Mahigpit na yakap, Misha. Kaya mo 'yan!
Misha’s POVKinabukasan, maga pa rin ang mga mata ko nang pumasok ako sa trabaho. Malungkot pa rin kasi hanggang umaga ay walang Everett na umuwi. Hindi ko alam kung saan siya natulog.Ayokong maging paksa ng mga usapan sa hotel, kaya’t sinuot ko na lang ang itim na shades ko. Sa isip ko, siguradong magtataka na naman ang mga staff kapag nakitang ganito ang itsura ko. Napakasaya ko nung isang araw, tapos makikita nilang maga ang mga mata ko.Una kong hinanap si Belladonna, ang executive assistant ko na laging matapang at tapat sa trabaho. Kasama ko siya nung gabing iyon, kaming tatlo ni Cassian. Pero tila pati siya ay nadamay kasi napainom din siya ng alak na tila may pampatulog. Kung bakit sabay-sabay kaming tatlo na nakatulog nang gabing iyon.Bago pa man ako makapagbukas ng bibig, lumapit siya sa akin.“Good morning, Ma’am. Misha,” bati niya, pero hindi ko na napigilan ang pag-aalala sa boses ko.“Belladonna, kailangan ko ng tulong mo,” sabi ko habang pilit na hinahagod ang leeg ko
Misha’s POVNang makarating ako sa bahay, ramdam ko ang kabog ng puso ko sa kaba at saya. Pagkabukas ko ng pinto, agad kong nakita ang isa sa mga kasambahay namin, at may ngiti siya sa labi.“Ma’am Misha,” bungad niya. “Nandito po si Sir Everett, nasa guest room. Mukhang naparami yata ang nainom kaya dun natulog.”Hindi ko mapigilang mapangiti kahit kaunti. Hindi man siya sa kuwarto namin natulog, ang mahalaga, umuwi siya. Ang mahalaga, nandito siya kahit paano.“Lasing ba talaga siya, Ate?” mahina kong tanong.Tumango siya at tumitig sa akin, tila may lungkot sa mga mata niya. “Opo, Ma’am. Mukhang… mabigat ang iniisip ni Sir kasi tulalang-tulala at parang ano po eh, parang lutang na lutang o baka lasing lang ho talaga.”Huminga ako nang malalim at sa sandaling iyon, naisip ko na baka ito na ang pagkakataon kong ipakita kay Everett na hindi totoo ang mga iniisip niya tungkol sa akin. Hindi ko siya kayang makita na nahihirapan, lalo pa’t alam kong ako ang dahilan ng sakit na nararamdam
Misha’s POVNagising ako nang tumunog na ang alarm clock ko. Agad ko namang naisip si Everett. Nagbabakasakaling magigising ako na nasa tabi ko na siya pero wala. Kinuha ko ang unan at niyakap ito nang mahigpit, nagbabakasakaling maramdaman ang init ng kanyang katawan sa tabi ko. Ngunit, tulad ng dati, wala si Everett. Agad akong bumangon, habang parang may kung anong kirot sa dibdib ko na hindi ko maipaliwanag. Ipinilig ko ang ulo, pilit pinapakalma ang sarili habang iniisip na baka lumipat lang siya ng kuwarto kagabi para hindi ako maistorbo sa pagtulog. Pero alam kong hindi, alam kong galit pa siya at hindi na ata ako gustong makatabi pa sa pagtulog.Bumaba ako ng hagdan, marahang hinakbang ang bawat baitang. Ang bawat hakbang ay tila mas nagpapabigat sa dibdib ko, lalo na’t may takot akong baka hindi ko siya makita. Paglabas ko sa kuwarto, narinig ko ang tunog ng mga plato at kutsara sa kusina. Naisip ko na baka doon siya, naghahanda para sa trabaho. Ngunit habang papalapit ako, n
