Chapter 2: Secluded Nirvana

Sometimes, we distract ourselves to free our heart to pain and problems. But it was just a temporary remedy. Just like putting first aid when you got injured. Yeah, it will lessen the pain that you feel, but it doesn't mean you're fully healed. You still have to face and take the natural process fighting it.

And that's my theory about Papa...

He builds hope that anytime soon can vanished. Thirteen years of obsessing his self in exploring places. Pitong-taon gulang pa lang ako nung mawala bigla si Mama. I'm too young that day, pero nasanay na rin ako unti-unti.

Maybe I couldn't understand him enough.

"Hey, you're late again."Kasalukuyan akong nagsusuklay sa kwarto ko nang biglang pumasok si Theo na hindi ko na ikinagulat.

I look at him head to foot and find out that he's already wearing his uniform, looking prepared as ever. Theo Callahan has never been late.

"Mauna ka na  sa school. Matagal pa kasi 'ko dito," I frantically smiled and ofcourse he doesn't look convinced.

I hate this part of having a childhood bestfriend. Hindi ko na yata kailangan ng diary para isulat ang mga nangyayari sa'kin araw-araw dahil paniguradong alam na niya lahat iyon. From the tiniest part to the shocking events of my life, he has always seen it. Most importantly, alam niya kung kailan ako nagsisinungaling.

He remained standing beside my door. "Don't spit lies, Amor. So tell me, what is it this time?"

I sighed in defeat then turn my gaze somewhere in my room. Somewhere far from his observing eyes. "Ayaw kong pumasok sa first class," mabilis na sabi ko na parang nagre-recite ng isang tongue twister sa harap ng klase.

"Why?"

I gulp. This is really hard to say. "You know that I hate Mrs. Mariano for being a terror teacher. And besides, sabi mo hindi mo na'ko papakopyahin sa computations. Pano na 'ko ngayon haharap sa klase kung makakuha ako ng zero score?"

Hindi yata ako makaka-survive kung wala ang source ko. Tuwing hindi kasi nakatingin ang teacher sa kanya ako kumokopya. Buong buhay ko gano'n na ang naging cycle ng buhay ko dahil lagi naman kami magkatabi sa upuan. Katulad lang din ng course niya ang kinuha ko, I don't why but I'm just used to be on his side always.

He slightly nod, gone the wrinkled forehead. "So now you want to abandon your first subject because you lost your source of answers? Amor, you will learn nothing if you will not do it by yourself." Kinatok niya ang noo ko at pwersahan akong hinatak papalabas ng kwarto. Mabuti na lang at natapos ko na ang mga dapat kong gawin.

"Madali lang sabihin para sayo dahil matalino ka. I'm not as intelligent like you!"

"Do you know why you aren't intelligent?" Pinulupot niya ang kamay niya sa leeg ko at napaubo na lang ako dahil sa kawalan ng hininga.

He's acting like my parents again.

I shifted my gaze to him. "Why?" I asked with full of curiousness.

I really tried everything to excel in class...but when I say 'tried', that means, it didn't work well. Theo seen how I become desperate to pass my subjects before. Maybe I didn't inherit Papa's great brain.

"Because you're a lazy potato. Imbes na magreview ka, mas pinili mo pang humilata," he finalized.

Tiningnan ko siya nang masama pero nanatili lang siyang walang reaksyon. "What about you? Lagi ka na lang busy sa lab mo, imbes na maghanap ka ng babaeng makaka-date. I told you, tatanda ka talagang walang asawa!" Tiningala ko pa siya para lang masabi ang mga katagang iyon sa harap ng mukha niya.

"Look who's talking. A thin and small potato who happened to have hopeless crush towards the prof—"

Nanunuya ko siyang tiningnan. "Paano mo nalaman?" pagputol ko sa sasabihin niya.

Sa pagkakalam ko, wala akong pinagsabihan ng tungkol do'n. My memory is still sharp and he's the only friend I have. So if I have secrets to share, I'll surely told it to him. I keep it for almost 2 years and now he knows about it?

"Who wouldn't notice your eyes sticking like a glue whenever Professor Ybarra walks at the corridor? Probably, no one."

"It's only necessary to take a glance with the people who walks near you," I said in defense.

"Is the people you're talking about means 'Ybarra'?"

Uh, minsan talaga hindi ko siya matalo sa sagutan. Buking na ko, wala na 'kong magagawa kundi umamin. I can't deny it anymore, he's still my bestfriend.

