Guys, announce ko lang. Every Sunday po ay pahinga at no update tayo, pero dahil may announce ako, heto, nag-update ako ng maikli lang, bukas ako babawi ng mahaba at maraming chapter. Happy sunday po sa lahat. God bless you all! 🫶🏻
Ada POV Nakatanaw ako sa malawak na hardin ng mansiyon mula sa terrace, habang dinadama ang malamig na hangin dito sa Paris. Ang ilaw mula sa mansion ay nagbibigay ng mainit na glow sa paligid, pero hindi nito matabunan ang lamig na nararamdaman ko sa loob. Mahigit isang oras na akong nakatayo rito, nag-iisip, tinatanong ang sarili kung paano haharapin ang lahat ng kaguluhan sa pamilya ko. Mula sa gilid ng paningin ko, nakita ko si Papa na papalapit sa akin. May hawak siyang isang wine glass, at sa kilos niya, alam kong may gusto siyang sabihin. Hindi siya ang tipo ng taong lumalapit lang nang walang dahilan. "You should come inside, Ada. It's getting cold," sabi niya, ngunit nanatili siyang nakatayo sa tabi ko. Dama ko ang lungkot sa mukha niya, lalo na sa mga mata niya parang galing sa iyak? Wait, umiyak ba si Papa? "I'm fine, Papa," sagot ko na hindi inalis ang tingin sa mga nagliliwanag na street lamps sa malayo. Pero hindi ko rin maiwasang mapatingin kay papa, lalo na sa m
Ada POVPagdating ko sa mansiyon, tahimik ang buong paligid. Wala ang papa. Siguro, maaga siyang umalis papuntang trabaho. Sa sala, naroon ang mama, nakaupo sa isang puting sofa na parang reyna sa sarili niyang palasyo. Katabi niya si Verena, ang perpektong anak sa paningin niya na ngayon ay nakaharap sa bagong biling cellphone. Gusto nito na kapag may bagong labas na cellphone ay updated siya.“Ada.” Tinawa ako ng mama ko.Tumigil ako sa tapat nila, hindi pa man ako nakakalapit ay may kutob na akong may hindi magandang mangyayari.“Come here,” utos niya na parang hindi anak ang kausap niya.Lumapit ako, pero bago pa man ako makapagsalita, nauna na siya.“I need money.” Diretsahang sabi niya. Wala manlang pasakalye.Napamaang ako. Nung isang araw lang, kakahingi lang niya. Halos milyon pa ang binigay ko.“Mama, kakabigay ko lang sa’yo kahapon. Saan mo dinadala ang pera?”Nakita kong nagtinginan si Mama at Verena. Hindi siguro inaasahan ni mama at Verena na itatanong ko ‘yon kahit na a
Mishon POVHindi ko naman talaga hilig ang mga bulaklak, pero dahil kay Ada, nagiging mahalaga na ang mga simpleng bagay para sa kanya. Kaya narito ako ngayon sa flower farm ni Aling Franceska, para bumili ng white roses na hiling niya para sa garden sa mansyon ko. Syempre, bilang boyfriend, kailangang sundin ko ang babaeng mahal ko.Ang bango. Ang sarap sa ilong ng amoy ng mga rosas. Para bang ang bawat bulaklak dito ay may kani-kaniyang bango. Ang sarap pagmasdan ng iba’t ibang kulay ng bulaklak.Habang naghihintay ako kay Aling Franceska, na naliligo pa raw, naglibot muna ako sa farm. Damang-dama ko ang kabanguhan ng mga bulaklak, kaya kumuha ako ng ilang pictures at ipinadala kay Ada. Alam ko, matutuwa siya kapag nakita ‘to.Habang tumitingin-tingin ako, napansin ko ang isang kubo sa malayo. Medyo kakaiba. Kung ikukumpara sa ibang bahagi ng farm, mas tahimik doon at parang may sariling aura. Lumingon ako sa isang staff at tinanong kung anong gamit ng kubo.Mga pinoy din ang ilan s
Ada POVNapasarap ang tulog ko. Nagugutom na ako kaya nagising na ako. Masarap sa pakiramdam na nakakabawi ka ng tulog kapag walang work.Bumaba na ako mula sa kwarto at diretso sa hapagkainan. Nadatnan kong kumakain na sa dining area sina Mama at Verena. Wala akong balak makipag-usap dahil simula ngayon ay galit na ako sa kanila, pero alam kong hindi pwedeng puro katahimikan na lang ang namamagitan sa amin. Umpisahan lang nilang mambuwisit, papatulan ko na sipa ngayon. Bahala na. Giyera na kung giyera!Naupo ako sa upuang nakalaan sa akin at sinimulang kunin ang pagkain na gusto kong kainin. Walang may gustong magsimula ng usapan, kaya ako na ang gumawa."Verena," tawag ko sa kapatid ko na hindi man lang tumitingin sa kanya. "You're at the right age already. You should start working."Sumiklab ka agad ang galit sa mata ng kapatid kong bruha na pinaglihi sa tangang si Taris. Nabitiwan niya ang kubyertos at tumingin sa akin na para bang binastos ko siya."Who do you think you are, Ada?
