Mishon POVNahiga na siya sa kama. Nakangiti, nakaabang at nakabukaka na simula nung hubaran ko na rin siya ng damit. Shït, ang pink ng hiwa niya sa ibaba, halatang ang fresh pa kaya natakam ako lalo.Naging abala ang kanang kamay ko sa päglamas ng dibdïb niya, habang ang kaliwang kamay ko naman ay nagsisimula nang himasin ang mga pisngi ng pagkababaë niya ang cute talaga dahil ang pink.“Nakikiliti ako, Mishon! Hmmmm, gawin mo nang wild. Babuyin mo na ako, huwag ka nang mahiya, Mishon,” sabi niya na ang landi-landi magsalita. Grabe talaga.Tinigil ko na tuloy ang paglamäs sa dibdib niya, nag-focus na ako sa hiwa niya. Una, dahan-dahan kong pinasok ang gitnang daliri ko sa loob ng butas niya sa ibaba.“Ooohhhh, sarap!” ungöl niya kahit daliri palang ‘yun. “Nakakakiliti ang mabagal, Mishon. Naiinip lang ako,” reklamo niya. Masyado agad siyang mainit.Kaya naman sinubsob ko na ang mukha ko sa kaselanän niya. Dinilaan ko ang bukanä ng pukë niya habang patuloy ko siyang fini-fingër. Nasas
Ada POVMabigat ang ulo ko nang magmulat ng mga mata ng umagang iyon. Masakit ang sentido ko, parang may martilyo sa loob ng utak ko na walang tigil sa pagtibok. Napansin kong medyo maliwanag na sa labas—hindi ako sigurado kung umaga na ba o hapon na. Napabaling ako sa wall clock na nakasabit sa dingding ng kuwarto. Alas-nueve na ng umaga.“Oh my God... ang late na ng gising ko,” bulong ko sa sarili ko habang pilit na bumangon. Pero paggalaw ko pa lang, parang buong katawan ko ang nagrereklamo. Anong nangyari?Nanatili akong nakaupo sa gilid ng kama, hinihintay kong mawala ang hilo. Hinilot ko ang aking sentido habang bumubulong ng, “Never again. Hindi na talaga ako iinom nang ganito kadami.”Wine na lang nalalasing pa ako. Ang weak ko talaga sa lahat ng klase ng alak.Pero iba rin ang pakiramdam ko ngayon. Bukod sa sakit ng ulo, may kung anong kirot sa balakang ko. Nang sinubukan kong igalaw ang mga binti, may biglang discomfort sa maselang bahagi ng katawan ko. Napakunot ang noo ko
Mishon POV Nagising ako nang mas maaga sa karaniwan. Hindi dahil excited ako sa trabaho ngayong araw, kundi dahil pilit kong iniwasan ang tumambay sa mansiyon nang matagal. Alam kong nandito si Ada, at hindi ko kayang harapin siya matapos ang nangyari kagabi. Hindi ko rin alam kung paano sisimulan ang pag-uusap na iyon, kaya minabuti kong magpaka-busy na lang sa ibang bagay. Pagkatapos kong mag-agahan, agad akong pumunta sa farm upang tingnan kung nakahanda na ang lugar para sa pagdating ng isang malaking truck ng ubas mula sa supplier na kinuhanan namin sa Thailan at Vietnam. Sa wakas, natapos na rin ang mga araw ng paghihintay. Nandito na ang mga materyales na gagamitin para sa paggawa ng unang batch ng wine mula sa winery ko. Bandang alas-diez ng umaga nang dumating ang truck. Kasabay ng pagbukas ng gate ng mansiyon, pumasok ang malaking sasakyan na puno ng iba't ibang klase ng ubas. May mga Cabernet Sauvignon, Merlot, Chardonnay at Syrah na siyang gagamitin sa iba't ibang uri
