“Baby... wake up... breakfast is ready.” i can feel my body slightly shaking, someone’s trying to wake me up. I open my left eye to see what time is it,
“Mom, it’s only 6 in the morning... let me sleep.” nang akala ko ay titigilan niya na ako, muli akong nagbalot ng blanket ko. But knowing Mommy?
“Come on, Baby. We’re leaving at 9:00am so you better get yourself up and prepare na!” pangungulit niya pa sa’kin, I know hindi siya titigil hanggang hindi ako tumatayo. As much as I wanted to sleep, pilit akong tumayo para maligo at mag-ayos. I just wear my bathrobe since magpapalit din naman ako mamaya. Pagbaba ko sa dinning, naabutan ko si Mommy at Daddy na nag-uusap over something.
“Good morning, dad...mom.” bati ko sa kanila sabay upo. I don’t know why, but I still feel empty kahit na buo kami at sabi nila mayaman. Sa bahay namin, you can have how much money you want, kahit araw araw ka magshopping or gumastos para sa pagkain,wala silang pakealam. But everything in this house was ruled by dad, kaming dalawa ni mom, susunod lang sa mga sasabihin niya.
“Did you pack your things already? You will be staying there for 2-3 months, ang mga katulong ang makakasama mo dahil may trabaho kami ng mommy mo dito.” seryoso niyang sabi na parang nag-uutos lamang sa kung sino. In my 23 years of existence, never niya pa akong nilambing. I’m an only child and I’m expecting to receive all the attention and love coming from them. But no, as an only child, dad wants me to be almost perfect, kesyo nasa mayamang pamilya daw at kailangan tanging magaganda lamang ang nakikita sa’min. I mean, why? Mas importante sa’kin ang happiness ng pamilya, kesa sa limpak limpak na pera na yan.
“Yes, dad.” parang isang sundalo na sumusunod sa mas mataas na rango. Mabilis ‘kong inubos ang pagkain ko, dahil parang hindi ko rin malunok ang kinakain ko.
“I’m full. I will prepare my things upstairs, mom... dad.” i said after drinking my warm water.
“Sure, baby.” mommy awkwardly smile and dad just nodded at me while looking at his phone.
Pagpasok ko sa kwarto, i sighed heavily. I just wish pag-uwi namin ng Bataan, magkaroon na ako ng peace of mind since mga maids lang ang magiging kasama ko. Mas mabuti pa yata ‘yon, tsk. I start packing my personal things, 2-3 months daw so I have 2 luggages for my clothes and another 1 for my bags, shoes, and make ups. I brushed my teeth and went inside my walk-in-closet, since we are going to the farm, I chose to wear off-shoulder floral dress paired with brown lace up sandals, I also brought my YSL black shades. I curled my brown hair a little bit and put a light make up on my face. I’m off to go. I came downstairs to call the guards to pick up my luggages in my room.
“Ready?” i heard mom walking towards me, ready na din. I nodded and smiled. I saw dad coming down looking at his wrist watch.
“Let’s go.” he looked at us and go straight outside. I sighed. Sabay na kaming naglakad ng mommy patungo sa labas, buti nalang ako lang mag-isa sa kotse with my driver, they have their own car and driver.
Sariwang hangin ang bumungad sa mukha ko pagbaba ko ng kotse. Finally, I saw trees. The last time we went here was when I was 8 years old, but then mula noon naging busy na sila so hindi na kami nagkaroon ng pagkakataon bumisita ulit dito. 3.5 hectares ang laki ng farm namin na tinatawag na “Don Lucio’s Farm”. Almost 4 hours ang byahe so 1pm na kami nakarating, the maids greeted us and pick up our luggages.
“Let’s have our lunch.” dad said as we go straight to the dinning. There’s a lot of foods on the table, prepared ha. We’re only three here, ang dami na nga ng foods, ang laki pa ng table. Tapos ang lungkot ng kakain, wow.
“Can I go to my room na? I’m done eating.” pagod ‘kong sabi. I want to sleep. Dad looked at me with a serious face.
“Bring her to her room together with her food.” dad said to one of our maids. Hindi sya naniwala na tapos na ‘ko kumain, I know he’s aware na mabigat ang atmosphere dito. Mommy just smiled at me. Tumayo na ko at dere-deretsong umakyat sa kwarto, so tiring. After I changed my clothes, I just lay down on my bed and fell asleep.
