Mishon POVTahimik ang umagang iyon sa mansiyon ko dito sa Paris. Nasa harapan ko ang mainit na tasa ng kape at isang simpleng almusal—croissant na bagong hurno at ilang piraso ng prutas. Nakatutok ang mata ko sa tanawin mula sa bintana, kung saan tanaw ang malawak kong ubasan na ngayon ay unti-unti nang lumalako ang mga usbong. Green na ang dati lang ay brown na tanawin ng farm ko.Para akong nasa kalagitnaan ng isang eksena mula sa pelikula, ngunit naputol ang katahimikan nang marinig ko ang notification sa telepono ko. Kinuha ko ito mula sa mesa at binuksan ang mensahe. Si Ada.Ada: Good morning, Mishon! Are you free for lunch today? I want to take you somewhere special in the city. Just us.Napangiti ako habang binabasa ang message niya. Mula pa noong huling bonding namin, ramdam kong mas naging malapit kami ni Ada. Kung tutuusin, hindi na siya iba sa akin—parang bahagi na siya ng buhay ko dito sa Paris. At masaya ako kasi ang dati lang na sa magazine, tv o social media ko nakikit
Ada POVTahimik ang buong bahay noong umagang iyon. Nasa kuwarto lang ako, nakaupo sa gilid ng kama habang binabasa ang ilang email na may kinalaman sa upcoming photoshoots ko. Pero kahit tahimik ang paligid, parang biglang nagbago ang ihip ng hangin nang marinig ko ang katok sa pinto.“Ma’am Ada,” tawag ng kasambahay. “Nasa sala po si Sir Lucero. Naghihintay po siya.”Halos mabitawan ko ang telepono sa narinig ko. Anong ginagawa ng Lucero na iyan dito? Aba, pagkalipas ng halong tatlong linggo na hindi niya pagpaparamdam ay heto na naman siya. May bagong business na naman ba siyang bubuksan?Nakakapanibago lang din. Dati, kapag maririnig ko ang pangalan niya, palaging may kasamang saya ang nararamdaman ko. Pero ngayon? Wala na. Ang dati kong inaasahan ay parang nabaligtad na. Kilala ko na ang totoong pagkatao ni Lucero. Gago siya.Napabuntong-hininga ako at mabilis na tumayo. Hindi na ako nag-abalang ayusin ang magulo kong buhok o suotin ang robe sa ibabaw ng simpleng damit na pambaha
Ada POVUmagang-umaga pa lang, hindi na mapakali ang isip ko. Paano kaya ang magiging hitsura ni Lucero kapag nakita niyang halos wala naman talagang pumunta sa grand opening ng kanyang pizza restaurant? At si Verena… ano kaya ang mararamdaman niya kung makita niyang hindi pala siya ganun kasikat pa? Napangisi ako. Gusto kong makita iyon.Malakas ang loob ni Verena na pakitaang gilas agad si Lucero. Hindi niya alam na sa una palang, kapag nakita niyang walang silbi ang isang tao, hindi niya ito pag-aaksayahan ng oras.Sa totoo lang, kawawa lang ang kapatid ko kasi kilala ko na si Lucero. Pero dahil minamalditahan niya ako, hahayaan ko siyang maleksyunan. At kung patuloy siyang makikinig kay Taris, wala, pati ang pagiging fashion model niya ay baka mapurnada ang pagsunod sa kasikatan ko. Ngayon kasi ay mas nakikinig siya sa hindi naman kasing level ng kasikatan ko. Bahala siya, kung mas gusto na niya ngayon si Taris, wala na akong magagawa doon.Agad akong nagbihis at tumuloy sa grapes
