Ang buhay para kay Lhaarny ay magaan at masagana dahil sa pagkakaroon ng sobrang yaman. Sa isang pagkakataon, kailangan niyang ikasal sa makisig at talaga namang kaaya-aya na si Clyne. Bago pa lamang ang kanilang nakatakdang kasal ay nagkapalagayan na sila ng loob, ngunit sa hindi inaasahang pangyayari, nahuli niya ang babae kasama ang hindi kilalang lalaki na parehong hubo’t hubad. Walang ibang hiniling si Lhaarny kung hindi ang makalaya sa mapusok at nakakahiyang trabaho niya, walang araw na hindi niya inisip ang naging kapalaran niya matapos ang insidenteng iyon dalawang taon na ang nakalilipas. Sa muling pagkikita nila ni Clyne, dapat ba siyang magpasalamat dahil ini-alis siya nito sa trabaho kahit ang kapalit nito ay paghihirap niya sa kamay ng lalaki?
더 보기Nakabibinging tugtugan, iba’t-ibang kulay ng ilaw, mabahong usok mula sa vape at sigarilyo, lasing at nagsasayawan na mga tao, ito ang gabi gabing nasasaksihan niya sa loob ng dalawang taon sa RAS, ang bar kung saan nagtatrabaho si Lhaarny. Isa siyang dancer dito at sa oras na matapos sa pagsayaw, siya ay binabayaran upang i-table, bagamat ganito ang uri ng trabaho niya, hanggang pagsasayaw at pag-entertain lamang siya ng mga customers.
“Anastacia! Table number 6 dali! ” malakas na tawag sa akin ng manager namin na si Madam K, agad naman akong napasimangot dahil sa gabi gabing trabaho ko dito, walang customer ang hindi tumable sa akin. Lahat kami ay binigyan ng ibang pangalan upang maprotektahan daw ang personal naming buhay, I just wish. I’m done dancing at the stage so sa table naman ako, kailan ba ako makakaalis sa pesteng trabaho na ‘to?
“Pwede magpahinga muna?” patagong irap ko kay Madam K habang kunwaring busy sa pag-aayos ng gamit ko sa backstage, kung pwede lang hindi na ako lumabas dito eh. Tomorrow, I will start to find a decent job naman as soon as possible para naman makaalis na ako dito.
“Ang sungit na naman ‘nak, ha. Ano ka ba, mayaman ‘yun! Sigurado akong malaki ang ilalabas ‘non, ikaw daw ang gusto niya kaya bilisan mo na jan at naaamoy ko na ang pera hahaha!” sabi nya, halos mag-hugis barya ang mata.
“Eto na” walang gana ‘kong sabi habang mabigat ang mga paa na lumabas ng backstage suot ang maskarang kulay pula na nagtatago sa kalahati ng aking mukha, tanging nasa VIP room lamang ang pwedeng makakita nito. I easily saw an old man in a black suit, drinking wine while watching me walk towards him. I forced myself to smile when I finally reach him. Amoy alak! Kung hindi ko lang talaga kailangan ng trabaho, masarap manampal ng matandang bastos eh.
“Ahh...smells good” halata ang kalasingan at pagnanasa sa mata nito. He suddenly carried me to sat on his lap, ayaw ko man, but this is my job. I started to shake my butt while caressing his nape. Ang isa pa sa hindi ko pinahihintulutan ay ang halikan at hawakan ako sa maselang parte ng katawan. Bago pa man ako i-table ng mga customers, agad na itong sinasabi ni Madam K. Pero napapansin ko na parang napapasarap na yata ang customer ko, unti unting tumataas ang kamay niya sa bewang ko, I started to feel uncomfortable. Mahigpit ang yakap niya sa akin kung kaya’t nang hawakan na niya ang dibdib ko ay hindi agad ako nakapalag.
“Hey! Don’t touch me!” sigaw ko habang patuloy na kumakalas sa kaniya ngunit lalo lamang humihigpit ang yakap niya. Walang nakapapansin kung saan ang pwesto namin dahil na rin sa patay sindi na ilaw.
