Everett’s POVPagdating namin sa White sand na private beach, ramdam ko ang excitement ni Misha. Hindi lang dahil sa photoshoot, kundi dahil dito na rin kami mag-overnight. Dito naming gagawin ang prenup video at photoshoot namin. Sa totoo lang, ayaw ng may ganito, si Misha lang ang nagpumilit. Hindi ko naman siya matanggihan kaya sinunod ko na lang.The setup was simple yet elegant. White tents adorned with flowing fabric stood on the beach, swaying gently with the breeze. Flowers, mostly white roses, were scattered everywhere. The team did an amazing job setting the mood—romantic, intimate, and completely us.Misha stood in front of me, her back turned as the stylist adjusted the soft fabric of her dress. I couldn’t help but stare at her, my heart racing as I realized how lucky I was. Minsan, hindi ko talaga mapigilan ang mapangiti tuwing titignan ko siya—simple lang pero ang lakas ng dating. She turned slightly, catching me watching her.“You’re staring,” she said with a playful sm
Everett’s POVLater that night, we decided to stay on the beach. The team set up a small tent for us, complete with soft cushions, candles, and a small table with food and drinks. It was cozy and romantic—exactly what we needed. The tent was open enough to allow us a full view of the stars, which were now twinkling brightly in the dark sky.“I can’t believe we’re spending the night here,” Misha said, her voice filled with excitement. “It’s like something out of a movie.”“It’s better than a movie,” I replied, pulling her close to me as we sat on the soft cushions. “Because it’s real. And because I get to be with you.”She rested her head on my shoulder as we both looked out at the ocean. “I never imagined I’d have something like this,” she admitted softly. “This life… with you.”I turned to her, taking her face in my hands. “This is just the start, Misha. We’re going to have so much more. More adventures, more memories… a lifetime together.”I kissed her forehead, and she closed her e
Misha’s POVKumalabog ang dibdib ko habang dahan-dahan akong bumababa sa hagdan ng malaking event hall na pina-rent-ahan ni Jaye para sa bridal shower ko. Sa totoo lang, hindi ko inaasahan na ganito magiging reaksyon ko. Hindi ako kinakabahan dahil sa gaganapin ngayong gabi, kundi dahil alam kong marami sa mga imbitado ay mga taong may malalalim na koneksyon sa akin—mga dating kaibigan, mga kaklase sa college, at ang ilan sa kanila ay dating mga basher ko.Ang buong lugar ay punung-puno ng eleganteng dekorasyon. Siyempre, hindi pa rin mawawala ang napakaraming bodyguard para lang maprotektahan ako.Ang bawat sulok ay kumikislap sa liwanag ng mga crystal chandeliers na tumutulay mula sa kisame, habang ang mga lamesa ay binalutan ng mga puting tela na may halong pink na tela. Sa gitna, may isang malaking mesa ng pagkain, puno ng mga masasarap at mamahaling putahe—mula sa mga gourmet cheese hanggang sa mga pinakamagandang prutas na dinala pa mula sa iba’t ibang bahagi ng mundo. Ibang kla
