Awwww, mahigpit na yakap, Misha.
Misha’s POVTumakbo ako nang tumakbo, hindi ko na iniisip kung saan ako mapapadpad. Naririnig ko ang mga sigaw ng mga bodyguard ko sa likod, pati ang boses ng driver ko, pero hindi ko na pinansin. Gusto ko lang makalayo, gusto ko lang mawala.Hindi ko alam kung gaano na katagal akong tumatakbo, pero nang huminto ako, nakita ko na lang ang sarili ko sa gilid ng isang ilog. Tahimik ang paligid, wala ni isa mang ingay—tanging tunog ng agos ng tubig ang naririnig ko. Doon ako napaupo at sa wakas, parang gumuho ang lahat ng pinipigil kong damdamin. Umiyak ako nang malakas, walang pakialam kung may makarinig man.“Everett…” bulong ko sa sarili ko, pero puno ng galit at hinanakit ang bawat salitang lumalabas sa bibig ko. Hindi ko lubos akalaing darating ang araw na siya pa mismo ang makakapanakit sa akin nang ganito. Siya pa ang may kasamang iba at sa harap ko pa mismo niya ginawa iyon. Galit na galit ako. Pakiramdam ko, sasabog ako sa sakit.Bakit? Bakit hindi niya ako pinakinggan? Sinubukan
Everett’s POVNakasalampak ako sa sofa, pilit na pinuproseso ang nangyari. Parang nagising ako mula sa isang bangungot, pero ang masakit, totoo ang lahat ng iyon.Lasing ako kagabi. Hindi ko matandaan ang bawat detalye, pero isang bagay ang malinaw: nakita ko si Misha sa pinto ng condo namin, at ang sakit na nakita ko sa mga mata niya… hindi ko iyon malilimutan. Gusto kong habulin siya, tawagin, ipaliwanag na walang dapat siyang ipag-alala kay Maddison—pero hindi ako nakakilos. Sobrang hilo ko pa at parang dinudurog ang puso ko sa sobrang guilt.Napatingin ako sa paligid ng condo, at kahit papaano, naramdaman kong lumuwag nang bahagya ang dibdib ko. Ang linis ng buong lugar—kahit saan ko ibaling ang tingin ko, kitang-kita ang effort ni Misha. Ang bango-bango ng condo. Nawala ang lahat ng kalat, at sa dining table, may nakahandang pagkain para sa akin. Alam ko ka agad na si Misha ang may gawa nito. Si Misha na asawa ko, ang mahal kong asawa na sinaktan ko ng hindi sinasadya.Pumikit ak
Everett’s POVNakatayo ako sa harap ng mga tauhan kong nag-aalala, ang aking puso ay kumakalabog na tila gusto nang tumakas mula sa aking dibdib. Tinawag ko silang lahat para maghanap kay Misha. Masyado na akong natatakot ngayong wala pa ring katiyakan kung nasaan na ba siya. Kailangan kong malaman kung saan siya tumakbo, at wala akong ibang naiisip kundi ang makuha ang lahat ng impormasyon na posible.“Find her! We need to find my wife!” sigaw ko sa kanila habang ang boses ko ay puno ng pagkabahala. “Check every corner of the city o kahit pati na rin ang maliliit na town. Ask anyone who might have seen her!”Nagmamadali ang bawat isa, ngunit ako’y hindi makagalaw. Naramdaman ko ang bigat sa aking dibdib habang nag-iisip kung saan nga ba siya nagpunta. Lumapit ako sa opisina ng mga awtoridad, umaasa na makakuha ng anumang CCTV footage na makatutulong sa paghahanap sa kanya.Pagkaraan ng ilang minuto, umupo ako sa isang sulok, ang kamay ko ay nanginginig sa paghihintay. Bawat saglit ay