“You’re so soft... I want you honey...” mahinang sabi nito habang sinisimulang halikan ang leeg ko. Fuck! Please, no.
“I said—“ naputol ang sigaw ko nang may isang malaking palad ang humila sa akin patayo, I don’t know how he did that samantalang ako hirap na hirap pumiglas.
“Mr. Zapanta...” malalim na bigkas ng lalaki sa gilid ko. So, Mr. Zapanta pala ang pangalan ng hayok na ‘to. Agad ‘kong tinignan ang mukha ng lalaking humila sa’kin ngunit tila kumislap ang mata ko nang makita ko ang mukha niya. Is this true? Did angels really exist?
“Mr. Cua... you’re here” casual na sabi nito sa lalaki. Agad na inayos ang itsura at tumayo.
“It’s a great timing to see a business partner here. Would you mind if I take her Mr. Zapanta? Because I think, molesting a girl will not be good in the eyes of your business partner, right?” mabagal ngunit may diin na sabi niya. Wait, sino ba siya? In my 2 years here in RAS, this is the first time na may nagtanggol sa’kin, well, ngayon lang din naman ako nabastos.
Mr. Zapanta cleared his throat and loosened his tie.
“Uhmm... Go on Mr. Cua.” and without saying anything, this guy grab my arms until we reach the bar counter area. Shocks, his palm was so hot.
“Can you give her water, please?” he said to the bartender while intently looking at me. He has a brown-colored eyes at para akong hinahatak ng mata niya papunta sa kaniya. Ano bang sasabihin ko? Magpapasalamat ba ‘ko? Magpapakilala? Nakakahiya.
“I’m Josh Cua. I know I shouldn’t ask this but how are you feeling?” i can see a glimpse of concern in his eyes. Even though gusto ‘kong kiligin sa kaniya, feeling ko parang ang sarap lang niya maging kaibigan.
“Thank you... I’m just shocked, akala ko kasi malinaw sa matandang yun na he’s not allowed to touch me or even kiss me.” nang bigla ‘kong maalala ang nangyari 2 years ago, hindi ko maiwasang matakot ulit. Parang kahapon lang nangyari ang lahat.
“Ahh... I think I need to go, baka hinahanap na ako ng manager ko. By the way, they call me Anastacia here.” I slightly smiled before I bid my goodbye. Pag pasok ko sa backstage, kasabay ng pag-alis ko sa maskara ko agad na lumapit sa akin si Madam K.
“‘Nak!” nang yakapin niya ako, agad na bumuhos ang luha ko. I felt so harassed. Mula nang mag simula akong magtrabaho dito, si Madam K na ang tumayong nanay ko kahit minsan parang mas mahalaga pa ang pera sa kaniya, naiintindihan ko ‘yon since negosyo niya ito at kung hindi dahil sa kaniya, baka namamalimos na lang ako kung saan saan.
“Pinaalis ko na yung walanghiyang matanda na ‘yon! Bwisit na ‘yon, binastos ka na nga ‘di pa nagbayad!” hindi ko alam kung anong mararamdaman ko sa mga sinasabi ni Madam K, masama ba ‘yong loob niya dahil binastos ako o dahil sa hindi nagbayad? Tsk!
“Pasensya ka na ‘nak, ah. Sinabihan ko naman siya bago kita ibugaw eh.” what a term, hay nako. Huminga ako ng malalim, sabay buga ng hangin, trying to compose myself.
“Kasama yata talaga ‘to sa trabaho ko Madam, palibhasa mga mayayaman.” hindi ko maiwasang magalit nang maalala ko na naman ang nangyari 2 years ago, why is it so easy for them to throw me away like a dirty trash? Inalis ko na lamang iyon sa isip ko at umupo.
“Kung mayroon lang akong pwedeng ibigay sayo na ibang trabaho, hindi mo na kailangan gawin ‘to eh.” she gently caress my hair while looking at me with a sad eyes. I just smiled at her sadly, feeling exhausted.
