Chapter 1: Discover Non-existing

Nakasimangot ako habang pinagmamasdan si Papa na nagdidikit ng kung ano-anong larawan sa dingding ng opisina niya. Ang mga larawan na kung saan nagpapakita ng iba't ibang imahe ng lugar. Tiningnan kong mabuti ang isang larawang kadidikit niya lamang at napagtanto kong isa pala iyong larawan ng Antarctica kung saan makikita mo ang buong yelong nakapalibot dito.

Ano naman ang ibig niyang sabihin sa larawang ito?

"Papa, ano meron sa Antarctica?" usisa ko habang abala siya sa paggupit ng tape para idikit ang mga larawan.

He just smiled slightly before answering. "That's the way we can find the non-existing paradise," he said, still looking at the photos.

Non-existing? I can understand him if he's referring to lost island in the Philippines or what, but no, from the word itself 'non-existing' kahit pa umabot siya ng ilan taon kakahanap sa lugar na iyon ay wala rin siyang mapapala. This is the perks of having an adventurous father.

Sa dinami-daming napunatahan na niyang isla ay hindi ko na yata mabilang kung ilan lahat. Kaya niyang magwaldas ng pera para lamang makapunta at makadiskubre ng isla sa ibang bansa.

"Tell me Papa, huwag mong sabihing pinplano mong magpunta sa Antarctica?" simpleng tanong ko pero agad akong napahawak sa bibig ko dahil sa napagtanto. "Naku, wag mo nang planuhin Papa. Wala pang isang segundo ay magyeyelo na ang buong katawan mo sa lamig ng lugar na 'yon!"

Ilang saglit natigilan si Papa at nagulat na lang ako nang biglang siyang tumawa na parang baliw. He gives me 'that's-the-most-embarassing-you-said look. Napakamot ako sa ulo.

Minsan talaga hindi ko maintindihan ang takbo ng isip ni Papa.

Mula sa drawer ng table niya ay may kinuha siyang kung anong papel doon at proud na itinaas na para bang iyon na ang pinakamahusay niyang nagawa.

"Ito ang kasagutan sa tanong mo, anak!" Binuksan niya ang papel na hawak-hawak at pinakita sa akin kung ano ang nakaguhit sa loob ng bagay na iyon.

"Ah...blueprint?" hindi siguradong tanong ko. "Blueprint ng isda?" tukoy ko sa mukhang isdang nakaguhit. Hindi ko nga lang alam kung ano ba itong klaseng isda.

At ano naman ang kinalaman ng isda na ito sa Antarctica?

"This isn't just an ordinary fish," iling-iling na wika niya. Binaba niya muna saglit ang blueprint sa table. I saw his face with a dreamy eyes, and it's my first time to see him like this. Masasabi kong kahit papaano ay masaya akong nakikita siyang magkaemosyon magmula noong mamatay si Mama.

I'm about to utter a word but he cut me off—

"This is the ImeldaX08-13, ang ship na limang taon ko binuo. Ito ang sasakyang magdadala sa akin patungo sa Agartha, anak!" masayang wika  niya.

Napabuntong hininga ako at tinitigan ang maliit na acquarium sa gilid ng table ni Papa. Saglit kong pinanood lumangoy ang munting isda na kulay kahel.

I wish I could swim like Devyn. Si Devyn, yung paborito kong isda.

"That was just a tale Papa. Kung iniisip mo na nandoon si Mama—"

"She's there," pagputol niya sa sasabihin ko.

Hindi ko alam na patuloy parin siyang umaasa na makikita namin si Mama. Ilang taon na ang nakakaraan ay biglang naglaho na parang bula si Mama at dahil doon ay itinuring ko na siyang patay. Kasi kung buhay siya, babalikan niya kami. But Papa can't accept the fact, so he concluded a theory na may kumuha sa kanya at dinala siya sa lugar na tinatawag niyang Agartha.

Napabuntong-hininga ako at tinitigan ang mata ni Papa na punong-puno ng pag-asa. "I think, you should start to accept it. Hindi na siya babalik Papa dahil kung babalik sya, dapat matagal na niyang ginawa 'yon diba?"

Sinubukan kong ipaintindi sa kanya ang lahat pero tanging iling lamang ang sagot niya. I hate him seeing like this. Hurting.