I woke up at 4:00pm and I decided to arrange my things in my walk-in-closet. It took me an hour to finish it so I decided to go downstairs and walk around outside.
“Hi ma’am.” bati sa’kin ng mga katulong at mga driver na madadaanan ko, I just smiled as a response. Sa katagalan na hindi pagbisita, medyo nakalimutan ko na ang ibang parte ng bahay at farm. Paglabas ko ng back door, my eyes twinkled when I saw lots of flowers. I really love colorful flowers, it refreshes my mind whenever I see a bunch of this. Isa isa ‘kong hinawakan ito at inamoy, kahit dito na lang ako maghapon, okay lang. There is a round wooden table and 4 wooden chairs at the center of the garden, sa gilid naman, merong swing which adds excitement to me. Hindi ko pa man nakikita ang buong farm, alam ‘kong ito ang magiging paborito ko. Inikot ko lamang ang buong bahay hanggang sa mapansin ko na medyo dumidilim na.
“Good evening, Ma’am. Pinapatawag na po kayo ni Don Lucio, nakahanda na ho ang hapunan.” sabi sa’kin ng isa sa mga katulong. Agad naman akong ngumiti.
“Ahh, yeah. Sunod na po ako.” magalang ‘kong tugon. Umikot ako papunta sa main door at doon pumasok papunta sa dinning. Nandoon na si Mom at Dad na mukhang kagigising lang. I sighed. Here we go again.
“Hi, baby. I heard nag-ikot ikot ka daw, did you like your new atmosphere?” mom seems so excited, hindi mawala ang ngiti niya. Nagsimula na kaming kumain.
“I just roamed around the house mom, I also found the garden so relaxing.” I smiled a little bit while slicing my steak. I don’t mind eating fatty and oily foods, hindi ako mabilis tumaba dahil ganito na talaga ang body type ko, hindi uso sa’kin ang diet.
“Oh, yeah, ipinaayos nga pala namin iyon ng daddy mo kasi alam naming matutuwa ka pag nakita mo ang mga flowers. I’m so glad that you like it.” lalong kumislap ang mata ng mommy. If I know, kaya nila to ginagawa dahil maiiwan ako mag-isa dito. Bumigat na naman ang dibdib ko. Tumango lamang ako sa kanila at ngumiti ng bahagya. Si daddy naman ay wala paring kibo at nakikinig lamang sa usapan namin ni mom. I’m still lucky to have my mom, kasi kahit alam ‘kong nahihirapan siya para sa’min, pinipilit niya pa rin maging magaan ang lahat between dad and me, at least she’s trying to find ways to make me happy. Without her, I don’t think kaya ‘kong humarap kay dad. Patuloy lamang kami sa kwentuhan, paminsan minsan ay nagtatanong si mom kay dad at sinasagot lamang niya ito. I felt pity for mommy. Nang matapos ang dinner, umakyat na ako sa kwarto at nag-halfbath. I removed my make ups using my skin care products, this is one of my favorite routines everyday. Halos kagigising ko lang, hindi pa yata ako makakatulog. I took my phone and browse on the internet. After couple of hours, nakatulog na rin ako.
Nagising ako sa tunog ng alarm ko, it’s 6:00 in the morning, medyo madilim pa at mukhang masarap ang hangin. Nag-decide akong magjogging habang iniikot na rin ang farm namin. I just wear a simple black leggings and black sports bra, I also brought a bottled water and towel. Habang tumatakbo, nakaramdam ako na parang may tao sa likod ko, bigla akong napalingon at laking gulat ko nang may bumulaga sa akin na isang matangkad na lalaki, agad akong napahinto. I’m glad hindi pa ko nakakalayo sa bahay. I can see our guards from here.
“Hi,” nakakalokong ngiti niya, bigla akong kinabahan. He’s wearing a sky blue polo shirt and black pants, which confuses me, hindi siya nagjojog so he has no reasons to walk behind me. Mukha siyang businessman na tiga Manila. My brows automatically arched.
“I guess you are the daughter of Don Lucio?” lumapit siya ng kaunti at umatras naman ako. Looking at him, I’m not sure but hindi maganda ang pakiramdam ko sa kaniya. I just nodded.