“Hay nakoo, mabuti pa maaga ka magpahinga para makabawi ka naman ng lakas bukas. Hindi ba sabi mo maghahanap ka ng trabaho? Mauna ka ng umuwi.” nagpapasalamat pa rin ako kahit papaano, alam ‘kong ayaw niya na pinababayaan ko ang sarili ko.
Umuwi na ‘ko sa maliit na apartment na nirerentahan ko buwan-buwan, ito lang sa ngayon ang kaya ‘kong tirhan dahil iniipon ko ang sahod ko sa bar. Pagod akong humiga at hindi maiwasang maluha.
*Flashback:*
“Get out of the house! You’re a disgrace to this family! Ito nalang nga ang hiniling namin para makatulong ka sa pamilyang ‘to pagkatapos ito lang ang gagawin mo?!” galit na galit na sigaw ng daddy. Nanginginig ang buong katawan ko at nanghihina. Hindi ko magawang ipagtanggol ang sarili ko.
“Dad, please no. I don’t know what happened to me... please dad, help me...” i was crying my heart out, begging for him to listen to me. I badly need them...
“Lucio, please let her explain. She’s our daughter for pete’s sake! You can’t just disown her!” I know mommy is trying her best to change daddy’s mind, but just like me, she can do nothing about it. In our family, daddy decides in everything.
“No! You can’t tolerate your daughter! Kahihiyan lang ang isinampa ng anak mo sa bahay na ‘to! Hindi ako papayag na ang pinaghirapan ‘kong pangalan ay mababahiran lang ng dumi dahil jan sa anak mo! Gusto mong sumama sa anak mo?! Sige, lumayas kayo!” after saying that, he walked out and slammed the door, leaving us.
“Mommy...” my heart feels so much pain and hatred. I can’t believe that his image is more important than me, than his family. Fuck that image!
“Lhaarny, anak. I’m sorry” kaagad akong tumingin sa kaniya habang parehas kaming nakaluhod. Parang alam ko na rin kung saan ang punta nito.
“Pati ikaw, mommy? You’re not even asking me kung anong nangyari sa’kin?” lalo akong nanghihina at parang unti unting nauupos kung saan ako nakaluhod. Pakiramdam ko ay hindi nawawala ang hilo ko.
“Baby, I promise... babalikan kita. You just need to trust me. I love you... I’m sorry.” and with that, tuluyan na akong tinalikuran ng pamilya ko.
*End of flashback*
Parang madilim na ulap na nagdadala ng napakalakas na ulan, bumuhos ang luha ko matapos maalala kung paano ako itakwil ng sarili ‘kong pamilya. Hindi ko kasalanan, wala akong kasalanan. Hindi ko ginusto ang lahat ng nangyari, dahil ako mismo, biktima ng karahasan. Kung sana lang pinakinggan niyo ako, hindi sana magiging ganito kahirap ang buhay ko. Hindi ko maiwasang magalit, hindi na ako makapaghintay na hanapin ang lalaking naging dahilan ng pagbabago ng buhay ko.
Kinabukasan, maaga akong gumising para mag-prepare ng damit para sa pag-aapply ko sa trabaho, hinanda ko na rin ang mga documents na kailangan ko. Pagtapos kumain at maligo, humarap ako sa salamin at nagpakawala ng buntong-hininga. I’m wearing a white fitted blouse and black pencil skirt partnered with 2 inches black shoes. Kung ibang tao lang ang makakakita sa’kin, siguradong hindi iisipin na stripper lang ako sa isang bar, hahaha!
Buong maghapon akong nag-ikot at nag-apply ngunit lahat ay iisa lamang ang sinabi,
“We will just call you.”
Ganito pala kahirap humanap ng trabaho, kahit tapos ako ng college sa kursong Bachelor of Science in Hotel and Restaurant Management, hindi pa rin sapat dahil may mga hinahanap silang dokumento na hawak ng daddy ko, so paano ko makukuha? Tsk! Ang hassle naman. Nang malapit ng dumilim, umuwi na ako sa apartment at nagsimula naman mag-ayos para sa trabaho. Dala ang aking bag, sumakay ako ng taxi papunta sa bar. Hindi ko alam pero bakit parang nanlalamig ang pakiramdam ko, dahil ba ito sa nangyari kagabi? o dala na rin siguro ng pagod sa buong araw na pag-iikot. Pag pasok ko sa dressing room, kaagad akong nagsimula mag-ayos.