"Don't say that." Hinawakan niya ang pisngi ko at marahang hinaplos ito. "She's waiting for us. She's waiting to be saved," he smiled.

Almoro Garcia, my father, just only loves one girl and that's my Mama Amaneia.

Tinikom ko na lang ang bibig ko at hindi na nagsalita. Parehas kaming napalingon ni Papa nang bumukas ang pinto ng office niya at bumungad sa amin si Theo Callahan. Kagaya ng nakagawian ay nakasuot siya ngayon puting lab gown. Personal assistant siya ni Papa sa tuwing may malaking project siya na kailangang tapusin. They're inventing things that could help people in their everyday living. Binebenta nila ang patent na magagawa nila sa tamang presyo. Yun na rin ang bumubuhay sa amin dahil wala naman syang ibang trabaho bukod sa pagiging volunteer doctor na wala namang sinusweldo.

Gulo-gulo ang buhok niya na maihahalintulad mo sa anyo ng isang mad scientist.

"Dr. Garcia." Bahagya itong yumuko kay Papa. Masasabi kong malaki ang respeto niya kay Papa. Para na rin kasi kaming magkapatid.

"Theo, tapos mo na bang ayusin yung engine ng ship?" takang tanong ni Papa.

"Katatapos ko lang po. May iba pa kayong ipapagawa?" tila wala man lang bahid na pagod sa mukha niya.

"As expecting from you, Callahan!" masayang wika niya na napapalakpak pa.

Kusa rin akong napangiti sa achievement ni Theo. Wala talagang bagay na hindi niya kayang gawin.

Tipid na napangiti si Theo at saglit na lumingon sa akin. Binigyan ko siya ng thumbs up sabay ngiti.

"Hindi ko talaga matatapos ang lahat ng patent na ginawa ko kung wala ka. I personally thank you sa pagtulong mo sa akin mabuo ang ship dahil sobrang importante sa akin ng ImeldaX08-13." Tinapik siya ni Papa sa balikat at napahalakhak.

Gusto ko sanang pagsabihan na huwag nang umasa na matatagpuan niya si Mama pero ayokong putulin ang kasiyahan niya sa sandaling ito.

"That's the least I can do, Dr. Garcia."

Napatango-tango si Papa at napatingin sa relo niya. "Oh pano ba yan, may ico-close pa 'kong deal. Ikaw na bahala kay Amor, Theo. Siguro magpadeliver na lang kayo ng pagkain for lunch."

"Uh, be safe." pahabol ko nung akmang aalis na siya.

He smiled then kissed my forehead. "I will. Oh pano ba yan, alis na ko. Make sure to eat lunch ha." He then stormed out the room.

Isang ngisi ang sumilay sa labi ko nang tanawin ko ang pigura ni Papa na papalayo. Kumunot ang noo ni Theo nang lingunin ko siya.

Tinuro niya ko ng hintuturo habang nababahalang nakatingin sa'kin. "No, you won't. I know what you're thinking Amor Garcia."

"Isang silip lang please?"

Napaiwas siya ng tingin nang tinitigan ko siya sa mata. "Magagalit si Dr. Garcia pag nalaman niya," naiilang na sagot niya at pinormang eks pa ang dalawang kamay niya.

"Magagalit nga siya kung sasabihin mo." Ito na nga lang ang kasiyahan ko ipagdadamot pa niya.

"I said no, Amor. Huwag kang makulit."

"Whether you like it or not, I'll take a swift look. Sige na, minsan ko lang naman ito gawin," aniya ko habang hinuhubad ang jacket na suot ko.

Walang pasabing binuksan ko ang malaking puting cabinet ni Papa at kumuha ng isang puting lab gown sa napakaraming nakalinyang ganitong uri ng kasuotan. I always have this audacity to defy my Father's 'home rules' whenever he's not around. And beside, Theo, my childhood friend, has always been loyal to me for not telling my Father about me—breaking the rules.

Minsan nga, hinihiling ko na sana naging totoo ko na lang kapatid siya. My world would be better if have him as my legitimate brother.

Mabilis kong sinuot ang lab gown at naunang naglakad papunta sa lugar na sadya kong pupuntahan. Naramdaman ko ang presensya niya sa likuran ko, masasabi kong wala naman siyang angal dahil hindi niya ko pinigilan at isa pa, wala akong balak magpapigil.

