… he’s gone.”Dama ko ang pagluwag ng yak
Ada POVNakatulala lang ako sa pinggan ko habang nilalaro ang natitirang pagkain gamit ang kutsara.Pilit kong inuubos ang hapunan ko, pero sa totoo lang, wala na akong gana.Hindi dahil sa heartbreak—well, siguro malaking parte ‘yon, pero siguro dahil mas may dahilan ito sa isang bagay na bumabagabag sa isip ko.At si Sozia iyon.Sa makalawa o bukas, malapit na akong umalis ng South Korea, pero hindi ko kayang umalis nang hindi siya kinakausap.Ayokong umalis nang hindi kami nagkakaayos.Pagkatapos ng hapunan, bumalik ako sa kuwarto ko. Pero hindi ako nanatili roon.Dahil ilang minuto lang ang lumipas, lumabas din ako para puntahan si Sozia.Huminga ako nang malalim bago kumatok sa pintuan niya.“Come in,” sagot niya pero halatang wala siyang gana.Dahan-dahan kong binuksan ang pinto at pagpasok ko, nakita ko siyang nakahiga na sa kama.Gising siya—halatang hindi pa natutulog—pero nakapikit siya, tila ba nagkukunwaring tulog.Pero hindi ako nagpatinag."I'm sorry."“Sozia…” tawag ko
Mishon POV Hawak ko ang phone ko, tinitingnan ang huling message na ipinadala ko kay Ada. Sa totoo lang, kahit ako, nasaktan sa pagsusulat niyon. Pero plano ito ni Sozia. Sinabi niya sa akin na kailangan kong umarte na galit para gumalaw si Ada, para ma-realize niya kung ano ang mawawala sa kanya. At alam kong totoo 'yon. Kung hindi ko siya itutulak palayo, baka tuluyan na lang siyang sumuko. At hindi ako papayag na mangyari 'yon. Kaya ngayong umaga, alam kong paparating na sila. Sina Sozia, Ardella, Lili… at si Ada. Habang naghihintay, paulit-ulit kong kinusot ang mata ko, pilit na pinaluluha ang sarili ko. Dapat may bakas ng lungkot, ng sakit, kailangan nilang makita na apektado ako sa nangyari. At totoo naman. Masakit naman talaga. Pero ngayon, may kaunting pag-asa akong nararamdaman. Dahil kahit na masakit ang nangyari, kahit na muntik nang bumalik si Ada sa Paris, andito siya ngayon. Papunta siya sa akin. At may tiwala ako kay Sozia, alam kong gagawin niya ang lahat p
Ada POVPagkatapos naming magkaayos, back to normal na ulit kami ni Mishon. Yehey, kami na ulit at magkabati na kami.Nang magkaayos na kami, pinabura ko na agad kay Mishon ang hot post niya sa social media na halos abutin ng million reaction. Kaasar kasi lalo siyang naging famous dahil sa post niyang iyon.Pinagsabihan ko siya na huwag nang ulitin iyon, pero pinagsabihan niya rin ako na huwag na ring uulitin ang pagiging mataas ang pride, matigas ang ulo at pagpo-post ng picture na may kasama akong iba.Pareho kaming nagkasundo na sundin ang mga ayaw at gusto namin.Pagkatapos, nag-bonding-bonding na kami kasama ng mga kaibigan ko.“Damn, Mishon, are you a prince or something?” pabirong sabi ni Lili habang pinagmamasdan ang paligid.Si Ardella naman, panay ang picture, habang si Sozia, kahit mukhang composed na halatang impressed din.Ako? Mas namangha ako. Hindi dahil lang sa yaman ni Mishon. Pero dahil nandito ako ngayon, kasama siya.Sa totoo lang, nawala na ‘yung bigat sa puso ko
