Ada POVMabigat ang ulo ko nang magmulat ng mga mata ng umagang iyon. Masakit ang sentido ko, parang may martilyo sa loob ng utak ko na walang tigil sa pagtibok. Napansin kong medyo maliwanag na sa labas—hindi ako sigurado kung umaga na ba o hapon na. Napabaling ako sa wall clock na nakasabit sa dingding ng kuwarto. Alas-nueve na ng umaga.“Oh my God... ang late na ng gising ko,” bulong ko sa sarili ko habang pilit na bumangon. Pero paggalaw ko pa lang, parang buong katawan ko ang nagrereklamo. Anong nangyari?Nanatili akong nakaupo sa gilid ng kama, hinihintay kong mawala ang hilo. Hinilot ko ang aking sentido habang bumubulong ng, “Never again. Hindi na talaga ako iinom nang ganito kadami.”Wine na lang nalalasing pa ako. Ang weak ko talaga sa lahat ng klase ng alak.Pero iba rin ang pakiramdam ko ngayon. Bukod sa sakit ng ulo, may kung anong kirot sa balakang ko. Nang sinubukan kong igalaw ang mga binti, may biglang discomfort sa maselang bahagi ng katawan ko. Napakunot ang noo ko
Mishon POV Nagising ako nang mas maaga sa karaniwan. Hindi dahil excited ako sa trabaho ngayong araw, kundi dahil pilit kong iniwasan ang tumambay sa mansiyon nang matagal. Alam kong nandito si Ada, at hindi ko kayang harapin siya matapos ang nangyari kagabi. Hindi ko rin alam kung paano sisimulan ang pag-uusap na iyon, kaya minabuti kong magpaka-busy na lang sa ibang bagay. Pagkatapos kong mag-agahan, agad akong pumunta sa farm upang tingnan kung nakahanda na ang lugar para sa pagdating ng isang malaking truck ng ubas mula sa supplier na kinuhanan namin sa Thailan at Vietnam. Sa wakas, natapos na rin ang mga araw ng paghihintay. Nandito na ang mga materyales na gagamitin para sa paggawa ng unang batch ng wine mula sa winery ko. Bandang alas-diez ng umaga nang dumating ang truck. Kasabay ng pagbukas ng gate ng mansiyon, pumasok ang malaking sasakyan na puno ng iba't ibang klase ng ubas. May mga Cabernet Sauvignon, Merlot, Chardonnay at Syrah na siyang gagamitin sa iba't ibang uri
Ada POVPag-uwi ko ng bahay, nauna kong narinig ang mahihinang tawanan mula sa sala. Halos automatic na ang ginagawa ko sa mga ganitong pagkakataon—isang mabilis na tingin sa paligid, tapos tuloy-tuloy na papunta sa hagdan. Ayoko nang magtagal sa lugar na iyon, lalo na kung alam kong nandoon sina Verena at Taris. Pati sa mansiyon namin ay umaaligid na si Taris. Hindi ko talaga alam kung anong pinaplano niya pero kung anuman ‘yon, hindi ko hahayang magtagumpay siya.Ang problema, hindi ko kayang iwasan ang pamilya ko habang nandito ako sa bahay. Sa bahay na kaya naitayo ay dahil sa akin, sa mga kinikita ko. Sa bahay na parang hindi sa akin dahil puro si Mama ang nasusunod.Pagkakita sa akin, parang nagliwanag ang mukha ng mama namin. Tumayo siya mula sa inuupuan niya at tinawag ako. “Ada, halika muna rito. May sasabihin ako.”Nagdadalawang-isip akong tumigil sa paglapit ko sa kaniya pero kung hindi ay baka malintikan ako, pero dahil din mukhang wala akong lusot, napabuntong-hininga ako
