Mishon POVNapasandal ako sa leather seat ng aking study habang nakatitig sa screen ng tablet. May ilang minuto na akong nagbabasa ng mga bagong updates mula sa team ko tungkol sa galaw ni Oliver, pero sa totoo lang, parang naubos na ang energy ko sa kakaisip tungkol sa lalaking iyon.Para bang ang buong mundo namin ni Ada ay umiikot na lang sa pagpapabagsak sa kaniya. Hindi ako nagrereklamo, syempre. Gusto kong matikman ni Oliver ang karma sa ginagawa niyang panloloko, lalo na sa mama ni Ada na inuto niya. Sa totoo lang, natatangahan din ako sa mama ni Ada. Nadamay lang talaga si Ada at ang perang pinaghihirapan niya.Pero habang tumatagal, parang unti-unting nawawala ang oras ko kasama si Ada bilang girlfriend ko na siya—at hindi lang bilang kakampi niya sa paghihiganti.Kaya ngayong gabi, napagpasyahan kong iba muna ang atupagin namin. A night for just the two of us. No revenge. No schemes. No Oliver. Just us.“Are you seriously making me wear this?” reklamo ni Ada habang tinitingn
Ada POV Nasa malaking dining table kami sa mansyon kasama ang buong pamilya ko. Si Papa, Mama at si Verena. Walang tigil ang ingay ng mga pinggan at kubyertos habang nagsasaluhan kami ng mga masasarap na pagkain. Na-promote sa trabaho si papa kaya nagpa-order siya ng maraming food para sa dinner ngayon. Kaya sa bawat kanto ng dining table, makikita ang mga masasarap na pagkaing Pranses—mga croissant, escargot, coq au vin, at syempre, ang inihaw na duck na may rich, creamy sauce. Ang sarap nito, sobra. Kaya mapapa-cheat night na naman tuloy ako. Okay lang, babawi na lang ako sa gym bukas. Ang saya lang kasi, ngayon na lang ulit nangyari ito. Sa totoo lang may lakad si mama ngayong gabi, si Verena naman ay makikipagkita dapat kay Taris. Pero dahil pa-celebrate ito ni Papa, wala silang choice kundi manahimik sa bahay at magsaya. Malaki ang takot ni Mama at Verena kay Papa. Si Mama at Verena, halatang pilit lang ang ngiti habang nagsasalo-salo kami ng dinner. Ako lang ata ‘yung enjoy n
Ada POV Nakatanaw ako sa malawak na hardin ng mansiyon mula sa terrace, habang dinadama ang malamig na hangin dito sa Paris. Ang ilaw mula sa mansion ay nagbibigay ng mainit na glow sa paligid, pero hindi nito matabunan ang lamig na nararamdaman ko sa loob. Mahigit isang oras na akong nakatayo rito, nag-iisip, tinatanong ang sarili kung paano haharapin ang lahat ng kaguluhan sa pamilya ko. Mula sa gilid ng paningin ko, nakita ko si Papa na papalapit sa akin. May hawak siyang isang wine glass, at sa kilos niya, alam kong may gusto siyang sabihin. Hindi siya ang tipo ng taong lumalapit lang nang walang dahilan. "You should come inside, Ada. It's getting cold," sabi niya, ngunit nanatili siyang nakatayo sa tabi ko. Dama ko ang lungkot sa mukha niya, lalo na sa mga mata niya parang galing sa iyak? Wait, umiyak ba si Papa? "I'm fine, Papa," sagot ko na hindi inalis ang tingin sa mga nagliliwanag na street lamps sa malayo. Pero hindi ko rin maiwasang mapatingin kay papa, lalo na sa m
