Misha’s POVPagkatapos ng pag-alis ni Everisha, ang mga araw ay tila naging mas lalong malungkot. Hindi ko magawang lubos na makapagpahinga, kahit alam kong kailangan ko pa ring alagaan ang sugat ko. Sa bawat hakbang ko sa loob ng bahay, pakiramdam ko’y may humahabol na mga anino ng takot at pangamba. Alam kong hindi na magiging kasing-payapa ng dati ang buhay namin ni Everett. Marami kaming tauhan, pera at makapangyarihan pero ang takot namin, bakit ganito, parang nawalan kami ng lakas. Palibhasa’t alam namin na kami ang naunang nakagawa ng hakbang. Namatay si Eff sa loob ng bahay namin. Kaya pakiramdam ko ay parang kakaiba na sa buong paligid. Palagi kong naiisip ang nangyari. Na para bang ayoko nang tumira rito. Na para bang mas gusto ko na lang bumalik sa dati naming bahay, kasama ang mama at papa ko.Si Everett, olang beses kong nahuhuling tahimik lang na nakatingin sa kawalan. Hindi siya ang tipo ng tao na madaling magpakita ng emosyon, pero sa pagkakataong ito, ramdam ko ang ka
Everett’s POVNakatitig ako sa mga dokumentong nakakalat sa ibabaw ng lamesa, sinisikap na tapusin ang trabaho kahit na parang mabigat ang hangin sa opisina. Hindi ko inaasahan na darating si Tita Maloi nang walang abiso, kaya’t nang bumukas ang pinto nang bigla, hindi ko alam kung ano ang dapat kong maramdaman.Sa sandaling pumasok siya, mabigat ang hakbang, dama ko na agad ang tensyon sa paligid. Napasara niya nang malakas ang pinto at sa isang iglap, naramdaman ko na lang ang hapdi ng palad niya sa mukha ko—isang malakas na sampal na bumalikwas sa buo kong katawan.“Paano mo nagawa ‘to?! Paano mo natiis na hayaan ang mga tauhan mo patayin ang anak ko!?” Sigaw ni Tita Maloi habang ang mga mata’y galit na galit, halos sumiklab ang kanyang bawat salita. Hindi ako umimik. I wanted to say something, but I knew she wouldn’t listen—at least, not yet.“I didn’t—” pero hindi ko na natapos ang sasabihin ko. Isa pang sampal ang sumalubong sa kabilang pisngi ko. Hindi ko na kinaya at napaurong
Misha’s POVNoong linggong iyon, isang hindi inaasahang bisita ang nagpunta sa aming tahanan. Si Cassian Monteverde. Nung isang araw ay magkausap kami, biniro pa niya ako na isang araw, gugulatin na lang daw niya ako sa bahay namin. Hindi ko inaasahang gagawin niya talaga. Hindi ko mapigilang mapangiti nang makita siyang may dalang napakaraming prutas, na parang dumalaw siya sa ospital. Daig ko pa ang nagkaroon ng malalang sakit sa atake ng mga pa-prutas na dala niya. Kahit ang totoo, maayos na ang sugat ko sa tagiliran.“Kumusta ka na, Ma’am Misha? Dinalhan kita ng mga prutas, para lalo kang gumaling,” bati niya habang inilalapag ang basket sa mesa.Ngumiti ako, iniisip kung paano ko sasabihin sa kanya na wala nang dapat ipag-alala. “Ayos lang ako, Cassian. Maayos na maayos na ako.” nahihiya kong sagot sa kaniya. Pinaupo ko siya sa sala. Inutusan ko rin ang kasambahay namin na maghain ng juice at cake para kay Cassian.“Alam mo, excited na akong mangyari ang magiging shoot ko para sa