Ada POVPag-uwi ko ng bahay, nauna kong narinig ang mahihinang tawanan mula sa sala. Halos automatic na ang ginagawa ko sa mga ganitong pagkakataon—isang mabilis na tingin sa paligid, tapos tuloy-tuloy na papunta sa hagdan. Ayoko nang magtagal sa lugar na iyon, lalo na kung alam kong nandoon sina Verena at Taris. Pati sa mansiyon namin ay umaaligid na si Taris. Hindi ko talaga alam kung anong pinaplano niya pero kung anuman ‘yon, hindi ko hahayang magtagumpay siya.Ang problema, hindi ko kayang iwasan ang pamilya ko habang nandito ako sa bahay. Sa bahay na kaya naitayo ay dahil sa akin, sa mga kinikita ko. Sa bahay na parang hindi sa akin dahil puro si Mama ang nasusunod.Pagkakita sa akin, parang nagliwanag ang mukha ng mama namin. Tumayo siya mula sa inuupuan niya at tinawag ako. “Ada, halika muna rito. May sasabihin ako.”Nagdadalawang-isip akong tumigil sa paglapit ko sa kaniya pero kung hindi ay baka malintikan ako, pero dahil din mukhang wala akong lusot, napabuntong-hininga ako
Ada POVMaaga pa lang, gising na ako. Hindi pa sumisikat nang tuluyan ang araw, pero ramdam ko na ang pagod kasi pukpukan na naman ang labanan sa work ngayon. Ngayong araw na kasi ang shoot ng commercial para sa bagong perfume na pagmamay-ari ng isa sa pinakamalalaking luxury brands sa mundo. Paris ang location ngayong taon, at ito ang magiging isa sa mga highlight ng karera ko bilang isang international fashion model.Pagbaba ko mula sa kuwarto, naabutan ko si Verena sa sala, nakaupo at hawak ang phone niya. Halata sa kilos niya na hinihintay talaga niya akong bumaba."Where are you going, Ada?" tanong niya, sabay tingin mula sa kanyang telepono. Wala na talagang Ate, lapastangan na dahil kay Taris.Hindi ko siya sinagot. Lumapit na lang ako sa pinto, suot ang aking oversized sunglasses at eleganteng trench coat. Nararamdaman ko ang tingin niya habang nilalampasan ko siya. Kung dati ay sinasagot ko ang mga tanong niya, ngayon hindi na. Wala na akong oras para sa kanya. I’m Ada Hill,
Mishon POVMaaga pa lang nasa winery na ako. Palaging dito ang tambay at sa grape farm ko para makita ko kung anong nangyayaring pagbabago. Kaya lang habang nakatitig ako sa isang vine ng ubas ay biglang nag-notif ang phone ko. Hindi ako mapakali mula nang mabasa ko ang mensaheng natanggap ko kay Ada. Mamayang hapon daw, gagala siya sa mansiyon. Hindi ko alam kung bakit ang bigat ng dibdib ko sa simpleng mensaheng iyon, pero alam ko kung bakit ako kinakabahan. Sa tingin ko, siya na ang maglakakas ng loob na pag-usapan namin ang nangyari nung gabing ‘yon.Hindi pa kami nagkakausap nang maayos mula nang gabing iyon.Ngayong umaga, naisip kong gumawa ng paraan para ayusin ang lahat. Kaya heto ako, nasa gitna ng city ng Paris, naghahanap ng flower shop. Kailangan ko ng bulakak para sa kaniya. Simpleng bagay, pero alam kong simbolo ito ng pagpapakumbaba. Isang tahimik na paraan ng pagsasabi ng tawad sa kaniya.Habang naglalakad ako, tanaw ko ang ganda ng mga gusali at maririnig ko ang tun
Mishon POVNasa lamesa na ang lahat—ang bouquet ng white tulips, ang candle na sinindihan ko nang maaga, at ang mga bagong luto kong pizza na maayos kong inayos sa serving tray. Kahit simple lang ang set-up, parang ang laki ng ginastos ko dahil sa dami ng effort ko. Napangiti ako ng mahina habang tinitingnan ang paligid. Perfect. Malinis ang sala, nakaayos ang lamesa at ang amoy ng bagong luto kong pizza ay umaabot na hanggang pintuan.“Ready ka na ba, Mishon? Kaya mo ‘to,” sabi ko sa sarili ko.Tumayo muna ako sa gilid ng mesa, malalim ang buntong-hininga ko nang biglang tumunog ang doorbell. Dumating na siya.Binuksan ko ang pinto at agad kong nakita si Ada na bumababa na sa magarang sasakyan niya. Maganda pa rin siya, kahit simple lang ang suot niyang dress. Pero halata sa mukha niya ang pagtataka habang nakatingin siya sa paligid.“This is… unexpected,” sabi niya na halatang hindi niya inaasahan ang simpleng setup ko. “What’s all this for?”Ngumiti ako, pero medyo nanginginig pa
