Kabanata 1: Bisita

•Ozanne•

Marahang pinisil ni Ozanne ang tiyan ng bata. “ How about here?”

The child twitched. “It hurts.” Ani ng batang lalaki na nagngangalang Landley at pilit na inilalayo ang kamay ni Ozanne.

Sumandal siya patalikod at inabot ang papel at panulat. Pagkatapos ng iilang sulat na ginawa niya ay inabot niya ito sa babaeng katabi ni Landley.

“ It seems that Landley is constipated. Just show that to the pharmacy below.” Tiningnan ni Ozanne si Landley at inilapat ang palad sa ulo ng bata. “ Drink a lot of water, alright Landley?”

The 7-year old boy met her gaze. “If I get better, can I still come to see you?”

“Of course, but the hospital is not a place to hang out. I will also be occupied because I have to help other children too so I can’t entertain you that much. “ As soon as she said that, Landley looked disheartened.

Hindi niya mapagilan ang sarili na magpakawala ng mahinang tawa. Hinawakan niya ang kamay ng bata at itinaas ang baba nito. “ If you want, I will come see you instead. Your school is on my way home, I can drop off and treat you to ice cream, is that okay with you? Hmmh?”

Lumiwanag naman ang mukha ni Landley. “ Really? You will do that?”

“Uh-huh.” Ozanne playfully nodded her head up and down. “ But you also need to be a good boy. You need to chew your foods carefully and drink a lot of water.” Ginalaw niya ang mga braso na animong kumakain at umiinom.

Itinaas ni Landley ang kanyang palad atsaka malapad na ngumiti. “ I will!”

Muli, ginulo ni Ozanne ang kaniyang buhok bago tumayo.

Naglahad ng kamay ang ina ni Landley na siya namang tinanggap ni Ozanne. “Sorry for keeping you late, Doc. Mauuna na kami. Maraming salamat ulit.”

Ozanne shook her head defensively. “No, worries ma’am. It’s my job.”

Kinawayan siya ni Landley hanggang sa makalabas na ito ng pinto.

Napangiti si Ozanne atsaka inabot ang kaniyang bag. Sa wakas ay makakapaghinga na siya at makakatulog na sa higaan niya sa condo. Kahapon pa siya naroon sa ospital at ngayong tapos na ang shift niya ay naramdaman niya na ang pagod.

Papaalis na sana siya kanina ng lumapit sa kaniya ang isang babae na tantiya niya ay mas matanda sa kanya ng iilang taon lamang kasama ang batang lalaki na hawak-hawak ang kaniyang tiyan. At dahil hindi pa dumadating ang kapalit niyang pediatrician ay inasikaso niya na sila. Masiyahing bata si Landley kaya nag-enjoy siyang kausap ito.

Bagamat may iniindang sakit ay nagawa pa rin ni Landley na ikwento ang tungkol sa nangyari sa kanya at sa mga pinsan niya ng masagi nila ang mamahaling vase habang naglalaro ng habulan. Tumatakbong tinakasan daw nila ang kanilang mga ina.

Kahit kinailangan niyang isakripisyo ang ilang oras ng tulog ay masaya si Ozanne sa kaniyang trabaho. Sa tuwing kinakausap siya ng kaniyang mga naging pasyente ay tila may humahaplos sa kanyang puso sa tuwing nakikita niyang tumatawa Ito. Higit sa lahat, may kung anong saya siyang nararamdaman kapag naroon ang mga magulang ng mga bata at inaalagaan ang kanilang mga anak.

As soon as Ozanne entered the passcode, she immediately went inside, after taking her shoes off and washing her hands, she slumped directly to the bed, her face buried on the sheets.

Dama niya ang paghihile sa kaniya ng malambot niyang kama. Ipipikit niya na sana ang mga mata ng biglang tumunog ang kaniyang tiyan.

Dinedma niya ang pagkulo ng sikmura ngunit patuloy siya nitong ginigising sa pagkaantok.

Nangyaring wala na siyang pasiyenteng aasikasuhin kaya saglit siyang napaidlip ngunit ilang sandali pa lang ay agad siyang ginising ng nurse at sinabihang nariyan na iyong nagpa-schedule para sa check-up. Pagkatapos nun ay muli siyang naging abala kaya nakalimutan niya na talaga ang tanghalian.

Sluggishly, Ozanne rolled until she was at the edge and stood up.

Habang hindi pa kumukulo ang tubig ay nagtungo muna siya sa kaniyang kwarto at nagpalit ng damit. Tinanggal niya ang suot na relo at hinaplos ang bakas ng kaniyang kahapon na ngayon. Pinahiran niya ng cream ang mga peklat at bumalik na sa kusina.