Misha’s POVNang dumating ako sa Tani Luxury Hotel sa Manila, kita ko agad ang excitement ng buong production team. Ito na ang araw ng shoot para sa commercial ng hotel, at isang malaking proyekto ito para sa aming lahat. Nakapili na kami ng mga pinakamagagaling na tao sa industriya—mula sa glam team hanggang sa mga production assistants. Pero ang pinaka-highlight ng araw na ito ay ang pagdating ni Cassian Monteverde, ang sikat na fashion model na kinuha naming endorser para sa Tani Luxury Hotels.Habang naglalakad ako papunta sa set, abala ang mga tao sa pag-aayos ng camera, ilaw, at props. Kita ko rin ang glam team na nagmamadaling i-retouch ang make-up ng mga model na kasama sa shoot. Ang aming production team, sa pamumuno ng director, ay nasa likod ng camera, tinitiyak na bawat detalye ay perpekto.“Ma’am Misha, nandito na si Mr. Monteverde. Kasama na niya ang glam team,” sabi ng production assistant na lumapit sa akin.Tumango ako at sumunod sa kaniya papunta sa make-up area, kun
Misha’s POVKanina pa ako hindi mapakali sa office ko. Ngayong araw, ilalabas na sa TV, social media, at maging sa billboard sa EDSA ang aming commercial para sa Tani Luxury Hotels, at hindi ko maipaliwanag ang halo-halong emosyon na nararamdaman ko—kaba, excitement, at konting pagod mula sa walang tigil na trabaho para maisakatuparan ang kampanyang ito. Hindi biro ang mga huling linggo para siguraduhing magiging matagumpay ang proyektong ito, at ngayon ay makikita ko na rin sa wakas ang bunga ng lahat ng pinaghirapan namin.Napatingin ako sa aking laptop habang nag-aayos ng huling mga email at detalyeng dapat tapusin. May ilang last-minute approvals pa mula sa social media team, pati na rin ang confirmation sa TV network tungkol sa eksaktong oras ng pag-ere ng commercial.“Ma’am Misha, na-finalize na po ng social media team yung scheduled posts,” sabi ni Belladona, habang ipinapakita ang kaniyang cellphone. Kita ko ang naka-lineup na mga posts para sa mga social media. Talagang pinag
Misha’s POVKinuha ko ang telepono ko at tinawagan ang agency para mag-check kung na-install na ang billboard.“Hi, Ma’am Misha! Yes, up na ang billboard ni Cassian. We just finished installing it an hour ago,” sagot ni Rita mula sa agency.Nakahinga ako ng maluwag. “Salamat, Rita. Malapit na rin mag-air ang TV ad. Sabay-sabay na nating mararanasan ito.”Pagkatapos ng tawag, binuksan ko ang aking computer at tinignan ang tracking ng mga social media accounts ng Tani Luxury Hotels. Tumataas na ang engagement—parami na ng parami ang nagko-comment, at kahit wala pang opisyal na post ng commercial, may ilang teasers na kaming inilabas at mukhang tinatangkilik na ito ng aming audience.Nang dumating na ang oras. Nakaupo ako sa isang maliit na conference room, kasama ang ilang miyembro ng marketing at production team, habang naka-focus kami sa malaking TV screen na nasa harapan namin. Nag-start na ang palabas, at malapit na ang commercial break. Tumahimik ang lahat ng nasa kuwarto, at ang k
Everett’s POVPagbukas ko pa lang ng pintuan ng bahay, ramdam ko na agad ang katahimikan. Maaga akong umuwi ngayon, mga bandang alas-singko, para makapagpahinga ng konti at panoorin ang commercial na ilalabas ngayong gabi. Pero napansin kong wala pa si Misha. Sa ganitong oras, kadalasan ay nasa opisina pa siya, tinatapos ang mga huling bagay para sa araw. Alam ko kung gaano siya ka-busy nitong mga nakaraang linggo, lalo na sa preparations para sa Tani Luxury Hotels commercial na palabas ngayong gabi. Pero ngayong CEO na siya, ramdam ko talaga ang pagbabago—mas lalo pang umangat ang kalidad ng aming mga hotel simula nang siya ang umupo sa posisyong iyon.Pagpasok ko sa living room, inabot ko ang remote at binuksan ang TV. Tahimik kong iniayos ang aking mga paa sa ottoman habang hinihintay ang oras ng airing. Sa isip ko, naisip kong balikan ang mga nakaraang taon—kung paano ko inumpisahan ang Tani Luxury Hotels at kung paano ito dahan-dahang nagtagumpay. Nung una, si Tita Maloi pa ang u