Mishon POVMula nang makita ko ang larawan sa kubo ni Aling Franceska kasama ang papa ni Ada, hindi na ito nawala sa isip ko. Paulit-ulit na bumabalik sa akin ang imahe—si Tito Ronan noong binata pa, katabi si Aling Franceska na mukhang kasingganda ni Ada noong kabataan niya. At ang picture ay parang sweet pa ang dalawa.Kahit anong pilit kong iwaksi sa isip ko ang mga tanong, hindi ko magawa. Lalo na ngayong kaharap ko ang white roses na binili ko kaninang umaga sa flower farm ni Aling Franceska.Hapon na, at nasa garden na ako ng mansiyon. Inayos ko ang mga gamit para sa pagtatanim: may hand trowel, isang maliit na pala, compost soil, watering can na may maligamgam na tubig, gardening gloves at isang gardening mat para hindi sobrang madumihan si Ada mamaya. Sinigurado kong kumpleto ang lahat para hindi kami mahirapan sa pagtatanim ng white roses na matagal nang gusto ni Ada na gawin dito sa mansiyon ko.Sa totoo lang ay nakakatuwa kasi isang sikat na international model lang naman a
Ada POVHindi ko alam kung bakit nanginginig ang kamay ko habang hinihintay na mag-play ang music video. Nakaupo kami ni Mishon sa malaking couch sa entertainment room ng mansiyon niya habang nakaharap sa malawak na TV screen. Kanina pa namin hinihintay ang official release ng music video ni Czedric Borromeo, kung saan kami ni Mishon ang partners sa kuwentong ginawa doon.Habang naglo-load pa ang video, sinilip ko si Mishon sa tabi ko. Mukhang kalmado siya, pero kita ko ang excitement sa mga mata niya. Hawak-hawak niya ang remote habang ang isa niyang kamay ay nakapatong sa hita ko, hindi ko alam kung sinasadya niya o hindi.“Ready?” tanong niya nang nakangiti habang tinatapik ang hita ko gamit ang daliri niya.“Of course!” sagot ko pero ewan ko, kinakabahan ako nang hindi ko maintindihan. First ko kasing masama sa mga music video kaya hindi ko alam kung bagay ba sa akin ang mag-aarte na ganoon. Pero may tiwala ako sa sarili ko.At nang magsimula nang tumugtog ang kanta, parang tumigi
Ada POV Paghiga ni Mishon sa akin sa kama at tumayo muna siya sa harap ng kama. Nakangisi siya sa akin habang dahan-dahang nagtatanggal ng saplot niya. Nakakatawa siyang panuorin pero hindi ko maiwasang matakam dahil may pagiling-giling pa siyang ginagawa. Una niyang tinanggal ang damit pang itaas. Ang ganda talaga ng bycep niya, dibdïb at pati na rin ang mga abs niyang namumutok. Samahan pa ang mga mababalahibong kilikili niya na lumalabas habang parang nagla-live show siya sa harap ko. Nagpe-flex siya ng mga muscle niya kaya lalo siyang nagiging hot sa paningin ko. “Ayos ba? Ngayon ko lang ginawa ‘to. First time kong nagmala-stripper. Sa iyo lang ‘to,” sabi niya sabay kindat pa sa akin. Putek, ang cute lang kapag kikindat siya. Hindi ko na nga alam kung ilang beses akong napalunok ng laway dahil sa panunuod ko sa kaniya. Hanggang sa mapangiwi na ako kasi tinatanggal na niya ang butones ng pantalon niya. Habang dahan-dahang binababa ang zipper nun ay pangisi-ngisi pa siya. “H