Misha’s POVHabang nanatili akong nakatago sa gilid ng hallway, pinanood ko ang mga kilos ni Belladonna. Isang bagay ang ipagtanggol ang boss sa harap ng iba, ngunit iba ang nakita ko sa kanya—higit pa ito sa simpleng obligasyon bilang assistant. Naroon ang tiwala, ang parang malasakit na tila itinuturing na niya akong malapit na kaibigan.Tahimik akong lumapit, masusing pinagmasdan si Belladonna na kinakausap pa rin ang mga staff, ang boses niya mahina ngunit puno ng banta.“Do you have any idea what Misha has been through? She’s done everything to get where she is now, and you think you can just spread rumors about her like she’s some kind of tabloid figure? She’s our boss, and the least you could do is respect that.”Naramdaman kong parang may bumigat sa dibdib ko. Alam ko naman na may mga inggit sa paligid, at hindi na bago sa akin ang mga tsismis, pero hindi ko inaasahan na aabot sa ganitong level ang mga paninirang kumakalat sa hotel.Muling napayuko ang tatlong staff, halatang n
Everett’s POVNakapako ang tingin ko sa monitor ng laptop ko, pero wala talaga akong makuhang tamang focus. Imbes na mga datos at reports ang makuha kong basahin, paulit-ulit na bumabalik sa isip ko ang larawan nilang dalawa—si Misha at ang lalaking iyon. Akala ko pa naman matino at talagang mabait ang Cassian na ‘yon, inaaligiran lang pala talaga ang asawa ko. Hindi ako makapaniwala hanggang ngayon. Paulit-ulit na sumasagi sa isip ko ang itsura nila. Magkasama sa kama, habang mga walang saplot. Kahit ilang beses ko nang sinubukang alisin iyon sa isip ko, mas lalo lang itong bumabalik sa isip.“Sir, you have a meeting in fifteen minutes,” paalala ng assistant ko mula sa pintuan. Tumango lang ako at nagkibit-balikat, bagaman alam kong wala sa tamang kondisyon ang isip ko para sa kahit anong seryosong usapan ngayon. Ilang ulit kong nilakasan ang loob ko, pilit na nilulunod ang sakit sa loob, pero hindi ko na talaga kaya.Hapon na nang tinawagan ko si Garil. Walang oras na hindi ako apek
Misha’s POVPagkatapos ng isang mahabang araw ko sa trabaho, diretso agad ako sa condo ni Everett. Alam kong hindi niya inaasahan ang pagdating ko, pero wala na akong pakialam. Matagal ko na siyang hindi nakikita, at ang tanging gusto ko lang ay makita siya at makausap. Miss na miss ko na talaga siya. Ang huling kita ko pa sa kaniya ay ‘yung umuwi siyang lasing at sa guest room natulog. Siguro, apat na araw na ata ang lumilipas na wala manlang siyang reply sa mga message ko.Hinawi ko ang buhok ko bago pinindot ang passcode sa pintuan ng condo ni Everett. Isa lang ang naisip ko: sa condo na ito nagtatago si Everett sa tuwing ayaw niyang umuwi sa bahay namin, sa tuwing nais niyang mag-isa. At sa kabila ng lahat, sa bawat pagpasok ko rito, laging may kirot sa puso ko.Pagbukas ng pinto, bumungad agad sa akin ang amoy ng alak at usok. Napangiwi ako. Sa dilim ng kuwarto, tila lumilitaw ang bawat alikabok sa mga sahig at kasangkapan. Hindi ko maintindihan kung paano nagawa ni Everett pabay
Misha’s POVHabang nakaupo ako sa gilid ng kama, pinahid ko ang luha sa mga pisngi ko. Alam kong hindi ito ang tamang oras para umiyak at magpakalunod sa lungkot. Kailangan kong kumilos, kahit na kaunti lang ang magagawa ko. Puno ng kalat ang condo, pero sa tingin ko, ang maliit na pagbabago sa paligid ay makakatulong sa kaniya.Bumangon ako at pumunta sa kusina. Una kong inisa-isa ang mga bote ng alak na nakakalat sa lamesa. Inipon ko ang mga ito, tinitingnang mabuti kung may laman pa ba o ubos na ang lahat. Tila baga hinahanap ni Everett ang kaligayahan sa ilalim ng mga baso ng alak, pero ang masakit ay alam kong ito ang paraan niya ng pagtakas sa sakit ng aming relasyon. Sa bawat bote na inilalagay ko sa basurahan, para bang nagtatanggal din ako ng bigat sa puso ko.Sunod kong pinulot ang mga basong may natuyong yelo at mga mumo ng pagkain na nakakalat sa buong mesa. Pinaikot ko ang mga baso sa ilalim ng gripo, hinuhugasan ito nang mabuti habang inaalala ang mga gabing magkasama kam