The aroma filled the room, although it was just an instant noodles, it appeared like the best selling pork stew at the eatery in front of the hospital where she worked. Her mouth watered immediately and forked the noodles.

Napadighay siya pagkatapos niyang maubos ang pagkain sa loob lamang ng isang minuto, much faster than her usual eating time.

Pinahiran niya ang mga kamay ng paper towel pagkatapos maghugas ng biglang may kumatok. Malakas ang pagkakatok na tila may mahalagang sadya ito sa kaniya.

Nagtaka naman si Ozanne. Ito ang pinakaunang pagkakataon na may nagtungo sa tirahan niya.

Lumapit siya sa pinto at pinihit ang doorknob. “ Who is-“ Hindi niya natapos ang sasabihin dahil sa gulat ng matanaw ang mag-asawang tinatawag niyang magulang.

Ipinalibot ng kaniyang ina ang kaniyang tingin. Marahan niyang pinagpag ang sofa bago umupo. Sa kabilang banada naman ay nakatayo ang kaniyang ama sa may bintana, tinatanaw ang kalsada sa ibaba.

“What brings you here?” Ozanne said while she stood straight in front of her mother. There’s a clear hostility in her face.

Her mother scoffed in disbelief. “ You ungrateful brat! We paid for this place, aren’t we welcome in here? You didn’t even offered any drink, where’s your manner?”

“Oh! Hindi ko alam na gusto mo pala ng maiinom, should I get you some water?” sarkastikong salaysay ni Ozanne.

Hahakbang na sana siya patungong kusina ng iwinasiwas ng Ina niya ang isang kamay. “Water? Is that all you’ve got? Nevermind, Ozanne.”

Ozanne crossed her arms and faced her mother. “Just get to the point. What is it this time? Imposible namang personal kayong nagtungo rito para lang manghingi ng maiinom.”

“Very well.” Her mother fished her phone from her handbag and went through something before handing it to Ozanne.

“Siya ang may-ari ng MH Suites, which is now dominating the industry. Nagpull-out ang ilang investors natin at nagpunta sa kanila. It was just two months since they started operating and yet they’ve become client-grabber. They have their main branch sa Canada…” Mahaba pa ang naging paliwanag ng ina niya pero lumusot lamang ito sa kaniya ng pandinig.

Pabaling-baling niyang pinagmasdan ang litrato ng lalaki. Seryoso ang ekspresyon nito habang ang dalawang kamay ay nasa ibabaw ng armrest. Nakasandal ang kaniyang likuran at malayo ang mga hita sa isa't isa. Unang tingin ay aakalain mong pagmamay-ari ka ng kanyang teritoryo.

'Playboy.’ Ozanne could tell it at a glance. The playful look on his face revealed that this is a type of a man who had banged any woman he would met. By the look of his face, he could be a prototype of Zeus. Right, they have things in common. They are both powerful and has a lot of women.

Ibinalik ni Ozanne ang telepono. “ So? I’m a doctor not a businesswoman, you must have mistaken me for your other daughter.”

“This man will be your husband. You will meet him one of these days. “ Mrs. Laurente turned her heels and now was about to leave when Ozanne held her hand. Narito lamang sila para ipaalam sa kaniya iyon, hindi nila kailangang marinig ang pagpapasiya niya.

“How can I marry that man? I don’t even know him for Pete’s sake! Wala akong naramdamang pagmamahal sa taong yan!” Ozanne can’t help but blurted it out.

Labing-siyam na taon siya when she decided to live independently. Mula ng umalis siya sa puder nila ay hindi niya nakikita sa malapitan ang kaniyang mga magulang. Minsan ay pinapadalo si Ozanne sa ilang mga pagtitipon ngunit iyon ay pawang para sa kadahilanan na maging maganda ang tingin sa kanila ng publiko.

Mrs. Laurente withdrew her hands forcefully. “And so what?! Who cares if you love him or not? Whether you like it or not, you would marry Mr.Herrera!”

“Why are you selling me off? Kinokontak niyo lang naman ako dati kapag may dinadaluhan tayong events, a? And now, you just barged into my place and telling me to be with a stranger? Anong klaseng magulang kayo?!” As soon as she said that, she felt a palm landed on her face.

Tumagilid ang kaniyang namumulang mukha. Malakas ang pagkakasampal sa kaniya ngunit dagli niya lang naramdaman sakit nito at agad ding nawala.

 'It won’t hurt me, I’m already used to this.’

Hinawakan ng ina niya ang kaniyang mukha paharap, bumabaon ang mahahabang kuko nito sa kaniyang pisngi.