“You have a resemblance to your mother, anyway, I’m Allan Yambao, may-ari ako ng kompanya na sinusupplyan ng mga prutas niyo dito sa farm.” iniabot niya ang kamay niya sa’kin, asking for shake hands. Tinitigan ko lamang iyon at nagsalita.
“I’m not interested.” I turned around and started to run slowly, but nararamdaman ko pa rin na sumusunod siya. Nagsisimula na akong mairita.
“This is the first time I saw you here, ngayon ka lang ba napunta dito?” he keeps on asking me random questions, but I’m not answering. Bahala ka jan, I don’t even know you.
“Kelan pa kayo dumating?” dagdag pa niya, one more question,
“Can you tour me around?” oh shit. Mabilis akong lumingon sa kaniya.
“Can you stop?” salubong ang kilay ‘kong sabi sa kaniya. He’s so annoying.
“Bumalik ka na sa pinanggalingan mo, wag mo kong guluhin.” sabay irap ko sa kaniya, mas napapagod pa ‘ko sa kakulitan niya kesa sa pagjojogging ko. Saan ba kasi galing ‘to at bigla biglang sumusulpot?
“Feisty... I like that.” nakakaasar niyang ngisi. Dahil alam ‘kong hindi siya titigil, naglakad na lamang ako pabalik sa bahay, tsk.
“Oh, you’re done with your jogging? Samahan na kita pauwi.” agad naman siyang sumunod sa’kin, nagsisimula nang uminit ang ulo ko.
“Ano ba?! Alam mo umagang umaga, mukha mo nakikita ko! Can you stop pestering me?!” irita ‘kong sabi at mabilis na naglakad pauwi, at last hindi na rin siya sumunod. Umuwi akong nakasimangot sa bahay. When I enter the house, sakto naman pababa sina mom at dad.
“Good morning, baby. Nakatulog ka ba nang maayos?” mom caressed my hair and smiled at me habang si dad dumeretso lamang sa dinning.
“Yes, mom. I’m gonna take a bath first po so we can start our breakfast.” I said.
“Sure, baby.” after that, I went to my room and take a shower. I just wear a white spaghetti sando and a gray dolphin shorts, bumaba na rin ako sa dinning. Dad is sipping his coffee and mom is preparing for breakfast.
“Let’s eat.” masiglang sabi ni mom, umupo na ako sa tapat ni mom at kumuha ng pagkain.
“When are you guys planning to come back to Manila?” tanong ko kay mom habang kumakain, she glanced at me and shifted her glaze to dad.
“We’re going home this afternoon, baby.” malungkot niyang sabi sa’kin, I can feel her sadness through her eyes. Honestly, I don’t know what to feel. Magiging malungkot ba ako kung mag-isa na lang ako dito o magiging masaya dahil I can finally have peace of mind? I really felt empty. Hindi ko alam kung saan ako hahanap ng kaligayahan ko.
“Kelan kayo babalik?” i asked while drinking my black coffee, I don’t want to look at him.
“I’m not sure, baby. Pag hindi na masyadong busy at tambak ang trabaho, I promise to visit you here.” I slightly nodded. Bakit niyo ba ako dinala dito? Hanggang ngayon hindi pa rin malinaw sa’kin kung bakit ako nandito, kung bakit kailangan ‘kong magtagal dito. Dad just told me na I will be staying here for 2-3 months but they don’t even tell me why. After I finished my breakfast, nagpaalam na lamang ako at umakyat sa kwarto ko.