Mishon POVPagkapasok namin sa kuwarto, hindi ko maiwasang mapangiti habang nakatingin kay Ada. Nakapangalumbaba siya sa kama, nakatingin sa akin na para bang may gustong sabihin. Pero bago ko pa siya matanong, gumapang siya palapit sa akin at yumakap sa bewang ko."Are you sure about this?" tanong ko habang marahang hinahaplos ang kanyang buhok. Baka kasi gusto na niyang matulog at inaantok na.She nodded eagerly, her eyes filled with warmth. "Of course. I miss this... I miss you."Wala na akong nasabi pa. Yumuko ako at hinalikan siya, binuhat ko siya upang ihiga sa kama, ngunit sa isang iglap, biglang nag-iba ang ekspresyon ng mukha niya."Mishon..." bulong niya at bago pa siya tuluyang mawalan ng malay, nakita ko kung paano umiikot ang kanyang paningin. Buti na lang at nasalo ko siya bago siya bumagsak sa sahig."Ada!" sigaw ko habang nanginginig ang kamay ko habang sinasapo ang kanyang mukha. Hindi siya sumasagot. "Somebody, help!"Agad kong tinawag ang driver namin. Hindi ko na n
Ada POVPagkarating namin sa mansyon ni Mishon, halos hindi pa rin ako makapaniwala. Tulala akong nakaupo sa gilid ng kama, hawak-hawak ang aking tiyan.Totoo ba ito?Buntis ako?Grabe talaga, kaya pala ibang-iba ang timpla ng utak ko nitong mga nagdaang linggo. Masyado akong manipis, mabilis magtampo at mabilis ding magalit.Akala ko rin ay dahil sa kakakain ko ng pizza kaya parang nalaki ng kaunti ang tiyan ko, iyon pala ay may baby nang nabuo. OMG! Isa itong malaking balita sa mundo ng mga fashion model.**Kinabukasan, hindi ko na pinatagal. Agad kong pinaalam kina Lili, Ardella, at Zosia ang balita."Guys, I have something to tell you," sabi ko habang ka-video call sila.Napatingin silang tatlo sa akin na halatang curious kung ano ang sasabihin ko."I'm pregnant," diretsong sabi ko.Nanlaki ang mga mata nila."Oh my God, Ada! Are you serious?" sigaw ni Lili."Yes! One month pregrant!" sagot ko na habang nakangiti sa kanila. At ngayon palang, alam ko na agad na lahat sila ay magni
Samira POVNasa loob ako ng kuwarto ni Ramil ngayon. Busy sina Miro ngayon, kami lang nila Mama Ada at Ahva ang naiwan dito sa manisyon. Naisip ko naman na puntahan si Ramil kaya dinalhan ko siya ng pagkain—isang tray na may sinigang na baboy, kanin, at manggang hilaw na may bagoong.“You need to eat more,” sabi ko habang iniaabot ko sa kaniya ang tray. “You need strength, Ramil. Hindi ka puwedeng injury na lang habang buhay. Ikaw na ang nagsabi, kailangan nating maghanda kaya magpalakas ka rin.”Ngumiti lang siya sa akin. “Salamat, Samira. Huwag kang mag-alala, ito na, nagpapagaling at nagpapalakas na ako. Baka sa susunod na linggo, makalakad na ulit ako.”Habang kumakain na siya, pinagmamasdan ko lang siya, napansin ko, tila may gusto siyang itanong pero hindi niya agad masabi. Hanggang sa maya-maya'y nagsalita rin siya.“Ang mga manang pala, kumusta na sila?” tanong niya habang nakasandal sa mga unan.Napatingin ako sa kaniya. Biglang lumabas ang ngiti sa mga labi ko. Hindi pa nga
Miro POVPagkapasok namin sa mansiyon, agad kong tinapik ang balikat ni Ramil bilang hudyat na sa wakas ay nandito na kami, tuluyan na namin siyang nauwi. May lumabas na bahagyang ngiti sa labi niya, pero habang naglalakad at inaalalaya siya ng mga tito ko, hindi niya maitago ang pagngiwi ng mukha, halatang nasasaktan siya.Lumapit agad si Ahva at Mama Ada para salubungin siya. Lahat kami, may saya sa pagdating niya, pero may bigat din sa dibdib naming makita siyang halos ‘di na makalakad ng maayos.“Prepare his room,” utos ko sa isa sa mga tauhan. “Make sure it’s comfortable. Ramil needs full rest.”Nagkatinginan kami ni Samira. Ramdam ko ang lungkot sa mga mata niya. Alam naming hindi madali ang pinagdaanan ni Ramil. Kaya naman agad kong tinawagan si Dr. Elson, ang private doctor namin.“Ramil, the doctor will be here in ten minutes,” sabi ko sa kaniya habang inaakay siya papunta sa inihandang kuwarto para sa kaniya.“Thanks, Miro. Hindi ko alam kung anong mangyayari sa akin kung ‘d
