Misha’s POVKinuha ko ang telepono ko at tinawagan ang agency para mag-check kung na-install na ang billboard.“Hi, Ma’am Misha! Yes, up na ang billboard ni Cassian. We just finished installing it an hour ago,” sagot ni Rita mula sa agency.Nakahinga ako ng maluwag. “Salamat, Rita. Malapit na rin mag-air ang TV ad. Sabay-sabay na nating mararanasan ito.”Pagkatapos ng tawag, binuksan ko ang aking computer at tinignan ang tracking ng mga social media accounts ng Tani Luxury Hotels. Tumataas na ang engagement—parami na ng parami ang nagko-comment, at kahit wala pang opisyal na post ng commercial, may ilang teasers na kaming inilabas at mukhang tinatangkilik na ito ng aming audience.Nang dumating na ang oras. Nakaupo ako sa isang maliit na conference room, kasama ang ilang miyembro ng marketing at production team, habang naka-focus kami sa malaking TV screen na nasa harapan namin. Nag-start na ang palabas, at malapit na ang commercial break. Tumahimik ang lahat ng nasa kuwarto, at ang k
Everett’s POVPagbukas ko pa lang ng pintuan ng bahay, ramdam ko na agad ang katahimikan. Maaga akong umuwi ngayon, mga bandang alas-singko, para makapagpahinga ng konti at panoorin ang commercial na ilalabas ngayong gabi. Pero napansin kong wala pa si Misha. Sa ganitong oras, kadalasan ay nasa opisina pa siya, tinatapos ang mga huling bagay para sa araw. Alam ko kung gaano siya ka-busy nitong mga nakaraang linggo, lalo na sa preparations para sa Tani Luxury Hotels commercial na palabas ngayong gabi. Pero ngayong CEO na siya, ramdam ko talaga ang pagbabago—mas lalo pang umangat ang kalidad ng aming mga hotel simula nang siya ang umupo sa posisyong iyon.Pagpasok ko sa living room, inabot ko ang remote at binuksan ang TV. Tahimik kong iniayos ang aking mga paa sa ottoman habang hinihintay ang oras ng airing. Sa isip ko, naisip kong balikan ang mga nakaraang taon—kung paano ko inumpisahan ang Tani Luxury Hotels at kung paano ito dahan-dahang nagtagumpay. Nung una, si Tita Maloi pa ang u
Everett’s POVMatapos ang airing, sinilip ko ang social media. Grabe, trending na agad ang commercial. Nag-scroll ako sa Starbook posts—lahat ay halos pareho ang sinasabi.“Ang ganda ng commercial ng Tani Luxury Hotels! Grabe, si Cassian Monteverde pa yung model!”“Tani Luxury Hotels, you nailed it! Sobrang classy ng commercial.”Hindi ako makapaniwala sa bilis ng pagkalat nito. May ilang netizens pa na nagpo-post ng mga larawan ng billboard sa EDSA. Ang ganda ng placement, kita agad ang mukha ni Cassian. Ang laki ng impact, parang lahat ng dumadaan ay mapapatingin.“Grabe, Misha. You did it,” bulong ko sa sarili ko habang nakatingin sa phone ko. Alam kong abala pa siya sa opisina, pero naisip ko, gusto kong i-celebrate ito sa aming dalawa. Isa ito sa mga milestone na hindi ko lang dapat basta palampasin. Kailangang may espesyal na gawin kami ngayong gabi.Bigla agad akong nagdesisyon. Hindi ko madalas ginagawa ito, pero gusto kong ipaghanda ng masarap na hapunan si Misha. Para naman
