Katulad nga ng sinabi ni Mike ay hindi siya tinigilan nito. Wala itong ginawa kundi ang sumulpot kahit saan man siya magpunta. Nakita niya si Mike at Mrs. Pilar na magkausap. Agad siyang nagtago sa gilid ng pader upang hindi siya makita ng mga ito."Kinain ba niya ang pinadala ko kahapon, Mrs. Pilar?""Aba, oho, Doc. Naubos nga ni Ma'am Rose kahit hindi naman masarap–" natuptop ng matanda ang bibig ng madulas ang kanyang dila. Natawa naman si Mike sa sinabi nito. 'Pasensya ka, doc, ha. Hindi na talaga ako magaling magsinungaling ngayon na matanda na ako hehe." Tumatawang sabi pa nito.Napakamot naman si Mike sa kilay. Aminado ang lalaki sa sinabi ng matanda kaya napatango-tango ito. "Thank you for helping me to gave this food for Rose, Mrs. Pilar. I really appreciate it." Pasasalamat pa nito sa matanda.Kay Mike pala galing ang lunchbox na binibigay ni Mrs. Pilar sa kanya. Kaya pala pamilyar ang lasa. Sigurado siya na si Mike ang nagluto nito. Pero imbes na magalit ay napangiti siya.
Pagdating ni Rose sa hospital ay agad niyang inalam kung saan ang kwarto ni Mike. Nang malaman niya kung saan ang kwarto nito ay halos tumakbo siya para makarating dito. Napansin niya na lahat ng kanyang madaanan ay napapatingin sa kanya, lalo na ang mga lalaki. Alam niya na dahil ito sa suot niyang roba. Hindi na siya nakapagbihis dahil sa sobrang pag aalala kay Mike. Binuksan niya ang pintuan ng ukupadong kwarto ni Mike ng makarating siya dito. Nanginginig pa ang tuhod at kamay niya sa nerbiyos. “Mike!” Lumapit siya agad dito at hinawakan ang kamay nito. Napaiyak agad siya dahil wala itong malay. “Ninang, ano ang nangyari sa kanya! B-bakit wala siyang malay? Ano ba ang nangyari sa kanya?!” Akala niya ay kaya niya na tikisin ang sarili na hindi na mag alala dito pero hindi pala. Hanggang ngayon talaga, si Mike lang ang may kaya na ilabas ang lahat ng emosyon niya. At ngayon nga ay halos hindi siya makahinga sa kakaiyak dahil nakita niya na may malaki itong benda sa bandang tiyan
KANINA pa si Rose palakad-lakad sa silid kung nasaan naka-confine si Mike. hanggang ngayon kasi ay hindi pa rimn bumabalik ang Ninang Raven niya kaya nag aalala na siya. Tapos hindi pa niya ito ma-contact, kaya lalo siyang nag aalala. Kilala niya ang ninang niya. Hindi ito bumabali ng salita. Saka hindi nito ugali ang hindi tumawag kung hindi man magkaroon ng emergency. Umupo siya sa tabi ni Mike at hinawakan ang kamay nito. “Mike, please gumising ka na. Sige ka ‘hindi na kita babalikan kapag hindi ka pa bumangon d’yan.” pinisil niya ang kamay nito. Gano’n nalang ang panlalaki ng mata niya ng gumanti ng pisil ito. “M-mike!” nagmamadali siyang tumayo para pindutin ang red button sa silid na nagsisilbong emergency button. Napahinto si Rose ng pigilan siya ni Mike sa kamay. “R-Rose, sandali. T-totoo ba ang sinabi mo kanina? Babalikan mo na ako?” Ngali-ngali na batukan ito ni Rose. “Nasasaktan ka na tapos iniisip mo pa ang sinabi ko?” ngumisi pa ang loko sa kanya kaya napailing nal