'Callahan's Lab'

Ito ang salitang bumungad sa akin pagkarating na pagkarating ko sa tapat ng pinto ng pinakamamahal niyang Laboratory. Abot-tenga ang ngiti ko habang hinimas-himas pa ang pinto nito na gawa sa bakal.

"Ano bang meron dyan sa lab ko at palagi mo na lang hinihimas ang pinto bago ka pumasok?" he asked while wearing his weird look towards me.

Mabilis na nagningning ang mga mata ko. "Kasi lagi kong naaalala ang favorite cartoon ko tuwing nakikita ko itong lab mo."

"Anong cartoon?"

Huminga ako nang malalim sabay sabing "Dexter's Laboratory."

Mabilis na napasimangot siya sa narinig. Hindi na siya sa sumagot at sinumulang ilagay ang pass code ng Lab niya. Sibubukan ko itong silipin pero hinarang niya pa talaga ang buong katawan niya para hindi ko makita ang pass code. 

"You know, you reminded me of Dexter from that cartoon. Parehas kasi kayong matalino at may cool na lab. Though, he's small and you're big."

"It should be 'tall', not big." he corrected.

May eyebrow raised quickly. "Wala namang pinagkaiba 'yon."

Humarap siya sa akin. "There is. You're still a kid so you wouldn't understand anyway." he remarked after scrubbing my hair.

A kid? Okay, I'm admitting that I'm just 5'2 in my height but hey, I'm already legal.

"I'm 20 and you're 22. The age gap is just 2 years. O baka naman inaasar mo lang ako dahil sa height ko?" Pinanliitan ko

siya ng mata na may halong panunuya.

"Still a kid." he finalized after we heard the 'click' of his awesome door.

Bumukas ang pinto at bumungad sa aking paningin ang mga iba't ibang imbensyon na ginawa mismo ni Theo. I've seen some of his inventions before but I'm surprised to see his newly created patent. Isa itong robotic machine na hinango sa katawan ng tao. It's a six feet tall robot kaya kinailangan ko pang tumingala para makita ang mukha nito. This thing is so ineffable. Maging ang balat nito sa mukha ay parang totoo na katulad ng sa tao. Ang katawan nito ay hindi pa nalalagyan ng balat at puro wires pa ang nakikita pero masasabi kong ito ang pinakamagandang imbesyon na nakita ko.

"Pano ka...nakagawa na ganito kagwapong imbensyon?" Hinawakan ko ang mukha nito pero nagulat na lang ako nang pinalis niya ang kamay ko.

Ang dimot.

"Don't get too attached, it's just a humanoid."

Napasimangot ako. "Ba't ba ang dimot mo? Hahawakan ko lang naman."

"Mahirap na, baka masira mo na naman."

"Kailan ba ko nakasira ng mga gamit mo?" maang-maangan kong tanong.

1, 2 or 3 times? Ewan, hindi ko na mabilang kung ilang imbensyon niya ang nasira ko. Magmula sa Solar Phone hanggang sa  Automatic Oven na imbesyon ay nasira ko. That's why Papa set a rule na bawal ako dito. But, Theo being my understanding bestfriend, let me in his lab whenever my father is not around.

Napailing siya. "Sudden amnesia?" he uttered clicking his tongue. "Speaking of your favorite cartoon, I think, the character of Dexter's Sister suit you the best."

And here comes, the Character of Dee Dee. I simply don't like her. I love Dexter and his Laboratory but that would never be the same for Dee Dee.

"Pano mo naman nasabi?"

Tamad siyang tumingin sa akin. "Dee Dee always ruin his brother's invention and so as you."

Oh, that was very insulting.

"I'm not like her."

Tumaas ang kilay niya. "You don't ruin inventions?"

"No. I don't love pink but, she is."

Muli siyang umiling sa sinabi ko. This is his way for telling me to shut up because I don't give a care about that. Well, sa pagkakataong ito ay mas gugustuhin ko na lang manahimik. He never want to argue with me kasi alam niyang hindi ako magpapatalo.

Pinanood ko na lang siyang ayusin ang ilang wires na nakausli sa humanoid. Ilang sandali lang ay pumunta siya sa likuran nito at may pinindot na pulang buton sa batok nito. My mouth left gaping when suddenly, the robot opened his eyes just like a normal person. Makatatlong beses itong kumurap bago nagsalita.

