Novels by jules

Kinabukasan ay maaga na naman akong nagising at kaagad bumaba para maghanda ng almusal. Habang naglalakad pababa sa hagdan ay may naamoy akong mabangong amoy galing sa kitchen, smells like corned beef. Kumunot ang noo ko at agad na pumasok sa kitchen, and there I saw him, wearing nothing but a gray jogging pants while cooking. Ano na naman ang nakain niya? Mukhang naramdaman niya ang presensiya ko kaya naman bigla itong napalingon sa direksyon ko. He slightly smiled... what the hell is happening on earth!“Uhhh... good morning,” kalmado niyang bati habang ako ay tahimik pa rin at nakatulala lamang sa kaniya. Natauhan lamang ako nang muli siyang magsalita habang nakangiti pa rin ng bahagya,“I woke up earlier than you, that’s why I decided to cook naman for our breakfast. Just sit there.” magaan ang loob niyang sabi. Sandali nga, nakalimutan niya na ba ang mga nang

Umuwi akong parang lutang at naglalakad sa ulap. Nang makapasok sa bahay ay doon ko lamang naramdaman ang pagkulo ng tiyan ko, then I remembered I still haven’t eaten anything, but I don’t have the appetite. Tuloy tuloy lamang akong pumasok sa kwarto at saka humiga. Doon ko naramdaman ang pagod, physically and emotionally. Wala pa akong isang lingo dito pero pakiramdam ko bibigay na ako, ang hirap hirap. When I saw him kissing another girl, the pain that I felt was unexplainable. Ang gusto ko lang noong mga oras na iyon ay makaalis dahil pakiramdam ko ay mauupos ako kapag nanatili pa ako doon. Nabalewala lang ang lahat ng efforts ko, alam ko namang may possibility na hindi niya magustuhan ang pagpunta ko doon pero ang maabutan siyang may kasamang iba... that’s not what I’m expecting. Bakit nga ba hindi ko naisip? Sa tagal ‘kong nawala malamang na mayroon na siyang iba, pero bakit pa ako nandito? Bakit niya pa ako inuwi kung may girlfriend na siya? Bukod

Nang dumating ang hapon ay masigla akong naghanda ng lulutuin ko para sa dinner naming dalawa. I decided to cook beef kare kare, I will make sure that he will love it. Kung mayroon man akong maipagmamalaki kahit na lumaki ako nang marangya ang buhay, iyon ay paborito ko ang kusina. Mahilig akong magluto. Habang nagluluto ay hindi ko maiwasang kumanta at sumayaw sayaw, ang laki ng kitchen niya at ang sarap gumalaw. But napansin ko din na wala kahit isang maid dito, ang laki ng bahay niya at imposibleng kaya niya i-maintain mag-isa ang kalinisan ng buong bahay. He doesn’t even know how to clean nga, eh. Halos tatlong oras nga yata ang itinagal bago ako matapos sa paglilinis ng bahay niya kanina, mas nakakapagod pa ‘yon sa maghapong paglalakad ko sa tuwing naghahanap ako ng trabaho. Speaking of work, naalala ko na I’m planning to send an email nga pala sa company ni Josh, I almost forgot. Mamaya na lang sigurong gabi. Patuloy lamang ako sa pagluluto hanggang sa dumili

Tulala habang nakatingin sa umiiyak na si Madam K, walang salita ang lumabas mula sa bibig ko. Tila hindi ko pa ito lubusang naiintindihan. Tanging iyak at singhot lamang niya ang naririnig ko. Hindi ko kayang magalit, hindi ko siya kayang sisihin dahil alam ‘kong para iyon sa bunso niyang anak na kailangan ng malaking halaga para sa operasyon nito sa puso. Sa dalawang taon na nandito ako, siya ang nagbihis sa akin, siya ang nagpakain sa akin, kung hindi dahil sa kaniya baka kung saan na ako napunta at baka hanggang ngayon ay nasa kalye pa rin ako natutulog. Mapait akong napangiti, masakit man... pero sakripisyo ko na ito para sa bata kapalit ng tulong na ibinigay nila sa akin. Mahigpit ‘kong hinawakan ang kamay niya kaya naman napataas ang mukha niya at tumingin sa akin, basang basa ang mukha niya. “Kailan po ako aalis?” matamlay na tanong

Hindi ko alam kung paano ko nagawang tapusin ang oras ng pagsasayaw ko, parang biglang tumigas ang katawan ko at nag-lock ang mga muscles ko. Hindi ko alam kung nilalamig ako dahil sa maikling suot o sa lamig ng titig niya. Tila bumalik ang pakiramdam noong mga araw na itinataboy niya ako, nila. Noong panahon na halos lumuhod ako sa kaniya. After 2 miserable years, I’m not expecting to see him anymore. Sa isip ko, tinalikuran ko na ang buhay na mayroon ako dati. Kinalimutan ko na ang sakit na dulot ng nakaraan ko, pero nandito siya. Sa hindi inaasahang pagkakataon, lugar at sitwasyon. Napakalakas ng kabog ng dibdib ko, parang gustong malaglag nito. Ilang minuto na akong tapos sumayaw ngunit tulala pa rin akong nakatayo. Usually, umuupo na ako para ibigay ang best service ko since V.I.P. sila, pero parang first time ang pakiramdam ko. Nangangapa. Sa loob ng dalawang taon, wala akong nasandalan. Noong mga panahong sirang sira ang

2 years later...Nakabibinging tugtugan, iba’t-ibang kulay ng ilaw, mabahong usok mula sa vape at sigarilyo, lasing at nagsasayawan na mga tao, ito ang gabi gabing nasasaksihan niya sa loob ng dalawang taon sa RAS, ang bar kung saan nagtatrabaho si Lhaarny. Isa siyang dancer dito at sa oras na matapos sa pagsayaw, siya ay binabayaran upang i-table, bagamat ganito ang uri ng trabaho niya, hanggang pagsasayaw at pag-entertain lamang siya ng mga customers.“Anastacia! Table number 6 dali! ” malakas na tawag sa akin ng manager namin na si Madam K, agad naman akong napasimangot dahil sa gabi gabing trabaho ko dito, walang customer ang hindi tumable sa akin. Lahat kami ay binigyan ng ibang pangalan upang maprotektahan daw ang personal naming buhay, I just wish. I’m done dancing at the stage so sa table naman ako, kailan ba ako makakaalis sa pesteng trabaho na ‘to?“Pwe