Dahan-dahan siyang umalis sa tabi ni Mike ng makatulog ito. Paano ay nakayakap ito sa kanya at ayaw bumitaw. Mabuti nalang malaki ang kama kaya kasya silang dalawa. Tiningnan niya ang tiyan nito. Alam niya na sobrang nasasaktan ito kaya nagpatawag ito muli ng doktor para magpaturok ng anesthesia. Base sa pagdurugo ng sugat nito kahit tinahi na, mukhang malaki ang sugat na natamo. Hinaplos niya ang noo nito bago hinalikan. Lumabas siya ng silid para tinawagan ang ninang niya. Nakailang tawag siya subalit hindi ito parin ito ma-contact. Lalo tuloy siyang nag alala. Tumawag din siya sa kanila para magpahatid ng mga kailangan niya. Ayaw niyang umalis para iwan si Mike. Nang humarap siya sa dulo ng pasilyo nakita niya si Sofia na nagmamadali. Nang papasok na sana ito sa silid ni Mike ay hinarangan niya ito. “Tumabi ka!” Naalala niya ang sinabi sa kanya ni Rhian. Hindi ito ang lugar at oras para magalit pero hindi niya mapigilan ang sarili niya. Kumukulo ang dugo niya sa mga kasinu
“ROSE, napag usapan na natin ito di’ba? Ang pakasalan si Rocky ang kahilingan namin ng daddy mo. Hindi namin ito ginagawa para sa sarili namin. Muntik ka nang mawala sa amin noon at bilang magulang ay natatakot kami na baka maulit ‘yon. Kaya ito lang ang naiisip namin na paraan ng daddy mo para hindi ka na masaktan tulad ng nangyari sayo noon.” Yumuko si Rose. She understands her mother’s point. Naiintindihan niya ang mommy niya. Alam niya na inaalala lang siya nito. Pero hindi niya kaya na mawala si Mike sa kanya. “I’m sorry, mommy. Pero hindi ko kayang mawala sa akin si Mike. A-akala ko lang kaya ko pero hindi pala.” Nagulat siya ng abutin ng mommy niya ang kamay niya. “Ipangako mo na magiging masaya ka na this time, princess.” “Mommy…” naiyak siya. Akala niya ay magagalit ito pero suporta nito ang nakuha niya ngayon. ********* “PINUNTAHAN kami ni Rocky kahapon, anak. Sinabi niya sa amin na umatras ka sa kasal. Akala namin ng daddy mo ay ipipilit niya sa amin na pil
“Ano ang ibig niyong sabihin na hindi pa bumabalik si ninang?” “Yun ang totoo, Ma’am Rose. Akala nga ho namin nasa hospital si Ma’am Raven.” Tugon sa kanya ng kasambahay nila Mike. Anim na araw ng nasa hospital si Mike at bukas nga ay uwi na nito. Pero hanggang ngayon ay hindi pa rin dumadalaw si Ninang Raven sa hospital. Hindi na niya alam ang idadahilan kay Mike kaya naman pumunta na siya dito sa bahay ng ninang niya. Pero ayon sa kasambahay ay hindi pa rin ito bumabalik simula ng puntahan si Mike sa hospital. Nasaan na si Ninang Raven? Ito ang katanungan sa isip niya habang pabalik siya ng hospital. Nag aalala na tuloy siya. Imposible naman kasi na umalis ito ng hindi nagsasabi kay Mike. Lalo na at nasa hospital pa ang anak nito, Kung tanungin kaya niya si Sofia? Nang makapasok siya sa silid ni Mike ay naabutan niya itong hindi maipinta ang mukha. Kaya naman nag aalala na lumapit siya dito. “Masakit ba ang sugat mo? Sandali ‘tatawag ako ng doktor,” nabigla siya ng hata
Agad na pumunta sila ni Mike sa Police station. Naabutan nila dito si Sofia na umiiyak. Nang makita si Mike, agad na yumakap ito. Gusto man niya itong itulak palayo kay Mike ay hinayaan nalang muna niya. Hindi ito ang panahon para pairalin ang galit niya dito. Ang mahalaga sa ngayon ay malaman nila kung nasaan si Ninang Raven. Alam niya na ito din anh iniisip ni Mike ngayon. “K-kuya Mike! H-hindi ako naniniwala na aalis si mommy ng hindi nagpapaalam sa atin. K-kuya Please, hanapin mo si mommy!” Iyak nang iyak si Sofia, halos maglumpasay ito at mawalan ng malay. Inalalayan nila ito ni Mike na umupo. Kahit galit siya dito ay hindi niya mapigilan na maawa dito. Alam niya sobrang nag aalala na ito sa mommy nito ngayon at natatakot na baka may nangyaring masama dito. “Ibig sabihin ay hindi niyo na nakita Ma’am Raven simula ng umalis siya ng hospital?” Tumango siya. “Opo, Chief. Then after that, wala na akong natanggap na tawag o message mula sa kanya. Kaya nga pumunta na ako kahap
