Ada POVTahimik ang buong bahay noong umagang iyon. Nasa kuwarto lang ako, nakaupo sa gilid ng kama habang binabasa ang ilang email na may kinalaman sa upcoming photoshoots ko. Pero kahit tahimik ang paligid, parang biglang nagbago ang ihip ng hangin nang marinig ko ang katok sa pinto.“Ma’am Ada,” tawag ng kasambahay. “Nasa sala po si Sir Lucero. Naghihintay po siya.”Halos mabitawan ko ang telepono sa narinig ko. Anong ginagawa ng Lucero na iyan dito? Aba, pagkalipas ng halong tatlong linggo na hindi niya pagpaparamdam ay heto na naman siya. May bagong business na naman ba siyang bubuksan?Nakakapanibago lang din. Dati, kapag maririnig ko ang pangalan niya, palaging may kasamang saya ang nararamdaman ko. Pero ngayon? Wala na. Ang dati kong inaasahan ay parang nabaligtad na. Kilala ko na ang totoong pagkatao ni Lucero. Gago siya.Napabuntong-hininga ako at mabilis na tumayo. Hindi na ako nag-abalang ayusin ang magulo kong buhok o suotin ang robe sa ibabaw ng simpleng damit na pambaha
Ada POVUmagang-umaga pa lang, hindi na mapakali ang isip ko. Paano kaya ang magiging hitsura ni Lucero kapag nakita niyang halos wala naman talagang pumunta sa grand opening ng kanyang pizza restaurant? At si Verena… ano kaya ang mararamdaman niya kung makita niyang hindi pala siya ganun kasikat pa? Napangisi ako. Gusto kong makita iyon.Malakas ang loob ni Verena na pakitaang gilas agad si Lucero. Hindi niya alam na sa una palang, kapag nakita niyang walang silbi ang isang tao, hindi niya ito pag-aaksayahan ng oras.Sa totoo lang, kawawa lang ang kapatid ko kasi kilala ko na si Lucero. Pero dahil minamalditahan niya ako, hahayaan ko siyang maleksyunan. At kung patuloy siyang makikinig kay Taris, wala, pati ang pagiging fashion model niya ay baka mapurnada ang pagsunod sa kasikatan ko. Ngayon kasi ay mas nakikinig siya sa hindi naman kasing level ng kasikatan ko. Bahala siya, kung mas gusto na niya ngayon si Taris, wala na akong magagawa doon.Agad akong nagbihis at tumuloy sa grapes
Ada POVPagkarating ko sa mansiyon namin, ramdam ko agad ang tensiyon. Pagbukas pa lang ng pinto, narinig ko na ang malakas na boses ni Mama mula sa sala. Nakauwi na siguro si Verena matapos ang nakakahiyang bida-bidang ginawa niya sa grand opening ng pizza-han ni Lucero. Grabe, hanggang ngayon ay hindi ako makapaniwalang sa Paris pa siya nagsabog ng kahihiyan.Mukhang hindi na naman nakaligtas si Verena sa sermon ni mama. Tumigil ako saglit at nagmasid mula sa gilid ng pinto. Nandoon si Verena, nakayuko habang pinapagalitan ni Mama."How dare you embarrass this family by associating yourself with that useless Lucero?!" mariing sabi ni Mama. "You’re supposed to uphold the standards of this family, Verena. Hindi ka ordinaryong babae sa kalsada na puwedeng sumama kung kani-kanino."Nakatingin si Verena sa sahig, hindi makatingin nang diretso kay Mama. May takot din pala ito kay mama. Ngayon, hindi na ako parang nagtatampo kasi nakita ko nang pinapagalitan na rin ng mama namin ang pabori