Everett’s POVSaktong tapos na akong maligo nang marinig kong nahiga na si Misha sa kama namin. Ito na ang tamang oras para bigyan pa siya ng isang kama reward.“Honey?” tawag ko sa kaniya.Nang bumangon siya at tignan ako, binagsak ko na agad ang suot kong bathtub. Bago ko ginawa iyon, pinatigas ko na ang titë ko. Nang tignan niya ako, nakita kong napangisi siya. Ngisi na parang nakakaloko.“Oh, wow! Ang laki agad. Kung galit na ‘yan, gagalitin ko pa lalo,” sagot niya na akala ko ay hindi pagod sa buong maghapon na nangyari. Tumakbo siya agad palapit sa akin. Hinalikan niya ako at nauwi iyon sa laplapan. Ang init ng kaniyang hininga ay lalong nagpainit sa katawan ko. Habang naghahalikan kami, sinandal niya ako sa pinto ng banyo, pagkatapos jinaköl na rin niya ako para lalo akong maging hard. Napapayukom ang kamao ko sa tindi ng sarap na agad kong naramdaman. Lalo na’t naghahalo pa ang mga laway namin nang mag-espadahan na ang mga labi namin.Pagkatapos naming maglaplapan, katawan ko n
Misha’s POVNapakabongga ng gabing ito, alam kong hindi puwedeng basta-basta lang dahil ito na ang gabi na dapat ipagdiwang namin ang lahat ng pinaghirapan. Ang Tani Luxury Hotel ay nag-trending! Isang linggo na ang nakalipas mula nang ilabas ang unang commercial ng hotel sa TV, mga billboard sa buong Metro Manila, at siyempre, sa social media na sumabog ang views. Alam kong hindi ito magiging matagumpay kung hindi dahil sa mga staff ko, na walang sawa ang dedikasyon para gawing perpekto ang bawat detalye ng hotel. Kaya ngayong gabi, magpapasalamat ako sa kanila. Magpapa-party ako na hinding-hindi nila makakalimutan.Nasa function room na ako ng hotel. Mula sa malalawak na bintana, kita ang tanawin ng Makati skyline, kuminang sa ilaw ng mga gusali. Ang mga chandelier sa itaas ay tila mga bituin na bumababa mula sa langit, nagbibigay ng liwanag na lalong nagpatingkad sa eleganteng disenyo ng silid. Naka-set up na ang mga long tables na natatakpan ng mga pinong puting tela at may mga ce
Misha’s POVMatapos ang main program, nagsimula nang mag-relax ang mga bisita, habang ang malambing na jazz music ay patuloy na pinapakinggan sa buong paligid. Ang mga waiter ay patuloy na naglalakad-lakad, nagsisilbi ng dessert—isang eleganteng triple-layer chocolate mousse na may ginto, at mga maliliit na macarons na may filling ng exotic flavors tulad ng passionfruit at lavender.Mula sa gilid ng silid, pinagmamasdan ko ang lahat—ang mga nag-uusap, nagtatawanan, at mga empleyado kong masaya na, sa wakas, nakapagpahinga. Naiisip ko pa rin kung gaano kabigat ang mga araw na pinagsamahan namin para lamang makamit ang tagumpay na ito. At ngayong gabi, ito ang kanilang moment para magsaya at mag-relax. Wala nang mas sasaya pa sa pakiramdam na makita silang nasisiyahan.“Ma’am Misha, do you mind if I steal you for a moment?” tanong ni Cassian, napatingin ako sa kaniya. Naroon siya sa tabi ko, hawak ang isang baso ng wine, ang mga mata niya’y seryoso pero puno ng kagandahang-loob.“Of cou
Misha’s POVKahit may pag-aalinlangan, sinagot ko ang tawag. Agad na bumungad ang tunog ng auto-tuned na boses ng babae, malamyos pero may halong lamig at kakaibang pangamba.“Enjoy every moment with your loved ones, Misha…” tila pabulong niyang sinabi, pero may bigat ang bawat salitang binibitawan. “Sapagkat malapit na silang mawala sa ‘yo.”Nanlamig ang buong katawan ko, para bang may mabigat na kamay na pumatong sa aking balikat. Napatingin ako sa paligid, sinusubukang pagmasdan ang mga mukhang masaya at walang kamalay-malay sa takot na biglang dumapo sa akin. Hindi ko alam kung sino ang tinutukoy ng boses na iyon—si Everett? Si Everisha? Ang mama’t papa ko? O baka isa sa mga kaibigan ko na matagal ko nang kilala?Nabaling ang tingin ko sa kinaroroonan ng mga kasamahan ko, pero kahit anong pilit kong ngumiti ay tila hindi ko maalis ang takot na lumalamon sa akin. Pakiramdam ko’y nawala ang lahat ng init ng kagalakan sa paligid; ang saya na nadarama ko kanina ay napalitan ng malamig