Lihim na napangisi si Sofia. Paniwalang-paniwala ang lahat na sobra siyang nag aalala sa pagkawala ng mommy nila. Ang hindi alam ng mga ito ay siya mismo ang may pakana ng pagkawala nito. Oo, siya ang nagpadukot sa mommy nila. Bakit hindi? Alam niya na kapag nawala ito ay hindi siya matitiis ng Kuya Mike niya, sa ayaw at gusto nito ay wala itong magagawa kundi ang damayan siya. Pero hindi niya inaasahan na hindi parang balewala lang para dito ang nakikita na pagdadalamhati niya. Buti nalang at napaniwala niya si Rose at tinulungan pa siya na makasama ngayon ang kuya niya sa bahay nila. At iyon ang pagkakamali nito. Habang nilalagyan niya ng pampatulog ang tinitimplang kape sa Kuya Mike niya ay hindi mawala-wala ang ngiti sa labi niya. Sisiguraduhin niya na ngayong gabi ay mapapasakanya ito at wala na itong magagawa. Bago pumasok sa kwarto ng ukupado ng kuya niya ay inalis niya muna ang ngiti sa labi niya at pinagmukhang napakalungkot ng kanyang mukha. Nang handa na siya ay saka
“Aling Fatima, nasaan ho si Frank?” Tanong niya pagkadating niya. Ngayong araw kasi ay may usapan silang magkikita. Pero hanggang ngayon ay hindi pa rin ito tumatawag at nagtetext kaya nagtataka siya, at pumunta na siya dito. “Naku, Hazel, hindi ba niya nasabi sayo? Umalis siya at pumunta ng Germany… ahm, sa Canada yata. Ah basta nagpunta siya ng ibang bansa,” hindi sigurado na sabi nito. Kumunot ang noo niya. “Ibang bansa?” “Oo. Bakit, hindi ba talaga niya nasabi sayo?” Nang umiling siya ay nagtaka din ito, “Hayaan mo at tatawagan ko siya agad para ipaalam na nandito ka. Kanina lang ay halatang excited siya. Ang sabi niya pa nga ay pupuntahan ka niya,” Pupuntahan? Bigla tuloy siyang kinabahan. Kahit si Aling Fatima ay hindi ito makontak. Bakit kaya? Wala sanang nangyaring masama sa nobyo niya. Pagdating sa bahay ay naabutan niya ang ate Sharie at kuya Yael niya. “Ate, kuya!” “Hazel!” Yumakap agad si ate sa kanya, maging ang kuya niya. “Napadalaw kayo,” “Siyempre n
Alam niya kasi na hindi titigil ang papa niya at sila Yassie kung hahayaan niya ang nga ito. Noong isang araw ay may sumubok na sagasaan siya at nalaman niyang si Yassie ang gumawa nito. Sumusobra ang babaeng iyon! Dahil hindi safe kung pupunta siya doon ng mag-isa ay nagsama siya ng mga bodyguards. Hindi naman sila natagalan sa biyahe dahil nasa Maynila lang ang mga ito. “Dapat ipakulong mo na ang babaeng iyon, Hazel. Delikado siya. Paano kung sa sunod ay magtagumpay na siyang saktan ka?” Naaawa na tumingin ito sa kanya. “Kahit ang papa mo ay napakasama ng ugali. Hindi ko talaga akalain na pamilya mo sila!” Pagbubunga pa ng kaibigan niya. Pagdating nila ay agad na bumaba sila ng sasakyan ni Toni kasama ang mga bodyguards na kasama niya. Kumunot ang noo ni Hazel ng makita si Mr. Mendoza, pero ng kumurap siya ay bigla itong nawala. Mukhang namamalikmata lang siya. “Tara na,” kumapit si Toni sa braso niya. Habang sakay sila ng elevator ay kinuha niya ang cellphone at tinawa