“Mommy will going to miss you.” she looked at me with a teary-eyes. Pwede bang magstay ka na lang mommy? Gustong gusto ko sabihin sa kaniya. I would be very happy kung kaming dalawa lang. Bumibigat ang puso ko dahil alam ko na nahihirapan din siya sa sitwasyon ng pamilya namin. I hugged her tight, parang ayaw na namin pakawalan ang isa’t-isa. Ang sakit sa pakiramdam.“Can you please come back here as soon as possible? At least once a week? I will surely miss you, mom.” I wanna cry, bakit ba kailangan namin maghiwalay? She brushed my hair using her hands, everytime she do this, I felt safe. Mommy...“I’m not promising but I’ll find ways, okay? Be a good girl, I will call you from time to time. I love you.” kumalas na siya sa yakap ko at hinawakan ang mukha ko, hinalikan niya ang pisngi ko. I felt so much love. Tumango lamang ako upang pigilan ang luha ko, pakiramdam ko ano mang oras ay bab
It’s been a month of staying here, I can really say na masaya ako at na-eenjoy ko ang bawat oras ko dito. Sa isang buwan na pananatili ko rito, marami na akong bagay na nagagawa. Everyday din sumasama ako kay manang o sa mga kasambahay na magpakain sa mga trabahante, kapag may pagkakataon naman, gamit ang golf cart ay lumilibot ako sa bawat lugar dito sa farm. Kung wala lamang ang buhay ko sa Maynila, gusto ko dito tumira eh. Yesterday I baked cookies naman para sa mga kasambahay at drivers, I’m just so happy na there is someone na nakaka-appreciate ng efforts ko. It’s already 7:00 o’clock in the morning and I’m here at the garden eating my breakfast, It’s so good to start my day seeing these bunch of flowers and inhaling some fresh air while sipping my black coffee. This is the life I want, together with my family, I don’t care how much money we have, as long as we’re together nothing else matters. While eating my breakfast, my phone suddenly rang. I answered excitedly. &nb
I woke up at 8:00 o’clock in the morning, hindi pa rin ako tumatayo sa kama. Hindi ako masyadong nakatulog kagabi dahil sa sinabi ni dad, hindi ko alam pero iba ang pakiramdam ko. Ito rin ba ang dahilan kung bakit may iba sa kinikilos ni mom? They are so strange, and I’m not liking it. We will talk tonight, and I don’t have any idea on what are we going to talk about, I just wish it’s all about business. 8:30 na nang pinilit ‘kong tumayo, I feel so lazy today. I took a shower and wear a simple orange oversized shirt and black short cycling, it’s so comfy to wear since I’m planning to stay in house this whole day. I want to spend my time with mommy while she’s still here. I went downstairs to eat my breakfast, pag dating ko sa dinning ay tanging mga maids lamang ang nandoon.“Magandang Umaga po, ma’am Lhaarny.” bati sa akin ng mga kasambahay, ang ilan sa kanila ay nagpupunas at ang iba naman ay nag
Hindi mapigil ang mga luha na patuloy na umaagos sa aking mukha, para bang hindi ito hihinto hangga’t hindi nauubos ang tubig sa katawan ko. Pagod na ako, hindi pa rin makapaniwala ang isip ko sa mga pangyayari na paulit ulit na naririnig ng mga tenga ko. Nakatulala sa kawalan, naka-sandal sa gilid ng kama habang naka-upo sa sahig, my eyes are already swollen, tuyo na rin ang lalamunan ko ngunit ayaw ‘kong lumabas ng kwarto. Ayaw ko silang makita. How dare him? How dare him to put me in this situation where I couldn’t choose whether I want or not? Does he even care about me? If yes, then why is he always make my life a miserable one? Dads are supposed to be the person who protects his family, right? But his money and fame seems like the most important thing in the world for him, and that really hurts me a lot. I can still remember when I was a child, everytime he saw me playing outside he will automatically scold at me, he doesn’t want me to look dirty or swe
