Misha’s POVNang imulat ko ang aking mga mata, pakiramdam ko ay para akong galing sa malalim na tulog—isang tulog na tila naglayo sa akin sa lahat ng aking nararamdaman. Parang bumalik ako sa realidad nang unti-unti, tila nagising mula sa isang panaginip. Ang ilaw sa kisame ng silid ay malamlam, banayad, at sumasabay sa mga tunog ng mga monitor na nasa tabi ko. Naririnig ko ang mahinang tunog ng aking paghinga, may kaunting hirap pa, pero alam kong normal iyon pagkatapos ng lahat ng nangyari.Nang mapansin ko ang paligid, naisip ko agad: Private room. Siyempre, hindi papayag si Everett na sa simpleng room lang ako dadalin. The hospital suite was luxurious—kahit pa nasa ospital kami, ramdam ko ang kaibahan. Ang mga pader ay puti, pero hindi malamig sa pakiramdam. Parang pinong-pino ang disenyo, may art pieces sa gilid, at ang mga kasangkapan ay parang nasa isang five-star hotel. The bed I was lying on was soft and comfortable, and there was a large window to my right, giving me a view
Misha’s POVPaglabas ko ng ospital, masayang-masaya ako kasi kasama na naming uuwi sa bahay ang baby namin ni Everett. Ang init ng araw ay sumalubong sa amin sa labas, pero hindi masakit sa balat, hindi nakakasilaw—tamang-tama lang, parang sumasalamin sa bagong kabanata ng buhay namin. Kasama si Everett, bitbit niya ang car seat kung saan nakahiga si Everisha, ang unang anak namin. Napaka-cute na baya ni Everisha. Pinaghalong itsura namin ni Everett siya, sobrang cute.Tumingin ako sa paligid habang nakahawak sa braso ni Everett, ramdam ko pa rin ang banayad na sakit mula sa panganganak, pero alam kong maghihilom din ito kapag tumagal. Ang mahalaga, kasama ko na ang anak namin. Our baby girl. Nakatingin ako sa maliit na mukha ni Everisha, tulog siya, ang payapa ang itsura niya. Sa bawat malalim niyang paghinga, nararamdaman kong kumpleto na ang buhay ko.Nandito si Everett, ang lalaking mahal ko, at si Everisha, ang bunga ng pagmamahalan namin.Habang papasok kami sa aming sasakyan, t
Misha’s POVNagpalitan kami ng mga yakap at ngiti, at pagkatapos ay narinig ko ang boses ng best friend ko, si Conrad. “Finally, Misha! You’re home!”Napalingon ako at nakita ko si Conrad, kasama ang isa pa isa ko pang bestfriend na si Jaye. Pareho silang nakangiti, punong-puno ng saya sa mga mata nila. Si Conrad ay may dala pang mga lobo at bulaklak, na parang eksakto sa pagdiriwang sa pag-uwi namin dito sa bahay. Si Jaye naman ay abalang kumukuha ng mga larawan gamit ang kaniyang cellphone.“You look amazing, considering you just gave birth!” biro ni Jaye sabay kuha ng candid shot namin ni Everett habang bitbit pa rin niya si Everisha.“Thank you!” Tumawa ako ng mahina, alam kong sinisikap lang nilang gawing masaya ang sandali. “Pero I definitely don’t feel amazing right now.”“Trust me, you do!” sagot ni Conrad habang inabot niya ang isang maliit na stuffed toy na kulay pink para kay Everisha. “For the baby. I wasn’t sure what to get, but I thought this was cute.”Ngumiti ako dahil
Everett’s POVThe sun had just barely risen, casting a golden hue over the skyline as I stared out the floor-to-ceiling windows of my office. Today’s the day. I could feel the anticipation building in my chest, a sense of triumph that I hadn’t felt in a long time. The final step had been taken. I had fulfilled my father’s last will and testament. I had gotten married to Misha, and now, we had a daughter—our little Everisha. The stipulations were clear: as soon as I married and had a child, everything my father built would officially be passed down to me.And that meant today, I would finally take full control of everything. The entire company—all of it, rightfully mine. I couldn’t help but smile. Years of preparation, of waiting, and now, it was happening. The legacy that my father started, one of the largest luxury car empires in the Philippines, would be in my hands.“Sir, the board meeting is set for 10 AM,” sabi ng assistant ko habang naglalagay ng isang folder sa ibabaw ng desk.
