Ada POVMaaga pa lang, gising na ako. Hindi pa sumisikat nang tuluyan ang araw, pero ramdam ko na ang pagod kasi pukpukan na naman ang labanan sa work ngayon. Ngayong araw na kasi ang shoot ng commercial para sa bagong perfume na pagmamay-ari ng isa sa pinakamalalaking luxury brands sa mundo. Paris ang location ngayong taon, at ito ang magiging isa sa mga highlight ng karera ko bilang isang international fashion model.Pagbaba ko mula sa kuwarto, naabutan ko si Verena sa sala, nakaupo at hawak ang phone niya. Halata sa kilos niya na hinihintay talaga niya akong bumaba."Where are you going, Ada?" tanong niya, sabay tingin mula sa kanyang telepono. Wala na talagang Ate, lapastangan na dahil kay Taris.Hindi ko siya sinagot. Lumapit na lang ako sa pinto, suot ang aking oversized sunglasses at eleganteng trench coat. Nararamdaman ko ang tingin niya habang nilalampasan ko siya. Kung dati ay sinasagot ko ang mga tanong niya, ngayon hindi na. Wala na akong oras para sa kanya. I’m Ada Hill,
Mishon POVMaaga pa lang nasa winery na ako. Palaging dito ang tambay at sa grape farm ko para makita ko kung anong nangyayaring pagbabago. Kaya lang habang nakatitig ako sa isang vine ng ubas ay biglang nag-notif ang phone ko. Hindi ako mapakali mula nang mabasa ko ang mensaheng natanggap ko kay Ada. Mamayang hapon daw, gagala siya sa mansiyon. Hindi ko alam kung bakit ang bigat ng dibdib ko sa simpleng mensaheng iyon, pero alam ko kung bakit ako kinakabahan. Sa tingin ko, siya na ang maglakakas ng loob na pag-usapan namin ang nangyari nung gabing ‘yon.Hindi pa kami nagkakausap nang maayos mula nang gabing iyon.Ngayong umaga, naisip kong gumawa ng paraan para ayusin ang lahat. Kaya heto ako, nasa gitna ng city ng Paris, naghahanap ng flower shop. Kailangan ko ng bulakak para sa kaniya. Simpleng bagay, pero alam kong simbolo ito ng pagpapakumbaba. Isang tahimik na paraan ng pagsasabi ng tawad sa kaniya.Habang naglalakad ako, tanaw ko ang ganda ng mga gusali at maririnig ko ang tun
Mishon POVNasa lamesa na ang lahat—ang bouquet ng white tulips, ang candle na sinindihan ko nang maaga, at ang mga bagong luto kong pizza na maayos kong inayos sa serving tray. Kahit simple lang ang set-up, parang ang laki ng ginastos ko dahil sa dami ng effort ko. Napangiti ako ng mahina habang tinitingnan ang paligid. Perfect. Malinis ang sala, nakaayos ang lamesa at ang amoy ng bagong luto kong pizza ay umaabot na hanggang pintuan.“Ready ka na ba, Mishon? Kaya mo ‘to,” sabi ko sa sarili ko.Tumayo muna ako sa gilid ng mesa, malalim ang buntong-hininga ko nang biglang tumunog ang doorbell. Dumating na siya.Binuksan ko ang pinto at agad kong nakita si Ada na bumababa na sa magarang sasakyan niya. Maganda pa rin siya, kahit simple lang ang suot niyang dress. Pero halata sa mukha niya ang pagtataka habang nakatingin siya sa paligid.“This is… unexpected,” sabi niya na halatang hindi niya inaasahan ang simpleng setup ko. “What’s all this for?”Ngumiti ako, pero medyo nanginginig pa