Umaga pa lamang ay mistula nang plaza ang bahay, ang lahat ng kasambahay ay hindi matahimik sa iisang pwesto. Mayroong event organizers ang dumating at nag-aayos sa labas ng aming bahay kung saan gaganapin ang engagement party mamaya. According to mom, mamaya pa daw magsisimulang dumating ang mga bisita, this includes my soon-to-be husband. Lumukot ang mukha ko nang maalala ko ito, I don’t even want to imagine his looks. Sobrang daming pagkain ang inihahanda, iba pa rito ang pagkain sa catering services. If I know, puro businessmen lang naman ang aattend. “Baby! I already have your dress and shoes, let’s take a look!” nakita ko siyang tumatakbo papunta sa akin, nandito ako sa kitchen tumutulong sa pagluluto ng ibang pagkain. She looks very much excited, sa tuwing may event ako na pinupuntahan, hindi siya pwedeng hindi makikialam sa make up artist ko. “We are preparing the foods for later, mom.” lumingon ako sa kaniya. But knowing mommy,
Dahil na rin sa pagod at puyat sa party kagabi, 9:00 o’clock na rin ako nagising. I’m planning to go with manang sa pagdala ng food sa mga nagtatrabaho. I took a shower and wear a simple white shirt tucked into maong shorts, bumaba na rin ako sa dinning upang silipin kung nandoon na ba sila mom. Tanging mga kasambahay lamang ang nakita ko sa kusina, they are preparing a lunch for the workers. “Good morning, ma’am Lhaarny.” isa isa nila akong binati at nginitian. “Good morning po. Where’s mom and dad?” tanong ko habang umuupo sa isang upuan sa harap ng countertop. Binigyan naman ako ng isang kasambahay ng kape. I just smiled and thanked her. “Umalis, ‘hija. Pero nagsabi ang Doña Agatha na dito sila manananghalian.” mahinahon na sabi sa akin ni manang, I nodded while sipping my coffee. I just ate 2 slices of toast bread, I don’t feel like eating a lot today. Nang matapos ako sa pagkain ay nagpasya naman akong tulunga
Hingal akong napasandal sa pinto ng kwarto ko, sapo sapo ang dibdib habang tawang tawa, hahaha! Paulit ulit ‘kong pinanunuod ang video ni Ellie, lukot lukot ang mukha niya at salubong ang kilay, hahaha! Akala mo hindi ako makakaganti, ha. Halos mapatalon ako nang biglang kumatok ng malakas si Ellie, mabuti na lamang ay naka-lock ang pinto ko. “Joel, halika dito! Ipapakain ko sayo ang itlog ko nang matikman mo kung gaano kaalat!” wtf, hahaha! Ang bastos talaga, malakas akong tumawa habang hawak ang tiyan. “Hahaha! Kainin mo itlog mong maalat! Lintik lang ang walang ganti, hahaha!” sigaw ko sa pagitan ng pinto, patuloy pa rin siya sa pagkatok. Hindi ako magpapatalo, hahaha! “Humanda ka sa’kin ‘pag nakalabas ka jan! Coward!” at ako pa nga ang takot, hahaha. Baka kung anong gawin niya sa’kin oras na buksan ko ang pinto, maya maya lamang ay tumigil na rin ang katok. Pagod akong umupo sa harap ng vanity mirror ko, umaga
Ilang araw na ang lumipas mula nang tumira dito si Ellie. Sa araw-araw na ginawa ng Diyos, wala kaming ibang ginawa kung hindi mag-away ng mag-away. Pakiramdam ko ay tatanda ako ng maaga. I remembered yesterday, nawala na lamang bigla ang mga make ups ko at nagulat ako nang makita ko iyon na basag basag at nakakalat sa labas ng bahay, wala akong nai-save kahit isa dahil sirang sira lahat. I really love make ups kaya naman hindi ko napigilan ang umiyak nang makita ‘kong ubos na ito. Pero hindi ako papayag na naisahan niya ako, sisirain ko rin ang pinakamamahal niyang sasakyan. “Ma’am Lhaarny, nandito na ho ang pinabili niyo.” tawag sa akin ng isang maid, my face lightened up when I heard what she said. Dali dali ‘kong binuksan ang pinto ng kwarto ko at bumaba, ibinigay sa akin ng driver ang ipinabili ‘kong dalawang spray paint, isang color white at isang color yellow. Pumasok ako sa garahe at hinanap ang paboritong Honda Civic ni Ellie, I can smell victory, hah