Ada POVPagdating ko sa mansiyon, tahimik ang buong paligid. Wala ang papa. Siguro, maaga siyang umalis papuntang trabaho. Sa sala, naroon ang mama, nakaupo sa isang puting sofa na parang reyna sa sarili niyang palasyo. Katabi niya si Verena, ang perpektong anak sa paningin niya na ngayon ay nakaharap sa bagong biling cellphone. Gusto nito na kapag may bagong labas na cellphone ay updated siya.“Ada.” Tinawa ako ng mama ko.Tumigil ako sa tapat nila, hindi pa man ako nakakalapit ay may kutob na akong may hindi magandang mangyayari.“Come here,” utos niya na parang hindi anak ang kausap niya.Lumapit ako, pero bago pa man ako makapagsalita, nauna na siya.“I need money.” Diretsahang sabi niya. Wala manlang pasakalye.Napamaang ako. Nung isang araw lang, kakahingi lang niya. Halos milyon pa ang binigay ko.“Mama, kakabigay ko lang sa’yo kahapon. Saan mo dinadala ang pera?”Nakita kong nagtinginan si Mama at Verena. Hindi siguro inaasahan ni mama at Verena na itatanong ko ‘yon kahit na a
Mishon POVHindi ko naman talaga hilig ang mga bulaklak, pero dahil kay Ada, nagiging mahalaga na ang mga simpleng bagay para sa kanya. Kaya narito ako ngayon sa flower farm ni Aling Franceska, para bumili ng white roses na hiling niya para sa garden sa mansyon ko. Syempre, bilang boyfriend, kailangang sundin ko ang babaeng mahal ko.Ang bango. Ang sarap sa ilong ng amoy ng mga rosas. Para bang ang bawat bulaklak dito ay may kani-kaniyang bango. Ang sarap pagmasdan ng iba’t ibang kulay ng bulaklak.Habang naghihintay ako kay Aling Franceska, na naliligo pa raw, naglibot muna ako sa farm. Damang-dama ko ang kabanguhan ng mga bulaklak, kaya kumuha ako ng ilang pictures at ipinadala kay Ada. Alam ko, matutuwa siya kapag nakita ‘to.Habang tumitingin-tingin ako, napansin ko ang isang kubo sa malayo. Medyo kakaiba. Kung ikukumpara sa ibang bahagi ng farm, mas tahimik doon at parang may sariling aura. Lumingon ako sa isang staff at tinanong kung anong gamit ng kubo.Mga pinoy din ang ilan s
Ada POVNapasarap ang tulog ko. Nagugutom na ako kaya nagising na ako. Masarap sa pakiramdam na nakakabawi ka ng tulog kapag walang work.Bumaba na ako mula sa kwarto at diretso sa hapagkainan. Nadatnan kong kumakain na sa dining area sina Mama at Verena. Wala akong balak makipag-usap dahil simula ngayon ay galit na ako sa kanila, pero alam kong hindi pwedeng puro katahimikan na lang ang namamagitan sa amin. Umpisahan lang nilang mambuwisit, papatulan ko na sipa ngayon. Bahala na. Giyera na kung giyera!Naupo ako sa upuang nakalaan sa akin at sinimulang kunin ang pagkain na gusto kong kainin. Walang may gustong magsimula ng usapan, kaya ako na ang gumawa."Verena," tawag ko sa kapatid ko na hindi man lang tumitingin sa kanya. "You're at the right age already. You should start working."Sumiklab ka agad ang galit sa mata ng kapatid kong bruha na pinaglihi sa tangang si Taris. Nabitiwan niya ang kubyertos at tumingin sa akin na para bang binastos ko siya."Who do you think you are, Ada?