Ada POV Ang tigas. Ang sarap himasin. Lalo pa atang humahaba ang laki ng ari niya habang patuloy ko itong hinihimas. Tinitignan ko paminsan-minsan si Mishon. Napapanganga siya. Minsan pa ay napapakagat-labi. Hindi ako makapaniwala na ginagawa ko na ito ngayon. Pulang-pula na rin ang ulo ng pagkalalakë niya. Pakiramdam ko ay natatakam na akong tikman ito. “Ano, love, gusto mo rin bang ma-try na tikman? Handa ka na ba o hindi mo pa kaya? Again, hindi ako mamimilit. Kung ayaw mong gawin ay ayos lang,” sabi niya habang nakahiga na sa kama. Nangawit na ata siya sa pag-upo. Pinag-isipan ko. Pero tulad nga ng sinabi ko kanina, gusto ko na ng bagong experience. Kaya hindi na ako sumagot sa kaniya. Pumikit ako at saka ko dahan-dahan na sinubo ang titë niya. Kalahati lang ang kinaya ko. “Oh shït. Ang init ng bibig mo, love,” sabi niya at sa tingin ko ay agad siyang napaungöl. Binabad ko muna ang ari niya sa bibig ko. Akala ko ay mapait, maalat o maasim ang lasa ng ganito, pero pa
Samira POVNasa loob ako ng kuwarto ni Ramil ngayon. Busy sina Miro ngayon, kami lang nila Mama Ada at Ahva ang naiwan dito sa manisyon. Naisip ko naman na puntahan si Ramil kaya dinalhan ko siya ng pagkain—isang tray na may sinigang na baboy, kanin, at manggang hilaw na may bagoong.“You need to eat more,” sabi ko habang iniaabot ko sa kaniya ang tray. “You need strength, Ramil. Hindi ka puwedeng injury na lang habang buhay. Ikaw na ang nagsabi, kailangan nating maghanda kaya magpalakas ka rin.”Ngumiti lang siya sa akin. “Salamat, Samira. Huwag kang mag-alala, ito na, nagpapagaling at nagpapalakas na ako. Baka sa susunod na linggo, makalakad na ulit ako.”Habang kumakain na siya, pinagmamasdan ko lang siya, napansin ko, tila may gusto siyang itanong pero hindi niya agad masabi. Hanggang sa maya-maya'y nagsalita rin siya.“Ang mga manang pala, kumusta na sila?” tanong niya habang nakasandal sa mga unan.Napatingin ako sa kaniya. Biglang lumabas ang ngiti sa mga labi ko. Hindi pa nga
Miro POVPagkapasok namin sa mansiyon, agad kong tinapik ang balikat ni Ramil bilang hudyat na sa wakas ay nandito na kami, tuluyan na namin siyang nauwi. May lumabas na bahagyang ngiti sa labi niya, pero habang naglalakad at inaalalaya siya ng mga tito ko, hindi niya maitago ang pagngiwi ng mukha, halatang nasasaktan siya.Lumapit agad si Ahva at Mama Ada para salubungin siya. Lahat kami, may saya sa pagdating niya, pero may bigat din sa dibdib naming makita siyang halos ‘di na makalakad ng maayos.“Prepare his room,” utos ko sa isa sa mga tauhan. “Make sure it’s comfortable. Ramil needs full rest.”Nagkatinginan kami ni Samira. Ramdam ko ang lungkot sa mga mata niya. Alam naming hindi madali ang pinagdaanan ni Ramil. Kaya naman agad kong tinawagan si Dr. Elson, ang private doctor namin.“Ramil, the doctor will be here in ten minutes,” sabi ko sa kaniya habang inaakay siya papunta sa inihandang kuwarto para sa kaniya.“Thanks, Miro. Hindi ko alam kung anong mangyayari sa akin kung ‘d
Miro POVOras na para bumawi kay Ramil. Nanghingi siya ng tulong sa amin na kung maaari ay i-rescue na siya kasi nahihirapan na siya sa kinalalagyan niya ngayon.Ako mismo ang nagmaneho ng sasakyan habang tahimik kami sa loob. Kasama ko sina Tito Zuko, Tito Sorin at Tito Eryx. Dapat, nagbabakasyon sila ngayon sa Palawan kasi matagal na nila itong na-book. Pero dahil nakatanggap kami ng problema, hindi ko na muna sila pinatuloy kasi baka maging maaga ang paggalaw ni Vic. Ayaw ko naman na wala sila kapag lumaban na ulit kami, parang kulang na kasi ako kapag wala sila. Hindi ako nakakapag-isip ng maayos kapag wala ang mga tito ko. Oo, may Samira akong matapang at matalino, pero iba pa rin talaga kapag may nakakatanda na nangangasiwa sa amin.Tanggap ko nang parang hindi ako mafia boss, oo, mas babagay ito kay Samira, pero wala na akong pakelam ngayon sa posisyon na iyon. Ang gusto ko na lang sa ngayon ay matapos ang gulo, wala ng problema at dapat puro kasiyahan na lang.