Ada POVMaaga pa lang, gising na ako. Hindi pa sumisikat nang tuluyan ang araw, pero ramdam ko na ang pagod kasi pukpukan na naman ang labanan sa work ngayon. Ngayong araw na kasi ang shoot ng commercial para sa bagong perfume na pagmamay-ari ng isa sa pinakamalalaking luxury brands sa mundo. Paris ang location ngayong taon, at ito ang magiging isa sa mga highlight ng karera ko bilang isang international fashion model.Pagbaba ko mula sa kuwarto, naabutan ko si Verena sa sala, nakaupo at hawak ang phone niya. Halata sa kilos niya na hinihintay talaga niya akong bumaba."Where are you going, Ada?" tanong niya, sabay tingin mula sa kanyang telepono. Wala na talagang Ate, lapastangan na dahil kay Taris.Hindi ko siya sinagot. Lumapit na lang ako sa pinto, suot ang aking oversized sunglasses at eleganteng trench coat. Nararamdaman ko ang tingin niya habang nilalampasan ko siya. Kung dati ay sinasagot ko ang mga tanong niya, ngayon hindi na. Wala na akong oras para sa kanya. I’m Ada Hill,
Mishon POVMaaga pa lang nasa winery na ako. Palaging dito ang tambay at sa grape farm ko para makita ko kung anong nangyayaring pagbabago. Kaya lang habang nakatitig ako sa isang vine ng ubas ay biglang nag-notif ang phone ko. Hindi ako mapakali mula nang mabasa ko ang mensaheng natanggap ko kay Ada. Mamayang hapon daw, gagala siya sa mansiyon. Hindi ko alam kung bakit ang bigat ng dibdib ko sa simpleng mensaheng iyon, pero alam ko kung bakit ako kinakabahan. Sa tingin ko, siya na ang maglakakas ng loob na pag-usapan namin ang nangyari nung gabing ‘yon.Hindi pa kami nagkakausap nang maayos mula nang gabing iyon.Ngayong umaga, naisip kong gumawa ng paraan para ayusin ang lahat. Kaya heto ako, nasa gitna ng city ng Paris, naghahanap ng flower shop. Kailangan ko ng bulakak para sa kaniya. Simpleng bagay, pero alam kong simbolo ito ng pagpapakumbaba. Isang tahimik na paraan ng pagsasabi ng tawad sa kaniya.Habang naglalakad ako, tanaw ko ang ganda ng mga gusali at maririnig ko ang tun
Mishon POVNasa lamesa na ang lahat—ang bouquet ng white tulips, ang candle na sinindihan ko nang maaga, at ang mga bagong luto kong pizza na maayos kong inayos sa serving tray. Kahit simple lang ang set-up, parang ang laki ng ginastos ko dahil sa dami ng effort ko. Napangiti ako ng mahina habang tinitingnan ang paligid. Perfect. Malinis ang sala, nakaayos ang lamesa at ang amoy ng bagong luto kong pizza ay umaabot na hanggang pintuan.“Ready ka na ba, Mishon? Kaya mo ‘to,” sabi ko sa sarili ko.Tumayo muna ako sa gilid ng mesa, malalim ang buntong-hininga ko nang biglang tumunog ang doorbell. Dumating na siya.Binuksan ko ang pinto at agad kong nakita si Ada na bumababa na sa magarang sasakyan niya. Maganda pa rin siya, kahit simple lang ang suot niyang dress. Pero halata sa mukha niya ang pagtataka habang nakatingin siya sa paligid.“This is… unexpected,” sabi niya na halatang hindi niya inaasahan ang simpleng setup ko. “What’s all this for?”Ngumiti ako, pero medyo nanginginig pa
Mishon POVTumahimik siya ng ilang segundo matapos akong umamin. Para bang sinisiguro niya kung tama ba ang narinig niya. Pero sa halip na awkwardness, ngumiti siya nang malambot.“I appreciate your honesty, Mishon,” sabi niya. “But I hope you understand… I don’t want to rush into anything. I think it’s best if we take the time to get to know each other better.”Hindi ko napigilan ang ngumiti. Hindi ako na-reject.“Of course,” sagot ko agad. “I’m fine with that. I’m not in a hurry. I’m just happy to know that we’re okay.”Ngumiti rin siya, at tila gumaan ang paligid namin pareho. “We are. And thank you for these flowers. They’re beautiful.”Pagkatapos ng tensyon na iyon, tumigil kami sa pag-uusap at nagsimula nang kumain. Proud na proud ako sa mga bagong pizza flavors na ginawa ko. Habang hinahati ko ang unang pizza, tiningnan ko siya.“This one is prosciutto with figs and gorgonzola. It’s a bit fancy, but I think you’ll like it,” sabi ko habang natutuwa sa paghiwa ng pizza para sa ka
