Chapter 4: Hunter's Caught

It's one of the unprecedented times in my enter life. I mean, I didn't expect to be caught by this enigmatic group of such cultured people. I don't how will react to this situation.

One thing's for sure, ayokong maihaw at gawing hapunan!

"Allamasikulum, allamasikulum, allamasikulum, allamasikulum~~~"

I don't know but they have been chanting that word using weird tones. Mahigit isang oras din nila itong sinisigaw at hindi ko alam kung paraan saan 'yon. How I wish, hindi black magic ang balak nilang gawin. Hindi ko alam kung ano ang kayang gawin ng isang kulam. Yeah, I do believe in sorcery.

Napahigpit ang kapit ng kamay ko sa kahoy na rehas habang pinapanood silang sabay-sabay na sinasambit ang salitang 'yon. Nakapaikot sila sa akin habang hawak ang kanya-kanyang sibat. Isa ba itong ritwal kung saan iaalay nila 'ko sa kung anuman?

"Pinunong Debian," sambit ni Ismael nang dumating ang isang lalaki na may katamtaman lang ang laki ng katawan kumpara sa mga kasamahan niya. Yumuko sila sa tinawag nilang pinuno.

He slowly walk towards me as if assessing me for a certain reason. Pinantayan ko ang pagtitig niya sa akin at siya na ang unang nagbitaw.

"Saan niyo natagpuan ang babaeng ito?" simpleng tanong niya at halos mangilabot ako nang makita ko ang pagguhit ng mapaglarong ngiti sa labi niya.

"Sa gubat, ilang milya lang ang layo mula rito," sagot nung lalaking galit sa'kin. Sinamaan ko siya ng tingin pero hindi naman siya natinag.

Bumalik ang tingin ko sa lalaking tinawag niyang Debian. I could say that he really have the looks, but he will look more pleasing without the piercing he wear on his nose. Para siyang toro.

"Nahanda niyo na ba ang lahat? Nahanda niyo na ba ang apoy sa pugon? At yung mga sangkap, handa na ba?" seryosong  tanong niya.

Nanindig ang balahibo ko sa narinig. Hindi nga ako nagkakamali. Balak nila 'kong iluto ng buhay!

"Handa na po ang lahat para sa preparasyon. Maaari na po nating gawin ang ritwal. Masyadong maliit yung babaeng yan pero mapagtitiisan na, Pinuno. Kumakalam na rin sikmura namin."

"No!" napalakas ang sigaw ko dahilan para mapalingon silang lahat sa'kin. "I mean—as you see, buto-buto lang ang katawan ko. I swear hindi niyo naman gugustuhing kumain ng buto-buto 'di ba? Unless mga aso kayo. I promise, hindi niyo magugustuhan lasa ko!" I started to panick. Hindi ko alam kung paano ko ba sila makukumbinse na huwag nila 'kong kainin.

I can't believe that cannibalism still exists!

Tamad na tiningnan ako ng pinuno nila. "Tama ka. Masyado ka ngang payat at hindi kaaya-aya para maging hapunan namin." Hindi ko alam kung insulto ba ang sinabi niya o ano.

Napahinga ako nang maluwag pero agad ding nabawi ito sa dinugtong niya.

"Hindi bale, pwede ka naman namin pagtiisan kahit papaano. Walang kali-kalidad sa taong gutom," nakakakilabot ang ngiti niyang sabi.

"Gawin nang garlic soup yan!" Nanlaki ang mata ko sa sinigaw ng nung isa sa kanila.

"Ihawin na lang!"

"Mas malasa kapag may sabaw!"

Seriously? They did just talking about how will I be cooked?

"Huminahon kayo mga kasama. Papartihin na lang natin yung payat at maliit niyang katawan para makapagluto tayo ng mga iba't ibang putahe," he voiced out.

I tried to slap my self to know if I was just dreaming but unfortunately, this was all real! Saan parte ba 'ko ng Pilipinas napunta?

Debian looks at me looking still not satisfied. "Pero nasaan ang kasiyahan doon?" Mapaglaro nitong wika. "Hayaan natin siyang pumili kung anong klaseng putahe ang kahahantungan niya."