Miro POVOras na para bumawi kay Ramil. Nanghingi siya ng tulong sa amin na kung maaari ay i-rescue na siya kasi nahihirapan na siya sa kinalalagyan niya ngayon.Ako mismo ang nagmaneho ng sasakyan habang tahimik kami sa loob. Kasama ko sina Tito Zuko, Tito Sorin at Tito Eryx. Dapat, nagbabakasyon sila ngayon sa Palawan kasi matagal na nila itong na-book. Pero dahil nakatanggap kami ng problema, hindi ko na muna sila pinatuloy kasi baka maging maaga ang paggalaw ni Vic. Ayaw ko naman na wala sila kapag lumaban na ulit kami, parang kulang na kasi ako kapag wala sila. Hindi ako nakakapag-isip ng maayos kapag wala ang mga tito ko. Oo, may Samira akong matapang at matalino, pero iba pa rin talaga kapag may nakakatanda na nangangasiwa sa amin.Tanggap ko nang parang hindi ako mafia boss, oo, mas babagay ito kay Samira, pero wala na akong pakelam ngayon sa posisyon na iyon. Ang gusto ko na lang sa ngayon ay matapos ang gulo, wala ng problema at dapat puro kasiyahan na lang.“We finally trac
Samira POVWala pa man ang gulong magiging dala ni Vic, pero ang balita tungkol sa pagbabalik niya ay sapat na para yanigin ang katahimikan ng lahat. Ngunit kahit na natatakot ang lahat, hindi kami puwedeng manatiling walang ginagawa. Walang nakakaalam kung ano ang mga kaya niyang gawin kaya halos parang nanganga pa kami.Sa totoo lang, hindi kami nahirapang pabagsakin si Don Vito, walang masyadong labanan na nangyari, kasi dito pala kami mapapasabak ng husto kay Vic. Pero sana, gaya nang pagbabagsak namin kay Don Vito, ganoon din kadali ang kay Vic.Kaya ngayon, dinala ko sina Mama Ada at Ahva sa garden ng mansiyon para simulan ang isang bagay na mahalaga naming gawin ngayon, at ito ay ang matuto na rin silang lumaban.“Okay, start with your stance,” sabi ko habang pinaposisyon ko si Ahva at Mama Ada. “Feet shoulder-width apart. Arms up. Chin down.”“Like this?” tanong ni Mama Ada, na medyo nag-aalangan habang tinaas ang dalawang kamay.“Yes, ganiyan nga. Pero relax lang po, Mama. Hi
Samira POVPawisan at halos humihingal kaming dalawa ni Miro matapas ang umaatikabong pagse-sëx. Galing si Miro sa isang event at tipsy ito nung umuwi. Pagpasok niya rito sa kuwarto namin, bigla na lang naglambing. Hanggang sa magtanggal na kami ng saplot at wala na akong nagawa kundi ang magpaubaya na lang.Matutulog na dapat ako, pero biglang nag-vibrate ang cellphone ko sa may nightstand. Mabilis ko iyong kinuha, akala ko ay notification lang mula sa social media, pero natigilan ako nang makita ang pangalan na naka-flash sa screen.Si Ramil, tumatawag. Nung una, inisip ko na baka ibang tao, baka may nakakuha lang ng phone niya. Pero nang sagutin ko ang tawag niya, doon na ako lalong nagulat.Buhay pa nga si Ramil.“Ramil?” mahinang tawag ko sa kaniya na halos pabulong lang.“Samira,” bulong rin niya mula sa kabilang linya at agad kong naramdaman ang takot sa boses niya. “Walang oras para magpaliwanag, pero nakatakas ako nung dakpin ako ng mga tauhan ni Don Vito nun. Nung hinahabol
Samira POVMaaga pa lang, tinawag na ako ni Mama Ada. Nagtaka naman ako kung anong kailangan niya. Nakakatawa kasi may gagawin sana kami ni Miro, pero dahil hindi naka-lock ang pinto at tinatawag ako ng isang kasambahay, nahinto tuloy. Pero mukhang mahalaga ang sasabihin niya kaya pinuntahan ko siya kahit kagigising ko palang.Pagkakita ko sa kaniya sa sala sa ibaba, sinalubong niya ako ng maganda niyang ngiti.“Samira, come with us today. Let’s do something fun,” sabi niya habang nakangiti at nakaayos na ang buhok. Kasama niya nun si Ahva, na sa wakas ay masaya na rin at palaging nakatawa.Napatango na lang ako, kahit may kinakabahan. Hindi ko kasi alam kung saan kami pupunta. Hindi na rin kasi ako nakapagtanong. Hindi ako sanay na isinasama nila sa mga ganitong lakarin. Pero habang tinitingnan ko ang ngiti ni Mama Ada, ramdam ko na tanggap na niya talaga ako. Hindi na ako outsider, kundi parte na ng pamilya nila.Nung magpaalam ako kay Miro, natuwa pa siya. Sinabi niya na magandang
