Everett’s POVSaktong tapos na akong maligo nang marinig kong nahiga na si Misha sa kama namin. Ito na ang tamang oras para bigyan pa siya ng isang kama reward.“Honey?” tawag ko sa kaniya.Nang bumangon siya at tignan ako, binagsak ko na agad ang suot kong bathtub. Bago ko ginawa iyon, pinatigas ko na ang titë ko. Nang tignan niya ako, nakita kong napangisi siya. Ngisi na parang nakakaloko.“Oh, wow! Ang laki agad. Kung galit na ‘yan, gagalitin ko pa lalo,” sagot niya na akala ko ay hindi pagod sa buong maghapon na nangyari. Tumakbo siya agad palapit sa akin. Hinalikan niya ako at nauwi iyon sa laplapan. Ang init ng kaniyang hininga ay lalong nagpainit sa katawan ko. Habang naghahalikan kami, sinandal niya ako sa pinto ng banyo, pagkatapos jinaköl na rin niya ako para lalo akong maging hard. Napapayukom ang kamao ko sa tindi ng sarap na agad kong naramdaman. Lalo na’t naghahalo pa ang mga laway namin nang mag-espadahan na ang mga labi namin.Pagkatapos naming maglaplapan, katawan ko n
Misha’s POVNapakabongga ng gabing ito, alam kong hindi puwedeng basta-basta lang dahil ito na ang gabi na dapat ipagdiwang namin ang lahat ng pinaghirapan. Ang Tani Luxury Hotel ay nag-trending! Isang linggo na ang nakalipas mula nang ilabas ang unang commercial ng hotel sa TV, mga billboard sa buong Metro Manila, at siyempre, sa social media na sumabog ang views. Alam kong hindi ito magiging matagumpay kung hindi dahil sa mga staff ko, na walang sawa ang dedikasyon para gawing perpekto ang bawat detalye ng hotel. Kaya ngayong gabi, magpapasalamat ako sa kanila. Magpapa-party ako na hinding-hindi nila makakalimutan.Nasa function room na ako ng hotel. Mula sa malalawak na bintana, kita ang tanawin ng Makati skyline, kuminang sa ilaw ng mga gusali. Ang mga chandelier sa itaas ay tila mga bituin na bumababa mula sa langit, nagbibigay ng liwanag na lalong nagpatingkad sa eleganteng disenyo ng silid. Naka-set up na ang mga long tables na natatakpan ng mga pinong puting tela at may mga ce
Misha’s POVMatapos ang main program, nagsimula nang mag-relax ang mga bisita, habang ang malambing na jazz music ay patuloy na pinapakinggan sa buong paligid. Ang mga waiter ay patuloy na naglalakad-lakad, nagsisilbi ng dessert—isang eleganteng triple-layer chocolate mousse na may ginto, at mga maliliit na macarons na may filling ng exotic flavors tulad ng passionfruit at lavender.Mula sa gilid ng silid, pinagmamasdan ko ang lahat—ang mga nag-uusap, nagtatawanan, at mga empleyado kong masaya na, sa wakas, nakapagpahinga. Naiisip ko pa rin kung gaano kabigat ang mga araw na pinagsamahan namin para lamang makamit ang tagumpay na ito. At ngayong gabi, ito ang kanilang moment para magsaya at mag-relax. Wala nang mas sasaya pa sa pakiramdam na makita silang nasisiyahan.“Ma’am Misha, do you mind if I steal you for a moment?” tanong ni Cassian, napatingin ako sa kaniya. Naroon siya sa tabi ko, hawak ang isang baso ng wine, ang mga mata niya’y seryoso pero puno ng kagandahang-loob.“Of cou