Everett’s POVTumayo si Tito Gerald at hinarap ang lahat at nagsalita. “As you all know, today marks a significant change in the company. Everett has fulfilled the last stipulations of his father’s will. He’s married, he has a child... and so, as per his father’s wishes, I will be stepping down as CEO effective immediately.”I watched him closely as he said those words. There was a flicker of reluctance, but also resignation. He couldn’t fight it anymore. I had won.“This company will now be under the full leadership of Everett,” dagdag niya at naramdaman ko ang bigat ng bawat salita niya. “I trust you will all give him the same support you’ve given me over the years.”After the brief speech, everyone turned to me. It was my turn. I stood up, adjusting my suit jacket, and faced the room.“Thank you, Tito,” I began, nodding in his direction. “And thank you, everyone, for being here today. This company has been a part of my life for as long as I can remember. My father built this empire
Everett’s POV“Sir Everett,” narinig kong tawag ng assistant ko habang kumakatok sa pinto. “Everything’s ready at the event hall.”I turned to her, nodding. “Perfect. Make sure everyone’s comfortable and that the entertainment is top-notch.”“Yes, sir. The catering team has already set up, and the performers are rehearsing as we speak. The event should start in about an hour.”“Good,” I replied, adjusting the cufflinks on my suit. I chose an all-black ensemble, sleek and sharp, fitting for the night. I was going for a powerful yet approachable look. Tonight, I wasn’t just a CEO; I was Everett—the man who had finally earned his place at the top and wanted to share it with everyone who had helped him along the way.The event hall was massive, a place fit for billionaires, but tonight it was filled with the laughter and excitement of my staff. Chandeliers glittered from the high ceiling, casting a soft glow over the marble floors. Tables were laid out in elegant fashion, draped with whit
Everett’s POVAs the night progressed, I took the stage. The music died down, and the crowd turned their attention towards me. Standing in front of everyone, I felt the weight of the moment—but not in a burdensome way. It was a reminder of how far I’d come, how far we all had come.“Good evening, everyone,” I began, my voice echoing throughout the hall. “First of all, I want to thank each and every one of you for being here tonight. This celebration isn’t just about me becoming CEO. It’s about all of you—the people who make this company what it is.”I paused, scanning the room. “I couldn’t have gotten here without the support of my team. We’re like a family, and I want you all to know that I appreciate every single one of you.”There was a round of applause, and I felt a surge of pride.“I want tonight to be a reminder that this company isn’t just about business. It’s about people. It’s about making sure we’re all taken care of, that we grow together, and that we enjoy the journey. So
Misha’s POVNasa conference room ako ng isa sa mga Tani luxury hotels namin. Maluwag ang kuwarto, may mga glass walls na nagpapakita ng napakagandang view ng lungsod sa labas. Pero hindi iyon ang importante ngayon. Pinuno ng mga upuan ang lamesa sa harap ko, at ang bawat isa ay okupado ng mga managers at supervisors ng iba’t ibang hotels namin. I can see the tension in their eyes, but they trust me, and that’s all that matters.Nang ipasa sa akin ni Everett ang responsibility na ito, hindi ako nagdalawang-isip. Alam kong kaya ko, at alam kong kailangan ng pamilya namin na pagtuunan ko ng pansin ang ganitong mga bagay. Sino pa nga ba ang magtutulungan kundi kaming mag-asawa?Si Everett ang CEO ng company ng luxury car, habang ako naman ang CEO ng mga luxury hotel namin.“Good morning, everyone,” I started. My voice echoed slightly in the large room. “I’ve called this meeting to address a few things. I want to hear from each of you—honestly—about the most pressing issues you’ve been fac