Mishon POVMula nang makita ko ang larawan sa kubo ni Aling Franceska kasama ang papa ni Ada, hindi na ito nawala sa isip ko. Paulit-ulit na bumabalik sa akin ang imahe—si Tito Ronan noong binata pa, katabi si Aling Franceska na mukhang kasingganda ni Ada noong kabataan niya. At ang picture ay parang sweet pa ang dalawa.Kahit anong pilit kong iwaksi sa isip ko ang mga tanong, hindi ko magawa. Lalo na ngayong kaharap ko ang white roses na binili ko kaninang umaga sa flower farm ni Aling Franceska.Hapon na, at nasa garden na ako ng mansiyon. Inayos ko ang mga gamit para sa pagtatanim: may hand trowel, isang maliit na pala, compost soil, watering can na may maligamgam na tubig, gardening gloves at isang gardening mat para hindi sobrang madumihan si Ada mamaya. Sinigurado kong kumpleto ang lahat para hindi kami mahirapan sa pagtatanim ng white roses na matagal nang gusto ni Ada na gawin dito sa mansiyon ko.Sa totoo lang ay nakakatuwa kasi isang sikat na international model lang naman a
Ada POVHindi ko alam kung bakit nanginginig ang kamay ko habang hinihintay na mag-play ang music video. Nakaupo kami ni Mishon sa malaking couch sa entertainment room ng mansiyon niya habang nakaharap sa malawak na TV screen. Kanina pa namin hinihintay ang official release ng music video ni Czedric Borromeo, kung saan kami ni Mishon ang partners sa kuwentong ginawa doon.Habang naglo-load pa ang video, sinilip ko si Mishon sa tabi ko. Mukhang kalmado siya, pero kita ko ang excitement sa mga mata niya. Hawak-hawak niya ang remote habang ang isa niyang kamay ay nakapatong sa hita ko, hindi ko alam kung sinasadya niya o hindi.“Ready?” tanong niya nang nakangiti habang tinatapik ang hita ko gamit ang daliri niya.“Of course!” sagot ko pero ewan ko, kinakabahan ako nang hindi ko maintindihan. First ko kasing masama sa mga music video kaya hindi ko alam kung bagay ba sa akin ang mag-aarte na ganoon. Pero may tiwala ako sa sarili ko.At nang magsimula nang tumugtog ang kanta, parang tumigi
Mishon POVNgayong araw na ang alis ko dito sa Paris para umuwi muna pa-Pilipinas.Ito ang unang beses na uuwi ako sa Pilipinas habang naka-stay sa Parisna, kaya excited ako pero may halong lungkot—lalo na dahil hindi ako ihahatid ni Ada sa airport."I’ll just cry if I see you leave, so I’ll stay here." ‘Yon ang sabi niya kanina habang niyayakap ako nang mahigpit.Natawa na lang ako at hinaplos ang buhok niya. "I’ll be back soon, babe. Don’t miss me too much.""No promises."Kahit hindi siya sumama sa airport, alam kong suportado niya ang pag-uwi ko. At higit sa lahat, pinagkakatiwalaan ko siya.Nakadalawa naman siya ng sunod sa akin sa kama nitong mga nagdaang araw kasi sure akong kahit pa paano ay naging masaya siya bago ako umuwi. Heto nga at parang pagod na pagod at inaantok ako, masyado si Ada. Nung masanay na siya sa pakikipaglaro sa akin sa kama, nawili na, siya pa minsan ang nag-aaya kaya natatawa na ang ako sa tuwing bigla-bigla ay mag-aaya siya.Habang wala ako, nakaatang ki
Ada POVDati, hindi ko akalain na magiging ganito kasarap ang pakiramdam ng tumulong sa iba. Ngayon, habang tinitingnan ko ang excited na mukha ni Yanna, alam kong isa ito sa mga bagay na gusto kong ipagpatuloy—ang makita ang mga pinsan kong unti-unting naaabot ang mga pangarap niya.May Nakapansin na kay Yanna, kaya masaya ako.Kahapon lang, nag-photoshoot kaming tatlo nila Yanna at Verena sa isang simpleng shoot lang na ginawa namin para magpapansin sa social media at sa mga possible endorsers.At hindi lang basta napansin si Yanna—may nag-email na mismo sa kanya!Pagdating ko sa flower farm ni Mama Franceska, nakita kong tumakbo palapit sa akin si Yanna, hawak-hawak ang cellphone niya. Kitang-kita ko ang saya sa mukha niya na parang bata na nanalo sa isang contest."Ada! Ada! Look! I got an email!" sigaw niya habang humahangos sa pagtakbo.Napangiti ako at inabot ang phone niya. Pagbukas ko ng email, nakita ko ang offer para kay Yanna.Isang shampoo brand ang gustong gawing model s