Ada POVPagkatapos kong basahin ang project proposal na ipinadala ng aking agency, hindi ko maiwasang mag-isip kung gaano kalaki ang poject na ito. Isang sikat na singer dito sa Paris ang gagawa ng music video at isa ako sa mga napiling guest na magiging bahagi ng produksyon. Bukod doon, makakasama ko pa ang isang pangalan na matagal ko nang naririnig—si Yuri Scott, isang tanyag na international fashion model na gaya ko.Matagal ko nang nakikita si Yuri sa mga magazine at fashion week, at hindi ko inaasahang makakatrabaho ko siya ngayon. Hindi ko maiwasang kabahan, pero kaakibat ng kaba ang excitement na parang bumabalot sa buong katawan ko. Ang guwapo kaya ni Yuri. Yes, masasabi kong isa siya sa mga crush kong fashion model. Hindi naman maiiwasan sa isang babae na magkaroon ng crush. Crush lang naman ay parang paghanga, ganoon.At kapag nalaman ito ni Taris ay tiyak na aandar na naman ang pagiging inggitera niya.Sa isang sosyal na conference room ng isang hotel sa gitna ng Paris ako
Mishon POVNapasandal ako sa leather seat ng aking study habang nakatitig sa screen ng tablet. May ilang minuto na akong nagbabasa ng mga bagong updates mula sa team ko tungkol sa galaw ni Oliver, pero sa totoo lang, parang naubos na ang energy ko sa kakaisip tungkol sa lalaking iyon.Para bang ang buong mundo namin ni Ada ay umiikot na lang sa pagpapabagsak sa kaniya. Hindi ako nagrereklamo, syempre. Gusto kong matikman ni Oliver ang karma sa ginagawa niyang panloloko, lalo na sa mama ni Ada na inuto niya. Sa totoo lang, natatangahan din ako sa mama ni Ada. Nadamay lang talaga si Ada at ang perang pinaghihirapan niya.Pero habang tumatagal, parang unti-unting nawawala ang oras ko kasama si Ada bilang girlfriend ko na siya—at hindi lang bilang kakampi niya sa paghihiganti.Kaya ngayong gabi, napagpasyahan kong iba muna ang atupagin namin. A night for just the two of us. No revenge. No schemes. No Oliver. Just us.“Are you seriously making me wear this?” reklamo ni Ada habang tinitingn
Ada POVTahimik ang buong mansiyon nang magising ako kinabukasan. Walang ingay ng mga hakbang ng papa ko na kadalasan ay napakaingay talaga kapag gagayak. Wala ring malakas na boses ni Verena sa hallway kapag naghahanap ng mga gamit niya na nawawala. Ngayong umaga, kami lang ng mama ko ang nandito.Pagkalabas ko ng kuwarto, sinalubong ako ng sikat ng araw mula sa malalawak na bintana ng mansiyon namin. Ang amoy ng mamahaling kape at tinapay ay umaalingasaw mula sa dining area. Nakagayak na pala agad ‘yung inutos ko sa kasambahay namin na kape ko.Nang makita ako ng mama ko, agad siyang ngumiti, pagbaba ko sa hagdan.“Good morning, anak.” Nilapag niya ang tasa ng kape sa lamesa sa living area. “You were stunning last night.”Nasa mood ang magaling kong mama kasi nabigyan ko siya ng pera na sure akong binigay niya lang sa lintek na Oliver na iyon.Umupo ako sa tapat niya at kinuha ang baso ng orange juice. “Thank you. The event was amazing.”Napangiti siya habang tumutuloy sa pagsandok