"Hi, this is Aga version 2.0, may I know what do you want me to do?" Lumingon muna ito kay Theo bago ako tinitigan.

Nangilabot ako dahil parang totoong tao talaga siya tumingin. And his eyes...parang authentic.

"Amor, this is my greatest invention. His facial features was made from the skin tone rubber that I bought from the Black Market. You can also touch him and feels the same touch with human. He can speak French, English and Filipino but it wasn't the end of his knowledge yet. He can scan and get infos to learn anything just by downloading datas and saving it to his memory chip. Also about his memory chip, you can expand his storage by simply connecting his wireless network to any internet connection," pagpapaliwanag niya habang seryosong sinusuri ang ilang parte ni Aga.

Napapalakpak ako dahil sa pagkamangha. He's really a genius!

"This is awesome, Theo! Alam mo ba na sisikat ka pag nilabas mo 'to sa masa?!" Hindi lang milyon ang kikitain niya dito pag binenta niya ito. Pero sa kabilang banda, nakakahinayang na ibenta ang ganito kagwapong humanoid.

"Hmm..." Muli niyang pinindot ang buton sa batok nito at muling pumikit ang humanoid, tanda na nag power off na ito. "But there's one thing that lacks in order to fill the missing piece."

Mabilis na nangunot ang noo ko sa sinabi niya. I don't think that there's still lacking piece in that humanoid—I mean, he's already perfect!

"Ano naman ang kulang sa kanya? I spot no mistakes," apela ko.

Lumapit siya sa akin na ikinagulat ko. Kinailangan niya pang yumuko para magpantay ang mukha namin. I gulped in an instance. Kitang-kita ko ang maliit na nunal niya sa tungki ng ilong na nakakadagdag sa pagiging seryoso niyang tao. Magulo man ang buhok niya na karaniwang kamukha ng sa mga scientist ay bumagay ito sa kanya.

I just realized that he has looks.

Tinitigan niya ang mga mata ko. "Emotions," sagot niya sa tanong ko.

"Ha?"

"I said emotions. In order for him to live like real human, he must have emotions. He must cry, get mad, and be happy." Nakahinga ako nang maluwang nung nilayo na niya ang mukha niya sa akin.

"But he's just a robot. Hindi naman niya kailangang maging katulad talaga ng mga tao, 'di ba?"

"He's a humanoid, a human clone perhaps. " he said finalizing his words.

He's obsessed with technologies. Bata pa lang kami ay hilig na niyang mag-imbento ng kung ano-anong mga bagay. I didn't know he can go this far. I must be proud but I can't. Technology is a big threat to people, even if how cool it is.

Ilang sandali lang ay narinig ko ang mahinang tunog ng doorbell sa labas ng bahay kaya nagpaalam ako sa kanya na lalabas muna para tingnan kung sino iyon. Isang delivery man ang nakita ko. Iniabot niya sa'kin ang dalawang box ng pizza at pinapirma. Bumalik ako sa Lab ni Theo at naabutan siya doon na nakapalumbaba sa maliit na puting mesa niya na nakaraniwan ay patungan niya ng mga kung ano-anong kemikal.

"Umorder ka?" I don't know but I find him more attractive when speaking tagalog.

Mabilis na umiling ako at pinatong ang dalawang pizza sa mesa. I don't think we can finished these all. Theo is a diet man!

"Hindi ako umorder. Maybe Papa did it?" hindi siguradong sagot ko.

"I don't think he'll send us unhealthy foods." pagtutol niya.

Binuksan ko ang isang box ng pizza at kumuha ng isang slice at kinagatan. "He's unpredictable. Alam mo ba na hanggang ngayon ay obsessed parin  siya sa Agartha? You even help him to build that ship. As if totoo talaga ang lugar na iyon. It's just a waste of time."  Hinintay kong mag-agree siya pero nanatili lang siyang tikom ang bibig.

"Did you choked your tongue?" Nababahala na 'ko sa pananahimik niya

Tumingin siya sa akin at pinalatak ang kamay niya sa mesa.

"Amor, do you know that we tend to help people because we expect something from them for our personal gains?"

"Ano'ng ibig mong sabihin?" naguguluhan kong tanong.

His adam's apple moved. "Dr. Garcia and I were come up with an agreement that we will try to find the non-existing paradise two days from now."

Nabitawan ko ang hawak kong pizza.