Everett’s POVDalawang araw na ang lumipas, pero ang pangyayaring iyon ay paulit-ulit na bumabalik sa isip ko, tulad ng isang pangitain na ayaw akong lubayan. Si Misha, ang asawa ko, hindi ko alam kung buhay pa ba o ano na, hindi ko kayang sabihin. Natatakot ako na baka nasa ilalim na ng ilog ang katawan niya. Hanggang ngayon, wala pa rin siyang bakas. Ganun din si Belladonna, na hanggang ngayon ay hindi rin nagpapakita matapos pukpukin ng kahoy ang asawa ko. Tila naglaho siya sa hangin. Hindi ko alam kung saan ko siya mahahanap o kung paano siya matutunton.Every time I feel the sadness creeping in, I dial Everisha’s number. Minsan na lang ako makausap ng anak namin ni Misha, pero ngayon siya lang ang nagiging comfort ko. Kapag naririnig ko ang boses niya, kahit paano, parang gumagaan ang pakiramdam ko. Nakakalimutan ko ang mga takot at pagsisisi—kahit sandali lang.Napapaisip ako. What if... this is all because of her? What if Tita Maloi is the one behind all of this?Malaki ang kut
Everett’s POVGabi na. Tahimik ang buong paligid maliban sa mga kuliglig at malamig na simoy ng hangin na dumadampi sa balat ko. Walang bituin sa langit, parang binabalot ang mundo ng dilim, kagaya ng nararamdaman ko ngayon—walang kasiguraduhan, walang liwanag. Sa halos dalawang araw na lumipas, hindi ko matanggap na ito na ang nangyari. Hindi ko matanggap na wala pa rin si Misha. Hindi pa rin siya nakikita.Naglalakad ako papunta sa ilog. Ilang beses ko na itong dinaanan, paulit-ulit kong binalikan, umaasang may makikita akong palatandaan o kahit anong bakas. Ngunit ang gabi ngayon ay iba—mas madilim, mas malamig, mas masakit.Pagdating ko sa pampang ng ilog, naramdaman ko ang bigat ng buong mundo sa mga balikat ko. Tila may puwersa na humihila sa akin pababa, palapit sa tubig na parang nagmimistulang walang katapusan. Napaluhod ako sa putikang lupa, at doon, hindi ko na napigilan ang aking mga luha. Para akong bata, hindi ko na napigilan ang paghagulhol. Parang pinipiga ang puso ko,
Misha’s POVNagising akong may matinding kirot sa ulo. Parang hinahati ito ng isang mabigat na bagay. Pagmulat ng mata ko, napagtanto kong nasa isang malawak na kuwarto ako, napalilibutan ng puting mga dingding, may amoy ng antiseptiko. Nakakabit ang kamay ko sa isang dextrose at halos hindi ko magalaw dahil sa pagkalata ng katawan ko.Sa sulok ng aking paningin, naramdaman kong may benda ang aking ulo. Pumikit ako at pilit inaalala kung ano ang nangyari—ang huling bagay na naaalala ko ay ang pagpukpok ni Belladonna ng kahoy sa ulo ko... pagkatapos, wala na akong maalala.Maya maya, narinig ko ang mahinang tunog ng pinto. Bumukas ito, at pumasok ang isang lalaking hindi ko kilala. Matangkad siya, may kaakit-akit na postura, at agad kong napansin ang pormal niyang kasuotan. Sa unang tingin pa lang, alam kong mayaman siya; ang gupit ng kaniyang buhok, ang kinis ng kanyang balat, at ang kompyansang nakikita ko sa kanyang bawat galaw, lahat ay nagsasabi ng pagiging maykaya.Lumapit siya a
Misha’s POVPinilit kong ngumiti ng bahagya, pero alam kong hindi ito umabot sa mga mata ko. “It’s… complicated,” sagot ko, malungkot na napabuntong-hininga. “Let’s just say I needed to escape.”“An escape… I get that. Parang ako lang din pala.” Tumango siya at may lungkot din sa kanyang mga mata. “Sometimes we run away from things we can’t handle. But we can’t always run forever, can we?”Tiningnan ko siya, at sa sandaling iyon, alam kong pareho kami. Pareho kaming sugatan, parehong tumatakas. Hindi ko alam kung bakit, pero sa kabila ng lahat, nakaramdam ako ng kaunting aliw sa pagkakaalam na may ibang taong may parehong pinagdaraanan. Nagbukas siya ng pinto ng kanyang mga alaala, ngunit hindi ko siya hinusgahan. Parang may koneksyon kami na hindi ko maipaliwanag.“How about this—why don’t you stay here for a while? Give yourself time to recover,” mungkahi niya, at bakas sa boses niya ang pag-aalala. “You don’t need to go back to whatever it is just yet.”Hindi ko alam kung paano sas
