Misha’s POVMadaling-araw na, tahimik ang buong paligid, pero ako ay biglang nagising sa isang matinding kirot sa aking tiyan. Para bang biglang may bumabaluktot na lubid sa loob ng aking katawan, at hindi ko kayang balewalain iyon.“Oh God…” naiusal ko habang pilit kong bumangon mula sa kama. Tumayo ako, hawak ang aking tiyan, nagbabakasakaling hindi ito ang oras na iniisip ko. Pero alam kong hindi na ito simpleng paghilab lang. Ang mga oras na ito ay para sa kaniya—ang anak naming hinihintay ni Everett na lumabas.Muntik na akong mapaupo muli dahil sa bigat ng kirot, pero naglakas-loob akong maglakad. Halos kasabay ng pagbukas ko ng ilaw sa kuwarto, biglang bumukas ang pinto. Nandoon si Everett, bagong dating mula sa business trip niya sa ibang bansa. Naka-suit pa siya, mukha ring pagod at puyat, pero sa kabila ng lahat ng iyon, bumakas ang kaba at pag-aalala sa kaniyang mukha nang makita niya akong nakangiwi at halos hindi makahinga sa sakit.“Misha, what’s wrong?” tanong niya nang
Misha’s POVNang imulat ko ang aking mga mata, pakiramdam ko ay para akong galing sa malalim na tulog—isang tulog na tila naglayo sa akin sa lahat ng aking nararamdaman. Parang bumalik ako sa realidad nang unti-unti, tila nagising mula sa isang panaginip. Ang ilaw sa kisame ng silid ay malamlam, banayad, at sumasabay sa mga tunog ng mga monitor na nasa tabi ko. Naririnig ko ang mahinang tunog ng aking paghinga, may kaunting hirap pa, pero alam kong normal iyon pagkatapos ng lahat ng nangyari.Nang mapansin ko ang paligid, naisip ko agad: Private room. Siyempre, hindi papayag si Everett na sa simpleng room lang ako dadalin. The hospital suite was luxurious—kahit pa nasa ospital kami, ramdam ko ang kaibahan. Ang mga pader ay puti, pero hindi malamig sa pakiramdam. Parang pinong-pino ang disenyo, may art pieces sa gilid, at ang mga kasangkapan ay parang nasa isang five-star hotel. The bed I was lying on was soft and comfortable, and there was a large window to my right, giving me a view
Misha’s POVPaglabas ko ng ospital, masayang-masaya ako kasi kasama na naming uuwi sa bahay ang baby namin ni Everett. Ang init ng araw ay sumalubong sa amin sa labas, pero hindi masakit sa balat, hindi nakakasilaw—tamang-tama lang, parang sumasalamin sa bagong kabanata ng buhay namin. Kasama si Everett, bitbit niya ang car seat kung saan nakahiga si Everisha, ang unang anak namin. Napaka-cute na baya ni Everisha. Pinaghalong itsura namin ni Everett siya, sobrang cute.Tumingin ako sa paligid habang nakahawak sa braso ni Everett, ramdam ko pa rin ang banayad na sakit mula sa panganganak, pero alam kong maghihilom din ito kapag tumagal. Ang mahalaga, kasama ko na ang anak namin. Our baby girl. Nakatingin ako sa maliit na mukha ni Everisha, tulog siya, ang payapa ang itsura niya. Sa bawat malalim niyang paghinga, nararamdaman kong kumpleto na ang buhay ko.Nandito si Everett, ang lalaking mahal ko, at si Everisha, ang bunga ng pagmamahalan namin.Habang papasok kami sa aming sasakyan, t
Misha’s POVNagpalitan kami ng mga yakap at ngiti, at pagkatapos ay narinig ko ang boses ng best friend ko, si Conrad. “Finally, Misha! You’re home!”Napalingon ako at nakita ko si Conrad, kasama ang isa pa isa ko pang bestfriend na si Jaye. Pareho silang nakangiti, punong-puno ng saya sa mga mata nila. Si Conrad ay may dala pang mga lobo at bulaklak, na parang eksakto sa pagdiriwang sa pag-uwi namin dito sa bahay. Si Jaye naman ay abalang kumukuha ng mga larawan gamit ang kaniyang cellphone.“You look amazing, considering you just gave birth!” biro ni Jaye sabay kuha ng candid shot namin ni Everett habang bitbit pa rin niya si Everisha.“Thank you!” Tumawa ako ng mahina, alam kong sinisikap lang nilang gawing masaya ang sandali. “Pero I definitely don’t feel amazing right now.”“Trust me, you do!” sagot ni Conrad habang inabot niya ang isang maliit na stuffed toy na kulay pink para kay Everisha. “For the baby. I wasn’t sure what to get, but I thought this was cute.”Ngumiti ako dahil
Everett’s POVThe sun had just barely risen, casting a golden hue over the skyline as I stared out the floor-to-ceiling windows of my office. Today’s the day. I could feel the anticipation building in my chest, a sense of triumph that I hadn’t felt in a long time. The final step had been taken. I had fulfilled my father’s last will and testament. I had gotten married to Misha, and now, we had a daughter—our little Everisha. The stipulations were clear: as soon as I married and had a child, everything my father built would officially be passed down to me.And that meant today, I would finally take full control of everything. The entire company—all of it, rightfully mine. I couldn’t help but smile. Years of preparation, of waiting, and now, it was happening. The legacy that my father started, one of the largest luxury car empires in the Philippines, would be in my hands.“Sir, the board meeting is set for 10 AM,” sabi ng assistant ko habang naglalagay ng isang folder sa ibabaw ng desk.