Tinanggal ko ang kamay niya sa leeg ko at napabuntong-hininga. "Yeah, May crush ako kay Prof Ybarra," pag-amin ko at inalala ang mga pagkakataong hindi na 'ko nakikinig sa klase para lang sulitin at titigan siya. "With those round eye glasses that suit to his chestnut brown eyes and with the charisma he's bringing whenever he walks and smile, malamang marami ang magkakagusto sa kanya. "

"Whaetver," he commented before opening the door of his magnificent car for me. Kaagad naman akong pumasok at pinanood siyang umikot para maupo sa driver's seat. "Just one thing, Amor."

"Ano?" tanong ko.

"He's not into small potato-like girl." He then buckled the seatbelt for me.

"Ang sama mo. Hindi naman kita nilait nung nagka-crush ka kay Belladona noong grade three tayo."

Kaagad naman nanlaki ang mata niya sa narinig. I know it caused such trauma to him. What happened years ago is still a nightmare for him. Well, just for him.

It was the day one of the school year. Lahat ng estudyante ay kanya-kanyang suot ng uniform. Kumakaway sa'kin si Theo nang makita ko. He looks totally nerd that day. Imbes kasi na magsuot siya ng uniform ay isang jumper shorts ang sinuot niya na may kasama pang naglalakihang bilog na salamin sa mata.

"Amor!"

Babatiin ko rin sana siya pero agad nahagip ng mata ko si Beladonna sa likod niya. Kasalukuyan siyang bumibili ng mga tsokolate sa cafeteria. Nag-aalangan kong itinuro si Belladona gamit ang hintuturo ko. Crush niya kasi siya matagal na. Ang kaso nga lang ay may kakaibang nangyayari sa kanya tuwing malapit ito.

"Ano bang tinuturo mo Amor?" walang kaide-ideyang tanong niya.

Mabilis na sinabi ko sa kanya na nasa likod lang niya si Belladona pero mukhang hindi niya yata ito narinig dahil sa ingay ng mga iba pang bata sa cafeteria.

"Si Bella nandyan!"

"Hindi kita marinig Am—" Nanlaki ang mata niya nang makitang nasa harapan na niya si Bella. Saglit siyang lumingon sa akin na mukhang naliwanagan na kung bakit ko tinuturo ang kung ano sa likuran niya.

Iling-iling at kumakamot pa ang ulo na lumapit ako sa kanila. Patay na.

"Hi Leo!" bati ni Bella na namali pa ng banggit ng pangalan niya.

"H-hello Bella. T-theo ang pangalan ko hindi  Leo," nahihiyang sambit niya habang namumula ang pisngi.

"Sinasabi mo bang hindi ako matalino?" Namula ang matabang pisngi ni Bella gawa yata sa siopao. Hindi ko alam na piglet pala ang gusto ng bestfriend ko.

Namumula yata siya dahil sa galit.

"H-hindi 'yon ang ibig kong sa—"

"I hate you Leo!"

Gusto ko sanang tumawa dahil sa itsura niya na mukhang hiyang-hiya at litong-lito kung ano ang sasabihin pero hindi ko ginawa dahil masama daw 'yon sabi ni teacher.

"Isusumbong kita kay Ma'am!"

Napasinghap ako nang biglang napakrus ang mga paa ni Leo at may kung ano'ng tumutulo galing sa shorts niya. Oops.

Nang makita ito ni Bella ay nanlaki ang mga bilog niyang mata na may halong pandidiri sa dilaw na likido sa sahig.

"SI THEO UMIHI SA SHORT!" sigaw ng mataba dahilan para mapatingin sa'min ang iba pang mga bata sa loob ng cafeteria.

Mukhang nabanggit na niya nang tama ang pangalan ni Theo. Isa itong magandang balita. Palihim akong tumakas sa eksena at nawala na parang bula.

"That was so unforgettable!" Kanina pa 'ko tumatawa habang nakasimangot naman siyang nagda-drive. Simula kasi nang ipinaalala ko sa kanya si Bella ay bigla na lang siyang nanahimik. "Biruin mo, minsan ka lang magkagusto tapos epic pa. Siguro malaki ang naging trauma mo sa pangyayaring 'yon 'no?"

Hinampas ko siya sa braso habang tawa ako nang tawa dahilan para mapaismid siya.

"You really know how to ruin my day," saad niya bago i-park ang kotse  labas ng gate ng school.