Misha’s POVHalos hindi ako makapaniwala sa balita. Malinis na ang pangalan namin ni Cassian. Sa wakas, natapos na ang bangungot na ito. Parang gustong sumabog ng puso ko sa tuwa habang naglalakad papunta kay Ayson. Siya at ang mga tauhan niya ang nagpakahirap upang magkaroon ako ng balita sa nangyayari sa asawa ko, at hindi ko matutumbasan ng anumang pasasalamat ang ginawa nila para makasagap ako ng balita.Nito ko lang din nalaman na si Ayson pala ang may-ari ng mga malalaking mall dito sa loob at labas ng Pilipinas. Bilyonaryong tao pala itong tumulong sa akin.Suwerte pa rin ako kasi isang mabait na tao ang tumutulong sa akin. At ramdam ko naman na mapagkakatiwalaan si Ayson.Nang makita ko siya, agad kong sinabi, “Thank you, Ayson. Hindi ko alam kung paano kita pasasalamatan.”Tumango lang siya, simpleng ngiti ang isinukli, pero alam kong alam niya kung gaano ito kahalaga para sa akin.Ngunit kahit gusto ko nang umuwi, may nag-udyok sa akin na manatili pa nang mas matagal. Ayokon
Misha’s POVMaagang-maaga pa lang, naririnig ko na ang mahinang halakhak ni Everisha mula sa kabilang kuwarto. Napakagandang simula ng araw, naisip ko, habang unti-unting dumilat ang mga mata ko. Napansin kong wala na pala si Everett sa tabi ko, kaya tumayo ako at sumilip sa veranda ng kuwarto namin.Nasa hardin si Everett, masaya niyang hinihilera ang mga makukulay na rosas na tinanim ng mga hardinero kahapon. Si Everisha naman ay agad nakababa at nasa tabi niya, naglalaro ng mga petals na nahuhulog sa damuhan.“Good morning, honey!” sigaw ni Everett nang makita niya ako.“Good morning!” sagot ko habang pababa sa hagdan. “What are you two up to this early?”“We’re just preparing the garden for today. Alam mo namang espesyal ang bawat araw na nandito tayo,” sagot niya habang binigyan ako ng halik sa noo.“I’m hungry, mommy!” sigaw ni Everisha habang yumayakap sa akin.“Let’s eat breakfast, baby. Ang dami nating pupuntahan today,” sagot ko sabay haplos sa kaniyang buhok.Matapos ang ma
Misha’s POVPagmulat ng mga mata ko, hubu’t hubad na katawan ni Everett ang bumungad sa akin at ang napakagandang tanawin sa labas. Kung ganito ba naman ang tanawin mo sa umaga, napakasarap gumising ng umaga.“Good morning, Honey,” bati ni Everett habang ngiting-ngiti ngayong umaga. Palibhasa’t nakadalawang round kami kagabi. Iba kasi ang saya ko kaya pinagbigyan ko kahit may jetlag ako.“Good morning,” sagot ko sabay bangon na. “Ang ganda dito, Everett. Hindi pa tayo nagsisimula, pero pakiramdam ko, sulit na agad ang bakasyon na ito.”Nakangiti siyang umupo sa tabi ko. “Just wait. Today will be unforgettable.”Pinagayak ko na siya agad para maaga kaming umalis, siya na ang naunang maligo, habang ako naman ay inasikaso muna si Everisha. Ganoon talaga, nanay na ako kaya ako ang huling gagayak.**Paglabas namin ng mansyon, nandoon na ang aming luxury van na magdadala sa amin sa unang destinasyon—ang Gyeongbokgung Palace. Habang nasa biyahe, masaya naming pinapanood si Everisha na abala