Everett’s POVTumayo si Tito Gerald at hinarap ang lahat at nagsalita. “As you all know, today marks a significant change in the company. Everett has fulfilled the last stipulations of his father’s will. He’s married, he has a child... and so, as per his father’s wishes, I will be stepping down as CEO effective immediately.”I watched him closely as he said those words. There was a flicker of reluctance, but also resignation. He couldn’t fight it anymore. I had won.“This company will now be under the full leadership of Everett,” dagdag niya at naramdaman ko ang bigat ng bawat salita niya. “I trust you will all give him the same support you’ve given me over the years.”After the brief speech, everyone turned to me. It was my turn. I stood up, adjusting my suit jacket, and faced the room.“Thank you, Tito,” I began, nodding in his direction. “And thank you, everyone, for being here today. This company has been a part of my life for as long as I can remember. My father built this empire
Everett’s POV“Sir Everett,” narinig kong tawag ng assistant ko habang kumakatok sa pinto. “Everything’s ready at the event hall.”I turned to her, nodding. “Perfect. Make sure everyone’s comfortable and that the entertainment is top-notch.”“Yes, sir. The catering team has already set up, and the performers are rehearsing as we speak. The event should start in about an hour.”“Good,” I replied, adjusting the cufflinks on my suit. I chose an all-black ensemble, sleek and sharp, fitting for the night. I was going for a powerful yet approachable look. Tonight, I wasn’t just a CEO; I was Everett—the man who had finally earned his place at the top and wanted to share it with everyone who had helped him along the way.The event hall was massive, a place fit for billionaires, but tonight it was filled with the laughter and excitement of my staff. Chandeliers glittered from the high ceiling, casting a soft glow over the marble floors. Tables were laid out in elegant fashion, draped with whit
Everett’s POVAs the night progressed, I took the stage. The music died down, and the crowd turned their attention towards me. Standing in front of everyone, I felt the weight of the moment—but not in a burdensome way. It was a reminder of how far I’d come, how far we all had come.“Good evening, everyone,” I began, my voice echoing throughout the hall. “First of all, I want to thank each and every one of you for being here tonight. This celebration isn’t just about me becoming CEO. It’s about all of you—the people who make this company what it is.”I paused, scanning the room. “I couldn’t have gotten here without the support of my team. We’re like a family, and I want you all to know that I appreciate every single one of you.”There was a round of applause, and I felt a surge of pride.“I want tonight to be a reminder that this company isn’t just about business. It’s about people. It’s about making sure we’re all taken care of, that we grow together, and that we enjoy the journey. So
Samira POVSa wakas, sa isang taon kong paghihintay, sa dami ng beses na halos mawalan na ako ng pag-asa, natanggap rin ako bilang kasambahay sa mansiyon ni Don Vito Monteverde. Hindi ko mapigilan ang ngiti ko nang matanggap ko ang message ng mayordoma doon na si Manang Luz.Ang dami kong pinagdaanan para lang makapasok dito, at ngayon, heto na ako sa mismong gate ng engrandeng bahay ng lalaking may kasalanan sa pagkamatay ng pamilya ko. Pero hindi ko rin maiwasang mapabuntong-hininga.Dahil para makuha ko ang trabahong ito, may isang taong nadamay. Isang linggo na ang nakalipas, ngunit ramdam ko pa rin ang malamig na simoy ng hangin nang gabing iyon, ang tunog ng makina ng motor ko, ang malakas na sigaw ng babaeng kasambahay na sinadya kong sagasaan. Hindi ko siya pinatay, pero sinigurado kong hindi siya makakabalik agad sa trabaho rito. Isang pilay lang ang kailangan para mapuwersa siyang magpahinga at isang linggo lang ang lumipas bago ko natanggap ang balitang may bakanteng puwest