“O status mga be?! In 20 minutes mag-start na tayo ha! At request lang ng mga customers, baka daw pwede kayong lumapit ng konti sa dulo ng stage! Alam niyo na, gusto mas malapit sa grasya!” sigaw ni Madam K, agad siyang lumapit sa akin ng makita ako.
“‘Nak, kamusta? Aba eh, sure ka na ba na magpeperform ka na? Okay ka na ba?” nag-aalalang tanong niya sa akin. Kung pwede lang talaga hindi na magperform eh.
“Laban na ‘ko, Madam. Kailangan eh.” malungkot akong ngumiti sa kaniya. Kailangan. Kailangan ‘kong mabuhay.
Nagsimula na ang show at tuloy tuloy ang pagsasayaw namin sa stage hanggang sa matapos ito. Nang matapos, agad na dumeretso kami sa backstage para magpalit ng damit, balita ko may VIP daw na gustong mag-table sa’kin, so bilang pambawi man lang kay Madam kagabi, pumayag na ako.
“Anastacia!” tawag sa akin ni Madam habang nagmamadaling pumasok sa dressing room ko.
“Sigurado akong safe ka dito! Jusko napakagwapo! Parang gusto ko na din tuloy maging hubadera! O eto ha, birthday celebration daw yung nasa VIP, ikaw ang kinuha bilang regalo daw hahaha! Kaya galingan mo!” excited niyang sabi habang inaalog alog pa ako. Kinakabahan ako.
Habang patungo sa VIP, there’s something wrong with my stomach. Parang masusuka ako na ewan. Pagpasok ko sa VIP room, agad nagsigawan ang tingin ko ay mga sampung lalaki doon.
“Happy Birthday, bro!” sabay sabay na bati nila sa isang lalaking nakayuko at umiinom ng alak, I felt weird. Kasabay ng pagsayaw at pag tanggal ng maskara ko, ang siyang pagtaas ng tingin ng lalaking nakayuko. Bigla akong napatigil at nanlamig ang buong katawan, parang mayroong isang malaking bato ang bumagsak sa harap ko at hindi ako makagalaw.
”Ellie...”
Kinabukasan ay maaga na naman akong nagising at kaagad bumaba para maghanda ng almusal. Habang naglalakad pababa sa hagdan ay may naamoy akong mabangong amoy galing sa kitchen, smells like corned beef. Kumunot ang noo ko at agad na pumasok sa kitchen, and there I saw him, wearing nothing but a gray jogging pants while cooking. Ano na naman ang nakain niya? Mukhang naramdaman niya ang presensiya ko kaya naman bigla itong napalingon sa direksyon ko. He slightly smiled... what the hell is happening on earth!“Uhhh... good morning,” kalmado niyang bati habang ako ay tahimik pa rin at nakatulala lamang sa kaniya. Natauhan lamang ako nang muli siyang magsalita habang nakangiti pa rin ng bahagya,“I woke up earlier than you, that’s why I decided to cook naman for our breakfast. Just sit there.” magaan ang loob niyang sabi. Sandali nga, nakalimutan niya na ba ang mga nang
Umuwi akong parang lutang at naglalakad sa ulap. Nang makapasok sa bahay ay doon ko lamang naramdaman ang pagkulo ng tiyan ko, then I remembered I still haven’t eaten anything, but I don’t have the appetite. Tuloy tuloy lamang akong pumasok sa kwarto at saka humiga. Doon ko naramdaman ang pagod, physically and emotionally. Wala pa akong isang lingo dito pero pakiramdam ko bibigay na ako, ang hirap hirap. When I saw him kissing another girl, the pain that I felt was unexplainable. Ang gusto ko lang noong mga oras na iyon ay makaalis dahil pakiramdam ko ay mauupos ako kapag nanatili pa ako doon. Nabalewala lang ang lahat ng efforts ko, alam ko namang may possibility na hindi niya magustuhan ang pagpunta ko doon pero ang maabutan siyang may kasamang iba... that’s not what I’m expecting. Bakit nga ba hindi ko naisip? Sa tagal ‘kong nawala malamang na mayroon na siyang iba, pero bakit pa ako nandito? Bakit niya pa ako inuwi kung may girlfriend na siya? Bukod
