ตอนที่ 4 เมียมึงมา

“ฟ้า ยัยฟ้า แกฟังฉันนะ”

“ฟ้า ไม่ว่ายังไงแกยังมีฉันนะฟ้า โธ่เอ๊ย  เด็กน้อยของฉัน ร้องไห้ให้พอนะ สิ่งที่แกเสียไป ก็ช่างมันเถอะ ชีวิตมันยังมีพรุ่งนี้เสมอ ฉันจะอยู่เคียงข้างแกเองนะเพื่อนรัก”

แพรวใช้มือลูบผมของเพื่อนอย่างปลอบประโลม

“ร้องออกมา ให้มันจบแค่วันนี้ วันพรุ่งนี้แกต้องเป็นน้ำฟ้า คนใหม่ แกต้องเข้มแข็งนะฟ้า”

“ฮึก แพรว ฉันเจ็บ เจ็บเหลือเกิน” ร่างบางร่ำไห้อย่างน่าสงสาร

“โธ่ ยัยฟ้า ฮึก ฮือ”

 น้ำฟ้ามองเพื่อนสาวอย่างนึกขอบคุณและซึ้งกับคำว่าเพื่อนที่เพื่อนคนนี้มีให้กับเธอ

“สูด!! ฮึบ!! แพร แพรว ฟ้าไม่เป็นอะไรแล้วหละ แพรวกลับไปพักผ่อนเถอะนะ เจอกันพรุ่งนี้ที่มหาลัยแล้วกันนะ”

“แกแน่ใจนะยัยฟ้าว่าอยู่คนเดียวได้ และแกโอเครแล้ว”

“อือ”

“แน่นะ ฉันเป็นห่วงแกนะเว้ยย”

“แน่จ๊ะ”

“ก็ได้ งั้นฉันกลับละนะ ถ้ามีอะไรโทรหาฉันได้ตลอดเลยนะ”

“อือ ขอบคุณนะ”

 ฉันมองเพื่อนด้วยความซาบซึ้ง ฉันต้องไม่อ่อนแอสิ ฉันน้ำฟ้าเลยนะ ฮึบ ๆ หลังจากแพรวกลับไปแล้ว ฉันก็ไม่ทำตัวให้ว่าง เพราะจะฟุ้งซ่านคิดถึงคนเลวนั่น แน่นอนว่ายังทำใจไม่ได้ แต่ทำยังไงได้ล่ะ ในเมื่อไม่ได้เป็นอะไรกับเขา มันก็แค่ความผิดพลาด จะให้เค้ามาปลอบมาง้อก็คงไม่ได้ ก็แค่คนที่ฉันแอบชอบเค้าฝ่ายเดียวแค่นั้นเอง แค่นั้นจริง ๆ จริง ๆ

ณ มหาวิทยาลัย

 “เฮ้ย ๆ ๆ ไอ้เสือ ๆ เมียมึงมาว่ะ”

“เมีย เมอ อะไรไอ้กราฟ”

“นั่นไง โธ่ ทำเป็นลืม”

เสือมองตามที่เพื่อนคะยั้นคะยอให้ดู อยากรู้ว่าคนไหน เอาจริง ๆ เขาก็จำไม่ได้ว่านอนกับใครบ้าง ผู้หญิงมากมายต่างแย่งกันเข้าหาเข้ามากมาย

“เชี้ยกราฟ!!! มึงมานี้ดิ มึงอยากแดรกตีนกุ ก่อนแดรกข้าวใช่มั้ย หุบปางเน่า ๆ มึงเลยนะ อย่าลืมว่ากุยังไม่คิดบัญชีกับมึง!!!”

เสือยกมือขึ้นชี้หน้าเพื่อนอย่างโกธรจัด ยัยดำนั่นคือความผิดพลาดที่สุดในชีวิตเขาตั้งแต่เกิดมา ให้ตายเถอะหากไม่เป็นเพราะฤทธิ์ยาที่ไอ้เพื่อนบ้าต้องการแกล้งตนในวันนั้นก็คงจะกระเดือกยัยนี่ไม่ลงหรอกเอาจริง ๆ

น้ำฟ้ากับแพรวจับจูงกันเดินไปทานข้าวที่โรงอาหารกลาง ก่อนที่จะหยุดยืนนิ่ง ทันทีที่ได้ยินเสียงที่จำขึ้นใจ

"แพรว น้ำฟ้าไม่หิวแล้วเราไปที่อื่นกันเถอะ นะ นะ"