Everett’s POVMatapos ang airing, sinilip ko ang social media. Grabe, trending na agad ang commercial. Nag-scroll ako sa Starbook posts—lahat ay halos pareho ang sinasabi.“Ang ganda ng commercial ng Tani Luxury Hotels! Grabe, si Cassian Monteverde pa yung model!”“Tani Luxury Hotels, you nailed it! Sobrang classy ng commercial.”Hindi ako makapaniwala sa bilis ng pagkalat nito. May ilang netizens pa na nagpo-post ng mga larawan ng billboard sa EDSA. Ang ganda ng placement, kita agad ang mukha ni Cassian. Ang laki ng impact, parang lahat ng dumadaan ay mapapatingin.“Grabe, Misha. You did it,” bulong ko sa sarili ko habang nakatingin sa phone ko. Alam kong abala pa siya sa opisina, pero naisip ko, gusto kong i-celebrate ito sa aming dalawa. Isa ito sa mga milestone na hindi ko lang dapat basta palampasin. Kailangang may espesyal na gawin kami ngayong gabi.Bigla agad akong nagdesisyon. Hindi ko madalas ginagawa ito, pero gusto kong ipaghanda ng masarap na hapunan si Misha. Para naman
Misha’s POVHindi ko mapigilan ang panginginig ng kamay ko habang nakatitig sa screen ng cellphone ko. Ang bagong message na natanggap ko ay para bang isang dagok na muli sa aming pamilya. “Kung gusto niyong makabalik si Everisha, palayain niyo si Maloi sa kulungan.”Hindi na namin kailangan pang mag-usap ni Everett. Alam naming dalawa na wala kaming ibang pagpipilian. Para sa anak namin, handa kaming gawin ang kahit ano.“Everett,” tawag ko sa kaniya habang nasa kabilang kuwarto siya, hawak ang laptop niya. Pumasok siya agad sa kuwarto namin, kita ko ang pag-aalala sa mukha niya.“What is it?” tanong niya habang pinupunasan ang mga mata niya. Halatang hindi rin siya nakatulog nang maayos kagabi.Ipinakita ko ang text message. Agad na tumalim ang tingin niya, at parang gusto na niyang basagin ang telepono sa galit.“This is absurd!” sigaw niya. “Do they think they can control us like this? But we have no choice, do we?”Tumango lang ako, hindi makapagsalita. Hindi ako kailanman naging
Misha’s POVAng oras ay tila naging kalaban ko. Ang bawat minuto na lumilipas ay parang kutsilyong bumabaon sa dibdib ko. Nasa sala ako, nakaupo sa gilid ng sofa, hawak ang cellphone na halos hindi ko na mabitiwan mula nang mawala si Everisha. Sa kabilang bahagi ng kuwarto, si Everett ay nakatayo, halatang hindi mapakali habang kausap ang isa na namang investigator sa telepono.Ilang oras na kaming tumatawag sa iba’t ibang tao—mga kakilala, kaibigan, koneksyon sa negosyo, at maging ang mga taong hindi namin kilala pero maaaring makatulong. Sa bawat tawag namin, pilit kong pinipigilan ang manginig ang boses ko. Pero kahit anong gawin ko, ramdam pa rin ng kausap ko ang takot at pag-aalala ko.“Please, kung may alam ka kung paano kami matutulungan, sabihin mo na agad,” sabi ko sa isa sa mga kakilala kong nasa abroad.“Wala akong masyadong impormasyon, Misha. Pero itutuloy ko ang pagtatanong dito. I’ll call you if I find anything,” sagot niya sa kabilang linya.Pagkababa ko ng tawag, napa