Malayo pa lang ay tanaw na tanaw ko na ang tahimik na hallway ng school. Wala na kahit isang studyante ang nasa labas. Tanging ang mga janitors na lang ang namataan ko na abala sa paglilinis at tiyak na sinusulit ang pagkakataon na maglinis habang wala pa ang mga studyante.

My anxiety strikes again. This could only mean one thing...

Nagkatinginan kami ni Theo nakita ko pa ang mabagal niyang paglunok.

"We're late," we said in unison.

Balisa ko siyang tiningnan at napatango naman siya sa gusto kong iparating. Nag-angat ako ng tingin at nanlumo na lang habang nakatanaw sa third floor ng building kung saan naroroon ang room namin.

"Ang mahuli panget!" sigaw ko at naunang tumakbo.

"What a childish game—but I don't go down without a fight." he answered before running as fast as he can.

Kapwa kami naghahabol nang hininga nung marating na naman sa wakas ang classroom. Halos mangudngod ko na ang sarili ko sa semento dahil sa biglaang paghinto ko sa harap ng room. Mabuti na lang at agad akong naalalayan ni Theo papatayo. Pakiramdam ko ilang kilometro ang tinakbo ko. Kung wala lang sanang hagdan edi madali sana kaming nakatakbo. We deserve a long rest after this.

Kasalukuyan na pa lang nagtuturo si Mrs. Mariano at natigil ito sa pagdating namin. Natahimik ang klase at naging sentro ng atensyon kami. Bakas ang panlulumo nila nang makitang nahuli sa klase si Theo. He's the student council president and this is the first time in his precious life that he came late in class. This is my fault for dragging him into this mess.

Malamang ay ako na naman ang pag-iinitan ng buong klase.

"I'm so disappointed to you Mr. Callahan. I didn't expect that you're capable of choosing to play that childish act—I mean running like a child in the hallway rather than to act as a responsible president of the organization." Mrs. Mariano spoke while holding the wooden stick on his left hand.

"S-Sorry, kasalanan ko po," I genuinely apologized.

Saglit lang siyang tumingin sa akin at muling bumaling kay Theo. Siya lang naman ang importante sa lahat. He's a genius guy who won lots of competition when it comes to technologies. Ang tanging mali nga lang sa mata ng lahat ay pagiging magkaibigan namin.

"No—"

"Tatanggapin ko po ang alin mang kaparusahan," I cut his words before giving him death glares. I know that he'll deny what I've said and play the hero again to clean all of the mess I made.

No wonder, he preferred me as Dee Dee.

Tila hindi naman siya natinag sa masamang tingin ko at aktong tututol na sana pero naunahan siya ni Mrs. Mariano.

"Hindi na 'ko magtataka. Mr. Callahan is a successful guy, kailan mo ba titigilan na hilain siya pababa, Ms. Garcia?" she said sarcastically.

I stunned for a moment and didn't bother to reply. Hindi naman malaki ang impact sa'kin non. I just get used to it.

Iwinsiwas niya ang hawak niyang stick sa kawalan, bagay na ginagawa niya tuwing nagsusungit siya. "Clean the dean's office as for your punishment. Do it properly, alright?" At ito na nga ang hatol sa akin.

"I insist. She can't even handle a broomstick. It's better kung ako na lang ang gagawa." Theo commented with full of conviction.

Kailangan ba talagang ipagkalat na tamad ako sa bahay?

Pasimple ko siyang sinimangutan dahil sa pagbubunyag niya sa akin. Napabuntong hininga ako at ibinalik ang tingin kay Mrs. Mariano. "No problem Ma'am. I'll clean it right away." I forced a smile but she didn't bother to return it back. That isn't new after all.

She nodded slightly at me before returning her gaze to Theo. "Ikaw naman Mr. Callahan, you can now go back to your respective room."

Nakita ko pa ang bahagyang pagtutol sa reaskyon niya pero wala na siyang nagawa kundi ang pumasok sa loob ng classroom. Siguradong papangaralan na naman niya 'ko na matutong gumising nang maaga pagkatapos nito.

Mahigpit ang hawak ko sa strap ng bag ko habang binabagtas ang daan patungo sa office ng dean. Bukod kasi kay Mrs. Mariano ay siya ang pangalawang tao na iniiwasan ko sa loob ng campus. Ang sabi kasi ng ibang studyante ay baliw daw ito kaya siya iniiwasan ng lahat maging ng staffs ng school. Hindi pa naman kami nagkakaharap sa malapitan pero hindi ko na gugustuhin pa na mangyari iyon.

Their precaution are enough to describe how crazy that man is. Nakakapagtaka nga lang kung paano siya naging dean kung may sakit siya sa utak.