Misha’s POVIto na ang araw na pinakahihintay ko. Isang araw na hindi ko inakalang mangyayari, ngunit heto na. Sa loob ng mahabang panahon, pinangarap kong makasal sa isang taong tulad ni Everett Tani—isang bilyonaryo, matagumpay, at higit sa lahat, mapagmahal. Ngayon, ang araw na iyon ay dumating na talaga. Ramdam ko ang kaba at saya sa dibdib ko habang tinitingnan ko ang aking repleksyon sa salamin. Napakaganda ng glam team na kinuha ni Everett para sa akin. Hindi ko na halos makilala ang sarili ko sa sobrang ganda ng makeup at hairdo ko.“Napakaganda niyo po, Ma’am Misha,” sabi ng isang stylist habang inaayos ang buhok ko. Eleganteng nakapulupot ang mga wavey ng buhok ko sa isang intricate na bun, at may mga maliliit na perlas na isinisingit bilang detalye. Perfect ang bawat strand, bawat anggulo pasabog talaga.“Thank you,” sagot ko habang nanginginig pa ang boses ko sa dahil excitement. Hindi ko maialis ang tingin ko sa sarili ko—ang bawat piraso ng damit, ang mga detalye ng wedd
Misha’s POVAt dahil kasal ito ng magiging CEO ng mga luxury car, ‘yung pinakamaganda at pinakamahal na kotse ang ginamit ko. Habang papunta kami sa simbahan, nakikita ko ang mga kalsada na puno ng mga tao—lahat sila ay nakatingin at nagpapalakpakan dahil sa gara ng sasakyan ko. Sabi ni Everett sa akin nung isang gabi, pinasadya niya raw na walang kamukha itong sasakyang lulan ko. Ito talaga ay para lang sa araw ng kasal naming dalawa. At ito na rin daw ang isa sa mga regalo niya sa akin. Kaya naman kitang-kita ko ang bawat pagningning ng mga mata ng tao habang tinitignan ang sasakyan na lulan ko. Nakikita ko ang mga flashing lights ng media at mga photographer na abala sa pagkuha ng bawat detalye.Pagdating sa simbahan, bumungad sa akin ang St. Benedict Chapel—ang perpektong lokasyon para sa kasal namin. Ito ay isang napakalaking simbahan na gawa sa puting marmol at may malalaking stained glass windows. Ang buong paligid ng simbahan ay puno ng mga makukulay na bulaklak, bawat sulok a
Misha’s POVPagbaba namin mula sa magara kong sasakyan, bumungad agad ang engrandeng ballroom ng isa sa mga pinakasikat na luxury hotel sa Pilipinas. Hindi ako makapaniwala sa nakita ko. Ang entrance pa lang ay puno na ng mga puting rosas, peonies, at orchids na parang bumubuo ng isang arko ng kaluwalhatian. Tila isang paraiso na iniligay sa harapan ko, na bawat detalye ay masusing inayos upang maging perpekto ang araw na ito. Lahat ng gusto ko ay nasunod kaya tuwang-tuwa ako.Habang lumalakad kami ni Everett papasok sa ballroom, isang grand piano ang tumutugtog ng malumanay na melody, at ang mga kristal na chandelier ay kumikislap na parang mga bituin sa kalangitan. Ang mga ilaw ay malumanay na bumababa, nagbibigay ng romantikong ambiance sa paligid. Ang bawat mesa ay may centerpiece na mga bulaklak na ipinadala pa mula sa ibang bansa, at ang mga plato’t kubyertos ay gawa sa gintong lining.“Galing nung pagkakaayos dito, ang galing mong magplano, tiyak na manghang-mangha ang mga bisi
Misha’s POVHabang nagkakainan, isa-isang tumayo ang mga kaibigan at pamilya namin para magbigay ng mga salita ng pagbati. Ang maid of honor ko, si Jaye, ay hindi nakapagpigil sa kanyang emosyon. “Misha, masaya ako sa inyo ni Everett. Congrats sa inyong dalawa. Bagay na bagay kayo. Maganda at pogi. Pero, simula pa lang, nakikita ko na ang pagmamahal niyo para sa isa’t isa. Hindi lang kayo magkasama dahil sa kasikatan o kayamanan, kundi dahil totoo ang nararamdaman niyo para sa isa’t isa.”Tumawa ako, sabay punas ng luha sa sulok ng aking mata. “Salamat, Jaye. Mahal na mahal kita."Sunod na tumayo si Conrad, ang nauna kong naging bestfriend. “Misha, Everett, congrats. Uhmm, Everett, mahalin mo ng todo ang bestfriend ko. Ikaw na ang bahala sa kaniya, ingatan mo siya palagi at huwag mong ipaparamdam na hindi siya mahalaga sa iyo. Misha, suwerte ka kasi mabait at mapagmahala si Everett. Suwerte ka kasi napunta ka sa mabuting tao. At doon palang ay masayang-masaya na ako para sa inyo.”Lal