Ada POVPagkarating ko sa mansiyon namin, ramdam ko agad ang tensiyon. Pagbukas pa lang ng pinto, narinig ko na ang malakas na boses ni Mama mula sa sala. Nakauwi na siguro si Verena matapos ang nakakahiyang bida-bidang ginawa niya sa grand opening ng pizza-han ni Lucero. Grabe, hanggang ngayon ay hindi ako makapaniwalang sa Paris pa siya nagsabog ng kahihiyan.Mukhang hindi na naman nakaligtas si Verena sa sermon ni mama. Tumigil ako saglit at nagmasid mula sa gilid ng pinto. Nandoon si Verena, nakayuko habang pinapagalitan ni Mama."How dare you embarrass this family by associating yourself with that useless Lucero?!" mariing sabi ni Mama. "You’re supposed to uphold the standards of this family, Verena. Hindi ka ordinaryong babae sa kalsada na puwedeng sumama kung kani-kanino."Nakatingin si Verena sa sahig, hindi makatingin nang diretso kay Mama. May takot din pala ito kay mama. Ngayon, hindi na ako parang nagtatampo kasi nakita ko nang pinapagalitan na rin ng mama namin ang pabori
Mishon POVPagmulat ng araw, naroon na ako sa farm, nakatayo sa gitna ng malawak na lupain kung saan itatanim ang mga bagong salin ng ubas na in-order ko mula Thailand, Canada, at Vietnam. Ilang araw ko ring hinintay ang mga cutting at vines na ito, at sa wakas, dumating na sila—isang buong truck ang laman, sapat para mapuno ang mga bakanteng lupa sa grape farm ko.Gustong-gusto ko nang magamit ang winery na pinangarap kong itayo mula pa nung unang linggo ko rito sa Paris. Pero kailangan kong maging pasensyoso. Alam kong may tamang proseso para dito. Kaya ngayong nandito na ang mga tanim, siniguro kong maayos ang magiging pagtatanim ng mga ito.Pinagmamasdan ko ang mga farmers na nagtatrabaho. Isa-isa nilang binababa mula sa truck ang mga box na naglalaman ng cutting at vines. Nakaayos ito nang maayos, may label pa bawat bansa kung saan ito galing. Nagbigay ako ng mga paalala bago sila magsimula."Make sure the soil is well-drained," sabi ko. "Check the spacing. Hindi puwedeng dikit-d
Ada POVPagkapasok ko sa gate ng mansiyon namin ay napabuntong-hininga na ako kasi makakapagpahinhga na ako. Galing kasi ako sa isang shoot para sa isang commercial na halos buong araw ang inabot. Nakakapagod, pero sanay na ako sa ganitong buhay. Ang hindi ko lang matanggap ay ang drama na naghihintay sa akin tuwing uuwi ako. Oo, mayroon at sure ako doon dahil sa message sa akin ni mama kanina. Ang sabi niya sa message niya ay mag-uusap daw kami nang masinsinan pag-uwi ko. Hindi ko alam kung ano na namang problema niya.Pagbukas ko ng pinto, biglang sumugod ang mama ko."Ada!" malakas na sigaw niya na tila sasabög sa galit. Bago pa ako makapagtanong kung ano ang problema, hinila na niya ang buhok ko papunta sa sala.Ang tindi ng kapit ng kamay niya sa buhok ko."Mama, ano ba? Masakit!" sigaw ko habang pilit kong inaalis ang kamay niya sa buhok ko.Nang makarating kami sa sala, ibinagsak niya ako sa sofa at tinuro-turo. Ang bigat ng tingin niya, para akong bata na nahuli sa isang malak
Mishon POVPagkasabi pa lang ni Ada na dito siya matutulog ngayong gabi, hindi ko na napigilan ang saya ko. Kahit hindi ko ipakita, parang tumalon ang puso ko sa tuwa nang magpaalam siyang dito siya mananatili sa mansiyon ko ng buong gabi. Ang saya lang ng ideya na nasa mansiyon ko siya ngayong gabi. Kaya habang abala siya sa pagbabantay ng niluluto naming pizza, agad akong tumawag sa isang kasambahay ko rito sa bahay.Lumapit naman agad ang dalawang kasambahay kong babae at isang lalaki na tagalinis din ng bahay ko.“Linisin niyo ang bedroom na katabi ng bedroom ko, iyong pinakamalapit sa master’s room. Gawing comfortable para kay Miss Ada ninyo ang tulugan niya ngayong gabi,” bilin ko.Ngumiti ang mga kasambahay ko, sabay alis para gawin ang iniutos ko. Alam kong simple lang ito, pero gusto kong siguraduhin na maganda ang experience ni Ada habang nandito siya sa puder ko.Pagkatapos kong magbigay ng utos, bumalik ako sa kusina. Naabutan ko si Ada na nakatuon ang pansin sa oven. Naka