Mishon POVTumahimik siya ng ilang segundo matapos akong umamin. Para bang sinisiguro niya kung tama ba ang narinig niya. Pero sa halip na awkwardness, ngumiti siya nang malambot.“I appreciate your honesty, Mishon,” sabi niya. “But I hope you understand… I don’t want to rush into anything. I think it’s best if we take the time to get to know each other better.”Hindi ko napigilan ang ngumiti. Hindi ako na-reject.“Of course,” sagot ko agad. “I’m fine with that. I’m not in a hurry. I’m just happy to know that we’re okay.”Ngumiti rin siya, at tila gumaan ang paligid namin pareho. “We are. And thank you for these flowers. They’re beautiful.”Pagkatapos ng tensyon na iyon, tumigil kami sa pag-uusap at nagsimula nang kumain. Proud na proud ako sa mga bagong pizza flavors na ginawa ko. Habang hinahati ko ang unang pizza, tiningnan ko siya.“This one is prosciutto with figs and gorgonzola. It’s a bit fancy, but I think you’ll like it,” sabi ko habang natutuwa sa paghiwa ng pizza para sa ka
Ada POVPagkatapos kong basahin ang project proposal na ipinadala ng aking agency, hindi ko maiwasang mag-isip kung gaano kalaki ang poject na ito. Isang sikat na singer dito sa Paris ang gagawa ng music video at isa ako sa mga napiling guest na magiging bahagi ng produksyon. Bukod doon, makakasama ko pa ang isang pangalan na matagal ko nang naririnig—si Yuri Scott, isang tanyag na international fashion model na gaya ko.Matagal ko nang nakikita si Yuri sa mga magazine at fashion week, at hindi ko inaasahang makakatrabaho ko siya ngayon. Hindi ko maiwasang kabahan, pero kaakibat ng kaba ang excitement na parang bumabalot sa buong katawan ko. Ang guwapo kaya ni Yuri. Yes, masasabi kong isa siya sa mga crush kong fashion model. Hindi naman maiiwasan sa isang babae na magkaroon ng crush. Crush lang naman ay parang paghanga, ganoon.At kapag nalaman ito ni Taris ay tiyak na aandar na naman ang pagiging inggitera niya.Sa isang sosyal na conference room ng isang hotel sa gitna ng Paris ako
Ada POVUmaga pa lang, nakaupo na ako sa malaking dining table ng mansiyon habang nakatitig sa tasa ng kape na nasa harap ko. Sa tabi ng kape, naroon ang paborito kong croissant na binili pa ng butler namin kahapon mula sa isang sikat na bakery sa dito Paris.Sa gitna ng katahimikan ng aking pagkain ng almusal, napatingala ako nang marinig ang malalakas na yabag sa marmol na sahig.“Ada! Ano ‘tong nabalitaan ko?” galit na tanong ng mama ko habang pasugod sa akin. Nakasuot siya ng silk robe at ang kaniyang matalim na mata ay walang dudang masesermunan na naman ako ng malala. Nakasunod sa kaniya si Verena, ang kapatid kong tila ba may masamang balak na namang hatid sa akin.“Good morning, Mama,” mahina kong bati habang nilalapag ang tinidor ko sa lamesa.“Don’t good morning me! Bakit walang pumasok na pera sa bank account ko?” Lumapit siya sa harap ko at inirapan ako.Naguluhan ako. Hindi ko alam kung paano niya nalaman na dapat may payment na pumasok para sa proyektong kakatapos ko lan
Mishon POVMadaling-araw pa lang ay gising na ako, inaayos na namin ang mga gamit na dadalhin ni Ada para sa shooting niya ngayong araw. Nag-insist akong samahan siya, hindi dahil kailangan niya ng driver, kundi dahil wala siyang kahit anong security o kahit assistant na puwedeng sumama sa kaniya ngayon. Ayaw niyang ipaalam sa mama niya o sa kapatid niyang si Verena kung nasaan siya, kaya nga siya tumutuloy ngayon sa bahay ko para makaiwas sa gulo. Nahihiya rin siguro siya na baka dito gumawa ng gulo ang mama niya.Si Marlo, ang assistant ko, ang nagprisintang magmaneho para sa amin. Ako naman, ginawa ko ang sarili kong personal bodyguard ni Ada. Hindi ko siya kayang iwanan sa sitwasyon niya ngayon, lalo na’t vulnerable pa siya matapos ang nangyari kahapon.Pagdating namin sa set, agad akong na-amaze sa laki ng production. Ang daming tao, may nag-aayos ng ilaw, may nag-iinspect ng cameras at may mga assistant na tila takbuhan nang takbuhan para sa iba’t ibang props. Isang malaking sta