Mishon POVHindi ko alam kung paano ko ipapaliwanag ang nararamdaman ko ngayon. Habang nakatayo ako sa gitna ng Tani Wine Shop, napapalibutan ng mga bakanteng shelves at walang natirang kahit isang bote ng wine, nanginginig ang kamay ko—hindi dahil sa kaba, kundi sa sobrang saya.Ubos. Sold out!Halos hindi ako makapaniwala. Kanina lang, puno ang shop ng mga bisita, celebrities, wine lovers at curious customers. Siksikan. Maingay. Masaya. Lahat din ay nagkakagulo sa pagtikim.Ngayon, ay halos parang dinilaan ng sawa ang buong lugar. Wala nang laman ang mga display racks, wala nang natirang stock sa storage at kahit ang staff ko ay hindi makapaniwala.Bigla akong napahawak sa ulo at napatawa."Oh my god… We did it," bulong ko sa sarili ko.Napatigil ang lahat ng staff ko sa ginagawa nila at napatingin sa akin. Hindi ko na napigilan—napasigaw ako sa sobrang saya."WE DID IT!"Nagpalakpakan ang lahat, may ilan pang napatalon sa tuwa. May mga yumakap sa isa’t isa, at ang ilan sa kanila, g
Ada POVOras naman para suportahan at pasayahin ko naman ang boyfriend ko. Ngayong araw, hindi lang ito tungkol sa isang grand opening ng shop ni Mishon—ito ay tungkol din sa pagtulong na pasikatin ang business niya. At gamit ang power ng pagiging sikat ko, gagamitin ko ang social media mamaya para tulungan siya.Matagal na niyang pinaghirapan ito, at ngayon, sa wakas, binubuksan na niya ang unang wine shop ng Tani Wine Company sa sentro ng Paris. Hindi ko palalampasin ang pagkakataong ito para ipakita ang buong suporta ko.At hindi lang ako ang pupunta. Kasama ko sina Yanna at Verena, at kahit hindi namin ito planong gawing isang modeling event, gusto kong siguraduhin na magmumukha kaming tatlong diyosa sa gabing ito.Maaga pa lang, pinatawag ko na ang glam team namin.Habang nakaupo sa harap ng salamin, sinisipat ko ang bawat kilos ng makeup artist ko. Gusto kong perfect ang look ko mamaya. Sa gilid ko, si Yanna at Verena ay parehong nakapikit habang inaayusan din."I love this look
Mishon POVMatagal ko nang pinapangarap na magkaroon ng sariling wine shop nung nasa Korea pa ako sa manisyon namin doon at ngayong araw, natupad na iyon. Para sa mga kagaya kong rich kid, oo, madali lang isipin na magkaroon ng ganito, pero hindi ganoon kadali pala kasi marami kang kailangang dapat ayusin. At proud ako sa sarili ko kasi nagawa ko ito ng maayos kahit minsan ay may mga pagkakamali rin.Nakahanap ako ng isang malaking shop sa sentro ng Paris, sakto sa vision ko para sa Tani Wine Company. Dati itong isang pizzeria, pero ngayon, gagawin ko itong isang eleganteng wine shop na may modernong disenyo—isang lugar kung saan mararamdaman ng mga tao ang kalidad at halaga ng alak na ginawa ko sa sarili kong farm.Oo, mahal ang renta, pero hindi ako nagdalawang-isip. Sa halip na magrenta lang, binili ko na ang buong property. Mas malaking puhunan, pero mas maganda dahil akin na ito nang tuluyan.Nakatayo ako ngayon sa harap ng shop habang pinagmamasdan ang lumang signage ng pizzeria