“We finally trac
Samira POVWala pa man ang gulong magiging dala ni Vic, pero ang balita tungkol sa pagbabalik niya ay sapat na para yanigin ang katahimikan ng lahat. Ngunit kahit na natatakot ang lahat, hindi kami puwedeng manatiling walang ginagawa. Walang nakakaalam kung ano ang mga kaya niyang gawin kaya halos parang nanganga pa kami.Sa totoo lang, hindi kami nahirapang pabagsakin si Don Vito, walang masyadong labanan na nangyari, kasi dito pala kami mapapasabak ng husto kay Vic. Pero sana, gaya nang pagbabagsak namin kay Don Vito, ganoon din kadali ang kay Vic.Kaya ngayon, dinala ko sina Mama Ada at Ahva sa garden ng mansiyon para simulan ang isang bagay na mahalaga naming gawin ngayon, at ito ay ang matuto na rin silang lumaban.“Okay, start with your stance,” sabi ko habang pinaposisyon ko si Ahva at Mama Ada. “Feet shoulder-width apart. Arms up. Chin down.”“Like this?” tanong ni Mama Ada, na medyo nag-aalangan habang tinaas ang dalawang kamay.“Yes, ganiyan nga. Pero relax lang po, Mama. Hi
Samira POVPawisan at halos humihingal kaming dalawa ni Miro matapas ang umaatikabong pagse-sëx. Galing si Miro sa isang event at tipsy ito nung umuwi. Pagpasok niya rito sa kuwarto namin, bigla na lang naglambing. Hanggang sa magtanggal na kami ng saplot at wala na akong nagawa kundi ang magpaubaya na lang.Matutulog na dapat ako, pero biglang nag-vibrate ang cellphone ko sa may nightstand. Mabilis ko iyong kinuha, akala ko ay notification lang mula sa social media, pero natigilan ako nang makita ang pangalan na naka-flash sa screen.Si Ramil, tumatawag. Nung una, inisip ko na baka ibang tao, baka may nakakuha lang ng phone niya. Pero nang sagutin ko ang tawag niya, doon na ako lalong nagulat.Buhay pa nga si Ramil.“Ramil?” mahinang tawag ko sa kaniya na halos pabulong lang.“Samira,” bulong rin niya mula sa kabilang linya at agad kong naramdaman ang takot sa boses niya. “Walang oras para magpaliwanag, pero nakatakas ako nung dakpin ako ng mga tauhan ni Don Vito nun. Nung hinahabol
Samira POVMaaga pa lang, tinawag na ako ni Mama Ada. Nagtaka naman ako kung anong kailangan niya. Nakakatawa kasi may gagawin sana kami ni Miro, pero dahil hindi naka-lock ang pinto at tinatawag ako ng isang kasambahay, nahinto tuloy. Pero mukhang mahalaga ang sasabihin niya kaya pinuntahan ko siya kahit kagigising ko palang.Pagkakita ko sa kaniya sa sala sa ibaba, sinalubong niya ako ng maganda niyang ngiti.“Samira, come with us today. Let’s do something fun,” sabi niya habang nakangiti at nakaayos na ang buhok. Kasama niya nun si Ahva, na sa wakas ay masaya na rin at palaging nakatawa.Napatango na lang ako, kahit may kinakabahan. Hindi ko kasi alam kung saan kami pupunta. Hindi na rin kasi ako nakapagtanong. Hindi ako sanay na isinasama nila sa mga ganitong lakarin. Pero habang tinitingnan ko ang ngiti ni Mama Ada, ramdam ko na tanggap na niya talaga ako. Hindi na ako outsider, kundi parte na ng pamilya nila.Nung magpaalam ako kay Miro, natuwa pa siya. Sinabi niya na magandang