Mishon POVAng gabing dapat sana’y payapa at puno ng tawanan ay biglang naging magulo. Habang nanunuod kami ni Ada ng isang Filipino series sa sala at umiinom ng wine, nagawa niyang maibaba o maisantabi ang lahat ng iniisip niya sa bahay nila. Nakahilig siya sa sofa, hawak ang wine glass at tawa nang tawa sa eksena sa TV. Ako naman ay tahimik lang na nakatingin sa kanya paminsan-minsan, masaya ako sa simpleng oras na magkasama kami.“Do you think that actor is actually funny, or are we just tipsy?” tanong niya habang tumatawa. Mabilis din ba siyang malasing sa wine?“You’re tipsy. I’m not,” sagot ko na natatawa rin.Naputol ang moment namin nang biglang tumunog ang cellphone ko. Tumawag ang katiwala ko mula sa farm.“Sir, sorry for the late call. But we have a situation. One of our farmers near the kubo… tumitirik po ang mata, parang kailangan na pong dalhin sa ospital!”Halos manigas ako sa kinauupuan. Mabilis niyang nakuha ang atensyo ko at saka ako tumayo. “What happened? Did he c
Mishon POVNapasandal ako sa leather seat ng aking study habang nakatitig sa screen ng tablet. May ilang minuto na akong nagbabasa ng mga bagong updates mula sa team ko tungkol sa galaw ni Oliver, pero sa totoo lang, parang naubos na ang energy ko sa kakaisip tungkol sa lalaking iyon.Para bang ang buong mundo namin ni Ada ay umiikot na lang sa pagpapabagsak sa kaniya. Hindi ako nagrereklamo, syempre. Gusto kong matikman ni Oliver ang karma sa ginagawa niyang panloloko, lalo na sa mama ni Ada na inuto niya. Sa totoo lang, natatangahan din ako sa mama ni Ada. Nadamay lang talaga si Ada at ang perang pinaghihirapan niya.Pero habang tumatagal, parang unti-unting nawawala ang oras ko kasama si Ada bilang girlfriend ko na siya—at hindi lang bilang kakampi niya sa paghihiganti.Kaya ngayong gabi, napagpasyahan kong iba muna ang atupagin namin. A night for just the two of us. No revenge. No schemes. No Oliver. Just us.“Are you seriously making me wear this?” reklamo ni Ada habang tinitingn
Ada POVTahimik ang buong mansiyon nang magising ako kinabukasan. Walang ingay ng mga hakbang ng papa ko na kadalasan ay napakaingay talaga kapag gagayak. Wala ring malakas na boses ni Verena sa hallway kapag naghahanap ng mga gamit niya na nawawala. Ngayong umaga, kami lang ng mama ko ang nandito.Pagkalabas ko ng kuwarto, sinalubong ako ng sikat ng araw mula sa malalawak na bintana ng mansiyon namin. Ang amoy ng mamahaling kape at tinapay ay umaalingasaw mula sa dining area. Nakagayak na pala agad ‘yung inutos ko sa kasambahay namin na kape ko.Nang makita ako ng mama ko, agad siyang ngumiti, pagbaba ko sa hagdan.“Good morning, anak.” Nilapag niya ang tasa ng kape sa lamesa sa living area. “You were stunning last night.”Nasa mood ang magaling kong mama kasi nabigyan ko siya ng pera na sure akong binigay niya lang sa lintek na Oliver na iyon.Umupo ako sa tapat niya at kinuha ang baso ng orange juice. “Thank you. The event was amazing.”Napangiti siya habang tumutuloy sa pagsandok