Halos panginigan ako ng binti nung mapagpasyahan kong kumatok ng tatlong beses sa pinto office. Pag talaga may nangyari sa'kin masama, sisisihin ko si Mrs. Mariano!

Wala ni isang sumagot kaya mas minabuti kong magsalita. "May tao po?" tanong ko mula sa labas pero walang sumagot.

Napahinga ako nang maluwag nang mapagtantong may magaganap na Math Competition sa friday na pangungunahan ni Mrs. Old hag Mariano. Siguro ay nagmi-meeting sila tungkol sa preparations kasama ang ibang faculty members. I sigh in relief. Thank God, umaayon sa'kin ang pagkakataon.

Tahimik na binuksan ko ang pinto dahil hindi naman ito naka-lock. Malamang sa malamang ay sinadya itong hindi ikandado para malinisan. Bumungad sa akin ang malamig na buga ng aircon na nakadagdag kilabot sa akin nang makita ko ang kakaibang ayos ng office. Kakaiba sa paningin ko dahil maraming painting ang nakasabit sa kulay krema nitong pader.

Pasimple kong kinuha ang baon kong lab coat sa bag at isinuot para labanan ang matinding lamig na nagmumula sa aircon. Mabuti na lang lagi akong may dala nito dahil na rin sa isa naming subject na may kinalaman sa combining chemicals.

"The painting of one necklace with different angles," bulong ko sa sarili ko habang pinagmamasdan ang limang magkakasunod na painting na iisa lamang ang nakahugit na may magkakaibang anggulo lamang. Isa itong kwintas na may mala-dagat na kulay ng dyamante sa loob nito.

I don't know but I feel something towards the necklace. This could be something...mysterious and somehow magical.

Itinuon ko ang paningin ko sa bawat sulok ng silid na ito at napako ang tingin ko sa isang painting na nakasabit sa tapat ng pinaka table ng dean kung saan daan-daang papeles ang nakapatong dito. Isang simpleng asul na dagat lamang ang  nakaguhit dito pero hindi ko alam kung bakit parang inaayayahan ako nitong lumapit at titigan pa ito nang mas matagal. I salute whoever painted this simple yet eye-catching view of an ocean.

May kung anong nakaukit na salita sa ibaba ng frame kaya kinailangan ko pang ilapit ang mukha ko para mabasa ito nang maayos. Halos mabura na kasi ang letrang nakasulat. Siguro ay matagal-tagal na itong nakasabit dito.

"Se...Secluded Nirvana?" Nahirapan pa akong banggitin ang unang salita dahil isang punas na lang yata ng basahan dito ay mabubura na.

I trace the painting using my right hand, feeling its roughness and texture. I almost scream in shocked when suddenly my hand gets wet. Hindi naman ito dahil sa materyales na ginamit para iguhit ito dahil kung ganoon nga ay hindi naman ganong mababasa ang kamay ko. Pero kasi, para 'kong naghugas ng kamay sa faucet dahil panay ang tulo ng maliliit na butil ng tubig sa sahig.

Sinubukan ko muling pagmasdan ang painting pero maging ito ay walang bakas ng ebidensya na nabasa ako dahil sa paghawak ko dito. Nababaliw na ba 'ko katulad ng dean? Ito ba ang naging dahilan kung bakit siya nasiraan ng utak?

"I'm doomed."

Butil-butil ang pawis ko sa noo at nanginginig ang kamay ko na hinanap ang cellphone ko sa loob ng bag na suot ko. Kaagad kong nakita ang pangalan ni Theo sa speed-dial at walang pagdadalawang isip siyang tinawagan.

[Are you okay?] pambungad na tanong niya mula sa kabilang linya.

"I-I... think, I'm crazy Theo!"

[You really are.]

Kung ibang pagkakataon lang ay malamang sinimangutan ko na siya ngayon, but this isn't the right time to deal with his words.

"T-This is a s-serious matter. I just saw the—"  before I could finished my words there's a weird echo of waves lingering to my ears. Palakas-lakas ito ng palakas na para bang papalapit ito sa akin.

Nabitawan ko ang cellphone kong hawak sa pagkabigla nang makita ko ang malakas na agos ng tubig mula sa painting na tila papalabas at handang lamunin ako. I can hear the loud waves that keeps swaying my body into different direction. I can't move. All I can do is let my body to be part of the waves...

"Viva Agartha!" That's the last thing I heard before I lost my consciousness and fell asleep into deep oblivion.