Misha’s POVPuno ng excitement ang dibdib ko habang nakaupo sa business class seat ng eroplano. Katabi ko si Everett, abalang nakikinig sa isang podcast tungkol sa negosyo. Sa kabilang banda naman, si Everisha ay masiglang nanonood ng cartoon sa kaniyang tablet. Sa wakas, matutupad na rin ang isa sa mga pangarap kong makapagbakasyon kasama ang pamilya ko sa South Korea.“Are you excited, babe?” tanong ni Everett habang tinatanggal ang earphones niya.“Excited is an understatement,” sagot ko nang nakangiti. “I feel like I’m dreaming.”Ngumiti siya, hinawakan ang kamay ko, at sinabing, “This is just the beginning. You deserve this, love.”Paglapag namin sa Incheon International Airport, sinalubong kami ng malamig na hangin at kakaibang amoy ng bagong lugar. Sa kabila ng pagod namin sa biyahe, hindi ko maikakaila ang saya at pagkasabik kong makalapag dito. Puno ng mga turista ang paliparan, at kahit saan ako lumingon, may mga bagong tanawin at karanasang naghihintay. Pagkalabas namin, a
Everett’s POVHabang minamaneho ko ang kotse papunta sa bahay nina Tito Gerald at Tita Maloi, hindi ko mapigilang mag-isip-isip. Hindi naging madali ang relasyon namin. May mga hindi pagkakaunawaan, tampo, at sama ng loob na tumagal ng mga taon. Pero ngayong anibersaryo ng kasal namin ni Misha, gusto kong gawing espesyal hindi lang para sa kaniya kundi para sa aming pamilya. Wala nang natitira ngayon kina Tita Maloi at Tito Gerald, wala na silang mga anak na kasama kaya hindi naman siguro masama kung makipag-close na kami sa kanila, baka sakaling ito na rin ang tamang oras para maging maayos na ang lahat.Pagdating ko sa harap ng bahay nila, huminga muna ako nang malalim bago bumaba ng sasakyan.“Oh, Everett!” Bungad ni Tita Maloi habang binubuksan ang pinto ng bahay nila. Kita ko sa mukha niya ang gulat at tuwa. “Anong ginagawa mo rito?”“Hi, Tita at Tito Gerald,” bati ko sa kanya at sa asawa niyang sumilip mula sa sala. “May gusto lang sana akong sabihin sa inyo.”Lumapit sila pareh
Misha’s POVPaglabas ko ng ospital, sobrang excited ko kasi sa wakas, makakauwi na ako sa manisyon. Sobrang miss ko na rin kasi ang higaan namin ni Everett.Ang init ng araw na sumasalubong sa akin sa labas ng ospital ay tila yakap ng buhay na matagal kong hindi naramdaman. Isang sikat ng araw na parang nagsasabi na tapos na ang dilim, tapos na ang mga gulo, tapos na ang mga problema dahil nakakulong na ngayon si Teff.Sa tabi ko, hawak-hawak ni Everett ang kamay ko habang nakaalalay siya sa bawat hakbang ko. Si Everisha naman ay masayang tumatakbo paikot sa amin, parang hindi mauubusan ng enerhiya. Isa rin siya sa masaya na uuwi na ako kasi araw-araw at oras-oras na raw niya akong makakasama. Halatang miss na miss na rin niya. Saglit lang kasi siya palagi sa ospital, bawal siyang magtagal at ayoko namang makasagap siya ng sakit doon.“Mommy, you’re finally out!” masiglang sigaw ni Everisha, halos sumayaw pa habang hawak ang laruang teddy bear na binigay ng isang bisita sa ospital.“Y
Misha’s POVIlang araw na akong nandito sa ospital, kahit pa paano, nagpapasalamat ako kay Lord kasi unti-unti na akong lumalakas. Mula sa malambot na kama ng private room dito sa ospital, naramdaman kong unti-unting bumabalik ang lakas ko. Ang puting kurtina ay sumasayaw sa ihip ng malamig na hangin mula sa aircon. Sa wakas, hindi na bigat ng kaba ang nararamdaman ko kundi gaan ng kasiyahan dahil tapos na ang kaguluhan.Ang daming taong nagmamalasakit sa akin. Hindi ako nawawalan ng bisita—mula sa mga staff ng hotel ko, mga business partners, at mga kaibigan. Halos araw-araw, may pumapasok sa kuwartong ito na may dalang bulaklak, prutas, o pagkain.Pero ngayong araw, isang espesyal na bisita ang nagdala ng kakaibang saya.“Misha!” malakas na boses ni Ayson mula sa pinto, bitbit ang dalawang malalaking basket ng prutas at isang box na halatang puno ng pagkain.“Wow,” sabi ko na hindi mapigilang mapangiti. “Parang catering service na ‘yan ah!”Tumawa si Ayson habang inilalapag ang mga