Kinabukasan ay maaga na naman akong nagising at kaagad bumaba para maghanda ng almusal. Habang naglalakad pababa sa hagdan ay may naamoy akong mabangong amoy galing sa kitchen, smells like corned beef. Kumunot ang noo ko at agad na pumasok sa kitchen, and there I saw him, wearing nothing but a gray jogging pants while cooking. Ano na naman ang nakain niya? Mukhang naramdaman niya ang presensiya ko kaya naman bigla itong napalingon sa direksyon ko. He slightly smiled... what the hell is happening on earth!“Uhhh... good morning,” kalmado niyang bati habang ako ay tahimik pa rin at nakatulala lamang sa kaniya. Natauhan lamang ako nang muli siyang magsalita habang nakangiti pa rin ng bahagya,“I woke up earlier than you, that’s why I decided to cook naman for our breakfast. Just sit there.” magaan ang loob niyang sabi. Sandali nga, nakalimutan niya na ba ang mga nang
Umuwi akong parang lutang at naglalakad sa ulap. Nang makapasok sa bahay ay doon ko lamang naramdaman ang pagkulo ng tiyan ko, then I remembered I still haven’t eaten anything, but I don’t have the appetite. Tuloy tuloy lamang akong pumasok sa kwarto at saka humiga. Doon ko naramdaman ang pagod, physically and emotionally. Wala pa akong isang lingo dito pero pakiramdam ko bibigay na ako, ang hirap hirap. When I saw him kissing another girl, the pain that I felt was unexplainable. Ang gusto ko lang noong mga oras na iyon ay makaalis dahil pakiramdam ko ay mauupos ako kapag nanatili pa ako doon. Nabalewala lang ang lahat ng efforts ko, alam ko namang may possibility na hindi niya magustuhan ang pagpunta ko doon pero ang maabutan siyang may kasamang iba... that’s not what I’m expecting. Bakit nga ba hindi ko naisip? Sa tagal ‘kong nawala malamang na mayroon na siyang iba, pero bakit pa ako nandito? Bakit niya pa ako inuwi kung may girlfriend na siya? Bukod
Nang dumating ang hapon ay masigla akong naghanda ng lulutuin ko para sa dinner naming dalawa. I decided to cook beef kare kare, I will make sure that he will love it. Kung mayroon man akong maipagmamalaki kahit na lumaki ako nang marangya ang buhay, iyon ay paborito ko ang kusina. Mahilig akong magluto. Habang nagluluto ay hindi ko maiwasang kumanta at sumayaw sayaw, ang laki ng kitchen niya at ang sarap gumalaw. But napansin ko din na wala kahit isang maid dito, ang laki ng bahay niya at imposibleng kaya niya i-maintain mag-isa ang kalinisan ng buong bahay. He doesn’t even know how to clean nga, eh. Halos tatlong oras nga yata ang itinagal bago ako matapos sa paglilinis ng bahay niya kanina, mas nakakapagod pa ‘yon sa maghapong paglalakad ko sa tuwing naghahanap ako ng trabaho. Speaking of work, naalala ko na I’m planning to send an email nga pala sa company ni Josh, I almost forgot. Mamaya na lang sigurong gabi. Patuloy lamang ako sa pagluluto hanggang sa dumili
Tulala habang nakatingin sa umiiyak na si Madam K, walang salita ang lumabas mula sa bibig ko. Tila hindi ko pa ito lubusang naiintindihan. Tanging iyak at singhot lamang niya ang naririnig ko. Hindi ko kayang magalit, hindi ko siya kayang sisihin dahil alam ‘kong para iyon sa bunso niyang anak na kailangan ng malaking halaga para sa operasyon nito sa puso. Sa dalawang taon na nandito ako, siya ang nagbihis sa akin, siya ang nagpakain sa akin, kung hindi dahil sa kaniya baka kung saan na ako napunta at baka hanggang ngayon ay nasa kalye pa rin ako natutulog. Mapait akong napangiti, masakit man... pero sakripisyo ko na ito para sa bata kapalit ng tulong na ibinigay nila sa akin. Mahigpit ‘kong hinawakan ang kamay niya kaya naman napataas ang mukha niya at tumingin sa akin, basang basa ang mukha niya. “Kailan po ako aalis?” matamlay na tanong
Hindi ko alam kung paano ko nagawang tapusin ang oras ng pagsasayaw ko, parang biglang tumigas ang katawan ko at nag-lock ang mga muscles ko. Hindi ko alam kung nilalamig ako dahil sa maikling suot o sa lamig ng titig niya. Tila bumalik ang pakiramdam noong mga araw na itinataboy niya ako, nila. Noong panahon na halos lumuhod ako sa kaniya. After 2 miserable years, I’m not expecting to see him anymore. Sa isip ko, tinalikuran ko na ang buhay na mayroon ako dati. Kinalimutan ko na ang sakit na dulot ng nakaraan ko, pero nandito siya. Sa hindi inaasahang pagkakataon, lugar at sitwasyon. Napakalakas ng kabog ng dibdib ko, parang gustong malaglag nito. Ilang minuto na akong tapos sumayaw ngunit tulala pa rin akong nakatayo. Usually, umuupo na ako para ibigay ang best service ko since V.I.P. sila, pero parang first time ang pakiramdam ko. Nangangapa. Sa loob ng dalawang taon, wala akong nasandalan. Noong mga panahong sirang sira ang