Mishon POVTumahimik siya ng ilang segundo matapos akong umamin. Para bang sinisiguro niya kung tama ba ang narinig niya. Pero sa halip na awkwardness, ngumiti siya nang malambot.“I appreciate your honesty, Mishon,” sabi niya. “But I hope you understand… I don’t want to rush into anything. I think it’s best if we take the time to get to know each other better.”Hindi ko napigilan ang ngumiti. Hindi ako na-reject.“Of course,” sagot ko agad. “I’m fine with that. I’m not in a hurry. I’m just happy to know that we’re okay.”Ngumiti rin siya, at tila gumaan ang paligid namin pareho. “We are. And thank you for these flowers. They’re beautiful.”Pagkatapos ng tensyon na iyon, tumigil kami sa pag-uusap at nagsimula nang kumain. Proud na proud ako sa mga bagong pizza flavors na ginawa ko. Habang hinahati ko ang unang pizza, tiningnan ko siya.“This one is prosciutto with figs and gorgonzola. It’s a bit fancy, but I think you’ll like it,” sabi ko habang natutuwa sa paghiwa ng pizza para sa ka
Samira POVTangina ni Manang Luz, hinila ba naman ako sa tenga habang palabas sa kuwarto ni Via. Sa inis ko, sinadya kong bitawan ang tasa ng kape sa paanan niya. Kaya pagkatapos magsisigaw ni Via, siya ang sunod na sumigaw kasi napaso ng mainit na kape ang paa niya. Akala niya, maiisahan niya rin ako. Iyon nga lang, pinarusahan niya ako. Sinabi niya na pumunta ako sa garden at magbilad sa araw ng isang oras.Ang araw pa naman ay tirik na tirik, nagbabaga ang sikat nito sa balat ko. Nandoon ako sa part na kung saan ay walang masisilungan. Parusa raw sa kasalanang hindi ko naman sadya. For me, okay lang ang parusa. Mas nakakatawa kasi ang nangyari kay Via at pati na rin kay Manang Luz.Sa totoo lang, ayos nga ito. Makakapahinga pa ako ng isang oras sa trabaho ko. Kung ganito naman pala ang parusa, masarap gumawa ng maraming pagkakamali para marami akong pahinga pala. Hindi nila kasi alam, easy lang ito para sa akin. Noong nagte-training ako sa pakikipaglaban, tatlo o hanggang limang or
Miro POVAng hangin ng dagat ay malamig habang nakasandal ako sa railings ng private yatch ni Zaven. Nasa tabi ko ang mismong may-ari ng yate na si Zaven Montenegro, naka-suot ng designer sunglasses at nakahawak sa baso ng whiskey. Sa kabilang dulo ng deck, si Dristan at Lysander ay abala naman sa pag-aasaran habang nagbibiruan tungkol sa kung sino ang may pinakamaraming babaeng naiuwi sa kanilang mga party nung nakaraang magpunta sila sa La union.Kami ang mga itinuturing na hari ng campus, mga anak-mayaman, mga hinahangaan, mga hinahangad na masungit ng mga babaeng student sa school namin. Ngunit sa kanilang lahat, ako lang ang may lihim na plano, isang planong hindi ko kailanman ipapaalam sa pamilya ko. Hindi nila kailangang malaman na ang tahimik at mapagkumbabang si Miro Tani ay may mas matinding mission sa buhay at ito ay ang paghihiganti ko sa pagpatay sa Mama Raya ko.“Are you serious about this, Miro?” tanong ni Dristan nang inilapag ang kanyang baso sa mesa. “You’re talking