Misha’s POVTahimik ang umaga. Ang liwanag ng araw ay dumadampi sa kurtina ng aming kuwarto, at ramdam ko ang malamig na simoy ng hangin mula sa aircon. Nakahiga pa ako sa kama, ini-enjoy ang ilang minuto ng kapayapaan bago bumangon para harapin ang mga bagong hamon ngayong araw.Pero ang katahimikan ay mabilis na naglaho nang tumunog ang cellphone ko. Dinampot ko ito na nakalapag sa may table na nasa gilid ng kama namin ni Everett.Pagkakita ko sa screen, may isang hindi kilalang numero ang nagpadala ng message. Pagbukas ko ng message, agad akong kinabahan. Isang larawan ang nakita ko—ang bahay namin sa ibang bansa na kung saan ay doon nakatira sina Everisha at ang mga magulang ko. Sa larawan, kitang-kita ang malaking manisyon, pero may kakaiba dito. Parang sinadya ng kumuha ang anggulo para ipakitang sinusubaybayan ang loob at labas ng bahay.Kasama sa larawan ang mama at papa ko sa hardin, at sa gilid nila ay si Everisha at si Ate Ada. Nanlamig ang buong katawan ko. Napaupo ako sa
Misha’s POVMaagang-maaga pa lang, abala na ang buong team sa pag-aayos ng malaking event hall ng Tani Luxury Hotel sa Manila. Ito ang araw na matagal ko nang pinaghahandaan—ang unang monthsary ng M&E Skincare. Ito rin ang araw na magaganap ang pa-raffle ng isang luxury car para sa aming mga loyal na customers. Gusto kong ipakita sa lahat kung gaano ko pinahahalagahan ang kanilang suporta.Pagdating ko sa venue, bumungad sa akin ang napakagandang dekorasyon—mga pastel-colored na bulaklak, eleganteng mga ilaw, at isang malaking LED screen na nagpapakita ng logo ng M&E Skincare. Ang buong lugar ay tila nagliliwanag, puno ng energy at excitement.“Ma’am Misha, everything is set,” sabi ni Andrea, ang aking event coordinator ngayon, habang inaayos ang kaniyang headset.“Perfect. Let’s make this day unforgettable,” sagot ko habang tinuturo ang ilang huling detalye sa stage setup.Alas-dos ng hapon nang magsimulang magdatingan ang mga bisita. Ang mga media representatives ay nagkakagulo sa e
Misha’s POVTahimik ang biyahe ko papunta sa kulungan kung saan nakakulong si Tita Maloi. Stress na sa kakaisip si Everett kung sino ba ang nanggugulo, kaya naisip kong kausapin na nang masinsinan si Tita Maloi.Ang araw ay maaliwalas, ngunit tila mas mabigat ang hangin sa paligid ko. Sa mga huling linggo, ang gulo na dinadala sa buhay namin ni Everett ay parang walang katapusan. Ako, masaya lang dahil sa pagbuhos ng blessing sa mga business ko, kaya lang habang nakikita kong stress sa kakaisip ng asawa ko, hindi ko makuhang magsaya tuloy. Hindi pa rin mawala sa isip ko ang sinabi ni Marco, ‘yung taong inutusan ni Everett na magmasid kay Tito Gerald. Ang ulat niya ay malinaw: nagdadalamhati si Tito Gerald, at wala siyang ginagawa laban sa amin. Kaya kung hindi siya, sino?Isa lang ang natitira sa listahan ng mga posibleng kalaban—si Tita Maloi.Ayoko sanang nagpupunta sa ganitong lugar kasi, ewan, parang kinikilabutan ako sa mga presong nakikita. Naisip ko tuloy, paano kaya nasanay n
Everett’s POVHindi ko matanggal sa isip ko ang mga huling salitang sinabi ni Tito Gerald noong huli kaming mag-usap. Ang boses niya, puno ng hinanakit, ay paulit-ulit na tumutunog sa isipan ko.Nag-aalangan ako. Ano nga ba ang totoo? Sa lahat ng bagay na nangyari sa amin ni Misha nitong mga nakaraang linggo, hindi ko na alam kung sino ang kaibigan at sino ang kaaway. Pero isang bagay ang sigurado—kailangan kong malaman ang katotohanan.Nagpasya akong mag-hire ng tao para magbantay sa mansiyon ni Tito Gerald. May kilala akong dating pulis na ngayo’y gumagawa na ng freelance intelligence work. Si Marco, isang maingat at tahimik na lalaki na bihasang magmasid nang hindi napapansin.Sa opisina ko sa Tani Luxury Car Company, ipinaliwanag ko sa kaniya ang plano.“Marco, I need you to infiltrate my uncle’s mansion. Apply as a security guard. Gusto kong malaman kung ano ang ginagawa niya araw-araw. I need to confirm if he’s really behind all the chaos happening to me and Misha,” sabi ko.“Un