Ada POVIto ang klase ng event na hindi basta-basta matutunghayan ng kung sino lang. Isang grand opening ng pinakamahal at pinakaprestihiyosong luxury hotel sa Paris—isang landmark na tinaguriang The Crown Jewel of Parisian Luxury.At isa ako sa mga VIP guest. Pagdating ko sa venue, bumungad agad sa akin ang nakasisilaw na mga ilaw mula sa media. Ang buong lugar ay puno ng red carpet, mamahaling floral arrangements at isang golden chandelier sa mismong entrance. Sa bawat paglalakad ko, naririnig ko ang pag-click ng mga camera. Mga litratistang nagmamadaling makuha ang perpektong anggulo ng mga gaya kong big star na.I was wearing a custom Versace gown—deep red, elegant and sculpted perfectly to my figure. Sa bawat paggalaw ko, ang tela ay parang dumadaloy na tubig sa aking katawan. Classic. Timeless. Unforgettable.“Miss Ada! Look here!”“Ada, how does it feel to be invited as one of the top international models for this event?”“Who designed your gown tonight?”I smiled slightly, jus
Mishon POVSi Oliver, ang lalaking kabit ng mama ni Ada ay kasalukuyang nakapulupot sa isang lalaking hindi ko kilala. Ang lalaki ay matangkad, may malapad na balikat at walang suot na pang-itaas. Kitang-kita ang mga muscle nito sa ilalim ng dim na ilaw ng private room. Pero ang higit na nakapagpahinto ng paghinga ko ay ang paraan ng pagtingin nila sa isa’t isa—parang may isang lihim na mundo sila na hindi puwedeng pakialaman ng iba. Wala rin silang pake kahit nandito ako sa loob at nagse-serve ng alak. Siguro ay matagal na nila itong ginagawa kaya hindi na sila nahihiya.Parang bumagal ang oras habang pinagmamasdan ko sila habang kunyari ay inaayos ko ang mga alak at pagkain sa lamesa. Halos dumikit si Oliver sa katawan ng lalaki at kita kong nakangiti siya habang binubulongan ito. Ang isang kamay niya ay dumadausdos sa dibdib ng lalaki, at ang kabila naman ay nakapulupot sa leeg nito.Hindi nagtagal ay pinasok na ni Oliver ang kamay niya sa loob ng zipper ng pantalon ng lalaki.“Ugh
Mishon POVHabang wala pa akong ibang pinagkakaabalahan, sinimulan ko na agad ang plano ko. Hindi ko hahayaang makatakas ang lalaking iyon—si Oliver—na hindi ko pa alam kung anong surname. Pero isang bagay ang sigurado ako. Filipino siya. At mukhang sanay na sanay siyang magpaikot ng mga mayayamang ginang.Sinimulan ko sa pinakamadaling paraan: surveillance. Nag-hire ako ng dalawang tauhan ko para sundan siya palagi. Kahit saan siya magpunta, siguradong may mata akong nakabantay sa kanya. Hindi ko hahayaan na hindi ko malaman ang baho ng lalaking ito.Ginagawa ko ito hindi lang dahil sa galit ko sa kanya, kundi dahil gusto kong tulungan si Ada. Kitang-kita at ramdam ko kasi na sobra siyang na-stress dahil sa nalaman niyang pangangabit ng mama niya.Hindi ko hahayaang masira ang pamilya niya nang dahil lang sa isang manloloko. At kung kinakailangang gibain ko ang mundo ng Oliver na ‘yon para protektahan si Ada, gagawin ko.Sa unang mga araw, walang masyadong kakaiba. Walang permanenten
Ada POVPagkatapos ng dinner nila, naghiwalay na si Mama at ang lalaking iyon. Hindi ko pa rin alam ang pangalan niya—at hindi ko rin alam kung gusto ko siyang makilala. Ang alam ko lang ay hindi pa rito natatapos ‘to ang lahat. Hindi ko pa puwedeng bitawan ang araw na ito na wala akong nalalaman sa buwisit na kabit ng mama ko. Hindi pa puwedeng matapos ang gabing ‘to nang hindi ko nalalaman kung sino talaga siya.“Tara,” sabi ni Mishon habang mahina lang ang boses. “We follow him.”Tumango ako. ‘Yun din ang gusto kong mangyari. “Yeah. We need to know who he is.”Habang nakasakay pa rin kami sa sasakyan, sinundan namin ang lalaki. Hindi siya nagmamadali, pero halata sa kilos niya na aware siyang may nakatingin sa kanya. Ilang beses siyang palingon-lingon sa paligid, lalo na sa likod niya, na parang tinitingnan kung wala na bang nakasunod.Napakunot-noo si Mishon. “Something’s off.”Tumingin ako sa kanya. “What do you mean?”“He’s too cautious. He’s looking back too often, but not at u