Mishon POVPagmulat ng araw, naroon na ako sa farm, nakatayo sa gitna ng malawak na lupain kung saan itatanim ang mga bagong salin ng ubas na in-order ko mula Thailand, Canada, at Vietnam. Ilang araw ko ring hinintay ang mga cutting at vines na ito, at sa wakas, dumating na sila—isang buong truck ang laman, sapat para mapuno ang mga bakanteng lupa sa grape farm ko.Gustong-gusto ko nang magamit ang winery na pinangarap kong itayo mula pa nung unang linggo ko rito sa Paris. Pero kailangan kong maging pasensyoso. Alam kong may tamang proseso para dito. Kaya ngayong nandito na ang mga tanim, siniguro kong maayos ang magiging pagtatanim ng mga ito.Pinagmamasdan ko ang mga farmers na nagtatrabaho. Isa-isa nilang binababa mula sa truck ang mga box na naglalaman ng cutting at vines. Nakaayos ito nang maayos, may label pa bawat bansa kung saan ito galing. Nagbigay ako ng mga paalala bago sila magsimula."Make sure the soil is well-drained," sabi ko. "Check the spacing. Hindi puwedeng dikit-d
Ada POVPagkapasok ko sa gate ng mansiyon namin ay napabuntong-hininga na ako kasi makakapagpahinhga na ako. Galing kasi ako sa isang shoot para sa isang commercial na halos buong araw ang inabot. Nakakapagod, pero sanay na ako sa ganitong buhay. Ang hindi ko lang matanggap ay ang drama na naghihintay sa akin tuwing uuwi ako. Oo, mayroon at sure ako doon dahil sa message sa akin ni mama kanina. Ang sabi niya sa message niya ay mag-uusap daw kami nang masinsinan pag-uwi ko. Hindi ko alam kung ano na namang problema niya.Pagbukas ko ng pinto, biglang sumugod ang mama ko."Ada!" malakas na sigaw niya na tila sasabög sa galit. Bago pa ako makapagtanong kung ano ang problema, hinila na niya ang buhok ko papunta sa sala.Ang tindi ng kapit ng kamay niya sa buhok ko."Mama, ano ba? Masakit!" sigaw ko habang pilit kong inaalis ang kamay niya sa buhok ko.Nang makarating kami sa sala, ibinagsak niya ako sa sofa at tinuro-turo. Ang bigat ng tingin niya, para akong bata na nahuli sa isang malak
Mishon POVPagkasabi pa lang ni Ada na dito siya matutulog ngayong gabi, hindi ko na napigilan ang saya ko. Kahit hindi ko ipakita, parang tumalon ang puso ko sa tuwa nang magpaalam siyang dito siya mananatili sa mansiyon ko ng buong gabi. Ang saya lang ng ideya na nasa mansiyon ko siya ngayong gabi. Kaya habang abala siya sa pagbabantay ng niluluto naming pizza, agad akong tumawag sa isang kasambahay ko rito sa bahay.Lumapit naman agad ang dalawang kasambahay kong babae at isang lalaki na tagalinis din ng bahay ko.“Linisin niyo ang bedroom na katabi ng bedroom ko, iyong pinakamalapit sa master’s room. Gawing comfortable para kay Miss Ada ninyo ang tulugan niya ngayong gabi,” bilin ko.Ngumiti ang mga kasambahay ko, sabay alis para gawin ang iniutos ko. Alam kong simple lang ito, pero gusto kong siguraduhin na maganda ang experience ni Ada habang nandito siya sa puder ko.Pagkatapos kong magbigay ng utos, bumalik ako sa kusina. Naabutan ko si Ada na nakatuon ang pansin sa oven. Naka
Mishon POVAng gabing dapat sana’y payapa at puno ng tawanan ay biglang naging magulo. Habang nanunuod kami ni Ada ng isang Filipino series sa sala at umiinom ng wine, nagawa niyang maibaba o maisantabi ang lahat ng iniisip niya sa bahay nila. Nakahilig siya sa sofa, hawak ang wine glass at tawa nang tawa sa eksena sa TV. Ako naman ay tahimik lang na nakatingin sa kanya paminsan-minsan, masaya ako sa simpleng oras na magkasama kami.“Do you think that actor is actually funny, or are we just tipsy?” tanong niya habang tumatawa. Mabilis din ba siyang malasing sa wine?“You’re tipsy. I’m not,” sagot ko na natatawa rin.Naputol ang moment namin nang biglang tumunog ang cellphone ko. Tumawag ang katiwala ko mula sa farm.“Sir, sorry for the late call. But we have a situation. One of our farmers near the kubo… tumitirik po ang mata, parang kailangan na pong dalhin sa ospital!”Halos manigas ako sa kinauupuan. Mabilis niyang nakuha ang atensyo ko at saka ako tumayo. “What happened? Did he c