Misha’s POVTumakbo ako nang tumakbo, hindi ko na iniisip kung saan ako mapapadpad. Naririnig ko ang mga sigaw ng mga bodyguard ko sa likod, pati ang boses ng driver ko, pero hindi ko na pinansin. Gusto ko lang makalayo, gusto ko lang mawala.Hindi ko alam kung gaano na katagal akong tumatakbo, pero nang huminto ako, nakita ko na lang ang sarili ko sa gilid ng isang ilog. Tahimik ang paligid, wala ni isa mang ingay—tanging tunog ng agos ng tubig ang naririnig ko. Doon ako napaupo at sa wakas, parang gumuho ang lahat ng pinipigil kong damdamin. Umiyak ako nang malakas, walang pakialam kung may makarinig man.“Everett…” bulong ko sa sarili ko, pero puno ng galit at hinanakit ang bawat salitang lumalabas sa bibig ko. Hindi ko lubos akalaing darating ang araw na siya pa mismo ang makakapanakit sa akin nang ganito. Siya pa ang may kasamang iba at sa harap ko pa mismo niya ginawa iyon. Galit na galit ako. Pakiramdam ko, sasabog ako sa sakit.Bakit? Bakit hindi niya ako pinakinggan? Sinubukan
Samira POVNasa loob ako ng kuwarto ni Ramil ngayon. Busy sina Miro ngayon, kami lang nila Mama Ada at Ahva ang naiwan dito sa manisyon. Naisip ko naman na puntahan si Ramil kaya dinalhan ko siya ng pagkain—isang tray na may sinigang na baboy, kanin, at manggang hilaw na may bagoong.“You need to eat more,” sabi ko habang iniaabot ko sa kaniya ang tray. “You need strength, Ramil. Hindi ka puwedeng injury na lang habang buhay. Ikaw na ang nagsabi, kailangan nating maghanda kaya magpalakas ka rin.”Ngumiti lang siya sa akin. “Salamat, Samira. Huwag kang mag-alala, ito na, nagpapagaling at nagpapalakas na ako. Baka sa susunod na linggo, makalakad na ulit ako.”Habang kumakain na siya, pinagmamasdan ko lang siya, napansin ko, tila may gusto siyang itanong pero hindi niya agad masabi. Hanggang sa maya-maya'y nagsalita rin siya.“Ang mga manang pala, kumusta na sila?” tanong niya habang nakasandal sa mga unan.Napatingin ako sa kaniya. Biglang lumabas ang ngiti sa mga labi ko. Hindi pa nga
Miro POVPagkapasok namin sa mansiyon, agad kong tinapik ang balikat ni Ramil bilang hudyat na sa wakas ay nandito na kami, tuluyan na namin siyang nauwi. May lumabas na bahagyang ngiti sa labi niya, pero habang naglalakad at inaalalaya siya ng mga tito ko, hindi niya maitago ang pagngiwi ng mukha, halatang nasasaktan siya.Lumapit agad si Ahva at Mama Ada para salubungin siya. Lahat kami, may saya sa pagdating niya, pero may bigat din sa dibdib naming makita siyang halos ‘di na makalakad ng maayos.“Prepare his room,” utos ko sa isa sa mga tauhan. “Make sure it’s comfortable. Ramil needs full rest.”Nagkatinginan kami ni Samira. Ramdam ko ang lungkot sa mga mata niya. Alam naming hindi madali ang pinagdaanan ni Ramil. Kaya naman agad kong tinawagan si Dr. Elson, ang private doctor namin.“Ramil, the doctor will be here in ten minutes,” sabi ko sa kaniya habang inaakay siya papunta sa inihandang kuwarto para sa kaniya.“Thanks, Miro. Hindi ko alam kung anong mangyayari sa akin kung ‘d