Misha’s POVKahit may pag-aalinlangan, sinagot ko ang tawag. Agad na bumungad ang tunog ng auto-tuned na boses ng babae, malamyos pero may halong lamig at kakaibang pangamba.“Enjoy every moment with your loved ones, Misha…” tila pabulong niyang sinabi, pero may bigat ang bawat salitang binibitawan. “Sapagkat malapit na silang mawala sa ‘yo.”Nanlamig ang buong katawan ko, para bang may mabigat na kamay na pumatong sa aking balikat. Napatingin ako sa paligid, sinusubukang pagmasdan ang mga mukhang masaya at walang kamalay-malay sa takot na biglang dumapo sa akin. Hindi ko alam kung sino ang tinutukoy ng boses na iyon—si Everett? Si Everisha? Ang mama’t papa ko? O baka isa sa mga kaibigan ko na matagal ko nang kilala?Nabaling ang tingin ko sa kinaroroonan ng mga kasamahan ko, pero kahit anong pilit kong ngumiti ay tila hindi ko maalis ang takot na lumalamon sa akin. Pakiramdam ko’y nawala ang lahat ng init ng kagalakan sa paligid; ang saya na nadarama ko kanina ay napalitan ng malamig
Misha’s POVSa gitna ng lahat ng nangyayari, ramdam ko pa rin ang bigat ng pangamba sa puso ko. Habang pinagmamasdan ko ang mga bisitang patuloy sa kasiyahan, napagdesisyunan kong manatili na lang sa loob ng hotel ngayong gabi, at tila alam kong hindi ko kayang mapalayo pa sa paligid na kontrolado ko.Tinawagan ko si Everett pero ayaw nitong sumagot, mukhang busy pa kaya mamaya ko na lang siya tatawagan ulit.Lumingon ako kay Belladonna at iniabot ang isang bahagyang utos, “Bella, could you please invite Cassian to join us in the presidential suite? Mukhang hindi pa rin niya gustong umuwi,” pabiro kong sabi, kahit na may halong kaba ang intensyon ko.Nagkibit-balikat lang si Belladonna at mabilis na sinunod ang utos ko, agad lumapit kay Cassian na noo’y nag-e-enjoy pa rin sa gitna ng mga bisita. Nakita kong nagliwanag ang mukha niya nang banggitin ni Belladonna ang invitation ko, at tumango ito, mukhang masaya pa rin at walang balak umalis kahit na lagpas na sa oras ng event.Ilang mi
Misha’s POVHabang tuloy-tuloy ang inuman namin sa presidential suite, bumibigat na rin ang mga mata ko. Pero nasa paligid ko pa rin sina Cassian at Belladonna, at kahit paano, nararamdaman kong ligtas at kalmado ako sa kanilang presensya.Napansin kong medyo natameme si Belladonna habang umiinom ng wine, at ilang segundo lang, dahan-dahan siyang sumandal sa sofa, nakapikit ang mga mata at hindi na gumagalaw.“Bella?” tawag ko sa kanya habang nag-aalala sa biglaang pangyayari.Pero wala siyang sagot, at bago pa ako makapag-react, naramdaman kong tumagilid si Cassian, bumagsak ang ulo sa braso at nakasandal na rin sa sofa, parang nawalan ng ulirat. Nagulat ako, hindi ko alam ang gagawin.Lasing na ba sila o nakatulog na lang sa antok bigla?“Cassian?” Pilit ko siyang ginising pero walang sagot. Napalunok ako, sinubukang manatiling kalmado kahit na unti-unti na ring umiikot ang paligid ko. Sa tingin ko ay malakas ang tama ng huling wine na ininom ko. Sumandal ako sa sofa, ang bigat ng k
Misha’s POVPagkadating ko sa bahay, tahimik ang buong paligid. Wala ni isang kaluskos, tanging pintig lang ng puso ko ang naririnig ko—mabilis, parang may mga kabayong naghahabulan sa loob ng dibdib ko. Tila lumulubog ang mga paa ko sa bawat hakbang papunta kay Everett, na ngayon ay nasa kusina, hawak ang isang baso ng alak. Ang bigat ng kaniyang mga mata sa akin, nanunuot, parang gusto akong saktan. Pero, hindi siya kumikibo.“Everett, honey,” sinimulan ko na halatang nanginginig ang boses ko. “Please, you have to believe me... there was nothing—nothing happened.”Patuloy lang siya sa pag-inom. Kahit pilit kong ngumiti, kahit pilit kong paliwanag ang lahat, hindi niya ako tinignan. Para akong isang hangin lang na walang pumapansin. Hindi ko na napigilan; lumapit ako, nangungusap ang mga mata, hawak ang maselan kong bahagi ng katawan.“I know nothing happened. I would feel it if something... anything... happened.” Binitawan ko ang mga salitang iyon nang may halong kaba, iniisip kung p