Ada POVIto ang klase ng event na hindi basta-basta matutunghayan ng kung sino lang. Isang grand opening ng pinakamahal at pinakaprestihiyosong luxury hotel sa Paris—isang landmark na tinaguriang The Crown Jewel of Parisian Luxury.At isa ako sa mga VIP guest. Pagdating ko sa venue, bumungad agad sa akin ang nakasisilaw na mga ilaw mula sa media. Ang buong lugar ay puno ng red carpet, mamahaling floral arrangements at isang golden chandelier sa mismong entrance. Sa bawat paglalakad ko, naririnig ko ang pag-click ng mga camera. Mga litratistang nagmamadaling makuha ang perpektong anggulo ng mga gaya kong big star na.I was wearing a custom Versace gown—deep red, elegant and sculpted perfectly to my figure. Sa bawat paggalaw ko, ang tela ay parang dumadaloy na tubig sa aking katawan. Classic. Timeless. Unforgettable.“Miss Ada! Look here!”“Ada, how does it feel to be invited as one of the top international models for this event?”“Who designed your gown tonight?”I smiled slightly, jus
Mishon POVSi Oliver, ang lalaking kabit ng mama ni Ada ay kasalukuyang nakapulupot sa isang lalaking hindi ko kilala. Ang lalaki ay matangkad, may malapad na balikat at walang suot na pang-itaas. Kitang-kita ang mga muscle nito sa ilalim ng dim na ilaw ng private room. Pero ang higit na nakapagpahinto ng paghinga ko ay ang paraan ng pagtingin nila sa isa’t isa—parang may isang lihim na mundo sila na hindi puwedeng pakialaman ng iba. Wala rin silang pake kahit nandito ako sa loob at nagse-serve ng alak. Siguro ay matagal na nila itong ginagawa kaya hindi na sila nahihiya.Parang bumagal ang oras habang pinagmamasdan ko sila habang kunyari ay inaayos ko ang mga alak at pagkain sa lamesa. Halos dumikit si Oliver sa katawan ng lalaki at kita kong nakangiti siya habang binubulongan ito. Ang isang kamay niya ay dumadausdos sa dibdib ng lalaki, at ang kabila naman ay nakapulupot sa leeg nito.Hindi nagtagal ay pinasok na ni Oliver ang kamay niya sa loob ng zipper ng pantalon ng lalaki.“Ugh
Mishon POVHabang wala pa akong ibang pinagkakaabalahan, sinimulan ko na agad ang plano ko. Hindi ko hahayaang makatakas ang lalaking iyon—si Oliver—na hindi ko pa alam kung anong surname. Pero isang bagay ang sigurado ako. Filipino siya. At mukhang sanay na sanay siyang magpaikot ng mga mayayamang ginang.Sinimulan ko sa pinakamadaling paraan: surveillance. Nag-hire ako ng dalawang tauhan ko para sundan siya palagi. Kahit saan siya magpunta, siguradong may mata akong nakabantay sa kanya. Hindi ko hahayaan na hindi ko malaman ang baho ng lalaking ito.Ginagawa ko ito hindi lang dahil sa galit ko sa kanya, kundi dahil gusto kong tulungan si Ada. Kitang-kita at ramdam ko kasi na sobra siyang na-stress dahil sa nalaman niyang pangangabit ng mama niya.Hindi ko hahayaang masira ang pamilya niya nang dahil lang sa isang manloloko. At kung kinakailangang gibain ko ang mundo ng Oliver na ‘yon para protektahan si Ada, gagawin ko.Sa unang mga araw, walang masyadong kakaiba. Walang permanenten
Ada POVPagkatapos ng dinner nila, naghiwalay na si Mama at ang lalaking iyon. Hindi ko pa rin alam ang pangalan niya—at hindi ko rin alam kung gusto ko siyang makilala. Ang alam ko lang ay hindi pa rito natatapos ‘to ang lahat. Hindi ko pa puwedeng bitawan ang araw na ito na wala akong nalalaman sa buwisit na kabit ng mama ko. Hindi pa puwedeng matapos ang gabing ‘to nang hindi ko nalalaman kung sino talaga siya.“Tara,” sabi ni Mishon habang mahina lang ang boses. “We follow him.”Tumango ako. ‘Yun din ang gusto kong mangyari. “Yeah. We need to know who he is.”Habang nakasakay pa rin kami sa sasakyan, sinundan namin ang lalaki. Hindi siya nagmamadali, pero halata sa kilos niya na aware siyang may nakatingin sa kanya. Ilang beses siyang palingon-lingon sa paligid, lalo na sa likod niya, na parang tinitingnan kung wala na bang nakasunod.Napakunot-noo si Mishon. “Something’s off.”Tumingin ako sa kanya. “What do you mean?”“He’s too cautious. He’s looking back too often, but not at u