Ada POVHindi ako makapagsalita. Pakiramdam ko, biglang may sumakal sa lalamunan ko. Hindi dahil sa iyak, kundi sa biglaang buhos ng galit at pagkabigo na nararamdaman ko sa mama ko ngayon. Nanginginig ang kamay ko habang nakatitig sa screen ng phone ni Mishon. Kitang-kita ko ang mukha ni Mama sa video—eleganteng naka-make-up, naka-red dress at mukhang masaya. Hindi lang basta masaya. Kinikilig pa.Hindi ko kilala ang lalaking kasama niya. Mas bata ito sa kanya, siguro nasa late twenties o early thirties. Matangkad, matikas ang katawan at mukhang sanay sa marangyang buhay. Sa video, nakasandal ito sa upuan habang nakangiti, nakikinig kay Mama na tila aliw na aliw sa kuwento niya.At sa dulo ng video, dumating ang bill. Walang pagdadalawang-isip na kinuha ni Mama ang resibo, inilabas ang kanyang credit card at siya ang nagbayad. Ano ‘to, nagpapaka-sugar mommy siya sa binatang iyon? My God, nakakahiya si Mama.Nag-init talaga ang dugo ko. Akala ko napakatino niya pero may ganito palang
Ada POVAng bango.Halos hindi pa ako nakakapasok nang tuluyan sa kusina ni Mishon, pero ang amoy ng bagong lutong pizza ay parang yakap na mainit sa akin at nakakagutom talaga sa pang-amoy. Nasanay na ako na sa tuwing dadalaw ako sa mansiyon niya, palaging may nakahandang pizza na siya mismo ang gumagawa. Alam na alam ni Mishon ang paborito kong pagkain.Pero may kakaiba ngayon. Nakatayo siya sa harap ng lamesa sa dirty kitchen, abala sa paglagay ng toppings sa nilulutong pizza. “This is a new flavor,” aniya nang makita niya akong dumating. Isang mabilis na sulyap lang ang ibinigay niya sa akin bago bumalik sa ginagawa niya. “I made this especially for you.”Napangiti ako at lumapit sa kanya. “What’s the flavor this time?”Hinila niya ang apron niya at nagbigay ng maliit ngiti sa akin. “You’ll see. It’s a surprise.”Umupo ako sa high chair na nasa gilid ng lamesa habang pinagmamasdan siyang magtrabaho. Ang sarap panoorin ni Mishon habang nagluluto—maayos, malinis at parang may sarili
Ada POV“Papa, pwede po bang mag-overnight ako sa mansiyon nila Mishon?” tanong ko habang tinutulungan siyang maglagay ng kape sa tasa niya. Kahit na pure american siya, sa tagal na niyang kasama kami ni mama na pinay pareho ay kahit pa paano ay nakakaintindi na siya ng pure pinoy na lengguwahe.Ngumiti lang si Papa. Alam naman niya na good girl ako. Isa pa, hindi naman kailanman naging problema ang paghingi ko ng permiso sa kanya, lalo na’t kasama si Mishon na kilala niyang matino naman. Saka, sabi pa niya minsan, hindi ko naman na kailangang magpaalam dahil matanda na ako. Nasanay kasi ako dahil lagi akong pinaghihigpitan ni mama.“Of course, Ada. You don’t even have to ask,” sagot niya. Napaka-simple ng tono, parang natural na natural lang na pumayag siya. Hindi ko na nga kailangang magpaliwanag pa. Sanay si Papa sa mga ganitong paalam ko, lalo na’t alam niyang safe ako sa piling ni Mishon.Kinuha ko ang bag ko na nakahanda na sa sofa. “Thank you, Pa! I’ll see you tomorrow,” sabi