Misha’s POVPagkatapos ng ilang minutong paglipad mula sa reception, tanaw na namin ni Everett ang mala-paraisong private island na inihanda niya para sa aming honeymoon. Mula sa taas, ang isla ay tila isang piraso ng paraiso—napapalibutan ng turquoise na tubig, pinong puting buhangin, at mga matatayog na puno ng niyog na parang nagsasayaw sa hangin. Ang mga villa ay naka-set up sa tabi ng buhanginan, lahat ay gawa sa glass at wood na may modernong arkitektura ngunit may halong rustic na charm.Paglapag namin sa isla, sinalubong kami ng isang team ng mga staff na handang maghatid sa amin sa villa. Ang bawat isa sa kanila ay nakasuot ng linen uniforms na parang parte ng isang high-end na resort. May mga flower leis na agad nilang isinabit sa aming mga leeg, at ang simoy ng dagat ay parang nagbigay ng bagong sigla sa akin.“Welcome, Mr. and Mrs. Tani,” bati ng head butler habang binibigyan kami ng malamig na mga inumin na may mga sariwang prutas at herbs. “Everything has been prepared j
Ada POVIto ang klase ng event na hindi basta-basta matutunghayan ng kung sino lang. Isang grand opening ng pinakamahal at pinakaprestihiyosong luxury hotel sa Paris—isang landmark na tinaguriang The Crown Jewel of Parisian Luxury.At isa ako sa mga VIP guest. Pagdating ko sa venue, bumungad agad sa akin ang nakasisilaw na mga ilaw mula sa media. Ang buong lugar ay puno ng red carpet, mamahaling floral arrangements at isang golden chandelier sa mismong entrance. Sa bawat paglalakad ko, naririnig ko ang pag-click ng mga camera. Mga litratistang nagmamadaling makuha ang perpektong anggulo ng mga gaya kong big star na.I was wearing a custom Versace gown—deep red, elegant and sculpted perfectly to my figure. Sa bawat paggalaw ko, ang tela ay parang dumadaloy na tubig sa aking katawan. Classic. Timeless. Unforgettable.“Miss Ada! Look here!”“Ada, how does it feel to be invited as one of the top international models for this event?”“Who designed your gown tonight?”I smiled slightly, jus
Mishon POVSi Oliver, ang lalaking kabit ng mama ni Ada ay kasalukuyang nakapulupot sa isang lalaking hindi ko kilala. Ang lalaki ay matangkad, may malapad na balikat at walang suot na pang-itaas. Kitang-kita ang mga muscle nito sa ilalim ng dim na ilaw ng private room. Pero ang higit na nakapagpahinto ng paghinga ko ay ang paraan ng pagtingin nila sa isa’t isa—parang may isang lihim na mundo sila na hindi puwedeng pakialaman ng iba. Wala rin silang pake kahit nandito ako sa loob at nagse-serve ng alak. Siguro ay matagal na nila itong ginagawa kaya hindi na sila nahihiya.Parang bumagal ang oras habang pinagmamasdan ko sila habang kunyari ay inaayos ko ang mga alak at pagkain sa lamesa. Halos dumikit si Oliver sa katawan ng lalaki at kita kong nakangiti siya habang binubulongan ito. Ang isang kamay niya ay dumadausdos sa dibdib ng lalaki, at ang kabila naman ay nakapulupot sa leeg nito.Hindi nagtagal ay pinasok na ni Oliver ang kamay niya sa loob ng zipper ng pantalon ng lalaki.“Ugh