Miro POVOras na para bumawi kay Ramil. Nanghingi siya ng tulong sa amin na kung maaari ay i-rescue na siya kasi nahihirapan na siya sa kinalalagyan niya ngayon.Ako mismo ang nagmaneho ng sasakyan habang tahimik kami sa loob. Kasama ko sina Tito Zuko, Tito Sorin at Tito Eryx. Dapat, nagbabakasyon sila ngayon sa Palawan kasi matagal na nila itong na-book. Pero dahil nakatanggap kami ng problema, hindi ko na muna sila pinatuloy kasi baka maging maaga ang paggalaw ni Vic. Ayaw ko naman na wala sila kapag lumaban na ulit kami, parang kulang na kasi ako kapag wala sila. Hindi ako nakakapag-isip ng maayos kapag wala ang mga tito ko. Oo, may Samira akong matapang at matalino, pero iba pa rin talaga kapag may nakakatanda na nangangasiwa sa amin.Tanggap ko nang parang hindi ako mafia boss, oo, mas babagay ito kay Samira, pero wala na akong pakelam ngayon sa posisyon na iyon. Ang gusto ko na lang sa ngayon ay matapos ang gulo, wala ng problema at dapat puro kasiyahan na lang.“We finally trac
Samira POVWala pa man ang gulong magiging dala ni Vic, pero ang balita tungkol sa pagbabalik niya ay sapat na para yanigin ang katahimikan ng lahat. Ngunit kahit na natatakot ang lahat, hindi kami puwedeng manatiling walang ginagawa. Walang nakakaalam kung ano ang mga kaya niyang gawin kaya halos parang nanganga pa kami.Sa totoo lang, hindi kami nahirapang pabagsakin si Don Vito, walang masyadong labanan na nangyari, kasi dito pala kami mapapasabak ng husto kay Vic. Pero sana, gaya nang pagbabagsak namin kay Don Vito, ganoon din kadali ang kay Vic.Kaya ngayon, dinala ko sina Mama Ada at Ahva sa garden ng mansiyon para simulan ang isang bagay na mahalaga naming gawin ngayon, at ito ay ang matuto na rin silang lumaban.“Okay, start with your stance,” sabi ko habang pinaposisyon ko si Ahva at Mama Ada. “Feet shoulder-width apart. Arms up. Chin down.”“Like this?” tanong ni Mama Ada, na medyo nag-aalangan habang tinaas ang dalawang kamay.“Yes, ganiyan nga. Pero relax lang po, Mama. Hi
Samira POVPawisan at halos humihingal kaming dalawa ni Miro matapas ang umaatikabong pagse-sëx. Galing si Miro sa isang event at tipsy ito nung umuwi. Pagpasok niya rito sa kuwarto namin, bigla na lang naglambing. Hanggang sa magtanggal na kami ng saplot at wala na akong nagawa kundi ang magpaubaya na lang.Matutulog na dapat ako, pero biglang nag-vibrate ang cellphone ko sa may nightstand. Mabilis ko iyong kinuha, akala ko ay notification lang mula sa social media, pero natigilan ako nang makita ang pangalan na naka-flash sa screen.Si Ramil, tumatawag. Nung una, inisip ko na baka ibang tao, baka may nakakuha lang ng phone niya. Pero nang sagutin ko ang tawag niya, doon na ako lalong nagulat.Buhay pa nga si Ramil.“Ramil?” mahinang tawag ko sa kaniya na halos pabulong lang.“Samira,” bulong rin niya mula sa kabilang linya at agad kong naramdaman ang takot sa boses niya. “Walang oras para magpaliwanag, pero nakatakas ako nung dakpin ako ng mga tauhan ni Don Vito nun. Nung hinahabol
Samira POVMaaga pa lang, tinawag na ako ni Mama Ada. Nagtaka naman ako kung anong kailangan niya. Nakakatawa kasi may gagawin sana kami ni Miro, pero dahil hindi naka-lock ang pinto at tinatawag ako ng isang kasambahay, nahinto tuloy. Pero mukhang mahalaga ang sasabihin niya kaya pinuntahan ko siya kahit kagigising ko palang.Pagkakita ko sa kaniya sa sala sa ibaba, sinalubong niya ako ng maganda niyang ngiti.“Samira, come with us today. Let’s do something fun,” sabi niya habang nakangiti at nakaayos na ang buhok. Kasama niya nun si Ahva, na sa wakas ay masaya na rin at palaging nakatawa.Napatango na lang ako, kahit may kinakabahan. Hindi ko kasi alam kung saan kami pupunta. Hindi na rin kasi ako nakapagtanong. Hindi ako sanay na isinasama nila sa mga ganitong lakarin. Pero habang tinitingnan ko ang ngiti ni Mama Ada, ramdam ko na tanggap na niya talaga ako. Hindi na ako outsider, kundi parte na ng pamilya nila.Nung magpaalam ako kay Miro, natuwa pa siya. Sinabi niya na magandang