Ada POVPagkarating namin sa mansiyon ni Mishon, ramdam ko ang ginhawang hatid ng katahimikan ng lugar. Hindi tulad ng bahay namin, walang galit na sigaw ng mama ko, walang sermon at walang sulsul ng kapatid kong si Verena. Para bang ito ang klase ng tahanang matagal ko nang hinahanap—puno ng kapayapaan at maaliwalas pa ang hangin dahil sa grapes farm na katabi nitong bahay.Agad akong naupo sa sofa sa sala. Napakalamig ng aircon, bagay na bagay sa pagod kong katawan mula sa maghapong shooting. Napansin kong dumiretso si Mishon sa kusina, pero hindi ko na inusisa kung ano ang ginagawa niya. Sa sobrang pagod, ipinikit ko muna ang aking mga mata at hinayaan ang sarili kong makatulog kahit saglit.Enjoy naman ang shooting kanina kasi ang galing ng ka-partner ko. Smooth ka-work si Yuri. At sa tingin ko rin ay magaganda ang shot namin kanina.Pagdilat ng aking mga mata, napansin kong may baso ng fruit shake sa lamesa sa harap ko. Napatingin ako kay Mishon, na kasalukuyang nakatayo sa tabi
Samira POVNasa loob ako ng kuwarto ni Ramil ngayon. Busy sina Miro ngayon, kami lang nila Mama Ada at Ahva ang naiwan dito sa manisyon. Naisip ko naman na puntahan si Ramil kaya dinalhan ko siya ng pagkain—isang tray na may sinigang na baboy, kanin, at manggang hilaw na may bagoong.“You need to eat more,” sabi ko habang iniaabot ko sa kaniya ang tray. “You need strength, Ramil. Hindi ka puwedeng injury na lang habang buhay. Ikaw na ang nagsabi, kailangan nating maghanda kaya magpalakas ka rin.”Ngumiti lang siya sa akin. “Salamat, Samira. Huwag kang mag-alala, ito na, nagpapagaling at nagpapalakas na ako. Baka sa susunod na linggo, makalakad na ulit ako.”Habang kumakain na siya, pinagmamasdan ko lang siya, napansin ko, tila may gusto siyang itanong pero hindi niya agad masabi. Hanggang sa maya-maya'y nagsalita rin siya.“Ang mga manang pala, kumusta na sila?” tanong niya habang nakasandal sa mga unan.Napatingin ako sa kaniya. Biglang lumabas ang ngiti sa mga labi ko. Hindi pa nga
Miro POVPagkapasok namin sa mansiyon, agad kong tinapik ang balikat ni Ramil bilang hudyat na sa wakas ay nandito na kami, tuluyan na namin siyang nauwi. May lumabas na bahagyang ngiti sa labi niya, pero habang naglalakad at inaalalaya siya ng mga tito ko, hindi niya maitago ang pagngiwi ng mukha, halatang nasasaktan siya.Lumapit agad si Ahva at Mama Ada para salubungin siya. Lahat kami, may saya sa pagdating niya, pero may bigat din sa dibdib naming makita siyang halos ‘di na makalakad ng maayos.“Prepare his room,” utos ko sa isa sa mga tauhan. “Make sure it’s comfortable. Ramil needs full rest.”Nagkatinginan kami ni Samira. Ramdam ko ang lungkot sa mga mata niya. Alam naming hindi madali ang pinagdaanan ni Ramil. Kaya naman agad kong tinawagan si Dr. Elson, ang private doctor namin.“Ramil, the doctor will be here in ten minutes,” sabi ko sa kaniya habang inaakay siya papunta sa inihandang kuwarto para sa kaniya.“Thanks, Miro. Hindi ko alam kung anong mangyayari sa akin kung ‘d