Misha’s POVLumipas ang isang linggo matapos kong linisin ang pangalan ng M&E Skincare product laban kay Marlyn. Hindi ko inakala ang bilis ng epekto nito—mula sa pagiging trending topic sa buong Pilipinas. Sa bawat branch ng Tani Luxury Hotel, halos araw-araw nang nagkakaubusan ng stock. Ang bawat shelf, parating bakante sa loob lamang ng ilang oras.Hindi ko mapigilang ngumiti habang nagbabasa ng mga email mula sa marketing team.“Ma’am, out of stock na naman po ang lahat ng branches as of 10 AM,” sabi ng isa sa mga reports.Sa Boracay branch, minuto lang ang tinatagal, out of stock agad, ganoon din sa Palawan kaya kinikilig talaga ako.Pero kasabay ng tagumpay kong ito ay ang mga bago na naman akong responsibilidad. Kailangang samantalahin ang momentum. Ito ang tamang panahon para palawakin ang reach ng M&E.Agad akong umupo sa opisina ko. Nakalatag sa harap ko ang iba’t ibang dokumento: supply agreements, lease contracts, at mga inventory reports. Hinawakan ko ang ballpen ko at na
Everett’s POVPagmulat ng mata ko, unang bumungad sa akin ang tulog na tulog pa rin na si Misha na akala mo ay puyat, samantalang nauna pa siyang makatulog sa akin, saka kadalasan, mas maaga siyang nagigising kaysa sa akin.Nag-inat ako, pilit na binabalikan ang mga balita kagabi na naging trending sa social media, tulog na tulog pa rin siya dahil siguro sa stress nang inabot kahapon. Ang saya-saya pa naman niya nitong mga nagdaang araw tapos may biglang susulpot na maninira.Kinuha ko ang cellphone sa may table para sana mag-check ng mga email o kung anong message na pumasok kagabi habang tulog pa ako. Mabuti na lang at wala.Pero pagdating ko sa social media, nakita ko agad ang isang trending na video. Lumabas na ang katotohanan tungkol sa kasinungalingan ni Marlyn laban sa M&E skin care product. Isang video ang umikot sa social media, kung saan umiiyak si Marlyn habang inaamin ang lahat ng kaniyang ginawa.Napalingon ako kay Misha. Nagulat ako na gising na agad siya, tila narinig
Misha’s POVPinapanood ko ang bawat galaw ni Marlyn habang naka-upo siya sa gilid ng kama. Nanginginig ang kaniyang katawan, namumula ang kaniyang mga mata sa kakaiyak. Alam kong takot na takot siya, pero wala akong pakialam. Ang ginawa niya ay hindi simpleng kasalanan—sinubukan niyang sirain ang pangalan ng M&E, ang produkto kong pinaghirapan at pinundar mula sa dugo’t pawis. Hindi ko papayagan ang katimawaang ginawa niya.Hinawakan ko siya sa braso at marahas na hinila palabas ng kuwarto. Tumilapon ang mga kumot at unan mula sa kama, pero hindi ko iyon inintindi. Ang mahalaga, makuha ko ang hustisya.“Tumayo ka!” utos ko sa malamig at mabagsik na tono. Sumunod naman siya, pero halata ang panginginig ng kanyang mga tuhod.Pagdating namin sa sala, itinutok ko ang baril sa mukha niya. Kasabay nito, inilabas ko ang cellphone ko at binuksan ang camera.“Upo,” sabi ko habang itinuturo ang sofa. Naupo siya agad, tila sunod-sunuran, habang patuloy na umaagos ang luha sa kaniyang pisngi.“Bu