2 years later...Nakabibinging tugtugan, iba’t-ibang kulay ng ilaw, mabahong usok mula sa vape at sigarilyo, lasing at nagsasayawan na mga tao, ito ang gabi gabing nasasaksihan niya sa loob ng dalawang taon sa RAS, ang bar kung saan nagtatrabaho si Lhaarny. Isa siyang dancer dito at sa oras na matapos sa pagsayaw, siya ay binabayaran upang i-table, bagamat ganito ang uri ng trabaho niya, hanggang pagsasayaw at pag-entertain lamang siya ng mga customers.“Anastacia! Table number 6 dali! ” malakas na tawag sa akin ng manager namin na si Madam K, agad naman akong napasimangot dahil sa gabi gabing trabaho ko dito, walang customer ang hindi tumable sa akin. Lahat kami ay binigyan ng ibang pangalan upang maprotektahan daw ang personal naming buhay, I just wish. I’m done dancing at the stage so sa table naman ako, kailan ba ako makakaalis sa pesteng trabaho na ‘to?“Pwe
Tagaktak ang pawis, hindi na mag mukhang tao sa itsura. Pinigilan ‘kong umiyak dahil sa sitwasyon ko ngayon. Sa katirikan ng araw, parang palaboy akong palakad lakad dala ang mga maleta ko. Kanina pa ako hindi kumakain at umiinom, halos hindi rin ako nakatulog kagabi dahil sa mga nangyari. Pakiramdam ko ano mang oras ay babagsak ako, hindi ko kaya ang hilo ko. Wala akong mahanap na matutuluyan, at hindi ko rin alam kung nasaan akong parte ng Bataan. Basta ang alam ko, city ito at napakaraming tao. Dala ng gutom, nagdesisyon akong pumasok sa isang convenience store para mamili ng kaunting pagkain. Kailangan ‘kong tipidin ang laman ng lahat ng cards ko, sa palagay ko ay kaya nang bumili ng isang bahay gamit ang laman ng credit card ko. Nagsimula akong manguha ng pagkain, nakikita ko pa lamang ito ay naglalaway na ako. Nang dinala ko na ito sa counter para bayaran ay tumitig sa akin ang cashier, tinitigan niya ako mula ulo hanggang paa at saka ibinalik ang card ko.&
Napahawak ako sa ulo ko, hindi ko alam kung saan nanggagaling ang kakaibang hilo ko. Pinilit ‘kong tumakbo palayo sa bahay na iyon. Suot ang maduming wedding gown ko, nakayapak akong tumakbo pauwi sa bahay. Gabi na at madilim ngunit hindi ko iyon ininda, patuloy sa pagtulo ang luha sa mata ko. Pagod na pagod na ako, nanghihina ang mga tuhod dahil sa hilo. Kailangan ‘kong magpaliwanag kay Ellie, kina mommy at daddy. Alam ‘kong sa mga oras na ito, galit na galit na si daddy. Patuloy lamang ako sa pagtakbo hanggang sa tuluyan akong makarating sa bahay, pagod akong huminto sa labas. Tagaktak ang pawis ko at hindi na makilala ang wedding gown ko. Nanghihina ang buong katawan ko, alam ‘kong dahil iyon sa gamot na itinurok nila sa akin. Mga hayop! Pinapangako ko, hahanapin ko siya! Hahanapin ko sila! Sisiguraduhin ko na may kalalagyan sila!“Ma’am...” gulat na sabi sa akin ng isa
It’s already 2:00 o’clock in the afternoon, ang lahat ay nakaayos na dahil mayroon pa kaming ilang shots na gagawin sa garden dito sa hotel namin. Nandito kami ngayon sa garden upang magshoot, mabuti na lamang at nakisama ang panahon kaya hindi mainit. Tamang tama ang panahon para sa kasal ko. Matapos ang ilang mga shots ko ay bumalik na muna ako sa room ko kasama ang isang make up artist ko. Tanging kami na lamang mga bridesmaids ang nandito sa hotel dahil ang mommy ko ay ka-aalis lamang papunta sa simbahan, kailangan niya raw siguraduhin ang ayos ng mismong church, hahaha. Nang makapasok kami sa room ay naupo ako sa harap ng vanity mirror ko, parang kinakabahan ako.“Ummm... Tin, can I have a water, please?” pakikisuyo ko. Agad namang nagtungo ito para bigyan ako ng tubig, nang i-aabot na niya ang water goblet ay hindi inaasahang dumulas ito sa kamay ko at nalaglag. Sa hindi ko maipaliwan