Samira POVHabang hinihiwa ko ang mga gulay sa lamesa, nakilala ko na rin doon ang iba pang matagal ng kasambahay dito sa manisyon ni Don Vito.Sina Manang Josie, Manang Cora, Manang Percy, Manang Luciana at Manang Rowena. Halos lahat sila ay may edad na pala kaya nagulat din ako. Parang dito na sila nagtandaan. Napansin ko kasi na ako lang ang nag-iisang dalaga sa grupo, naalala ko tuloy ang kasambahay na sinagasaan ko. Siya lang pala ang natitirang dalaga dito noon. Ngayon, ako na ang pumalit sa puwesto niya.Napansin kong nakatingin sa akin si Manang Cora. “Hija, you should not have come here. Wala ka nang kawala. Habang buhay ka nang magiging kasambahay dito,” aniya habang patuloy sa paghihiwa ng sibuyas. Nagtaka ako, bakit kaya nasabi niya ‘yon?“She’s right,” sabat ni Manang Luciana. “You might end up just like the others... as one of Don Vito’s toys.”Manang Rowena smirked. “Or worse, you’ll be Via’s new plaything. That brat will make your life a living hell.”Tumawa si Manang
Samira POVSa wakas, sa isang taon kong paghihintay, sa dami ng beses na halos mawalan na ako ng pag-asa, natanggap rin ako bilang kasambahay sa mansiyon ni Don Vito Monteverde. Hindi ko mapigilan ang ngiti ko nang matanggap ko ang message ng mayordoma doon na si Manang Luz.Ang dami kong pinagdaanan para lang makapasok dito, at ngayon, heto na ako sa mismong gate ng engrandeng bahay ng lalaking may kasalanan sa pagkamatay ng pamilya ko. Pero hindi ko rin maiwasang mapabuntong-hininga.Dahil para makuha ko ang trabahong ito, may isang taong nadamay. Isang linggo na ang nakalipas, ngunit ramdam ko pa rin ang malamig na simoy ng hangin nang gabing iyon, ang tunog ng makina ng motor ko, ang malakas na sigaw ng babaeng kasambahay na sinadya kong sagasaan. Hindi ko siya pinatay, pero sinigurado kong hindi siya makakabalik agad sa trabaho rito. Isang pilay lang ang kailangan para mapuwersa siyang magpahinga at isang linggo lang ang lumipas bago ko natanggap ang balitang may bakanteng puwest
Miro POVHabang humaharurot ang luxury motorcycle ko sa matao na lansangan, ramdam ko ang kilabot sa katawan ko. Nakita ko kasi sa side mirror ko ang dalawang grupo ng lalaki na nakasunod sa akin na nakasakay sa kani-kanilang sasakyan.Imbes na matakot, napangisi pa ako. Hindi na ako ang batang Miro na hinahayaan lang na ma-bully nung bata ako. Huwag ngayon, marami na akong kayang gawin at marami na akong napadugong mukha.Gustung-gusto ko kapag ganito, may mga humahabol sa akin at gustong hamunin ako. Mas lalo akong ginaganahan kapag napapalaban. Pero hindi pa ngayon. Hahayaan ko muna silang humabol nang humabol. Hintayin ko lang na makarating kami sa liblib na lugar at doon ko sila haharapin kung away talaga ang habol nila sa akin.Ilang minuto pa ang lumipas bago ko natunton ang magandang lokasyon na gusto kong mapuntahan. Dito, wala ng tao at wala ng mga bahay. Sa bilis ko, halos ilang minuto pa ang tumagal bago sila nakasunod sa akin. Ang chi-cheap kasi mga bulok na kotse ang gami
Mishon POVSa unang beses na marinig ko ang boses ni Miro na nanginginig habang nagsusumbong, ramdam kong may bumalot na apoy sa dibdib ko. Walang nananakit sa amin kay Miro, kaya hindi ko nagustuhan nang marinig kong magsumbong siya sa akin.“Papa, some of my schoolmates... they keep saying I’m adopted by a famous fashion model. They make fun of me. Sometimes, they even push me. It’s not just one or two of them... there are a lot.”Tinignan ko ang siko niya, may gasgas at sugat siya sa siko. Dahil siguro sa pagtulak sa kaniya tapos nabuwal siya sa lupaan. Nakita ko rin na malibag ang suot niyang uniform, tapos ang bag niya, sira-sira na tila ginunting. Mukhang pinagkakatuwaan nila ng husto ang anak ko, hindi manlang inisip kung sino ang kinakalaban nila.Nanlilisik ang mga mata ko habang pinipigilan ko ang galit. Hindi ko mawari kung paano nagkaroon ng lakas ng loob ang mga batang iyon para saktan ang anak ko. Hindi ba nila kilala si Miro. Kung nabubuhay lang si Raya, baka kahit mga