Mishon POVAyaw ko naman na ito na ang huling gabi at huling gabi na makakausap ko siya kaya kumagat na ako sa patibong niya. Baka kasi mag-walk out siya bigla ng ganitong oras tapos lasing na lasing pa. Mas mahihirapan lang ako.Sa totoo lang, dati naman akong hayok sa laman nung nasa Pilipinas ako. Halos iba’t ibang babae na ang natikman ko. Pero sure naman ako na lahat ng babaeng iyon ay malinis at walang sakit.Ewan ko lang kung bakit pagdating may Ada Hill ay nagtitimpi ako. Siguro nga ay dahil pang-seryosohan ang tingin ko sa kaniya.“W-wow, ganiyan pala kaganda ang katawan mo kapag wala ng suot na damit,” sabi niya habang titig na titig sa akin. Nakangiti siya habang naniningkit ang mga matang nakatingin sa akin.Hinila niya ang kamay ko. Hiniga niya ako sa kama. Kahit lasing ang galawan niya ay malakas pa rin siya. Nakakaasiwa nga lang tignan na may saplot pa siyang suot pero nakalabas na ang dalawang dibdib niya.Dumagan siya sa ibabaw ko. Pagkatapos ay sinimulan akong halika
Samira POVNasa loob ako ng kuwarto ni Ramil ngayon. Busy sina Miro ngayon, kami lang nila Mama Ada at Ahva ang naiwan dito sa manisyon. Naisip ko naman na puntahan si Ramil kaya dinalhan ko siya ng pagkain—isang tray na may sinigang na baboy, kanin, at manggang hilaw na may bagoong.“You need to eat more,” sabi ko habang iniaabot ko sa kaniya ang tray. “You need strength, Ramil. Hindi ka puwedeng injury na lang habang buhay. Ikaw na ang nagsabi, kailangan nating maghanda kaya magpalakas ka rin.”Ngumiti lang siya sa akin. “Salamat, Samira. Huwag kang mag-alala, ito na, nagpapagaling at nagpapalakas na ako. Baka sa susunod na linggo, makalakad na ulit ako.”Habang kumakain na siya, pinagmamasdan ko lang siya, napansin ko, tila may gusto siyang itanong pero hindi niya agad masabi. Hanggang sa maya-maya'y nagsalita rin siya.“Ang mga manang pala, kumusta na sila?” tanong niya habang nakasandal sa mga unan.Napatingin ako sa kaniya. Biglang lumabas ang ngiti sa mga labi ko. Hindi pa nga
Miro POVPagkapasok namin sa mansiyon, agad kong tinapik ang balikat ni Ramil bilang hudyat na sa wakas ay nandito na kami, tuluyan na namin siyang nauwi. May lumabas na bahagyang ngiti sa labi niya, pero habang naglalakad at inaalalaya siya ng mga tito ko, hindi niya maitago ang pagngiwi ng mukha, halatang nasasaktan siya.Lumapit agad si Ahva at Mama Ada para salubungin siya. Lahat kami, may saya sa pagdating niya, pero may bigat din sa dibdib naming makita siyang halos ‘di na makalakad ng maayos.“Prepare his room,” utos ko sa isa sa mga tauhan. “Make sure it’s comfortable. Ramil needs full rest.”Nagkatinginan kami ni Samira. Ramdam ko ang lungkot sa mga mata niya. Alam naming hindi madali ang pinagdaanan ni Ramil. Kaya naman agad kong tinawagan si Dr. Elson, ang private doctor namin.“Ramil, the doctor will be here in ten minutes,” sabi ko sa kaniya habang inaakay siya papunta sa inihandang kuwarto para sa kaniya.“Thanks, Miro. Hindi ko alam kung anong mangyayari sa akin kung ‘d