Miro POVKapwa kami good mood ni Samira habang umiinom ng milktea, sakay kami ni Samira ng itim na van ko at papunta kami ngayon sa tinutuluyang mansiyon ng mga manang.Habang nasa biyahe, panay ang tingin ko kay Samira. Ang ganda niya sa ayos niya ngayon. Nakakatuwa kasi napag-trip-an siya ni Ahva na ayusan. Naka-light makeup siya, nakakulot ang buhok at naka-dress din. Napilit siya ni Ahva na maging ganito kahit ang totoo ay hindi siya sanay. Pero para sa akin, ibang Samira ang kasama ko. I mean, hindi naman sa sinasabi kong parang iba, maging ako kasi ay hindi makapaniwala na ganito siya kaganda at ka-sexy kapag nakabihis ng maganda at kapag nakaayos ang mukha at buhok. Nawala tuloy bigla ang pagiging assassin cool niya. Kumbaga, parang tanggal angas niya ngayon.Papunta kami ngayon sa mga manang kasi ngayong araw na namin ibibigay ang isang bilyong piso na pabuya sa kanila para sa pagkakahuli nila kay Don Vito. Napapailing pa rin ako hanggang ngayon. Hindi ko pa rin kasi lubos mai
Samira POVPagkagising ko kinabukasan, ramdam ko pa rin ang bigat ng pagod sa katawan ko dahil sa nangyari kagabi, pero mas nangingibabaw ang gaan sa dibdib ko. Sa wakas, ligtas na si Ahva, at si Don Vito naman ay nagpapahinog sa ospital at malapit-lapit na ring makulong na. Hindi ko na kailangan pang magpanggap na matapang—kahit sa loob-loob ko ay halos gusto ko nang bumigay sa pagod at gutom kagabi.Paglabas ko ng kuwarto, dumiretso ako sa hallway. Doon, nagulat ako nang pagbukas ko ng pinto ng kabilang kuwarto ay lumabas si Mama Ada. Diretso niya akong nilapitan.“Samira, ija,” mahinahon ang boses niya, pero may lungkot at saya na halong-halo sa mga mata niya. Akala ko magtataray na naman siya, pero bigla niya akong niyakap. Hindi lang basta yakap—mahigpit pa ang ginawa niya at dama ko ang init ng pasasalamat niya.“Thank you, Samira. Thank you so much,” bulong niya habang bahagyang nanginginig ang boses niya. “I’m really, really sorry sa lahat ng naging ugali ko sa ‘yo. I was so w
Samira POVHindi pa man lubos na nakakabawi ang katawan ko, kailangan na namang maglakad. Nagdesisyon na kaming maghiwa-hiwalay ng landas sa gubat para mapabilis ang paghahanap kay Ahva. Bawat isa sa amin ay may hawak na radyo at may kasama ring dalawang sundalo para sa seguridad. Gusto ko na rin sanang matulog at mamahinga, pero kailangan pa ring lumaban at kawawa naman si Ahva kung hahayaan naming mag-isa sa gubat. Kung nakaligtas man siya sa kamay ni Don Vito, baka sa mga mamabangis na hayop dito, hindi siya makaligtas.“You okay po, Ma’am Samira?” tanong ng isa sa mga sundalong kasama ko. Tumango lang ako kahit nanghihina pa ako. Mabuti na lang at may dalang tubig sina Miro, kahit papaano ay may laman ang tiyan ko mula sa tinapay na isinabay ko sa pag-inom ng malamig na tubig habang naglalakad.Tahimik ang gubat habang naglalakad kami. Pero parang may ilog kaming naririnig sa hindi kalayuan. Ang flashlight na hawak ng mga sundalo ay tumatama sa mga punong kahoy at mga sanga, para