Miro POVOras na para bumawi kay Ramil. Nanghingi siya ng tulong sa amin na kung maaari ay i-rescue na siya kasi nahihirapan na siya sa kinalalagyan niya ngayon.Ako mismo ang nagmaneho ng sasakyan habang tahimik kami sa loob. Kasama ko sina Tito Zuko, Tito Sorin at Tito Eryx. Dapat, nagbabakasyon sila ngayon sa Palawan kasi matagal na nila itong na-book. Pero dahil nakatanggap kami ng problema, hindi ko na muna sila pinatuloy kasi baka maging maaga ang paggalaw ni Vic. Ayaw ko naman na wala sila kapag lumaban na ulit kami, parang kulang na kasi ako kapag wala sila. Hindi ako nakakapag-isip ng maayos kapag wala ang mga tito ko. Oo, may Samira akong matapang at matalino, pero iba pa rin talaga kapag may nakakatanda na nangangasiwa sa amin.Tanggap ko nang parang hindi ako mafia boss, oo, mas babagay ito kay Samira, pero wala na akong pakelam ngayon sa posisyon na iyon. Ang gusto ko na lang sa ngayon ay matapos ang gulo, wala ng problema at dapat puro kasiyahan na lang.“We finally trac
Samira POVWala pa man ang gulong magiging dala ni Vic, pero ang balita tungkol sa pagbabalik niya ay sapat na para yanigin ang katahimikan ng lahat. Ngunit kahit na natatakot ang lahat, hindi kami puwedeng manatiling walang ginagawa. Walang nakakaalam kung ano ang mga kaya niyang gawin kaya halos parang nanganga pa kami.Sa totoo lang, hindi kami nahirapang pabagsakin si Don Vito, walang masyadong labanan na nangyari, kasi dito pala kami mapapasabak ng husto kay Vic. Pero sana, gaya nang pagbabagsak namin kay Don Vito, ganoon din kadali ang kay Vic.Kaya ngayon, dinala ko sina Mama Ada at Ahva sa garden ng mansiyon para simulan ang isang bagay na mahalaga naming gawin ngayon, at ito ay ang matuto na rin silang lumaban.“Okay, start with your stance,” sabi ko habang pinaposisyon ko si Ahva at Mama Ada. “Feet shoulder-width apart. Arms up. Chin down.”“Like this?” tanong ni Mama Ada, na medyo nag-aalangan habang tinaas ang dalawang kamay.“Yes, ganiyan nga. Pero relax lang po, Mama. Hi
Samira POVPawisan at halos humihingal kaming dalawa ni Miro matapas ang umaatikabong pagse-sëx. Galing si Miro sa isang event at tipsy ito nung umuwi. Pagpasok niya rito sa kuwarto namin, bigla na lang naglambing. Hanggang sa magtanggal na kami ng saplot at wala na akong nagawa kundi ang magpaubaya na lang.Matutulog na dapat ako, pero biglang nag-vibrate ang cellphone ko sa may nightstand. Mabilis ko iyong kinuha, akala ko ay notification lang mula sa social media, pero natigilan ako nang makita ang pangalan na naka-flash sa screen.Si Ramil, tumatawag. Nung una, inisip ko na baka ibang tao, baka may nakakuha lang ng phone niya. Pero nang sagutin ko ang tawag niya, doon na ako lalong nagulat.Buhay pa nga si Ramil.“Ramil?” mahinang tawag ko sa kaniya na halos pabulong lang.“Samira,” bulong rin niya mula sa kabilang linya at agad kong naramdaman ang takot sa boses niya. “Walang oras para magpaliwanag, pero nakatakas ako nung dakpin ako ng mga tauhan ni Don Vito nun. Nung hinahabol
Samira POVMaaga pa lang, tinawag na ako ni Mama Ada. Nagtaka naman ako kung anong kailangan niya. Nakakatawa kasi may gagawin sana kami ni Miro, pero dahil hindi naka-lock ang pinto at tinatawag ako ng isang kasambahay, nahinto tuloy. Pero mukhang mahalaga ang sasabihin niya kaya pinuntahan ko siya kahit kagigising ko palang.Pagkakita ko sa kaniya sa sala sa ibaba, sinalubong niya ako ng maganda niyang ngiti.“Samira, come with us today. Let’s do something fun,” sabi niya habang nakangiti at nakaayos na ang buhok. Kasama niya nun si Ahva, na sa wakas ay masaya na rin at palaging nakatawa.Napatango na lang ako, kahit may kinakabahan. Hindi ko kasi alam kung saan kami pupunta. Hindi na rin kasi ako nakapagtanong. Hindi ako sanay na isinasama nila sa mga ganitong lakarin. Pero habang tinitingnan ko ang ngiti ni Mama Ada, ramdam ko na tanggap na niya talaga ako. Hindi na ako outsider, kundi parte na ng pamilya nila.Nung magpaalam ako kay Miro, natuwa pa siya. Sinabi niya na magandang