Miro POVHabang humaharurot ang luxury motorcycle ko sa matao na lansangan, ramdam ko ang kilabot sa katawan ko. Nakita ko kasi sa side mirror ko ang dalawang grupo ng lalaki na nakasunod sa akin na nakasakay sa kani-kanilang sasakyan.Imbes na matakot, napangisi pa ako. Hindi na ako ang batang Miro na hinahayaan lang na ma-bully nung bata ako. Huwag ngayon, marami na akong kayang gawin at marami na akong napadugong mukha.Gustung-gusto ko kapag ganito, may mga humahabol sa akin at gustong hamunin ako. Mas lalo akong ginaganahan kapag napapalaban. Pero hindi pa ngayon. Hahayaan ko muna silang humabol nang humabol. Hintayin ko lang na makarating kami sa liblib na lugar at doon ko sila haharapin kung away talaga ang habol nila sa akin.Ilang minuto pa ang lumipas bago ko natunton ang magandang lokasyon na gusto kong mapuntahan. Dito, wala ng tao at wala ng mga bahay. Sa bilis ko, halos ilang minuto pa ang tumagal bago sila nakasunod sa akin. Ang chi-cheap kasi mga bulok na kotse ang gam
Mishon POVSa unang beses na marinig ko ang boses ni Miro na nanginginig habang nagsusumbong, ramdam kong may bumalot na apoy sa dibdib ko. Walang nananakit sa amin kay Miro, kaya hindi ko nagustuhan nang marinig kong magsumbong siya sa akin.“Papa, some of my schoolmates... they keep saying I’m adopted by a famous fashion model. They make fun of me. Sometimes, they even push me. It’s not just one or two of them... there are a lot.”Tinignan ko ang siko niya, may gasgas at sugat siya sa siko. Dahil siguro sa pagtulak sa kaniya tapos nabuwal siya sa lupaan. Nakita ko rin na malibag ang suot niyang uniform, tapos ang bag niya, sira-sira na tila ginunting. Mukhang pinagkakatuwaan nila ng husto ang anak ko, hindi manlang inisip kung sino ang kinakalaban nila.Nanlilisik ang mga mata ko habang pinipigilan ko ang galit. Hindi ko mawari kung paano nagkaroon ng lakas ng loob ang mga batang iyon para saktan ang anak ko. Hindi ba nila kilala si Miro. Kung nabubuhay lang si Raya, baka kahit mga
Ada POVHindi madaling panoorin ang isang batang tulad ni Miro na dahan-dahang nilalamon ng lungkot. Simula nang mawala si Raya, halos hindi na siya makausap nang maayos. Hindi na siya sumasama sa amin kapag lumalabas para mag-enjoy. Mas pinipili niyang manatili sa loob ng kaniyang kuwarto, nagbabasa ng libro o di kaya’y nanonood ng action movies na hindi ko alam kung bakit niya kinahiligan bigla.Minsan, sinusubukan ko siyang kausapin habang kumakain kami ng hapunan.“Miro, sweetheart, do you want to go to the amusement park this weekend?” tanong ko habang sinasalinan ko ng juice ang kaniyang baso.Umiling lang siya, hindi man lang tumingin sa akin. “I have a book to finish po, e,” maikli niyang sagot. ‘Yung mga new book na binabasa niya ay about palagi sa assassin, basta puro action, ganoon.Napatingin ako kay Mishon, na tahimik lang din at hinahayaan si Miro sa gusto nito. Pero hindi ko kaya. Alam kong hindi ito ang Miro na kilala namin noon, masayahin, palabiro at palaging puno ng
Mishon POVHumahangos akong pumasok sa ospital, habang kumakabog ang dibdib ko. Para akong nawalan ng pandinig sa lahat ng ingay sa paligid, ang tanging nasa isip ko lang ngayon ay si Miro. Ang anak kong si Miro na nasa loob ng isang silid, sugatan, dahil sa kagagawan ng mga taong walang awang nagpaputok ng baril sa sasakyan nila ng mama niyang Raya.Pero matagal ko nang naisip na may chance na mangyari ito dahil nga isang mafia boss itong mama ni Miro. At naisip ko rin na sobrang delikado na kasama ni Raya si Miro kapag lalabas siya. At heto na nga, nagkatotoo na ang kinakatakot kong mangyari.Pagdating ko sa reception, mabilis kong kinausap ang nurse. “Where is my son? Where is Miro Tani?’The nurse quickly scanned her clipboard and nodded. “Room 307, sir. He is stable now. The doctor has already cleaned his wound.”Hindi na ako naghintay ng kahit isang segundo. Tinakbo ko ang hallway papunta sa kuwarto ni Miro. Halos masunggo ko nga ang mga taong nakakasalubong ko, humingi na lang