I gulped hard. "I never dreamt to end my life this way pero kung ito na nga katapusan ko, I rather choose to be a salad."

Pwede ba 'yon? Na lagyan ng karne ang salad? Pwede naman nilang pagtiisan dahil sila naman ang kakain. That's their problem anyway.

His forehead creased. "Fruit or veggie?" tanong niya pa na akala mong willing na willing ako magpaluto.

Nag-isip ako sandali. I hate veggies so I would go for "fruit," sgot ko pero agad akong napahawak sa bibig ko dahil sa sinabi ko.

This is crazy. Mababaliw na talaga ako sa kakaibang nangyayari sa'kin. Parang kahapon lang nasa school ako tapos ngayon nandito na ko sa isla?

Pumalakpak siya ng isang beses na hindi ko maintindihan kung bakit niya ginawa at umalis. I've been thinking of all the possible escape route but I ended up not taking the risk. Paano kung nahuli nila 'kong tumatakas? I'm sure they will punished me the worst. I don't want to be a double dead meat!

"Psst!"

I turned around to see who the voice coming from but, I only see the weird group members of Debian na halatang nagkakasiyahan. Kumakanta sila ng isang kanta na sana hindi ko na lang naririnig. Wala silang future maging singer!

"Pssttt!" Muli akong napabaling ng lingon dahil sa pangalawang pag-agaw nito ng atensyon sa akin. I don't know if it's a man's voice or just purely hallucination.

Nang sa pangatlo kong lingon sa likuran ay nakaaninag ako ng isang lalaki.

"Sino ka?" mahinang wika ko nang makumpirma kong hindi lang ilusyon ang naririnig ko.

"The questions can wait," sgot niya. Bakas sa boses nito ang nagkukumpirma na may edad na ito. "Ngayon, tutulungan kitang makatakas sa mga Hunter."

My eyes widened. "How?" I just can't find the possibilities na matatakasan namin ang mga body-builder na 'to.

"Just a few more brain and then viola!" Inakto niya pa ang kamay na parang fireworks na sumabog.

Ba't ba sadyang napakaweird ng mga tao dito?

"Okay, okay. Whatever that plan might be, I'm up to it. Just tell me details."

"Honestly, the trick is just simple. You just need this piece of metal." May kinuha siya sa bulsa na isang pocket knife.

I checked Debian's comrades if they were watching us, and it's a relieve that they're not. Mukhang abala sila sa kasiyahan nila. Humakbang ako ng kaunti para abutin ang pocket knife sa paraang hindi mapapansin nila.

Sinuri ko ang maliit na kutsilyo at mukha naman na kaya nitong sirain ang payat na lubid na nakatali sa kulungan na ito. Ito kasi nagsisilbing lock para hindi ako makatakas.

"Mukhang alam mo na ang gagawin. Sige, aalis na 'ko."

"Wait!" I stopped him from facing back.

"May kailangan ka ija?"

"Hindi mo ba 'ko tutulungan?" My forehead creased. Napatingin ako sa kasuotan niya at napansin na puro dumi ito. Looks like he had a tough day.

He look at me, confused. "Tinulungan na kita ija. I gave you my pocket knife for you to escape." he said with a matter-of-fact tone. "Uh, I get it. I forgot the idea of once you lend your right hand to others, they will definitely ask for the other one."

Hindi ko alam kung pinanghuhugutan ba siya o ano. Despite of his age, he's still have dramas in him. But I can't blame him kung may masama siyang experience tungkol sa pagtulong sa iba. Perhaps?

"Please? Be a good samaritan instead." I acknowledged him that thought.

Sandali siyang nag-isip. "Maiba nga pala ako ija, bakit ka pala napadpad dito sa isla? Hindi mo ba alam na bawal ang mga babae dito?"

So mayroon na palang gano'ng batas?

"Bawal ang babae dito?" paninigurado ko pa kung tama ba ang pagkakarinig ko.

I silently hopes that he'll say no, but luck isn't on my side.

"Yeah you heard it right, ija."

I gulped twice. I suddenly reminisce the situation before. The hunter...they're not glad to see me. And now, they're willing to eat me.

It's a big mistake that a rate like me, accidentally enters a lion's den.