Misha’s POVPagkaluto ng mga ulam, inayos ko na ang mesa sa terrace ng bahay kubo ko. Pero nang mapansin kong mainit na sa bandang terrace, mas napili ko tuloy na sa lilim ng mga sanga ng mga puno ng mangga kami mananghalian, inayos ko ang mga plato, kutsara’t tinidor, at inilagay ang mga pinggan na puno ng mga niluto kong ulam. Ang bango ng piniritong tilapia ay humahalo sa amoy ng tortang talong at ang kakaibang aroma ng mga tuyong isda.At siyempre, inilapag ko ang tray ng mango graham sa gitna—ito ang magiging highlight ng aming tanghalian.Hindi nagtagal, narinig ko ang pamilyar na tunog ng makina ng kotse ni Everett. Biglang bumilis ang tibok ng puso ko. “Heto na siya,” bulong ko habang inaayos pa ang buhok ko habang papalapit siya.Bumaba siya mula sa magara niyang sasakyan, nakangiti—yung ngiting kapag nakikita ko ay mas lalo pa akong na-i-inlove sa kaniya. Agad akong sinalubong ng yakap niya, mahigpit at puno ng lambing. “Misha,” bulong niya sa akin. “Na-miss kita.”“Na-miss
Misha’s POVLumakad kami papasok sa isang marangyang boutique sa gitna ng city. Halos manliit ako sa mga makinang na chandelier na tila mga bituin sa itaas ng mga marmol na sahig. Pagdating pa lang namin sa harap, agad kaming sinalubong ng staff, pormal ang suot, pero nakangiti at tila sanay na sa mga katulad ni Everett—mga bilyonaryo, mga taong hindi tinatanong ang presyo.“Good afternoon, Mr. Tani,” bati ng babaeng staff, nakasuot ng sleek na itim na dress. “We’ve been expecting you.”Nakaramdam ako ng konting kaba habang hawak ni Everett ang aking kamay. Minsan, kahit gaano ko pa siya kakilala, hindi ko pa rin maiwasang mamangha sa mundo niya—mundo ng mga bilyonaryo, ng mga walang katapusang kayamanan. Pumasok kami sa loob, at para kaming pumasok sa isang ibang dimensyon. Mga racks na puno ng mga wedding gown na bawat isa ay mukhang perpektong nilikha para sa mga prinsesa.Sa kabila ng aking kaba, pinisil ni Everett ang aking kamay at ngumiti sa akin, tila pinapakalma ako sa lahat
Misha’s POVPaglabas ko suot ang unang gown, kita ko agad ang reaksyon ni Everett. Seryoso ang mukha niya, tahimik, pero alam kong tinitimbang niya ang bawat aspeto ng gown—kung bagay ba sa akin, kung ito na ba ang hinahanap niya. Sa akin, okay na, pero alam kong iba rin talaga ang taste ni Everett sa mga bagay-bagay. May kung ano sa mga mata niya na sa unang tingin, alam niyang may mali, kahit para sa akin, perfect na.“What do you think?” tanong ng isa sa mga staff, pormal pero puno ng respeto.Everett crossed his arms, his eyes never leaving me. “It’s beautiful,” he said after a moment, “but, let’s try the next one.”Sabi na e, gusto pa rin niyang makita ang iba pa. Nakukulangan pa siguro siya. Alam ko kasing gusto ni Everett na maging perpekto ang lahat, hindi lang para sa kanya, kundi para sa akin din. Ayaw niyang mag-settle sa kahit ano lang.Nang isinuot ko ang pangalawang gown, mas mabigat ito dahil sa mga kumikislap na detalye sa buong tela. Ang mala-dyamanteng mga burda ay na
Misha’s POVSa loob ng ilang buwan, ang buhay ko ay parang isang fairy tale—isang napakagandang fairy tale na puno ng kasiyahan at pag-iingat. Simula noong ipinagbuntis ko ang magiging anak namin ni Everett, hindi ako kailanman nag-alala, joke, siyempre, nag-alala rin dahil ang daming kontrabida sa buhay ni Everett. Sobrang higpit ng mga bodyguard ko, hindi nila ako hinayaan na malagay sa kahit anong panganib. Si Everett, bilang isang bilyonaryo, ginawa niyang misyon na hindi lamang ako maging komportable, kundi maging sobrang ligtas sa bawat oras. Minsan nga, iniisip ko kung dapat ba akong matakot sa mga bodyguard kaysa sa mga panganib na iniiwasan nila para sa akin.Ngayon, nandito kami sa mansiyon ni Everett at hindi lang basta-basta mansiyon. Ito ang pinaka-marangyang lugar na puwedeng pagdausan ng isang event na parang ginawa para sa mga maharlika. Ilang buwan na rin akong excited para sa araw na ito—ang gender reveal ng unang anak namin ni Everett. Parang nananaginip pa rin ako.