“Don’t question our decision as it was for our company. And may I remind you na kung hindi dahil sa negosyo natin ay hindi mo mararating ang kung ano ka man ngayon. So don’t defy me, Ozanne, it’s for your own good, you know what I can do.” Her mother looked at her with heated eyes.

Ozanne used to comfort herself with the thought that her parents was busy finding money for her to survive in this world. For a long time she believed that. But not anymore, sometimes she would wish that they’re not her real parents.

Alam niyang dapat niyang ipagpasalamat niyang may nanay at tatay siya dagdag pa roon na may kakayahan sila upang magkaroon ng kumportableng pamumuhay samantalang may mga taong mas naghihirap sa kaniya. Ngunit habang lumalaki ay namulat siyang pantay lang ang lahat, magkakaiba man ang mga pagsubok ay parehong may mga pinagdadaanan ang bawat isa.

Sa tuwing nakikita niya kung paano sinusubuan ng kanilang ina ang mga pasyente niya o di kaya tuwing binubuhat sila ng kanilang ama, nakakaramdam siya ng inggit. Kailan ba ang pagkakataon na ginawa sa kaniya iyon ng magulang niya? Ang tanging pagkikita nila ay tuwing hapunan lamang. At kung kinakausap man siya ay kapag pinapagalitan.

“ It’s not for me, it’s for 'your' own good!” Why don’t you try Gianna? Why does it have to be me?! It has always been-“ then again, her mother slapped her.

The man standing in front of the window inched into their direction. He held both of Ozanne’s shoulders and forced her to look at him.

“You were never been helpful to us unlike Gianna. You became a doctor, may naitulong ka ba sa kompanya? Now, if you don’t want to live on the streets, you’ll do what we asked you to do. At huwag mong isiping kaya mong mabuhay gamit ang sariling pera dahil alam mong kaya kong kunin mula sayo ang trabaho mo.” Nanggigil na saad ng ama niya.

“Ganito ba ang resulta ng pag-alis mo ng bahay? You were docile back then.” Pagsisingit naman ng ina niya atsaka napailing.

“We’ll call you one of these days, make sure to prepare yourself anytime to meet Mr. Herrera.” And just like that, the couple made their way out of the condo.

Meanwhile, Ozanne remained where she stood earlier . She clutched her chest but surprisingly she didn’t felt anything. She should be hurt by now. Devastated. Hopeless. But nothing gushed through her as much as she wanted to. And that only means one thing.

It has been gone for quite some time now. But after their conversation she would not be surprised if some moments later, they’ll come again.

‘You were never been helpful to us. Ha! Why don’t you just get a knife and stab them, it will end your agony.’

‘Or how about sneaking in while they’re soaked in the bathtub, then drop some live wires in the water. Masaya iyon!’

‘No! It was Ozanne’s fault in the first place! Hindi siya naging masunurin, that’s why.’

‘What will her husband be like? Paano na kung nanakit pala iyon?’

‘Then Ozanne have to kill him too!’

‘Yes! Patayin silang lahat!’

Ozanne covered her ears. ‘Stop it!’ But they keep on talking, like there’s a conference in her head. The voices then became chaotic that made her mind haywire.

Nagtungo siya sa tanging lugar na makakapagpahinto sa mga boses na naririnig niya.

Kinuha niya ang blade na tinago niya sa ilalim ng bathroom sink. Pagkatapos nun ay itinaas niya ang kaniyang kaliwang palapulsuhan. At tulad ng palagi niyang ginagawa, sinugatan niya ang sarili.

Agad ding nagsilabasan ang mainit na likido mula sa sugat. Hinayaan niyang umagos ito habang dahan-dahan niyang isinandal ang likod sa dingding. Pinagmasdan niya ang sarili sa salamin, naroon pa rin ang bakas ng mga daliri ng kaniyang ina.

Agad na gumuhit ang sakit sa kaniyang sistema, hindi lamang mula sa kaniyang sugat ngunit sa kaniyang puso rin. Gamit ang kabilang kamay, mahigpit niyang hinawakan ang d****b at tumingala.

Her breath became ragged as her tears came streaming down her face. It has always been this way. Along with the quiet sobs she let out, the voices became fainter and fainter until they were gone.

She let all her tears come out until there were nothing to shed anymore. She reached for the first aid kit underneath the sink and placed it on top of the lavatory. Then, she treated herself like she had always do.

Pagkatapos niyang balutin ng bandage ang bisig ay nagtungo na siya sa kwarto.

It had already been an hour since she slipped under her blanket. She had been sleepy earlier but it was all gone now. Ozanne kept changing her sleeping position hoping that it will help her doze off.