Miro POVKapwa kami good mood ni Samira habang umiinom ng milktea, sakay kami ni Samira ng itim na van ko at papunta kami ngayon sa tinutuluyang mansiyon ng mga manang.Habang nasa biyahe, panay ang tingin ko kay Samira. Ang ganda niya sa ayos niya ngayon. Nakakatuwa kasi napag-trip-an siya ni Ahva na ayusan. Naka-light makeup siya, nakakulot ang buhok at naka-dress din. Napilit siya ni Ahva na maging ganito kahit ang totoo ay hindi siya sanay. Pero para sa akin, ibang Samira ang kasama ko. I mean, hindi naman sa sinasabi kong parang iba, maging ako kasi ay hindi makapaniwala na ganito siya kaganda at ka-sexy kapag nakabihis ng maganda at kapag nakaayos ang mukha at buhok. Nawala tuloy bigla ang pagiging assassin cool niya. Kumbaga, parang tanggal angas niya ngayon.Papunta kami ngayon sa mga manang kasi ngayong araw na namin ibibigay ang isang bilyong piso na pabuya sa kanila para sa pagkakahuli nila kay Don Vito. Napapailing pa rin ako hanggang ngayon. Hindi ko pa rin kasi lubos mai
Samira POVPagkagising ko kinabukasan, ramdam ko pa rin ang bigat ng pagod sa katawan ko dahil sa nangyari kagabi, pero mas nangingibabaw ang gaan sa dibdib ko. Sa wakas, ligtas na si Ahva, at si Don Vito naman ay nagpapahinog sa ospital at malapit-lapit na ring makulong na. Hindi ko na kailangan pang magpanggap na matapang—kahit sa loob-loob ko ay halos gusto ko nang bumigay sa pagod at gutom kagabi.Paglabas ko ng kuwarto, dumiretso ako sa hallway. Doon, nagulat ako nang pagbukas ko ng pinto ng kabilang kuwarto ay lumabas si Mama Ada. Diretso niya akong nilapitan.“Samira, ija,” mahinahon ang boses niya, pero may lungkot at saya na halong-halo sa mga mata niya. Akala ko magtataray na naman siya, pero bigla niya akong niyakap. Hindi lang basta yakap—mahigpit pa ang ginawa niya at dama ko ang init ng pasasalamat niya.“Thank you, Samira. Thank you so much,” bulong niya habang bahagyang nanginginig ang boses niya. “I’m really, really sorry sa lahat ng naging ugali ko sa ‘yo. I was so w
Samira POVHindi pa man lubos na nakakabawi ang katawan ko, kailangan na namang maglakad. Nagdesisyon na kaming maghiwa-hiwalay ng landas sa gubat para mapabilis ang paghahanap kay Ahva. Bawat isa sa amin ay may hawak na radyo at may kasama ring dalawang sundalo para sa seguridad. Gusto ko na rin sanang matulog at mamahinga, pero kailangan pa ring lumaban at kawawa naman si Ahva kung hahayaan naming mag-isa sa gubat. Kung nakaligtas man siya sa kamay ni Don Vito, baka sa mga mamabangis na hayop dito, hindi siya makaligtas.“You okay po, Ma’am Samira?” tanong ng isa sa mga sundalong kasama ko. Tumango lang ako kahit nanghihina pa ako. Mabuti na lang at may dalang tubig sina Miro, kahit papaano ay may laman ang tiyan ko mula sa tinapay na isinabay ko sa pag-inom ng malamig na tubig habang naglalakad.Tahimik ang gubat habang naglalakad kami. Pero parang may ilog kaming naririnig sa hindi kalayuan. Ang flashlight na hawak ng mga sundalo ay tumatama sa mga punong kahoy at mga sanga, para