Misha’s POVMadilim na ang kuwarto, sobrang lamig na ng buong paligid dahil sa aircon, sinabayan pa na nanlalamig ako dahil sa nangyari, pero wala akong ibang nararamdaman kundi ang bigat sa puso ko. Ang lumbay na bumabalot sa akin ay hindi na kayang takpan ng mga unan o ng kumot na nakasapin sa akin. Ramdam kong mag-isa lang ako dito sa kuwarto kahit na hindi dapat ganoon. Dapat kasama ko si Everett. Pero umalis siya, at hindi ko alam kung saan siya nagpunta. Hindi ko alam kung saan siya matutulog. Sa condo, sa office o sa dating manisyon nila.Alam kong lasing siya kanina, at kitang-kita ko kung paano siya umiwas sa tingin ko bago siya tuluyang nagpaalam nang walang paliwanag. Alam kong masama ang loob niya. At alam ko rin kung bakit.Mabilis na pumatak ang luha sa mga mata ko habang iniisip ang mga huling salitang binitiwan niya. “Akala mo ba hindi ko alam? Hindi mo ako maloloko, Misha. Kaya pala sobrang lapit ninyong dalawa kasi naglalandian na kayo.” iyon ang huling sinabi niya na
Misha’s POVMaagang-maaga pa lang, naririnig ko na ang mahinang halakhak ni Everisha mula sa kabilang kuwarto. Napakagandang simula ng araw, naisip ko, habang unti-unting dumilat ang mga mata ko. Napansin kong wala na pala si Everett sa tabi ko, kaya tumayo ako at sumilip sa veranda ng kuwarto namin.Nasa hardin si Everett, masaya niyang hinihilera ang mga makukulay na rosas na tinanim ng mga hardinero kahapon. Si Everisha naman ay agad nakababa at nasa tabi niya, naglalaro ng mga petals na nahuhulog sa damuhan.“Good morning, honey!” sigaw ni Everett nang makita niya ako.“Good morning!” sagot ko habang pababa sa hagdan. “What are you two up to this early?”“We’re just preparing the garden for today. Alam mo namang espesyal ang bawat araw na nandito tayo,” sagot niya habang binigyan ako ng halik sa noo.“I’m hungry, mommy!” sigaw ni Everisha habang yumayakap sa akin.“Let’s eat breakfast, baby. Ang dami nating pupuntahan today,” sagot ko sabay haplos sa kaniyang buhok.Matapos ang ma
Misha’s POVPagmulat ng mga mata ko, hubu’t hubad na katawan ni Everett ang bumungad sa akin at ang napakagandang tanawin sa labas. Kung ganito ba naman ang tanawin mo sa umaga, napakasarap gumising ng umaga.“Good morning, Honey,” bati ni Everett habang ngiting-ngiti ngayong umaga. Palibhasa’t nakadalawang round kami kagabi. Iba kasi ang saya ko kaya pinagbigyan ko kahit may jetlag ako.“Good morning,” sagot ko sabay bangon na. “Ang ganda dito, Everett. Hindi pa tayo nagsisimula, pero pakiramdam ko, sulit na agad ang bakasyon na ito.”Nakangiti siyang umupo sa tabi ko. “Just wait. Today will be unforgettable.”Pinagayak ko na siya agad para maaga kaming umalis, siya na ang naunang maligo, habang ako naman ay inasikaso muna si Everisha. Ganoon talaga, nanay na ako kaya ako ang huling gagayak.**Paglabas namin ng mansyon, nandoon na ang aming luxury van na magdadala sa amin sa unang destinasyon—ang Gyeongbokgung Palace. Habang nasa biyahe, masaya naming pinapanood si Everisha na abala