Misha’s POVDahan-dahan kaming lumapit sa gitna ng malaking ballroom kung saan naghihintay ang lahat. Ang mga mata ng bawat tao ay nakatutok sa amin, para bang kami ang bituin ng gabing ito. Nakaabang sila sa susunod na mangyayari. Sa harapan namin, may malaking velvet curtain na bumabalot sa isang bagay—ang simbolo ng gender reveal na inihanda ng event planner ni Everett. Ang kaba ko ay parang lalo pang lumakas habang papalapit kami sa harap ng curtain.Sa ibabaw ng malaking stage na iyon, nakahanda na ang lahat—mga ilaw, mga paputok, at kahit ano pa ang inihandang sorpresa ni Everett. Lahat ito ay para sa isang grand reveal.“I’m ready,” bulong ko sa sarili ko, halos hindi ko na marinig ang boses ko sa sobrang excitement at kaba.Nang nasa gitna na kami ng stage, tumingin ako kay Everett. Ngumiti siya nang parang nagpapapogi pa sa mga bisita namin kaya tatawa-tawa rin ako. Minsan, lumalabas na rin talaga ang pagiging makulit niya. Gumitna pa kami sa stage at saka tinaas ang kamay na
Misha’s POVMadaling araw pa lang, nagising na ako sa hindi maipaliwanag na dahilan. Siguro dahil sa sobrang katahimikan ng paligid o marahil dulot ng nakaraang kaganapan kagabi—ang gender reveal ng anak namin ni Everett. Lahat ng bisita ay nalasing, at dahil buntis ako, ako lang ‘yung hindi nalasing kaya maaga nagising. Tulog na tulog pa si Everett sa tabi ko, malalim ang paghinga at mukhang hindi magigising agad. Bumangon na ako kasi alam kong hindi na ako makakatulog pa, maaga rin kasi akong natulog kagabi. Simula nung mabuntis ako, hindi na ako nakakapagpuyat, maaga akong dinadapuan ng antok.Tahimik akong bumangon sa kama, ingat na hindi magising si Everett. Nang masiguro kong hindi siya nagising, hinayaan ko na ang paa ko’y magdala sa akin kung saan man. Maganda ang umaga sa labas, pero masyado pang maaga para bumaba. Sa halip, naisip kong galugarin ang ilan sa mga kuwartong hindi ko pa napuntahan dito. Hindi ako madalas na nag-iikot sa mansiyon na ito, dahil lagi kaming naglala
Misha’s POV Nakatayo ako sa harap ng bintana ng kuwarto namin, iniisip kung paano ko sisimulan ang pagtatanong. Si Everett ay nasa kama pa, unti-unti nang gumigising. Nakahiga pa siya, tila lumulutang pa sa pagitan ng pag-idlip at paggising. May bigat sa dibdib ko, kanina pa. Hindi ko alam kung paano ko uumpisahan ang pag-uusap na ito—hindi ko rin alam kung anong magiging reaksyon niya. Pero kailangan kong malaman kung para saan ang mga armas na ‘yon.Narinig kong nag-inat si Everett at tumingin siya sa akin. Medyo pagod pa rin ang mukha niya mula sa gabing puno ng kasiyahan. Tumitig siya sa akin, ngumiti nang bahagya.“Good morning, mahal,” bati niya pero ramdam ko na may bahid ng kaba ang tono ko. Hindi ko na maitatago ito, at alam kong kailangan ko nang magtanong.“Good morning,” sagot ko habang pilit na pinapakalma ang sarili.Tumahimik ng saglit, ang ingay ng mga ibon sa labas lamang ang naririnig namin. Hindi ako agad nagsalita. Alam kong sensitive ito, pero hindi ko kayang mag