Ada POVAng flower farm ng mama ko ang napili kong lugar para sa pagtuturo ko kung paano lumakad sa runway stage kina Yanna at Verena. Malawak ang espasyo dito, tahimik at presko ang hangin—perfect setting para sa runway training. Isa pa, gusto kong maging mas komportable ang dalawa sa pagmo-model at mas madaling matuto kung relaxed ang paligid.Sa ilalim ng mainit ngunit hindi matinding sikat ng araw, nakatayo sina Yanna at Verena sa gitna ng daan na papunta sa flower garden. Ako naman ay nasa harapan nila, nakapamewang at nakangiti."Alright, ladies. Today, I’m going to teach you different types of runway walks," panimula ko. "It’s not just about walking—it’s about presence, confidence and knowing how to carry yourself."Tumango si Yanna, habang si Verena naman ay may bahagyang ngiti sa labi. Kahit hindi pa siya sanay, kita ko ang excitement sa mga mata niya."First, the classic runway walk," sabi ko at saka ako humakbang paharap. "Keep your shoulders back, your head high, and let y
Mishon POVAng pagtayo ng Tani Wine Company sa Paris ay isang pangarap na unti-unting nagiging realidad na ngayon. Matapos makuha ang opisyal na pag-apruba para sa pagbebenta ng aming alak, nagsimula na akong mag-focus sa branding, packaging at sa opisyal na operasyon ng kumpanya ko.Ngayong natapos na ang pagpapatayo ng unang opisyal na opisina malapit sa aming ubasan, oras na upang mag-hire ng mga propesyonal na tutulong sa akin sa pagbuo ng Tani Wine Company bilang isang premium brand.Maagang dumating ang mga bagong empleyado sa opisina at ngayon ay opisyal ko silang sasalubungin bilang CEO nitong Tani Wine Company. Sa isang conference room na may malalaking bintanang tanaw ang vineyard, pinulong ko ang mga key members ng branding at packaging team.“Welcome to Tani Wine Company,” panimula ko habang nakatayo sa harapan nila. “We have worked hard to get to this point, and now we’re taking our wines to the next level. That means exceptional branding, packaging, and presentation. I n
Mishon POV Sa wakas, dumating na ang araw na maaari ko nang ilabas sa merkado ang mga unang batch ng alak mula sa aking ubasan. Ngunit bago iyon, kailangan ko munang tiyakin na ang lahat ay naaayon sa mga regulasyon ng Pransya. Sa aking pagkaalam, ang mga alak na ibinebenta sa Pransya ay kailangang sumunod sa mga pamantayan ng Institut National de l'Origine et de la Qualité, ang ahensyang responsable sa pagkontrol ng mga produktong may Appellation d'Origine Contrôlée. Maaga akong nagising at agad na tinawagan ang aking assistant na si Marlo upang ipaalam ang mga hakbang na kailangan naming gawin. Magiging busy na ako kasi ito na ang simula ng pag-abot ko sa pangarap ko. "Marlo, kailangan nating tiyakin na ang ating mga alak ay sumusunod sa mga pamantayan ng INAO bago natin ito ilabas sa merkado. Maaari mo bang alamin ang proseso para sa pagsusuri at pag-apruba ng ating mga produkto?" "Opo, Sir Mishon. Agad kong sisimulan ang pag-research tungkol dito at kukunin ang lahat ng kinak
Ada POVDahil sa pagbabalik ni mama sa buhay namin, at sa pagtanggal sa trono ni Sora na mama ni Verena, naisip ko na kailanman ay hindi na magkakasundo ang Mama Franceska ko at si Verena.Si Verena—ang anak ng taong sumira sa buhay ng Mama ko noon. Kahit pa hindi kasalanan ni Verena ang mga ginawa ni Sora, hindi ko rin masisisi ang Mama kung bakit hindi niya agad pinansin si Verena kasi sinabi ko rin sa kaniya kung anong naging trato nito sa akin nitong mga nagdaang buwan. At dahil doon, kaya siguro nagalit o nagtampo din sa kaniya si mama.Pero nitong mga nakaraang araw, may napansin akong pagbabago. Napansin kong kahit paano, nagiging mabuti na ang Mama kay Verena. Kapag lunch o dinner, lagi niyang tinatawag si Verena para isabay sa pagkain namin.Hindi ito ‘yung tipong pilit lang o dahil anak pa rin siya ni papa. Ramdam kong genuine ito."Verena, come eat with us," madalas kong marinig na tawag ni Mama kapag nakikita niyang nasa malayo lang ito.At kahit pa minsan ay tila nag-aala