Miro POVOras na para bumawi kay Ramil. Nanghingi siya ng tulong sa amin na kung maaari ay i-rescue na siya kasi nahihirapan na siya sa kinalalagyan niya ngayon.Ako mismo ang nagmaneho ng sasakyan habang tahimik kami sa loob. Kasama ko sina Tito Zuko, Tito Sorin at Tito Eryx. Dapat, nagbabakasyon sila ngayon sa Palawan kasi matagal na nila itong na-book. Pero dahil nakatanggap kami ng problema, hindi ko na muna sila pinatuloy kasi baka maging maaga ang paggalaw ni Vic. Ayaw ko naman na wala sila kapag lumaban na ulit kami, parang kulang na kasi ako kapag wala sila. Hindi ako nakakapag-isip ng maayos kapag wala ang mga tito ko. Oo, may Samira akong matapang at matalino, pero iba pa rin talaga kapag may nakakatanda na nangangasiwa sa amin.Tanggap ko nang parang hindi ako mafia boss, oo, mas babagay ito kay Samira, pero wala na akong pakelam ngayon sa posisyon na iyon. Ang gusto ko na lang sa ngayon ay matapos ang gulo, wala ng problema at dapat puro kasiyahan na lang.“We finally trac
Samira POVWala pa man ang gulong magiging dala ni Vic, pero ang balita tungkol sa pagbabalik niya ay sapat na para yanigin ang katahimikan ng lahat. Ngunit kahit na natatakot ang lahat, hindi kami puwedeng manatiling walang ginagawa. Walang nakakaalam kung ano ang mga kaya niyang gawin kaya halos parang nanganga pa kami.Sa totoo lang, hindi kami nahirapang pabagsakin si Don Vito, walang masyadong labanan na nangyari, kasi dito pala kami mapapasabak ng husto kay Vic. Pero sana, gaya nang pagbabagsak namin kay Don Vito, ganoon din kadali ang kay Vic.Kaya ngayon, dinala ko sina Mama Ada at Ahva sa garden ng mansiyon para simulan ang isang bagay na mahalaga naming gawin ngayon, at ito ay ang matuto na rin silang lumaban.“Okay, start with your stance,” sabi ko habang pinaposisyon ko si Ahva at Mama Ada. “Feet shoulder-width apart. Arms up. Chin down.”“Like this?” tanong ni Mama Ada, na medyo nag-aalangan habang tinaas ang dalawang kamay.“Yes, ganiyan nga. Pero relax lang po, Mama. Hi
Samira POVPawisan at halos humihingal kaming dalawa ni Miro matapas ang umaatikabong pagse-sëx. Galing si Miro sa isang event at tipsy ito nung umuwi. Pagpasok niya rito sa kuwarto namin, bigla na lang naglambing. Hanggang sa magtanggal na kami ng saplot at wala na akong nagawa kundi ang magpaubaya na lang.Matutulog na dapat ako, pero biglang nag-vibrate ang cellphone ko sa may nightstand. Mabilis ko iyong kinuha, akala ko ay notification lang mula sa social media, pero natigilan ako nang makita ang pangalan na naka-flash sa screen.Si Ramil, tumatawag. Nung una, inisip ko na baka ibang tao, baka may nakakuha lang ng phone niya. Pero nang sagutin ko ang tawag niya, doon na ako lalong nagulat.Buhay pa nga si Ramil.“Ramil?” mahinang tawag ko sa kaniya na halos pabulong lang.“Samira,” bulong rin niya mula sa kabilang linya at agad kong naramdaman ang takot sa boses niya. “Walang oras para magpaliwanag, pero nakatakas ako nung dakpin ako ng mga tauhan ni Don Vito nun. Nung hinahabol
Samira POVMaaga pa lang, tinawag na ako ni Mama Ada. Nagtaka naman ako kung anong kailangan niya. Nakakatawa kasi may gagawin sana kami ni Miro, pero dahil hindi naka-lock ang pinto at tinatawag ako ng isang kasambahay, nahinto tuloy. Pero mukhang mahalaga ang sasabihin niya kaya pinuntahan ko siya kahit kagigising ko palang.Pagkakita ko sa kaniya sa sala sa ibaba, sinalubong niya ako ng maganda niyang ngiti.“Samira, come with us today. Let’s do something fun,” sabi niya habang nakangiti at nakaayos na ang buhok. Kasama niya nun si Ahva, na sa wakas ay masaya na rin at palaging nakatawa.Napatango na lang ako, kahit may kinakabahan. Hindi ko kasi alam kung saan kami pupunta. Hindi na rin kasi ako nakapagtanong. Hindi ako sanay na isinasama nila sa mga ganitong lakarin. Pero habang tinitingnan ko ang ngiti ni Mama Ada, ramdam ko na tanggap na niya talaga ako. Hindi na ako outsider, kundi parte na ng pamilya nila.Nung magpaalam ako kay Miro, natuwa pa siya. Sinabi niya na magandang