Misha’s POVNang bumalik ako sa farm namin, bumungad agad sa akin ang mga bagong mukha ng mga bodyguard na pinadala ni Everett dito. Alam ko namang alaga na niya ako noon pa, pero ngayon, tila dumoble ang seguridad sa paligid ko. Sa bawat sulok ng farm, may nakabantay—mga lalaking matikas at seryoso, lahat alerto sa kanilang paligid. May kakaibang bigat sa dibdib ko habang pinagmamasdan ko sila. Hindi ko naman naisip na aabot kami sa ganitong punto na kailangan ko ng ganitong klase ng proteksyon na sobra-sobra pa kaysa sa dati. Pero siguro nga, hindi ko dapat alalahanin ito. Babalik na sa trabaho si Everett, at alam kong gusto niyang siguraduhin na ligtas ako dito sa farm habang wala siya.Naglakad ako papasok sa bahay kubo, at sinalubong ako ni Manang Helen na may bitbit na cake. Hindi ko napansin ang kakaibang ekspresyon sa mukha niya agad, dahil akala ko ay simpleng surpresa lamang ito. “Misha, may nagpapaabot ng cake para sa ‘yo,” aniya habang iniabot ito sa akin.Tumango ako at t
Mishon POVHabang wala pa akong ibang pinagkakaabalahan, sinimulan ko na agad ang plano ko. Hindi ko hahayaang makatakas ang lalaking iyon—si Oliver—na hindi ko pa alam kung anong surname. Pero isang bagay ang sigurado ako. Filipino siya. At mukhang sanay na sanay siyang magpaikot ng mga mayayamang ginang.Sinimulan ko sa pinakamadaling paraan: surveillance. Nag-hire ako ng dalawang tauhan ko para sundan siya palagi. Kahit saan siya magpunta, siguradong may mata akong nakabantay sa kanya. Hindi ko hahayaan na hindi ko malaman ang baho ng lalaking ito.Ginagawa ko ito hindi lang dahil sa galit ko sa kanya, kundi dahil gusto kong tulungan si Ada. Kitang-kita at ramdam ko kasi na sobra siyang na-stress dahil sa nalaman niyang pangangabit ng mama niya.Hindi ko hahayaang masira ang pamilya niya nang dahil lang sa isang manloloko. At kung kinakailangang gibain ko ang mundo ng Oliver na ‘yon para protektahan si Ada, gagawin ko.Sa unang mga araw, walang masyadong kakaiba. Walang permanenten
Ada POVPagkatapos ng dinner nila, naghiwalay na si Mama at ang lalaking iyon. Hindi ko pa rin alam ang pangalan niya—at hindi ko rin alam kung gusto ko siyang makilala. Ang alam ko lang ay hindi pa rito natatapos ‘to ang lahat. Hindi ko pa puwedeng bitawan ang araw na ito na wala akong nalalaman sa buwisit na kabit ng mama ko. Hindi pa puwedeng matapos ang gabing ‘to nang hindi ko nalalaman kung sino talaga siya.“Tara,” sabi ni Mishon habang mahina lang ang boses. “We follow him.”Tumango ako. ‘Yun din ang gusto kong mangyari. “Yeah. We need to know who he is.”Habang nakasakay pa rin kami sa sasakyan, sinundan namin ang lalaki. Hindi siya nagmamadali, pero halata sa kilos niya na aware siyang may nakatingin sa kanya. Ilang beses siyang palingon-lingon sa paligid, lalo na sa likod niya, na parang tinitingnan kung wala na bang nakasunod.Napakunot-noo si Mishon. “Something’s off.”Tumingin ako sa kanya. “What do you mean?”“He’s too cautious. He’s looking back too often, but not at u
Ada POVHindi ako makapagsalita. Pakiramdam ko, biglang may sumakal sa lalamunan ko. Hindi dahil sa iyak, kundi sa biglaang buhos ng galit at pagkabigo na nararamdaman ko sa mama ko ngayon. Nanginginig ang kamay ko habang nakatitig sa screen ng phone ni Mishon. Kitang-kita ko ang mukha ni Mama sa video—eleganteng naka-make-up, naka-red dress at mukhang masaya. Hindi lang basta masaya. Kinikilig pa.Hindi ko kilala ang lalaking kasama niya. Mas bata ito sa kanya, siguro nasa late twenties o