Mishon POVHabang wala pa akong ibang pinagkakaabalahan, sinimulan ko na agad ang plano ko. Hindi ko hahayaang makatakas ang lalaking iyon—si Oliver—na hindi ko pa alam kung anong surname. Pero isang bagay ang sigurado ako. Filipino siya. At mukhang sanay na sanay siyang magpaikot ng mga mayayamang ginang.Sinimulan ko sa pinakamadaling paraan: surveillance. Nag-hire ako ng dalawang tauhan ko para sundan siya palagi. Kahit saan siya magpunta, siguradong may mata akong nakabantay sa kanya. Hindi ko hahayaan na hindi ko malaman ang baho ng lalaking ito.Ginagawa ko ito hindi lang dahil sa galit ko sa kanya, kundi dahil gusto kong tulungan si Ada. Kitang-kita at ramdam ko kasi na sobra siyang na-stress dahil sa nalaman niyang pangangabit ng mama niya.Hindi ko hahayaang masira ang pamilya niya nang dahil lang sa isang manloloko. At kung kinakailangang gibain ko ang mundo ng Oliver na ‘yon para protektahan si Ada, gagawin ko.Sa unang mga araw, walang masyadong kakaiba. Walang permanenten
Ada POVPagkatapos ng dinner nila, naghiwalay na si Mama at ang lalaking iyon. Hindi ko pa rin alam ang pangalan niya—at hindi ko rin alam kung gusto ko siyang makilala. Ang alam ko lang ay hindi pa rito natatapos ‘to ang lahat. Hindi ko pa puwedeng bitawan ang araw na ito na wala akong nalalaman sa buwisit na kabit ng mama ko. Hindi pa puwedeng matapos ang gabing ‘to nang hindi ko nalalaman kung sino talaga siya.“Tara,” sabi ni Mishon habang mahina lang ang boses. “We follow him.”Tumango ako. ‘Yun din ang gusto kong mangyari. “Yeah. We need to know who he is.”Habang nakasakay pa rin kami sa sasakyan, sinundan namin ang lalaki. Hindi siya nagmamadali, pero halata sa kilos niya na aware siyang may nakatingin sa kanya. Ilang beses siyang palingon-lingon sa paligid, lalo na sa likod niya, na parang tinitingnan kung wala na bang nakasunod.Napakunot-noo si Mishon. “Something’s off.”Tumingin ako sa kanya. “What do you mean?”“He’s too cautious. He’s looking back too often, but not at u
Ada POVHindi ako makapagsalita. Pakiramdam ko, biglang may sumakal sa lalamunan ko. Hindi dahil sa iyak, kundi sa biglaang buhos ng galit at pagkabigo na nararamdaman ko sa mama ko ngayon. Nanginginig ang kamay ko habang nakatitig sa screen ng phone ni Mishon. Kitang-kita ko ang mukha ni Mama sa video—eleganteng naka-make-up, naka-red dress at mukhang masaya. Hindi lang basta masaya. Kinikilig pa.Hindi ko kilala ang lalaking kasama niya. Mas bata ito sa kanya, siguro nasa late twenties o early thirties. Matangkad, matikas ang katawan at mukhang sanay sa marangyang buhay. Sa video, nakasandal ito sa upuan habang nakangiti, nakikinig kay Mama na tila aliw na aliw sa kuwento niya.At sa dulo ng video, dumating ang bill. Walang pagdadalawang-isip na kinuha ni Mama ang resibo, inilabas ang kanyang credit card at siya ang nagbayad. Ano ‘to, nagpapaka-sugar mommy siya sa binatang iyon? My God, nakakahiya si Mama.Nag-init talaga ang dugo ko. Akala ko napakatino niya pero may ganito palang
Ada POVAng bango.Halos hindi pa ako nakakapasok nang tuluyan sa kusina ni Mishon, pero ang amoy ng bagong lutong pizza ay parang yakap na mainit sa akin at nakakagutom talaga sa pang-amoy. Nasanay na ako na sa tuwing dadalaw ako sa mansiyon niya, palaging may nakahandang pizza na siya mismo ang gumagawa. Alam na alam ni Mishon ang paborito kong pagkain.Pero may kakaiba ngayon. Nakatayo siya sa harap ng lamesa sa dirty kitchen, abala sa paglagay ng toppings sa nilulutong pizza. “This is a new flavor,” aniya nang makita niya akong dumating. Isang mabilis na sulyap lang ang ibinigay niya sa akin bago bumalik sa ginagawa niya. “I made this especially for you.”Napangiti ako at lumapit sa kanya. “What’s the flavor this time?”Hinila niya ang apron niya at nagbigay ng maliit ngiti sa akin. “You’ll see. It’s a surprise.”Umupo ako sa high chair na nasa gilid ng lamesa habang pinagmamasdan siyang magtrabaho. Ang sarap panoorin ni Mishon habang nagluluto—maayos, malinis at parang may sarili