Nang dumating ang hapon ay masigla akong naghanda ng lulutuin ko para sa dinner naming dalawa. I decided to cook beef kare kare, I will make sure that he will love it. Kung mayroon man akong maipagmamalaki kahit na lumaki ako nang marangya ang buhay, iyon ay paborito ko ang kusina. Mahilig akong magluto. Habang nagluluto ay hindi ko maiwasang kumanta at sumayaw sayaw, ang laki ng kitchen niya at ang sarap gumalaw. But napansin ko din na wala kahit isang maid dito, ang laki ng bahay niya at imposibleng kaya niya i-maintain mag-isa ang kalinisan ng buong bahay. He doesn’t even know how to clean nga, eh. Halos tatlong oras nga yata ang itinagal bago ako matapos sa paglilinis ng bahay niya kanina, mas nakakapagod pa ‘yon sa maghapong paglalakad ko sa tuwing naghahanap ako ng trabaho. Speaking of work, naalala ko na I’m planning to send an email nga pala sa company ni Josh, I almost forgot. Mamaya na lang sigurong gabi. Patuloy lamang ako sa pagluluto hanggang sa dumili
Tulala habang nakatingin sa umiiyak na si Madam K, walang salita ang lumabas mula sa bibig ko. Tila hindi ko pa ito lubusang naiintindihan. Tanging iyak at singhot lamang niya ang naririnig ko. Hindi ko kayang magalit, hindi ko siya kayang sisihin dahil alam ‘kong para iyon sa bunso niyang anak na kailangan ng malaking halaga para sa operasyon nito sa puso. Sa dalawang taon na nandito ako, siya ang nagbihis sa akin, siya ang nagpakain sa akin, kung hindi dahil sa kaniya baka kung saan na ako napunta at baka hanggang ngayon ay nasa kalye pa rin ako natutulog. Mapait akong napangiti, masakit man... pero sakripisyo ko na ito para sa bata kapalit ng tulong na ibinigay nila sa akin. Mahigpit ‘kong hinawakan ang kamay niya kaya naman napataas ang mukha niya at tumingin sa akin, basang basa ang mukha niya. “Kailan po ako aalis?” matamlay na tanong
Hindi ko alam kung paano ko nagawang tapusin ang oras ng pagsasayaw ko, parang biglang tumigas ang katawan ko at nag-lock ang mga muscles ko. Hindi ko alam kung nilalamig ako dahil sa maikling suot o sa lamig ng titig niya. Tila bumalik ang pakiramdam noong mga araw na itinataboy niya ako, nila. Noong panahon na halos lumuhod ako sa kaniya. After 2 miserable years, I’m not expecting to see him anymore. Sa isip ko, tinalikuran ko na ang buhay na mayroon ako dati. Kinalimutan ko na ang sakit na dulot ng nakaraan ko, pero nandito siya. Sa hindi inaasahang pagkakataon, lugar at sitwasyon. Napakalakas ng kabog ng dibdib ko, parang gustong malaglag nito. Ilang minuto na akong tapos sumayaw ngunit tulala pa rin akong nakatayo. Usually, umuupo na ako para ibigay ang best service ko since V.I.P. sila, pero parang first time ang pakiramdam ko. Nangangapa. Sa loob ng dalawang taon, wala akong nasandalan. Noong mga panahong sirang sira ang