Ada POVMakalipas ang isang taon, tila hindi ko na namalayan kung gaano kabilis lumipas ang panahon. Isang taon na pala ang lumipas mula nang isilang ko si Ahvi at sa loob ng panahong iyon, nagawa ko rin ang isang bagay na matagal ko nang gustong gawin, ang magtayo ng sariling pizza company.“Are you really going to be the face of your own brand?” tanong ni Verena habang nakaupo sa isang itim na leather couch sa opisina ko.I smiled, taking a sip of my espresso. “Of course. Who else would it be? If you want your brand to stand out, you have to make it personal.”“Well, you are an international supermodel. People will definitely buy anything with your face on it.” Yanna smirked as she flipped through a magazine featuring an ad for my pizza company, where I was holding a slice of pizza, my signature confident pose on full display.Sa loob ng isang taon, napalago ko ang business ko mula sa isang simpleng pizza shop patungo sa isang napakalaking pizza company. Ang sikat na pangalan ko bil
Ada POVSa wakas, makakauwi na rin kami sa mansiyon. Mabuti na lang din at last day gala na namin sa Bicol nung manganak ako. Habang yakap-yakap ko si Ahvi sa loob ng eroplano, hindi ko mapigilang mapangiti. Ang liit-liit niya, napakaganda at napakapayapa ng mukha nito habang natutulog sa bisig ko. Si Mishon naman ay nasa tabi ko, hindi pa rin makapaniwalang may anak na kami. Katabi niya rin ang anak niyang si Miro. Kung titignan tuloy ay para kaming isang buong masayang pamilya na galing sa masayang galaan.“Are you okay, love?” tanong niya habang hinahaplos ang buhok ko.I smiled at him, though I still felt exhausted. “I’m more than okay. I’m finally taking our little princess home.”Pagkalapag ng eroplano, sinalubong kami agad ng private cars namin na maghahatid sa mansiyon. Wala pang isang oras, narating na namin ang bahay at halos mapaluha ako sa nakita ko. Isang napakalaking banner ang nakasabit sa harap ng mansiyon na may nakasulat na…Welcome home, Mommy Ada & Baby Ahvi. Napakar
Mishon POVSa loob ng ilang buwan, pabalik-balik ako sa Pilipinas at Paris para sa wine company ko na ngayon ay patuloy na lumalakas ang kita at patuloy na nagpapakilala sa buong mundo. Lahat ng farm ko sa Pilipinas, halos sabay-sabay at sunod-sunod na namumunga kaya naman hindi na kami nauubusan ng ubas na ginagamit para sa wine ko. Ang gandahan pala sa maraming farm, ikaw ang magsasawang gumawa ng maraming wine kasi ang dami palaging harvest. Kaya pati rito sa Pilipinas, tuloy-tuloy na rin ang paggawa ng mga wine.Napakasaya na madalas na akong mag-guest sa mga tv show na about sa business, madalas din pag-usapan sa social media ang wine ko kasi kada buwan, iba’t ibang sikat na model o artista ang kasama sa commercial, at iyon ang paraan ko para lalong pasikatin ang Tani Wine company ko.Ngayon, nasa Bicol kami kasi nag-aya si Ada na gusto niya raw makita ang bulkang mayon. Ayoko nga sana kasi takot ako sa mga kalamidad, lalo na sa mga pumuputok na bulkan. Pero imbis na ang mayon an
Ada POVPagkatapos ng engrandeng kasal namin ni Mishon, agad kaming lumipad patungong Italy para sa aming bonggang honeymoon. Isang oras lang naming pinagplanuhan ito at dahil pareho naming gustong maranasan ang pinakamagandang honeymoon sa buhay namin, pinili namin ang Italy.Kinabukasan, pagkatapos ng kasal, lumakad na agad kami. Kaya naman pagdating namin sa Rome, tumuloy kami sa isang sikat at magandang hotel na tanaw ang Colosseum. Napakalawak ng aming suite, may floor-to-ceiling windows, bonggang chandeliers at isang private terrace na may panoramic view ng city.“Woah! This view is breathtaking,” bulong ko kay Mishon habang hinahaplos ko ang braso niya.“Not as breathtaking as you, Mrs. Tani,” sagot niya bago ako hinalikan sa noo.Today, nagpahinga lang muna kami dahil napagod kami sa kasal at sa mismong paggayaka kasi ura-urada ang pag-alis namin, saka isang oras lang talaga naming pinag-usapan na dito sa Italy mag-honeymoon. Dapat nga ay wala kasi nasa Pilipinas naman kami, m