Miro POVKapwa kami good mood ni Samira habang umiinom ng milktea, sakay kami ni Samira ng itim na van ko at papunta kami ngayon sa tinutuluyang mansiyon ng mga manang.Habang nasa biyahe, panay ang tingin ko kay Samira. Ang ganda niya sa ayos niya ngayon. Nakakatuwa kasi napag-trip-an siya ni Ahva na ayusan. Naka-light makeup siya, nakakulot ang buhok at naka-dress din. Napilit siya ni Ahva na maging ganito kahit ang totoo ay hindi siya sanay. Pero para sa akin, ibang Samira ang kasama ko. I mean, hindi naman sa sinasabi kong parang iba, maging ako kasi ay hindi makapaniwala na ganito siya kaganda at ka-sexy kapag nakabihis ng maganda at kapag nakaayos ang mukha at buhok. Nawala tuloy bigla ang pagiging assassin cool niya. Kumbaga, parang tanggal angas niya ngayon.Papunta kami ngayon sa mga manang kasi ngayong araw na namin ibibigay ang isang bilyong piso na pabuya sa kanila para sa pagkakahuli nila kay Don Vito. Napapailing pa rin ako hanggang ngayon. Hindi ko pa rin kasi lubos mai
Samira POVPagkagising ko kinabukasan, ramdam ko pa rin ang bigat ng pagod sa katawan ko dahil sa nangyari kagabi, pero mas nangingibabaw ang gaan sa dibdib ko. Sa wakas, ligtas na si Ahva, at si Don Vito naman ay nagpapahinog sa ospital at malapit-lapit na ring makulong na. Hindi ko na kailangan pang magpanggap na matapang—kahit sa loob-loob ko ay halos gusto ko nang bumigay sa pagod at gutom kagabi.Paglabas ko ng kuwarto, dumiretso ako sa hallway. Doon, nagulat ako nang pagbukas ko ng pinto ng kabilang kuwarto ay lumabas si Mama Ada. Diretso niya akong nilapitan.“Samira, ija,” mahinahon ang boses niya, pero may lungkot at saya na halong-halo sa mga mata niya. Akala ko magtataray na naman siya, pero bigla niya akong niyakap. Hindi lang basta yakap—mahigpit pa ang ginawa niya at dama ko ang init ng pasasalamat niya.“Thank you, Samira. Thank you so much,” bulong niya habang bahagyang nanginginig ang boses niya. “I’m really, really sorry sa lahat ng naging ugali ko sa ‘yo. I was so w
Samira POVHindi pa man lubos na nakakabawi ang katawan ko, kailangan na namang maglakad. Nagdesisyon na kaming maghiwa-hiwalay ng landas sa gubat para mapabilis ang paghahanap kay Ahva. Bawat isa sa amin ay may hawak na radyo at may kasama ring dalawang sundalo para sa seguridad. Gusto ko na rin sanang matulog at mamahinga, pero kailangan pa ring lumaban at kawawa naman si Ahva kung hahayaan naming mag-isa sa gubat. Kung nakaligtas man siya sa kamay ni Don Vito, baka sa mga mamabangis na hayop dito, hindi siya makaligtas.“You okay po, Ma’am Samira?” tanong ng isa sa mga sundalong kasama ko. Tumango lang ako kahit nanghihina pa ako. Mabuti na lang at may dalang tubig sina Miro, kahit papaano ay may laman ang tiyan ko mula sa tinapay na isinabay ko sa pag-inom ng malamig na tubig habang naglalakad.Tahimik ang gubat habang naglalakad kami. Pero parang may ilog kaming naririnig sa hindi kalayuan. Ang flashlight na hawak ng mga sundalo ay tumatama sa mga punong kahoy at mga sanga, para