Misha’s POVSa gitna ng lahat ng nangyayari, ramdam ko pa rin ang bigat ng pangamba sa puso ko. Habang pinagmamasdan ko ang mga bisitang patuloy sa kasiyahan, napagdesisyunan kong manatili na lang sa loob ng hotel ngayong gabi, at tila alam kong hindi ko kayang mapalayo pa sa paligid na kontrolado ko.Tinawagan ko si Everett pero ayaw nitong sumagot, mukhang busy pa kaya mamaya ko na lang siya tatawagan ulit.Lumingon ako kay Belladonna at iniabot ang isang bahagyang utos, “Bella, could you please invite Cassian to join us in the presidential suite? Mukhang hindi pa rin niya gustong umuwi,” pabiro kong sabi, kahit na may halong kaba ang intensyon ko.Nagkibit-balikat lang si Belladonna at mabilis na sinunod ang utos ko, agad lumapit kay Cassian na noo’y nag-e-enjoy pa rin sa gitna ng mga bisita. Nakita kong nagliwanag ang mukha niya nang banggitin ni Belladonna ang invitation ko, at tumango ito, mukhang masaya pa rin at walang balak umalis kahit na lagpas na sa oras ng event.Ilang mi
Miro POVPagkatapos ng klase ko, dumiretso ako sa hacienda ng mga tito-titoan kong sina Tito Zuko, Tito Sorin at Tito Eryx. Isang malaking selebrasyon ang mayroon doon dahil birthday ngayon ni Tito Zuko. Sa likod ng sasakyan ko, maingat kong kinuha ang regalong inihanda ko para sa kanya, isa itong mamahaling samurai na in-order ko pa mula sa Japan, last month. Hindi lang ito basta-basta espada, handcrafted ito ng isang sikat na gumagawa talaga ng mga samurai at may halagang aabot sa daang libo. Alam kong magugulat si Tito Zuko, pero deserve naman niya ito kasi malaki ang naitulong nila sa akin para maging magaling ako sa pakikipaglaban.Pagpasok ko sa malawak na courtyard ng hacienda, sinalubong ako ng ingay ng mga bisitang naroroon na. Puro mga assassin at mga taong bihasa sa pakikipaglaban ang naroon, mga kalalakihan at kababaihang sanay sa patayan, ngunit sa ngayon, ang mga kamay nilang madalas may hawak na armas ay puno ng alak at pagkain.Walang gulo.Walang tensyon.Pero alam ko
Samira POVPumasok sa kuwarto ko si Manang Percy, sinabi niro sa akin na pinapatawag ako ni Manang Luz sa kaniyang kuwarto para kausapin. Hindi ko na kailangang hulaan kung bakit.Tumayo ako mula sa pagkakahiga ko sa kama ko, matutulog at magpapahinga pa naman ako pero istorbo ang gurang na iyon.Pagdating ko sa kuwarto nito, sumalubong sa akin ang magkasalubong na kilay niya, galit na labi at halos nakayukom na mga kamao niya.“Samira, you have to learn how to behave,” bungad niya sa akin habang malamig ang tono ng boses niya. “Next time Ma’am Via bullies you, just take it. Don’t fight back, or you’ll be the one in trouble.”Tumango ako, hindi dahil sang-ayon ako, kundi dahil wala akong balak makipagtalo ngayon. Kung alam lang niya na sa loob-loob ko ay natatawa ako. Lihim akong napatingin sa mga paa niyang parehong may benda. Satisfying talaga sa akin ang pagsadyang kong pagbuhos ng mainit na kape sa mga paa niya.Sa tingin ko, ako palang ang nakakagawa nun sa kaniya. Well, deserve n
