There's no such thing as goodness in other people. That's what I learned, so I stop trusting anyone and I should hold on to that. Maayos na ako. Inayos ko na ang aking sarili. Unti-unti ko ng nakalimutan ang mga nangyari sa akin. I've learned my lesson. Naging mailap na ako sa mga tao. I trust no one except my family.Days, months, years passed by so quickly. Parang ang bilis lang ng panahon, hindi ko man lang namalayan na maraming taon na pala ang lumipas. Sa loob ng mga panahong kasama ko ang pamilya ko doon ko naramdaman ulit ang tunay na pagmamahal ng isang kapamilya na minsan ko lang naramdaman nung buhay pa ang Lolo Ignacio ko. Ang lolo ko na walang ibang ginawa kundi mahalin ako pero walang awang kinuha sa akin ng mga taong kasabwat ng demonyong nakalakahan ko. Nabigyan man ng hustisya ni Kuya Grady ang pagkamatay ni Lolo masakit pa rin para sa akin ang nangyari sa kanya. Ang hirap pa ring tanggapin na sa ganung paraan siya kinuha sa akin. Minsan umiiyak pa rin ako kapag naa
Katatapos lang ng consultation ko sa pasyente ng makatanggap ako ng tawag mula sa yaya ng mga bata. Bigla akong kinabahan dahil hindi naman basta-basta tumatawag sa akin si Rowena kapag hindi importante. Maaga pa at hindi pa uwian ng kambal. Wala ding binanggit ang dalawang bata sa akin kanina na pupuntahan nila ako kaya nakapagtataka."Yes Weng, ba't ka napatawag?" bungad ko sa kanya. Nakatingin pa ako sa chart ng pasyente pero nabitawan ko ito ng marinig ang pagkabasag ng boses ni Rowena mula sa kabilang linya."Ate kasi si Hawk..." Unang salita palang mula sa kanya lumakas na ang tibok ng puso ko lalo't naramdaman ko ang kaba sa boses niya pagkabanggit niya ng pangalan ng aking pamangkin. Kung ano-ano agad ang pumasok sa aking isipan. Wag naman sanang may masamang nangyari kay Hawk."Bakit anong nangyari kay Hawk? Natawagan mo na ba si Kuya?" medyo napalakas pa ang boses ko kaya napasilip ang secretary ko sa akin. Senenyasan ko siyang ayos lang. "Wait, Rowena, tawagan ko muna si
"I'm sorry, Nanay. We know that you are busy at work but we disturbed you. What we did is wrong po. Hindi na po mauulit, Nanay. Wag na po ikaw magalit sa amin ni Pollux. Sorry po."Si Castor na umiiyak na ngayon. Nakita kong kinalabit niya ang kakambal para ito naman ang magsalita pero blangkong tingin lang ang pinukol ni Pollux sa kanya saka nagbaba ng tingin.Nanatili akong tahimik habang nakatingin sa kanilang dalawa. Si Castor ay tahimik na umiiyak pero si Pollux ay nakayuko lang. Mula sa school, dumiritso na kami dito sa bahay ng mga magulang ko. Si Kuya naman umuwi na rin dala ang anak niya. Gusto pa nga sanang pumunta ni Hawk dito para makipaglaro sa mga pinsan niya pero tumawag ang mommy niya, pinapauwi silang dalawa ng daddy niya. Akala ko hindi na ito magsasalita pero bigla itong nag-angat ng tingin sa akin. Sumalubong ang kulay asul niyang mga mata na ngayon ay may namumuo ng mga luha. "I'm sorry for disturbing your work Nanay but I'm not sorry for protecting Castor. It's
"N-nanay?"Standing just few steps from us are my twins. It's too late for me to hide them 'coz both of them were looking confused at the old woman who is kneeling in front of me. Mabilis kong pinunasan ang mga luha sa aking pisngi pero huli na dahil alam kung nakita na ito ng mga bata.Si Pollux ang unang nagsalita. "Who are you, Ma'am? Why did you make my nanay cry?" tanong niya sa mababang boses. Wala akong mababasang emosyon sa mga mata niya. Diritso at seryoso ang tinging pinukol niya sa ginang. Hindi nakasagot si senyora sa tanong ni Pollux sa kanya pero nakita ko ang pagyugyog ng katawan niya at ang tuluyan nitong pagkabagsak sa sahig. Nang hindi ito sumagot, lumagpas ang tingin ni Pollux kay Caleb. "Do you know her, Tito Lexus?" pati kay Caleb ay masungit din ang pagkakatanong ni Pollux. Tila ba sinasabi ng tingin niyang 'andito ka pero hinayaan mong umiyak ang nanay ko?.' Hindi rin nakasagot si Caleb sa kanya. Lumuhod ito sa tabi ng ginang para alalayan itong tumayo pero