Czedric’s POVPagdating namin sa ospital, dali-dali nilang isinugod si Marco sa emergency room. Ang mukha niya ay maputla at ang dugong tumutulo mula sa sugat niya ay tila hindi tumitigil. Kasabay ng pagpasok niya sa ER, parang sumabay din ang kaba at takot sa dibdib ko.Habang naghihintay sa labas, napansin kong hindi mapakali si Everisha. Palakad-lakad siya at paminsan-minsang sinusulyapan ang pinto ng emergency room. Sa kabila ng tensyon, naisip ko na siguro’y ito na ang tamang oras para tanungin siya tungkol sa mga bagay na bumabagabag sa akin.“Everisha,” tawag ko sa kanya.Tumigil siya sa paglalakad at humarap sa akin. “Yes?”“Alam mo na pala ang lahat, hindi ba?” tanong ko habang pilit na kinakalma ang boses ko kahit gusto kong sumabog dahil sa dami ng tanong sa isip ko.Tumango siya habang halatang nag-aalangan. “Yes, I’ve known for a while now. I know that you and CD are the same person.”Napaatras ako ng bahagya sa gulat. “Paano? Kailan mo pa nalaman?”Hinilot niya ang senti
Everisha’s POvPagkatapos ng mahabang araw sa opisina, naisip kong diretso na sana ako sa bahay para makapagpahinga dahil ang daming meeting na nangyari ngayon. Pero hindi iyon ang nangyari. Biglang nag-text si Marco sa akin, pinapapunta niya ako sa mansiyon niya.“Everisha, I need you to come over,” sabi niya sa mensahe. “Let’s have dinner. I need to tell you something important, and I know you don’t fully trust me yet. But after tonight, you will.”Nag-alangan ako. Bagama’t marami na siyang nasabi tungkol sa impostor ni Czedric, hindi ko pa rin lubos na naiintindihan ang mga motibo niya. Pero isang bahagi ko ang nagsasabing pumunta ako—baka may nalalaman nga siya na makakatulong kina Czedric.Pagdating ko sa bahay ni Marco, sinalubong niya ako sa pinto. Sa unang tingin pa lang, halata nang seryoso siya sa usapan.“Let’s eat first,” sabi niya habang inaakay ako papunta sa dining room. “Then I’ll tell you everything you need to know.”Impyernes, napalaki ang mga mata ko sa dami ng ma
Czedric’s POVMagdamag akong hindi mapakali matapos kong aralin ang lahat ng impormasyon tungkol kay Marco. Kahapon, ginugol ko ang buong araw sa pagsisiyasat: saan siya nakatira, ano ang pinagkakakitaan niya ngayon at kung anong yaman na ang nakuha niya sa impostor ko. Pero may isang bagay na hindi ko mawari—walang negosyo si Marco. Sa kabila ng lahat, ang bahay niya ay tila mas lumaki at naging isang engrandeng mansyon pa. Hindi gaya nila Jeric, Mark Joseph at Jonas na halos may kani-kaniyang kompanya na. Natatanging si Marco lang ang parang napag-iwanan.Ngayon, ako na ang gagawa ng hakbang. Kasama ko si Tita Marie at siya mismo ang nag-alok na sumama sa akin.Parang bihasang assassin na rin kasi ngayon si Tita Marie. Sa kanila, natatangi ang galing niya sa lahat ng labanan at sa kung paano siya gumamit ng mga sandata.“Marco is dangerous, Czedric,” sabi niya habang binabasa ang isang mapa ng mansyon. “He’s not just a man with secrets. He’s an assassin. You can’t do this alone.”“K
Everisha’s POVNanlalata akong nagising habang ang ulo ko ay parang mabigat na bato habang sinusubukan kong idilat ang mga mata ko. Nang tuluyan akong magkamalay, napansin kong nasa loob ako ng kotse. Malamig ang paligid at ang amoy ng bagong linis na kotse ang unang bumungad sa akin.Nasa likod ako ng sasakyan, nakahiga sa upuang may malambot na unan. Napaupo ako, hawak-hawak ang ulo ko habang iniisip kung anong nangyari.Paano ako napunta rito? Nasaan si ang impostor na si Reagan?Habang ang kaba ko ay unti-unting bumabalot sa akin, sinilip ko ang driver’s seat. Ang nagmamaneho ay isang lalaking hindi ko agad nakilala. Ang akala ko ay si Reagan iyon—ang impostor ni Czedric.Galit na galit akong bumangon at agad na sinugod ang lalaking hayop na ‘to. Pinaghahampas ko siya sa balikat habang sumisigaw. “What did you do to me?!” sigaw ko. “Let me out of here!”“Stop it, Everisha!” sabi niya habang pilit akong nilalayo sa sarili niya. “I’m not who you think I am!”Hindi ko siya pinakingg
Everisha’s POVPagod ako mula sa trabaho nang araw na iyon. Hapon na at pauwi na ako mula sa opisina, pilit na nilalabanan ang antok habang nagmamaneho.Nang malapit na ako sa subdivision namin, napatigil ako nang makita ko ang isang magarang sasakyan na nakaparada sa gilid ng kalsada.Napakunot ang noo ko. Sino naman kaya ito? Pero bago pa ako makaisip ng kung ano, bumukas ang bintana ng kotse at bumungad ang pamilyar na mukha—ang impostor ni Czedric.Anong ginagawa niya rito? Ewan ko ba pero ayoko na. Ayaw nila papa at Czedric na lumalapit ako sa kaniya kaya hindi na talaga. Ayoko na kasi baka nga mapahamak pa ako sa taong ‘to.“Everisha,” tawag niya sa akin. “Join me. Let’s have merienda at the resort.”Ayokong pumayag. Alam kong delikado ang bawat paglapit ko sa kanya. Pero sa likod ng lahat ng iyon, alam ko rin na baka may makuha ulit akong impormasyon, tulad ng nakuha ko dati. Kaya, kahit mabigat ang loob ko, tumango ako. At pinapangako kong last na talaga ‘to.Tahimik ang biy