Samira POVTangina ni Manang Luz, hinila ba naman ako sa tenga habang palabas sa kuwarto ni Via. Sa inis ko, sinadya kong bitawan ang tasa ng kape sa paanan niya. Kaya pagkatapos magsisigaw ni Via, siya ang sunod na sumigaw kasi napaso ng mainit na kape ang paa niya. Akala niya, maiisahan niya rin ako. Iyon nga lang, pinarusahan niya ako. Sinabi niya na pumunta ako sa garden at magbilad sa araw ng isang oras.Ang araw pa naman ay tirik na tirik, nagbabaga ang sikat nito sa balat ko. Nandoon ako sa part na kung saan ay walang masisilungan. Parusa raw sa kasalanang hindi ko naman sadya. For me, okay lang ang parusa. Mas nakakatawa kasi ang nangyari kay Via at pati na rin kay Manang Luz.Sa totoo lang, ayos nga ito. Makakapahinga pa ako ng isang oras sa trabaho ko. Kung ganito naman pala ang parusa, masarap gumawa ng maraming pagkakamali para marami akong pahinga pala. Hindi nila kasi alam, easy lang ito para sa akin. Noong nagte-training ako sa pakikipaglaban, tatlo o hanggang limang or
Miro POVAng hangin ng dagat ay malamig habang nakasandal ako sa railings ng private yatch ni Zaven. Nasa tabi ko ang mismong may-ari ng yate na si Zaven Montenegro, naka-suot ng designer sunglasses at nakahawak sa baso ng whiskey. Sa kabilang dulo ng deck, si Dristan at Lysander ay abala naman sa pag-aasaran habang nagbibiruan tungkol sa kung sino ang may pinakamaraming babaeng naiuwi sa kanilang mga party nung nakaraang magpunta sila sa La union.Kami ang mga itinuturing na hari ng campus, mga anak-mayaman, mga hinahangaan, mga hinahangad na masungit ng mga babaeng student sa school namin. Ngunit sa kanilang lahat, ako lang ang may lihim na plano, isang planong hindi ko kailanman ipapaalam sa pamilya ko. Hindi nila kailangang malaman na ang tahimik at mapagkumbabang si Miro Tani ay may mas matinding mission sa buhay at ito ay ang paghihiganti ko sa pagpatay sa Mama Raya ko.“Are you serious about this, Miro?” tanong ni Dristan nang inilapag ang kanyang baso sa mesa. “You’re talking
Samira POVHabang hinihiwa ko ang mga gulay sa lamesa, nakilala ko na rin doon ang iba pang matagal ng kasambahay dito sa manisyon ni Don Vito.Sina Manang Josie, Manang Cora, Manang Percy, Manang Luciana at Manang Rowena. Halos lahat sila ay may edad na pala kaya nagulat din ako. Parang dito na sila nagtandaan. Napansin ko kasi na ako lang ang nag-iisang dalaga sa grupo, naalala ko tuloy ang kasambahay na sinagasaan ko. Siya lang pala ang natitirang dalaga dito noon. Ngayon, ako na ang pumalit sa puwesto niya.Napansin kong nakatingin sa akin si Manang Cora. “Hija, you should not have come here. Wala ka nang kawala. Habang buhay ka nang magiging kasambahay dito,” aniya habang patuloy sa paghihiwa ng sibuyas. Nagtaka ako, bakit kaya nasabi niya ‘yon?“She’s right,” sabat ni Manang Luciana. “You might end up just like the others... as one of Don Vito’s toys.”Manang Rowena smirked. “Or worse, you’ll be Via’s new plaything. That brat will make your life a living hell.”Tumawa si Manang
Samira POVSa wakas, sa isang taon kong paghihintay, sa dami ng beses na halos mawalan na ako ng pag-asa, natanggap rin ako bilang kasambahay sa mansiyon ni Don Vito Monteverde. Hindi ko mapigilan ang ngiti ko nang matanggap ko ang message ng mayordoma doon na si Manang Luz.Ang dami kong pinagdaanan para lang makapasok dito, at ngayon, heto na ako sa mismong gate ng engrandeng bahay ng lalaking may kasalanan sa pagkamatay ng pamilya ko. Pero hindi ko rin maiwasang mapabuntong-hininga.Dahil para makuha ko ang trabahong ito, may isang taong nadamay. Isang linggo na ang nakalipas, ngunit ramdam ko pa rin ang malamig na simoy ng hangin nang gabing iyon, ang tunog ng makina ng motor ko, ang malakas na sigaw ng babaeng kasambahay na sinadya kong sagasaan. Hindi ko siya pinatay, pero sinigurado kong hindi siya makakabalik agad sa trabaho rito. Isang pilay lang ang kailangan para mapuwersa siyang magpahinga at isang linggo lang ang lumipas bago ko natanggap ang balitang may bakanteng puwest