Everett’s POVHabang nakaupo kami sa matigas na bangko sa labas ng operating room, halos hindi na gumagana ang utak ko. Isang salita lang ang umiikot sa isipan ko—Misha. Pilit kong tinatanggal ang imahe ng duguan niyang katawan sa kalsada, pero parang pilit itong bumabalik sa akin. Hanggang ngayon, hindi pa rin nawawala ang kaba na nararamdaman ko. Kanina, inalok ako ng kape ng mga kasama ko, pero tumanggi ako dahil baka lalo lang akong kabahan.“Everett, you should rest,” sabi ni Conrad na nakaupo sa tabi ko. Siya ‘yung kanina pa inom nang inom ng kape para lang hindi antukin.“I can’t,” sagot ko. Hindi ko na kayang ngumiti o magkunwari. “Not until I know she’s okay.”Hindi ko matiis ang lungkot at pag-aalala sa mukha ng mga magulang ni Misha. Sa kabila ng sitwasyon, kailangan kong maging matatag para sa kanila. Si Everisha naman, kahit tahimik, ay halatang namumugto na ang mga mata sa kakaiyak.“Sir Everett,” bungad ng isa sa mga bodyguard namin na nasa tabi ko. “May room na po para
Everett’s POV“Misha!” sigaw ko habang tumatakbo papunta sa kanya.Kitang-kita ko kung paano siya bumagsak sa lupa, hawak ang dibdib. Ang dugong dumaloy mula sa tama ng bala ay kumalat sa kaniyang damit at sa semento. Parang tumigil ang mundo ko sa sandaling iyon.“Stay with me!” halos pasigaw kong sabi habang niyakap ko siya. Nakita ko ang sakit sa mga mata niya, pero mas matindi ang takot ko. Takot na baka mawala siya sa akin.“Don’t close your eyes, Misha,” bulong ko, pilit na nilalabanan ang panginginig ng boses ko. “You’re going to be okay.”Ngunit mas lalong bumigat ang pakiramdam ko nang makita ko ang maputlang mukha niya. Para akong sinasakal sa bawat segundo na hindi ako makagawa ng paraan.“Call an ambulance!” sigaw ko kay Conrad na mukhang natulala pa sa nangyayari.“On it!” sagot niya habang nanginginig na dinukot ang telepono sa kaniyang bulsa.Habang hinihintay ang ambulansya, pilit kong pinipigil ang pagdurugo gamit ang punit na bahagi ng damit ko. Nang magmulat si Misha
Misha’s POVMaaga kaming nagising ni Everett dahil maagang nanggising si Everisha. Nagtatatalon ito sa kama namin kaya hindi puwedeng hindi kami magising. Natawa na lang kami pareho ni Everett, kahit na ang totoo ay inaantok pa kami dahil napuyat kami kagabi dahil sa kabayuhan naming mag-asawa, nasingit pa namin ‘yung kahit tulog na si Everisha.Habang nagkakape kami ni Everett sa terrace, biglang tumunog ang telepono niya. Sinagot niya iyon nang mabilis, at kahit hindi ko naririnig ang kabilang linya, kita ko sa mukha niya na may seryosong bagay siyang nalaman.“Misha, honey,” tumingin siya sa akin matapos ibaba ang telepono. “They’ve spotted him.”“Him?” tanong ko, kahit alam ko na kung sino ang tinutukoy niya.“Yes, it’s Teff,” sagot niya habang mabigat ang boses niya. “He was seen in an old hotel in Manila. He’s armed and disguised. Nobody dared to approach him.”Tumigil ang oras para sa akin sa mga sandaling iyon. Parang biglang bumalik lahat ng takot, galit, at sakit na idinulo