early thirties. Matangkad, matikas ang katawan at mukhang sanay sa marangyang buhay. Sa video, nakasandal ito sa upuan habang nakangiti, nakikinig kay Mama na tila aliw na aliw sa kuwento niya.At sa dulo ng video, dumating ang bill. Walang pagdadalawang-isip na kinuha ni Mama ang resibo, inilabas ang kanyang credit card at siya ang nagbayad. Ano ‘to, nagpapaka-sugar mommy siya sa binatang iyon? My God, nakakahiya si Mama.Nag-init talaga ang dugo ko. Akala ko napakatino niya pero may ganito palang
Ada POVAng bango.Halos hindi pa ako nakakapasok nang tuluyan sa kusina ni Mishon, pero ang amoy ng bagong lutong pizza ay parang yakap na mainit sa akin at nakakagutom talaga sa pang-amoy. Nasanay na ako na sa tuwing dadalaw ako sa mansiyon niya, palaging may nakahandang pizza na siya mismo ang gumagawa. Alam na alam ni Mishon ang paborito kong pagkain.Pero may kakaiba ngayon. Nakatayo siya sa harap ng lamesa sa dirty kitchen, abala sa paglagay ng toppings sa nilulutong pizza. “This is a new flavor,” aniya nang makita niya akong dumating. Isang mabilis na sulyap lang ang ibinigay niya sa akin bago bumalik sa ginagawa niya. “I made this especially for you.”Napangiti ako at lumapit sa kanya. “What’s the flavor this time?”Hinila niya ang apron niya at nagbigay ng maliit ngiti sa akin. “You’ll see. It’s a surprise.”Umupo ako sa high chair na nasa gilid ng lamesa habang pinagmamasdan siyang magtrabaho. Ang sarap panoorin ni Mishon habang nagluluto—maayos, malinis at parang may sarili
Ada POV“Papa, pwede po bang mag-overnight ako sa mansiyon nila Mishon?” tanong ko habang tinutulungan siyang maglagay ng kape sa tasa niya. Kahit na pure american siya, sa tagal na niyang kasama kami ni mama na pinay pareho ay kahit pa paano ay nakakaintindi na siya ng pure pinoy na lengguwahe.Ngumiti lang si Papa. Alam naman niya na good girl ako. Isa pa, hindi naman kailanman naging problema ang paghingi ko ng permiso sa kanya, lalo na’t kasama si Mishon na kilala niyang matino naman. Saka, sabi pa niya minsan, hindi ko naman na kailangang magpaalam dahil matanda na ako. Nasanay kasi ako dahil lagi akong pinaghihigpitan ni mama.“Of course, Ada. You don’t even have to ask,” sagot niya. Napaka-simple ng tono, parang natural na natural lang na pumayag siya. Hindi ko na nga kailangang magpaliwanag pa. Sanay si Papa sa mga ganitong paalam ko, lalo na’t alam niyang safe ako sa piling ni Mishon.Kinuha ko ang bag ko na nakahanda na sa sofa. “Thank you, Pa! I’ll see you tomorrow,” sabi
Mishon POVSa gitna ng malamig na hapon sa city ng Paris, naglalakad ako sa cobblestone street ng Rue Saint-Honoré, ang lugar na puno ng mga boutique at café. Ang layunin ko sana sa araw na iyon ay simple lang…bisitahin ang bagong bukas na tindahan ng strawberry wine. May rekomendasyon ang ilang kaibigan ko sa Pinas tungkol sa tindahan iyon at bilang tagahanga ng mga ganitong klase ng alak, naisip kong bakit hindi ko nga subukang puntahan?Habang papunta ako sa direksyon ng tindahan, napansin ko ang isang magarang itim na kotse na naka-park malapit sa isa sa mga café. Ang eleganteng disenyo nito ay bagay lamang sa isang taong may sinasabi sa buhay. Ngunit hindi ang sasakyan ang nakakuha ng pansin ko. Mula sa gilid ng mata ko, nakita ko ang isang pamilyar na mukha na bumaba mula rito—isang ginang na babaeng maganda, elegante at pamilyar sa mga mata ko. Sa unang tingin, parang imposibleng maging siya iyon, pero habang binubuo ng isip ko ang bawat detalye, napagtanto kong hindi ako puwed