"มีอะไรหรอ ยัยฟ้า"

"ไปเถอะ นะ นะ"

 น้ำฟ้าเปล่งเสียงเว้าวอนเจือสะอื้น ตาแดง พร้อมทั้งกั้นน้ำตาไม่ให้ไหล

"เอ่อ ไปสิ เราไปกินข้างนอกก็ได้เนอะ ป่ะ ป่ะ"

แพรวเห็นสีหน้าน้ำฟ้าไม่ดี จึงรีบเอ่ยทันที

"น้ำฟ้า ฉันว่าแกกับฉันต้องคุยกันแล้วล่ะ"

"หือ เรื่องอะไรอ่ะ"

"แกจะหนีไอ้คุณชายเสือนี่ตลอดไปไม่ได้หรอก เรียนก็เรียนที่เดียวกัน ซ้ำยังคราบเดียวกันอีก แกหนียังไงก็หนีไม่พ้นหรอก มีแต่แกที่จะเหนื่อยเปล่าๆ"

"แต่ฉัน..."

"แกต้องเผชิญหน้าเว้ย แสดงให้มันเห็นว่าแกไม่เป็นไร ได้กันครั้งเดียวเอง ถ้ามันจะดูถูกแกก็ให้มันดูถูกไปเถอะ อย่าไปสนใจ'

"แกว่าฉันจะเข้มแข็งขนาดนั้นเชียวหรือแพรว ฮึก ฮึก"

"โอ๋ ๆ ไม่เป็นไรนะ ฉันจะช่วยแกเองเพื่อน"

"หือ แกจะช่วยฉันยังไง"

"แกอยากสวยมั้ย" แพรวถามเพื่อนอย่างจริงจัง

"หือ ทำไมอยู่ ๆ แกมาถามอย่างงี้"

"อืม ที่จริงแกก็หน้าตาดีนะยัยฟ้า หุ่นก็ดี ดูดินมแกใหญ่กว่าฉันตั้งเยอะ ผิดแค่ผิวแกคล้ำไปหน่อย!!!"

แพรวเดินรอบตัวน้ำฟ้าอย่างใช้ความคิด

"แกวางใจได้เลยเพื่อน ฉันจะเปลี่ยนลูกเป็ดขี้เหร่เป็นนางซินเอง เชื่อมือฉันเถอะ ฉันรับประกันแค่อาทิตย์เดียว"

"เออ แพรวแกอย่ามั่นใจนักเลย มันจะเป็นไปได้หรอ"

"ได้สิ เเกเชื่อฉันเถอะ!!!!"

"อือ ฝากด้วยนะคะนางฟ้าแม่ทูนหัว ฮึฮึ"

น้ำฟ้าเห็นหน้าท่าทางที่จริงจังของเพื่อนสาวแล้วก็อดที่จะปล่อยเสียงหัวเราะออกมาไม่ได้ ก็หน้ายัยเพื่อนแพรวตอนนี้จริงจังจนหน้าตานั้นดูจริงจังเกินจริงไปหน่อย จนเธอเองมองแล้วก็หลุดขำออกมาเสียไม่ได้

"ยัยฟ้าแกหัวเราะ ในที่สุดแกก็ยิ้มแย้มกับเค้าสักทีนะ มันผ่านมาก็ให้มันผ่านไปนะ"

"พวกเชี้ย เลิกล้อกุสักที!!!"

"ฮ่า ฮ่า ก็กุพึ่งเคยเห็นเสือพลาดท่าอ่ะ"

"แถมเหยื่อนะ ฮ่า ฮ่า เป็นใครไม่เป็น ดันเป็นยัยดำนั่นหนะ ฮ่า ฮ่า เป็นเป็ดดำซะด้วย"

"มึงหุบปาก!!! ได้แดรกตีนกุแน่มึง"

"โอ๊ะ ๆ ยอมแล้วครับนายน้อย" กราฟพูดเสียงสองพลางกั้นหัวเราะ

เสือมองหน้าเพื่อนอย่างโมโห คว้าเอากุญแจรถ แล้วรีบเดินออกไปทันทีเขากลัวจะอดใจไม่ไหวจะได้ซัดหน้าไอ้เพื่อนบ้าของตนซักหมัดเป็นแน่

"เฮ้ย!! มึงจะไปไหนว่ะ"

"เสือก"

เสือสตาร์ชรถแล้วขับออกไปอย่างแรงตามอารมณ์ของคนขับ

"โธ่เว้ย!!! ยัยดำ แม่ง !!!"