Ada POVHindi madaling panoorin ang isang batang tulad ni Miro na dahan-dahang nilalamon ng lungkot. Simula nang mawala si Raya, halos hindi na siya makausap nang maayos. Hindi na siya sumasama sa amin kapag lumalabas para mag-enjoy. Mas pinipili niyang manatili sa loob ng kaniyang kuwarto, nagbabasa ng libro o di kaya’y nanonood ng action movies na hindi ko alam kung bakit niya kinahiligan bigla.Minsan, sinusubukan ko siyang kausapin habang kumakain kami ng hapunan.“Miro, sweetheart, do you want to go to the amusement park this weekend?” tanong ko habang sinasalinan ko ng juice ang kaniyang baso.Umiling lang siya, hindi man lang tumingin sa akin. “I have a book to finish po, e,” maikli niyang sagot. ‘Yung mga new book na binabasa niya ay about palagi sa assassin, basta puro action, ganoon.Napatingin ako kay Mishon, na tahimik lang din at hinahayaan si Miro sa gusto nito. Pero hindi ko kaya. Alam kong hindi ito ang Miro na kilala namin noon, masayahin, palabiro at palaging puno ng
Mishon POVHumahangos akong pumasok sa ospital, habang kumakabog ang dibdib ko. Para akong nawalan ng pandinig sa lahat ng ingay sa paligid, ang tanging nasa isip ko lang ngayon ay si Miro. Ang anak kong si Miro na nasa loob ng isang silid, sugatan, dahil sa kagagawan ng mga taong walang awang nagpaputok ng baril sa sasakyan nila ng mama niyang Raya.Pero matagal ko nang naisip na may chance na mangyari ito dahil nga isang mafia boss itong mama ni Miro. At naisip ko rin na sobrang delikado na kasama ni Raya si Miro kapag lalabas siya. At heto na nga, nagkatotoo na ang kinakatakot kong mangyari.Pagdating ko sa reception, mabilis kong kinausap ang nurse. “Where is my son? Where is Miro Tani?’The nurse quickly scanned her clipboard and nodded. “Room 307, sir. He is stable now. The doctor has already cleaned his wound.”Hindi na ako naghintay ng kahit isang segundo. Tinakbo ko ang hallway papunta sa kuwarto ni Miro. Halos masunggo ko nga ang mga taong nakakasalubong ko, humingi na lang
Ada POVMakalipas ang isang taon, tila hindi ko na namalayan kung gaano kabilis lumipas ang panahon. Isang taon na pala ang lumipas mula nang isilang ko si Ahvi at sa loob ng panahong iyon, nagawa ko rin ang isang bagay na matagal ko nang gustong gawin, ang magtayo ng sariling pizza company.“Are you really going to be the face of your own brand?” tanong ni Verena habang nakaupo sa isang itim na leather couch sa opisina ko.I smiled, taking a sip of my espresso. “Of course. Who else would it be? If you want your brand to stand out, you have to make it personal.”“Well, you are an international supermodel. People will definitely buy anything with your face on it.” Yanna smirked as she flipped through a magazine featuring an ad for my pizza company, where I was holding a slice of pizza, my signature confident pose on full display.Sa loob ng isang taon, napalago ko ang business ko mula sa isang simpleng pizza shop patungo sa isang napakalaking pizza company. Ang sikat na pangalan ko bil