Ada POV Matapos ang masayang hapunan, nagpasya akong bigyan si Mishon ng tour sa kuwarto ko. Natapos na ang mahaba at makabuluhang usapan sa dining table at mukhang na-impress naman ang mama at papa ko sa kanya. Nang iminungkahi ni Mishon ang ideya, nagkatinginan muna ang mga magulang ko. Tumango ang papa ko at ngumiti naman ang mama ko. "Of course, Mishon. Go ahead," sabi ng mama ko. "Just make sure to behave, young man." Tumawa si Mishon. “I will, Mrs. Hill.” Habang umaakyat kami ng hagdan papunta sa kuwarto ko, ramdam ko ang kaba. Hindi dahil sa pagpunta niya sa kuwarto ko, pero dahil sa hindi ko maiwasang mag-isip tungkol sa sinabi ni Taris kanina. Bakit kaya niya iyon sinabi? At totoo ba iyon? Pero itinaboy ko muna ang mga alalahaning iyon. Ang focus ko ngayon ay si Mishon. Pagbukas ko ng pinto, tumambad kay Mishon ang kuwarto kong para bang isang feature sa isang high-end na lifestyle magazine. Ang silid ko ay malawak, halos kasinlaki ng isang living are na. Sa kaliwang ba
Ada POVDumating na si Mishon kaya agad akong tumayo mula sa sofa at pumunta sa pinto para salubungin siya. Sa likod ko, naramdaman ko ang mga mata ni Verena at Taris na nakasunod sa akin. Halatang excited na rin silang makita si Mishon.Binuksan ko ang pinto at tumambad sa akin ang pogi nga ngiti ni Mishon. Simple lang ang suot niya—isang plain white button-down shirt na naka-roll up ang manggas, dark jeans at pares ng clean white shoes. Walang kahit anong flashy accessory, pero para siyang isang model na galing mula sa isang magazine cover. Ang lakas ng dating niya kahit hindi siya nag-effort magpa-pogi.“Good evening, Ada,” bati niya sa akin kasabay ng pagbigay ng isang bouquet ng white tulips. Ang sweet talaga.“Good evening, Mishon. Come in,” sagot ko habang hinahayaan siyang pumasok sa loob ng bahay namin.Pagpasok niya, naabutan niyang nakaupo ang mama at papa ko sa living room. Tumayo agad ang mama ko, habang ang papa ko naman ay tumingin nang maigi kay Mishon, tila sinusuri i
Ada POVNgayong gabi na ang dinner na matagal ko nang pinagpaplanuhan. Sa wakas, ipakikilala ko na si Mishon sa pamilya ko. Alam kong bago ito para sa kanila kasi ngayon lang ako maghaharap ng boyfriend ko sa kanila, lalo na sa papa ko, kaya ginawa ko ang lahat para maging perpekto ang gabing ito. Dati kasi kapag nagbo-boyfriend ako ay gusto ko, ako lang ang nakakaalam. Hindi ko hinaharap sa kanila.Maaga pa lang, Nagpa-ready na ako ng paghahanda. Nagpa-cater ako ng mga masasarap na putahe, pero nagdagdag din ako ng ilang personal touch. Gusto kong ipakita na espesyal ang gabing ito, hindi lang para kay Mishon kundi para sa buong pamilya ko, kahit na lang toxic silang kasama sa buhay.Ang papa ko ay nasa living room, nakaupo sa kanyang paboritong armchair habang nagbabasa ng isang business magazine. Nag-half day siya sa trabaho para lang makaharap si Mishon mamaya. Hindi niya ginagawa ito madalas, kaya alam kong seryoso siyang makilala ang taong mahal ko ngayong gabi.Si Verena naman