Misha’s POVPuno ng excitement ang dibdib ko habang nakaupo sa business class seat ng eroplano. Katabi ko si Everett, abalang nakikinig sa isang podcast tungkol sa negosyo. Sa kabilang banda naman, si Everisha ay masiglang nanonood ng cartoon sa kaniyang tablet. Sa wakas, matutupad na rin ang isa sa mga pangarap kong makapagbakasyon kasama ang pamilya ko sa South Korea.“Are you excited, babe?” tanong ni Everett habang tinatanggal ang earphones niya.“Excited is an understatement,” sagot ko nang nakangiti. “I feel like I’m dreaming.”Ngumiti siya, hinawakan ang kamay ko, at sinabing, “This is just the beginning. You deserve this, love.”Paglapag namin sa Incheon International Airport, sinalubong kami ng malamig na hangin at kakaibang amoy ng bagong lugar. Sa kabila ng pagod namin sa biyahe, hindi ko maikakaila ang saya at pagkasabik kong makalapag dito. Puno ng mga turista ang paliparan, at kahit saan ako lumingon, may mga bagong tanawin at karanasang naghihintay. Pagkalabas namin, a
Everett’s POVHabang minamaneho ko ang kotse papunta sa bahay nina Tito Gerald at Tita Maloi, hindi ko mapigilang mag-isip-isip. Hindi naging madali ang relasyon namin. May mga hindi pagkakaunawaan, tampo, at sama ng loob na tumagal ng mga taon. Pero ngayong anibersaryo ng kasal namin ni Misha, gusto kong gawing espesyal hindi lang para sa kaniya kundi para sa aming pamilya. Wala nang natitira ngayon kina Tita Maloi at Tito Gerald, wala na silang mga anak na kasama kaya hindi naman siguro masama kung makipag-close na kami sa kanila, baka sakaling ito na rin ang tamang oras para maging maayos na ang lahat.Pagdating ko sa harap ng bahay nila, huminga muna ako nang malalim bago bumaba ng sasakyan.“Oh, Everett!” Bungad ni Tita Maloi habang binubuksan ang pinto ng bahay nila. Kita ko sa mukha niya ang gulat at tuwa. “Anong ginagawa mo rito?”“Hi, Tita at Tito Gerald,” bati ko sa kanya at sa asawa niyang sumilip mula sa sala. “May gusto lang sana akong sabihin sa inyo.”Lumapit sila pareh
Misha’s POVPaglabas ko ng ospital, sobrang excited ko kasi sa wakas, makakauwi na ako sa manisyon. Sobrang miss ko na rin kasi ang higaan namin ni Everett.Ang init ng araw na sumasalubong sa akin sa labas ng ospital ay tila yakap ng buhay na matagal kong hindi naramdaman. Isang sikat ng araw na parang nagsasabi na tapos na ang dilim, tapos na ang mga gulo, tapos na ang mga problema dahil nakakulong na ngayon si Teff.Sa tabi ko, hawak-hawak ni Everett ang kamay ko habang nakaalalay siya sa bawat hakbang ko. Si Everisha naman ay masayang tumatakbo paikot sa amin, parang hindi mauubusan ng enerhiya. Isa rin siya sa masaya na uuwi na ako kasi araw-araw at oras-oras na raw niya akong makakasama. Halatang miss na miss na rin niya. Saglit lang kasi siya palagi sa ospital, bawal siyang magtagal at ayoko namang makasagap siya ng sakit doon.“Mommy, you’re finally out!” masiglang sigaw ni Everisha, halos sumayaw pa habang hawak ang laruang teddy bear na binigay ng isang bisita sa ospital.“Y
Misha’s POVIlang araw na akong nandito sa ospital, kahit pa paano, nagpapasalamat ako kay Lord kasi unti-unti na akong lumalakas. Mula sa malambot na kama ng private room dito sa ospital, naramdaman kong unti-unting bumabalik ang lakas ko. Ang puting kurtina ay sumasayaw sa ihip ng malamig na hangin mula sa aircon. Sa wakas, hindi na bigat ng kaba ang nararamdaman ko kundi gaan ng kasiyahan dahil tapos na ang kaguluhan.Ang daming taong nagmamalasakit sa akin. Hindi ako nawawalan ng bisita—mula sa mga staff ng hotel ko, mga business partners, at mga kaibigan. Halos araw-araw, may pumapasok sa kuwartong ito na may dalang bulaklak, prutas, o pagkain.Pero ngayong araw, isang espesyal na bisita ang nagdala ng kakaibang saya.“Misha!” malakas na boses ni Ayson mula sa pinto, bitbit ang dalawang malalaking basket ng prutas at isang box na halatang puno ng pagkain.“Wow,” sabi ko na hindi mapigilang mapangiti. “Parang catering service na ‘yan ah!”Tumawa si Ayson habang inilalapag ang mga