Czedric’s POVDalawang araw na akong subsob sa matinding training kasama si Tito Everett. Walang tigil ang paghasa ko ng aking kakayahan, ngunit sa kabila nito, isang tanong pa rin ang gumugulo sa akin: Paano ko makikilala ang dalawang assassin na kaalyado ng impostor ko?“Hindi sila basta nagpapakita ng totoong mukha,” sabi ni Tito Everett noong huling usapan namin. “Every fight, they wear masks. No names, no identities. Kaya kahit anong gawin mo, you won’t win this fight unless you figure out who they are.”Napabuntong-hininga ako habang iniisip ang sinabi niya. Hindi biro ang hamon na ito. Kung sila ang pinaka-alas ng impostor ko, malinaw na hindi sila basta ordinaryong kalaban. Pero sa ganitong sitwasyon, isang bagay ang sigurado: Kailangan ko ng tulong.Kaya lang ay sino? Eh, wala naman akong kaibigan o kahit kapangyarihan na mag-hire ng tauhan ko. Masyado na akong nahihiya kina Tito Everett kung pati ang pagha-hire ng mga tauhan ko ay iaasa ko pa sa kaniya.Pagkatapos ng dalawan
Czedric’s POVPagdating ni Tito Everett sa mansiyon, agad kong naramdaman na masama ang timpla niya. Ang mukha niya kasi ay seryoso, halatang may iniindang problema. Tumayo tuloy agad ako mula sa sofa at sinalubong siya."Good day po, Tito," bati ko na may pagkukumbaba sa tono. Alam kong hindi magiging magaan ang usapan naming dalawa.“Good day? What’s good about it, Czedric?” diretsong tanong niya habang nilalapitan ako. “Do you even realize what Everisha has been doing because of you?”Napakamot ako ng ulo. Alam kong hindi ako ang direktang may kasalanan, pero hindi ko rin maipagkaila na ako ang dahilan kung bakit sinusugal ni Everisha ang sarili niya.“I’m really sorry, Tito,” sagot ko. “I didn’t mean for her to get involved. I’ve tried stopping her, but you know how she is. Gamit ang account ni CD, sinusubukan kong pigilan siya pero talaga po atang matigas ang ulo niya.”Nagpakawala siya ng malalim na buntong-hininga at umiling. “She’s too stubborn for her own good. But you… you n
Everisha’s POVTahimik kong pinagmasdan ang paligid habang naglalakad papunta sa isang five-star resort na dati ay pagmamay-ari ng pamilya ni Czedric. Nakakapanghinayang. Sa unang tingin pa lang, halatang maganda pa rin ang pamamalakad dito. Ang malalaking puno ng palm, ang maaliwalas na tanawin ng dagat at ang tila walang katapusang luntiang hardin—lahat iyon ay parang buhay na testamento ng kayamanan at tagumpay ng pamilya Borromeo. Ngunit ngayon, nasa kamay na ito ng impostor ni Czedric.Nang makarating ako sa entrance, sinalubong ako ng isang pamilyar na tao. Ang impostor. Grabe, kahit saan talaga tignan ay magkamukha sila ng mukha. Pati laki ng katawan magkamukha. Mas malaki na nga lang ngayon ang katawan ng totoong Czedric.“Everisha,” bati niya sa akin habang ang ngiti niya ay tila mapagpakumbaba ngunit may halong yabang. “Welcome to my resort. I hope you like what you see.”“I do,” sagot ko habang pinipilit magpakaswal kahit na ramdam ko ang bigat ng tensyon sa pagitan namin.
Everisha’s POVPauwi na ako mula sa engrandeng fashion show na iyon. Ang mga ilaw, ang runway at ang misteryosong boses ni Czedric—lahat iyon ay parang panaginip na hindi ko pa gustong matapos. Pero kailangan ko nang umuwi dahil tapos na ang event.Habang naglalakad ako patungo sa parking area ng hotel, inaalala ko pa rin ang mga nangyari kanina. Halata masyado si Czedric na nakatitig sa akin kanina habang kumakanta. Bakit kaya? Ah, siguro dahil nagulat siya na nakita niyang maganda ang ayos ko ngayon. Sabagay, first time niya akong makita na ganoon kaganda."Miss Everisha, your car is waiting," sabi ng valet habang iniabot ang susi. Tumango ako at nagpasalamat bago nagpatuloy sa paglalakad.Bigla akong napatigil. May isang pamilyar na mukha ang lumabas mula sa dilim ng parking lot.Oh shït! Hindi ako puwedeng magkamali. Si Czedric ito na impostor. Bakit ko nalaman na impostor, well, hindi kasi nagtatanggal ng maskara si Czedric sa ganitonh public na lugar. "Good evening," bati niya,