Ada POV“Papa, pwede po bang mag-overnight ako sa mansiyon nila Mishon?” tanong ko habang tinutulungan siyang maglagay ng kape sa tasa niya. Kahit na pure american siya, sa tagal na niyang kasama kami ni mama na pinay pareho ay kahit pa paano ay nakakaintindi na siya ng pure pinoy na lengguwahe.Ngumiti lang si Papa. Alam naman niya na good girl ako. Isa pa, hindi naman kailanman naging problema ang paghingi ko ng permiso sa kanya, lalo na’t kasama si Mishon na kilala niyang matino naman. Saka, sabi pa niya minsan, hindi ko naman na kailangang magpaalam dahil matanda na ako. Nasanay kasi ako dahil lagi akong pinaghihigpitan ni mama.“Of course, Ada. You don’t even have to ask,” sagot niya. Napaka-simple ng tono, parang natural na natural lang na pumayag siya. Hindi ko na nga kailangang magpaliwanag pa. Sanay si Papa sa mga ganitong paalam ko, lalo na’t alam niyang safe ako sa piling ni Mishon.Kinuha ko ang bag ko na nakahanda na sa sofa. “Thank you, Pa! I’ll see you tomorrow,” sabi
Mishon POVSa gitna ng malamig na hapon sa city ng Paris, naglalakad ako sa cobblestone street ng Rue Saint-Honoré, ang lugar na puno ng mga boutique at café. Ang layunin ko sana sa araw na iyon ay simple lang…bisitahin ang bagong bukas na tindahan ng strawberry wine. May rekomendasyon ang ilang kaibigan ko sa Pinas tungkol sa tindahan iyon at bilang tagahanga ng mga ganitong klase ng alak, naisip kong bakit hindi ko nga subukang puntahan?Habang papunta ako sa direksyon ng tindahan, napansin ko ang isang magarang itim na kotse na naka-park malapit sa isa sa mga café. Ang eleganteng disenyo nito ay bagay lamang sa isang taong may sinasabi sa buhay. Ngunit hindi ang sasakyan ang nakakuha ng pansin ko. Mula sa gilid ng mata ko, nakita ko ang isang pamilyar na mukha na bumaba mula rito—isang ginang na babaeng maganda, elegante at pamilyar sa mga mata ko. Sa unang tingin, parang imposibleng maging siya iyon, pero habang binubuo ng isip ko ang bawat detalye, napagtanto kong hindi ako puwed
Ada POV Matapos ang masayang hapunan, nagpasya akong bigyan si Mishon ng tour sa kuwarto ko. Natapos na ang mahaba at makabuluhang usapan sa dining table at mukhang na-impress naman ang mama at papa ko sa kanya. Nang iminungkahi ni Mishon ang ideya, nagkatinginan muna ang mga magulang ko. Tumango ang papa ko at ngumiti naman ang mama ko. "Of course, Mishon. Go ahead," sabi ng mama ko. "Just make sure to behave, young man." Tumawa si Mishon. “I will, Mrs. Hill.” Habang umaakyat kami ng hagdan papunta sa kuwarto ko, ramdam ko ang kaba. Hindi dahil sa pagpunta niya sa kuwarto ko, pero dahil sa hindi ko maiwasang mag-isip tungkol sa sinabi ni Taris kanina. Bakit kaya niya iyon sinabi? At totoo ba iyon? Pero itinaboy ko muna ang mga alalahaning iyon. Ang focus ko ngayon ay si Mishon. Pagbukas ko ng pinto, tumambad kay Mishon ang kuwarto kong para bang isang feature sa isang high-end na lifestyle magazine. Ang silid ko ay malawak, halos kasinlaki ng isang living are na. Sa kaliwang ba