Everett’s POVHabang nakaupo kami sa matigas na bangko sa labas ng operating room, halos hindi na gumagana ang utak ko. Isang salita lang ang umiikot sa isipan ko—Misha. Pilit kong tinatanggal ang imahe ng duguan niyang katawan sa kalsada, pero parang pilit itong bumabalik sa akin. Hanggang ngayon, hindi pa rin nawawala ang kaba na nararamdaman ko. Kanina, inalok ako ng kape ng mga kasama ko, pero tumanggi ako dahil baka lalo lang akong kabahan.“Everett, you should rest,” sabi ni Conrad na nakaupo sa tabi ko. Siya ‘yung kanina pa inom nang inom ng kape para lang hindi antukin.“I can’t,” sagot ko. Hindi ko na kayang ngumiti o magkunwari. “Not until I know she’s okay.”Hindi ko matiis ang lungkot at pag-aalala sa mukha ng mga magulang ni Misha. Sa kabila ng sitwasyon, kailangan kong maging matatag para sa kanila. Si Everisha naman, kahit tahimik, ay halatang namumugto na ang mga mata sa kakaiyak.“Sir Everett,” bungad ng isa sa mga bodyguard namin na nasa tabi ko. “May room na po para
Everett’s POV“Misha!” sigaw ko habang tumatakbo papunta sa kanya.Kitang-kita ko kung paano siya bumagsak sa lupa, hawak ang dibdib. Ang dugong dumaloy mula sa tama ng bala ay kumalat sa kaniyang damit at sa semento. Parang tumigil ang mundo ko sa sandaling iyon.“Stay with me!” halos pasigaw kong sabi habang niyakap ko siya. Nakita ko ang sakit sa mga mata niya, pero mas matindi ang takot ko. Takot na baka mawala siya sa akin.“Don’t close your eyes, Misha,” bulong ko, pilit na nilalabanan ang panginginig ng boses ko. “You’re going to be okay.”Ngunit mas lalong bumigat ang pakiramdam ko nang makita ko ang maputlang mukha niya. Para akong sinasakal sa bawat segundo na hindi ako makagawa ng paraan.“Call an ambulance!” sigaw ko kay Conrad na mukhang natulala pa sa nangyayari.“On it!” sagot niya habang nanginginig na dinukot ang telepono sa kaniyang bulsa.Habang hinihintay ang ambulansya, pilit kong pinipigil ang pagdurugo gamit ang punit na bahagi ng damit ko. Nang magmulat si Misha
Misha’s POVMaaga kaming nagising ni Everett dahil maagang nanggising si Everisha. Nagtatatalon ito sa kama namin kaya hindi puwedeng hindi kami magising. Natawa na lang kami pareho ni Everett, kahit na ang totoo ay inaantok pa kami dahil napuyat kami kagabi dahil sa kabayuhan naming mag-asawa, nasingit pa namin ‘yung kahit tulog na si Everisha.Habang nagkakape kami ni Everett sa terrace, biglang tumunog ang telepono niya. Sinagot niya iyon nang mabilis, at kahit hindi ko naririnig ang kabilang linya, kita ko sa mukha niya na may seryosong bagay siyang nalaman.“Misha, honey,” tumingin siya sa akin matapos ibaba ang telepono. “They’ve spotted him.”“Him?” tanong ko, kahit alam ko na kung sino ang tinutukoy niya.“Yes, it’s Teff,” sagot niya habang mabigat ang boses niya. “He was seen in an old hotel in Manila. He’s armed and disguised. Nobody dared to approach him.”Tumigil ang oras para sa akin sa mga sandaling iyon. Parang biglang bumalik lahat ng takot, galit, at sakit na idinulo