Miro POVKapwa kami good mood ni Samira habang umiinom ng milktea, sakay kami ni Samira ng itim na van ko at papunta kami ngayon sa tinutuluyang mansiyon ng mga manang.Habang nasa biyahe, panay ang tingin ko kay Samira. Ang ganda niya sa ayos niya ngayon. Nakakatuwa kasi napag-trip-an siya ni Ahva na ayusan. Naka-light makeup siya, nakakulot ang buhok at naka-dress din. Napilit siya ni Ahva na maging ganito kahit ang totoo ay hindi siya sanay. Pero para sa akin, ibang Samira ang kasama ko. I mean, hindi naman sa sinasabi kong parang iba, maging ako kasi ay hindi makapaniwala na ganito siya kaganda at ka-sexy kapag nakabihis ng maganda at kapag nakaayos ang mukha at buhok. Nawala tuloy bigla ang pagiging assassin cool niya. Kumbaga, parang tanggal angas niya ngayon.Papunta kami ngayon sa mga manang kasi ngayong araw na namin ibibigay ang isang bilyong piso na pabuya sa kanila para sa pagkakahuli nila kay Don Vito. Napapailing pa rin ako hanggang ngayon. Hindi ko pa rin kasi lubos mai
Samira POVPagkagising ko kinabukasan, ramdam ko pa rin ang bigat ng pagod sa katawan ko dahil sa nangyari kagabi, pero mas nangingibabaw ang gaan sa dibdib ko. Sa wakas, ligtas na si Ahva, at si Don Vito naman ay nagpapahinog sa ospital at malapit-lapit na ring makulong na. Hindi ko na kailangan pang magpanggap na matapang—kahit sa loob-loob ko ay halos gusto ko nang bumigay sa pagod at gutom kagabi.Paglabas ko ng kuwarto, dumiretso ako sa hallway. Doon, nagulat ako nang pagbukas ko ng pinto ng kabilang kuwarto ay lumabas si Mama Ada. Diretso niya akong nilapitan.“Samira, ija,” mahinahon ang boses niya, pero may lungkot at saya na halong-halo sa mga mata niya. Akala ko magtataray na naman siya, pero bigla niya akong niyakap. Hindi lang basta yakap—mahigpit pa ang ginawa niya at dama ko ang init ng pasasalamat niya.“Thank you, Samira. Thank you so much,” bulong niya habang bahagyang nanginginig ang boses niya. “I’m really, really sorry sa lahat ng naging ugali ko sa ‘yo. I was so w
Samira POVHindi pa man lubos na nakakabawi ang katawan ko, kailangan na namang maglakad. Nagdesisyon na kaming maghiwa-hiwalay ng landas sa gubat para mapabilis ang paghahanap kay Ahva. Bawat isa sa amin ay may hawak na radyo at may kasama ring dalawang sundalo para sa seguridad. Gusto ko na rin sanang matulog at mamahinga, pero kailangan pa ring lumaban at kawawa naman si Ahva kung hahayaan naming mag-isa sa gubat. Kung nakaligtas man siya sa kamay ni Don Vito, baka sa mga mamabangis na hayop dito, hindi siya makaligtas.“You okay po, Ma’am Samira?” tanong ng isa sa mga sundalong kasama ko. Tumango lang ako kahit nanghihina pa ako. Mabuti na lang at may dalang tubig sina Miro, kahit papaano ay may laman ang tiyan ko mula sa tinapay na isinabay ko sa pag-inom ng malamig na tubig habang naglalakad.Tahimik ang gubat habang naglalakad kami. Pero parang may ilog kaming naririnig sa hindi kalayuan. Ang flashlight na hawak ng mga sundalo ay tumatama sa mga punong kahoy at mga sanga, para