Mula sa mataas na bahagi ng burol na kinatatayuan ko ngayon tanaw ko kung gaano kalawak ang lupang sinasakupan at pag-aari ng mga Sandoval. Hindi maabot ng paningin ko ang hangganan ng lupain nila sa sobrang lawak nito. Ang ulap ng nagkukulay dagat, ang luntiang tanawin, ang mataas na sikat ng araw ay nagbibigay sa akin ng kapayaan. Malayong malayo sa buhay na aking kinagisnan, ang buhay na aking tinakasan at ang buhay na pilit kong kinakalimutan.Sa haciendang ito natagpuan ko ang kapayapaang matagal ko ng pinagdarasal. Dito ako magsisimula ng bago kong buhay kasama ang kaisa-isang taong tunay na nagmalasakit sa akin ang kapatid ng lolo ko si lolo Ignacio.Dito tahimik, payapa at disiplinado ang mga tao. Payak man ang pamumuhay pero makita mo sa kanila ang kasiyahan at ang pagiging kontento.Tanaw ko mula dito sa burol ang nagtatayugang mga puno ng niyog na sumasakop sa pinakamalaking bahagi ng lupa ng hacienda. Sa kabilang bahagi nito makikita ang iba't ibang uri ng mga prutas na
" Camilla, dinig mo ba ang balita?" tanong ni Amor. Tumigil pa ito sa pangunguha ng mga ligaw na bulaklak para lang humarap sa akin. Bahagya lang akong sumulyap sa kanya dahil hindi ko naman alam kung anong balita ang ibig niyang sabihin. Sa dami kasi ng mga kinukwento niya sa akin hindi ko na maalala kung alin dun ang tinutukoy niya.Si Amor ang una kong naging kaibigan dito. Scholar din siya ng mga Sandoval at parehas kami ng paaralang pinapasukan. Education ang kinuha niya dahil gusto niya daw maging guro, habang ako naman ay nursing dahil gusto kong magtrabaho sa hospital. Isa pa nagagandahan ako sa mga nurses lalo na kapag naka-uniporme na ang mga ito kaya gusto kong gumaya.Andito kami kami ngayon sa mababang bahagi ng burol. Hindi na kami tumuloy doon sa taas dahil natatakot akong baka bumalik na naman yong lalaking kulay asul ang mata at magpakita sa akin. Hanggang ngayon hindi ko pa makalimutan ang ginawa niyang pagkukunwari. Takot na takot pa naman ako noon, yun pala nagpa
Agad kong iniwas ang tingin kay Amor dahil ayoko sa ganun topic. Palgi ko na lang kasi naririnig yan. Porke ba maganda ang kutis mayaman agad, paano na lang kaming mahihirap wala ng karapatan?"Wala sa sabon yan Amor, nasa pagligo yan." biro ko para maiba ang topic namin. " Hilod lang sapat na, samahan mo na din ng dasal." Biglang nanlaki ang mga mata nito sa akin kaya lalo akong natawa. "Ligo at dasal ang kailangan gawin Mor mga sampung beses.""Ganyan din naman ang ginagawa ko ah, umabot na nga siguro isang milyon pero waley parin, may kasamang hilod pa nga eh." pakikisakay nito sa biro ko. "Pero siguro kahit anong gawin ko hindi na ako puputi kagaya mo."Pinasadahan ko ng tingin ang mukha ni Amor pati ang kutis niya. Morena ito, kulay itim ang buhok, medyo singkit ang mata, tamang tangos lang ng ilong at medyo may kakapalan ang labi niya, pero maganda naman ito para sa akin."I don't get why your standard of beauty is being white. Hindi porket, morena ka, hindi ka na maganda. Mas
Inis na inis pa rin ako pagdating ko sa bahay namin ni Lolo. Sino ang hindi maiinis kung ang lalaki palang pinapantasya ng kaibigan ko at ang nakababatang senyorito ay iisa lang pala sa lalaking nagnanakaw ng halik sa akin. May lakas na loob pa talaga itong pagtawanan ako sa harap ng kaibigan ko kanina. Hambog! Akala niya naman gwapong-gwapo ako sa kanya. Si Amor din naman kasi,masyadong nagpapahalata. Feeling tuloy ng kumag na yun siya ang pinaka gwapong maligno sa balat na lupa.Akala niya siguro lahat ng babae dito sa lugar nila mahuhumaling sa kagwapuhan niya. Pwes ibahin niya ako. Kahit kulay asul pa ang mga mata niya, hindi ako madadala sa karisma niya. Never! never! never! "Apo, andyan ka na pala." tawag ni lolo ng mapansin nyang dumating na ako. "Mag-init ka ng tubig, pupunta si senyorito dito mamaya may pag-uusapan kaming mahalaga." sabi nito at lumabas ng bahay para siguro mag-abang kay senyorito...Gustavo?Napaisip pa ako dahil hindi naman binanggit ni Lolo kung sinong se