Miro POVKapwa kami good mood ni Samira habang umiinom ng milktea, sakay kami ni Samira ng itim na van ko at papunta kami ngayon sa tinutuluyang mansiyon ng mga manang.Habang nasa biyahe, panay ang tingin ko kay Samira. Ang ganda niya sa ayos niya ngayon. Nakakatuwa kasi napag-trip-an siya ni Ahva na ayusan. Naka-light makeup siya, nakakulot ang buhok at naka-dress din. Napilit siya ni Ahva na maging ganito kahit ang totoo ay hindi siya sanay. Pero para sa akin, ibang Samira ang kasama ko. I mean, hindi naman sa sinasabi kong parang iba, maging ako kasi ay hindi makapaniwala na ganito siya kaganda at ka-sexy kapag nakabihis ng maganda at kapag nakaayos ang mukha at buhok. Nawala tuloy bigla ang pagiging assassin cool niya. Kumbaga, parang tanggal angas niya ngayon.Papunta kami ngayon sa mga manang kasi ngayong araw na namin ibibigay ang isang bilyong piso na pabuya sa kanila para sa pagkakahuli nila kay Don Vito. Napapailing pa rin ako hanggang ngayon. Hindi ko pa rin kasi lubos mai
Samira POVPagkagising ko kinabukasan, ramdam ko pa rin ang bigat ng pagod sa katawan ko dahil sa nangyari kagabi, pero mas nangingibabaw ang gaan sa dibdib ko. Sa wakas, ligtas na si Ahva, at si Don Vito naman ay nagpapahinog sa ospital at malapit-lapit na ring makulong na. Hindi ko na kailangan pang magpanggap na matapang—kahit sa loob-loob ko ay halos gusto ko nang bumigay sa pagod at gutom kagabi.Paglabas ko ng kuwarto, dumiretso ako sa hallway. Doon, nagulat ako nang pagbukas ko ng pinto ng kabilang kuwarto ay lumabas si Mama Ada. Diretso niya akong nilapitan.“Samira, ija,” mahinahon ang boses niya, pero may lungkot at saya na halong-halo sa mga mata niya. Akala ko magtataray na naman siya, pero bigla niya akong niyakap. Hindi lang basta yakap—mahigpit pa ang ginawa niya at dama ko ang init ng pasasalamat niya.“Thank you, Samira. Thank you so much,” bulong niya habang bahagyang nanginginig ang boses niya. “I’m really, really sorry sa lahat ng naging ugali ko sa ‘yo. I was so w
Samira POVHindi pa man lubos na nakakabawi ang katawan ko, kailangan na namang maglakad. Nagdesisyon na kaming maghiwa-hiwalay ng landas sa gubat para mapabilis ang paghahanap kay Ahva. Bawat isa sa amin ay may hawak na radyo at may kasama ring dalawang sundalo para sa seguridad. Gusto ko na rin sanang matulog at mamahinga, pero kailangan pa ring lumaban at kawawa naman si Ahva kung hahayaan naming mag-isa sa gubat. Kung nakaligtas man siya sa kamay ni Don Vito, baka sa mga mamabangis na hayop dito, hindi siya makaligtas.“You okay po, Ma’am Samira?” tanong ng isa sa mga sundalong kasama ko. Tumango lang ako kahit nanghihina pa ako. Mabuti na lang at may dalang tubig sina Miro, kahit papaano ay may laman ang tiyan ko mula sa tinapay na isinabay ko sa pag-inom ng malamig na tubig habang naglalakad.Tahimik ang gubat habang naglalakad kami. Pero parang may ilog kaming naririnig sa hindi kalayuan. Ang flashlight na hawak ng mga sundalo ay tumatama sa mga punong kahoy at mga sanga, para