2 years later...Nakabibinging tugtugan, iba’t-ibang kulay ng ilaw, mabahong usok mula sa vape at sigarilyo, lasing at nagsasayawan na mga tao, ito ang gabi gabing nasasaksihan niya sa loob ng dalawang taon sa RAS, ang bar kung saan nagtatrabaho si Lhaarny. Isa siyang dancer dito at sa oras na matapos sa pagsayaw, siya ay binabayaran upang i-table, bagamat ganito ang uri ng trabaho niya, hanggang pagsasayaw at pag-entertain lamang siya ng mga customers.“Anastacia! Table number 6 dali! ” malakas na tawag sa akin ng manager namin na si Madam K, agad naman akong napasimangot dahil sa gabi gabing trabaho ko dito, walang customer ang hindi tumable sa akin. Lahat kami ay binigyan ng ibang pangalan upang maprotektahan daw ang personal naming buhay, I just wish. I’m done dancing at the stage so sa table naman ako, kailan ba ako makakaalis sa pesteng trabaho na ‘to?“Pwe
Tagaktak ang pawis, hindi na mag mukhang tao sa itsura. Pinigilan ‘kong umiyak dahil sa sitwasyon ko ngayon. Sa katirikan ng araw, parang palaboy akong palakad lakad dala ang mga maleta ko. Kanina pa ako hindi kumakain at umiinom, halos hindi rin ako nakatulog kagabi dahil sa mga nangyari. Pakiramdam ko ano mang oras ay babagsak ako, hindi ko kaya ang hilo ko. Wala akong mahanap na matutuluyan, at hindi ko rin alam kung nasaan akong parte ng Bataan. Basta ang alam ko, city ito at napakaraming tao. Dala ng gutom, nagdesisyon akong pumasok sa isang convenience store para mamili ng kaunting pagkain. Kailangan ‘kong tipidin ang laman ng lahat ng cards ko, sa palagay ko ay kaya nang bumili ng isang bahay gamit ang laman ng credit card ko. Nagsimula akong manguha ng pagkain, nakikita ko pa lamang ito ay naglalaway na ako. Nang dinala ko na ito sa counter para bayaran ay tumitig sa akin ang cashier, tinitigan niya ako mula ulo hanggang paa at saka ibinalik ang card ko.&
Napahawak ako sa ulo ko, hindi ko alam kung saan nanggagaling ang kakaibang hilo ko. Pinilit ‘kong tumakbo palayo sa bahay na iyon. Suot ang maduming wedding gown ko, nakayapak akong tumakbo pauwi sa bahay. Gabi na at madilim ngunit hindi ko iyon ininda, patuloy sa pagtulo ang luha sa mata ko. Pagod na pagod na ako, nanghihina ang mga tuhod dahil sa hilo. Kailangan ‘kong magpaliwanag kay Ellie, kina mommy at daddy. Alam ‘kong sa mga oras na ito, galit na galit na si daddy. Patuloy lamang ako sa pagtakbo hanggang sa tuluyan akong makarating sa bahay, pagod akong huminto sa labas. Tagaktak ang pawis ko at hindi na makilala ang wedding gown ko. Nanghihina ang buong katawan ko, alam ‘kong dahil iyon sa gamot na itinurok nila sa akin. Mga hayop! Pinapangako ko, hahanapin ko siya! Hahanapin ko sila! Sisiguraduhin ko na may kalalagyan sila!“Ma’am...” gulat na sabi sa akin ng isa
It’s already 2:00 o’clock in the afternoon, ang lahat ay nakaayos na dahil mayroon pa kaming ilang shots na gagawin sa garden dito sa hotel namin. Nandito kami ngayon sa garden upang magshoot, mabuti na lamang at nakisama ang panahon kaya hindi mainit. Tamang tama ang panahon para sa kasal ko. Matapos ang ilang mga shots ko ay bumalik na muna ako sa room ko kasama ang isang make up artist ko. Tanging kami na lamang mga bridesmaids ang nandito sa hotel dahil ang mommy ko ay ka-aalis lamang papunta sa simbahan, kailangan niya raw siguraduhin ang ayos ng mismong church, hahaha. Nang makapasok kami sa room ay naupo ako sa harap ng vanity mirror ko, parang kinakabahan ako.“Ummm... Tin, can I have a water, please?” pakikisuyo ko. Agad namang nagtungo ito para bigyan ako ng tubig, nang i-aabot na niya ang water goblet ay hindi inaasahang dumulas ito sa kamay ko at nalaglag. Sa hindi ko maipaliwan
댓글