Miro POVHabang humaharurot ang luxury motorcycle ko sa matao na lansangan, ramdam ko ang kilabot sa katawan ko. Nakita ko kasi sa side mirror ko ang dalawang grupo ng lalaki na nakasunod sa akin na nakasakay sa kani-kanilang sasakyan.Imbes na matakot, napangisi pa ako. Hindi na ako ang batang Miro na hinahayaan lang na ma-bully nung bata ako. Huwag ngayon, marami na akong kayang gawin at marami na akong napadugong mukha.Gustung-gusto ko kapag ganito, may mga humahabol sa akin at gustong hamunin ako. Mas lalo akong ginaganahan kapag napapalaban. Pero hindi pa ngayon. Hahayaan ko muna silang humabol nang humabol. Hintayin ko lang na makarating kami sa liblib na lugar at doon ko sila haharapin kung away talaga ang habol nila sa akin.Ilang minuto pa ang lumipas bago ko natunton ang magandang lokasyon na gusto kong mapuntahan. Dito, wala ng tao at wala ng mga bahay. Sa bilis ko, halos ilang minuto pa ang tumagal bago sila nakasunod sa akin. Ang chi-cheap kasi mga bulok na kotse ang gami
Mishon POVSa unang beses na marinig ko ang boses ni Miro na nanginginig habang nagsusumbong, ramdam kong may bumalot na apoy sa dibdib ko. Walang nananakit sa amin kay Miro, kaya hindi ko nagustuhan nang marinig kong magsumbong siya sa akin.“Papa, some of my schoolmates... they keep saying I’m adopted by a famous fashion model. They make fun of me. Sometimes, they even push me. It’s not just one or two of them... there are a lot.”Tinignan ko ang siko niya, may gasgas at sugat siya sa siko. Dahil siguro sa pagtulak sa kaniya tapos nabuwal siya sa lupaan. Nakita ko rin na malibag ang suot niyang uniform, tapos ang bag niya, sira-sira na tila ginunting. Mukhang pinagkakatuwaan nila ng husto ang anak ko, hindi manlang inisip kung sino ang kinakalaban nila.Nanlilisik ang mga mata ko habang pinipigilan ko ang galit. Hindi ko mawari kung paano nagkaroon ng lakas ng loob ang mga batang iyon para saktan ang anak ko. Hindi ba nila kilala si Miro. Kung nabubuhay lang si Raya, baka kahit mga
Ada POVHindi madaling panoorin ang isang batang tulad ni Miro na dahan-dahang nilalamon ng lungkot. Simula nang mawala si Raya, halos hindi na siya makausap nang maayos. Hindi na siya sumasama sa amin kapag lumalabas para mag-enjoy. Mas pinipili niyang manatili sa loob ng kaniyang kuwarto, nagbabasa ng libro o di kaya’y nanonood ng action movies na hindi ko alam kung bakit niya kinahiligan bigla.Minsan, sinusubukan ko siyang kausapin habang kumakain kami ng hapunan.“Miro, sweetheart, do you want to go to the amusement park this weekend?” tanong ko habang sinasalinan ko ng juice ang kaniyang baso.Umiling lang siya, hindi man lang tumingin sa akin. “I have a book to finish po, e,” maikli niyang sagot. ‘Yung mga new book na binabasa niya ay about palagi sa assassin, basta puro action, ganoon.Napatingin ako kay Mishon, na tahimik lang din at hinahayaan si Miro sa gusto nito. Pero hindi ko kaya. Alam kong hindi ito ang Miro na kilala namin noon, masayahin, palabiro at palaging puno ng