Ada POVHindi ako makapagsalita. Pakiramdam ko, biglang may sumakal sa lalamunan ko. Hindi dahil sa iyak, kundi sa biglaang buhos ng galit at pagkabigo na nararamdaman ko sa mama ko ngayon. Nanginginig ang kamay ko habang nakatitig sa screen ng phone ni Mishon. Kitang-kita ko ang mukha ni Mama sa video—eleganteng naka-make-up, naka-red dress at mukhang masaya. Hindi lang basta masaya. Kinikilig pa.Hindi ko kilala ang lalaking kasama niya. Mas bata ito sa kanya, siguro nasa late twenties o early thirties. Matangkad, matikas ang katawan at mukhang sanay sa marangyang buhay. Sa video, nakasandal ito sa upuan habang nakangiti, nakikinig kay Mama na tila aliw na aliw sa kuwento niya.At sa dulo ng video, dumating ang bill. Walang pagdadalawang-isip na kinuha ni Mama ang resibo, inilabas ang kanyang credit card at siya ang nagbayad. Ano ‘to, nagpapaka-sugar mommy siya sa binatang iyon? My God, nakakahiya si Mama.Nag-init talaga ang dugo ko. Akala ko napakatino niya pero may ganito palang
Ada POVAng bango.Halos hindi pa ako nakakapasok nang tuluyan sa kusina ni Mishon, pero ang amoy ng bagong lutong pizza ay parang yakap na mainit sa akin at nakakagutom talaga sa pang-amoy. Nasanay na ako na sa tuwing dadalaw ako sa mansiyon niya, palaging may nakahandang pizza na siya mismo ang gumagawa. Alam na alam ni Mishon ang paborito kong pagkain.Pero may kakaiba ngayon. Nakatayo siya sa harap ng lamesa sa dirty kitchen, abala sa paglagay ng toppings sa nilulutong pizza. “This is a new flavor,” aniya nang makita niya akong dumating. Isang mabilis na sulyap lang ang ibinigay niya sa akin bago bumalik sa ginagawa niya. “I made this especially for you.”Napangiti ako at lumapit sa kanya. “What’s the flavor this time?”Hinila niya ang apron niya at nagbigay ng maliit ngiti sa akin. “You’ll see. It’s a surprise.”Umupo ako sa high chair na nasa gilid ng lamesa habang pinagmamasdan siyang magtrabaho. Ang sarap panoorin ni Mishon habang nagluluto—maayos, malinis at parang may sarili
Ada POV“Papa, pwede po bang mag-overnight ako sa mansiyon nila Mishon?” tanong ko habang tinutulungan siyang maglagay ng kape sa tasa niya. Kahit na pure american siya, sa tagal na niyang kasama kami ni mama na pinay pareho ay kahit pa paano ay nakakaintindi na siya ng pure pinoy na lengguwahe.Ngumiti lang si Papa. Alam naman niya na good girl ako. Isa pa, hindi naman kailanman naging problema ang paghingi ko ng permiso sa kanya, lalo na’t kasama si Mishon na kilala niyang matino naman. Saka, sabi pa niya minsan, hindi ko naman na kailangang magpaalam dahil matanda na ako. Nasanay kasi ako dahil lagi akong pinaghihigpitan ni mama.“Of course, Ada. You don’t even have to ask,” sagot niya. Napaka-simple ng tono, parang natural na natural lang na pumayag siya. Hindi ko na nga kailangang magpaliwanag pa. Sanay si Papa sa mga ganitong paalam ko, lalo na’t alam niyang safe ako sa piling ni Mishon.Kinuha ko ang bag ko na nakahanda na sa sofa. “Thank you, Pa! I’ll see you tomorrow,” sabi