[Hazel] Tinikman niya ang niluluto niya. Nang ma-satisfy siya sa lasa ay ngumiti siya. Pagkatapos utusan ang kasambahay na tawagin ang lolo niya ay naghain na siya. “Mukhang napakasaya mo ngayon, apo,” puna ng lolo niya ng makita ang malaking ngiti sa labi niya. “Siyempre po, lolo. Hindi lang po ako masaya dahil legal na kami ni Frank, masaya din po ako kasi pumayag ka nang magpakasal kami,” pagkatapos lagyan ng pagkain ang plato nito ay lumapit siya sa kanyang lolo at parang batang yumakap dito, “Thank you po talaga, lolo,” Kumalat ang halakhak nito sa buong dining area, “Ang totoo apo ay gusto kong bawiin ang mga sinabi ko,” “Lolo!” Lalong lumakas ang tawa nito, “Mawawala ka na kasi sa akin… at hindi pa ako handa,” Lumamlam ang mata niya ng marinig ang sinabi nito. “Matanda na ako ng makita ka. Sayang, kung noon pa sana kita natagpuan ay nagkasama tayo ng mas matagal. Ngayon malapit ka nang ikasal, mayron sa puso ko na pakiramdam na para akong nanakawan,” hinawakan ng lolo
Umiiyak na yumakap si Lolo sa kanyang lolo, “Lolo, maraming salamat po,” akala niya ay hindi sila agad matatanggap ni Frank ngunit mali siya, matatanggap pala agad silang dalawa ng lolo niya. Ang lahat ng worries niya nitong mga nakaraan ay tuluyan ng tinangay ng hangin, Hinawakan ng lolo niya ang kamay niya at puno ng pagmamahal na tumingin ito sa kanya, “Apo, patawarin mo si lolo. Inisip ko na gaganda ang buhay mo kaya ipinagkasundo kita, ganun din dati ang inisip ko ng ipagkasundo ko ang iyong ina. Inisip ko na para iyon sa inyo… hindi ko inisip ang nararamdaman ninyo,” “Nang dumating dito si Frank at sinasabi sa akin na nasa panganib ang buhay mo, saka ko lamang napagtanto ang mga maling nagawa ko… mali ako na ipagkasundo ka at pilitin ka katulad ng ginawa ko sa iyong ina,” tumulo ang luha ni Lolo, puno ito ng pagsisisi, “A-ako ang dahilan kaya nasira ang pamilya namin… kung noong una palang sana ay nakinig na ako sa kanya at kina Arcellie… kung pinakinggan ko lang sana ang mg
Pagdating sa bahay, binuhat siya ni Frank papasok. Mahina niya itong tinampal sa braso. “Frank, kaya kong maglakad,” sabi niya rito, “Shhh. Paano ako makakapasok sa inyo kung wala akong dahilan,” sabi nito. Kahit na mabigat ang dibdib niya dahil sa mga nangyari kanina, hindi niya maiwasan na matawa sa sinabi ng nito. Ginamit pa siyang dahilan para makapasok. Pagdating sa dala, naabutan nila si lolo Henry kasama sila Allan at Mr. Mendoza. Nang makita siya ni Aling Nita ay luhaan itong tumakbo para lumapit sa kanya at hawakan ang kamay niya. “Diyos ko! Mabuti naman at ligtas kang bata ka,” sabi nito na bakas ang labis na pag-aalala sa mukha. Nang mapansin nito na buhat siya ni Frank ay lalo itong nag-alala, “Ranz! Dalhin natin sa ospital si Hazel, mukhang hindi maganda ang lagay niya,” pagkatapos ay bumaling ito sa kanya, “m-may sugat ka ba? M-may masakit ba sayo?” Umiling siya dito, “Wala po, Aling Nita. Nanghihina lang po ako dahil sa kakaiyak,” pagdadahilan niya. Tumikhim
“Sinungaling! Wag mo akong daanin sa mga kasinungalingan mo! Kilala ko si papa, hinding-hindi niya sasabihin iyan! Wala akong halaga sa kanya! Wala kaming halaga ng anak ko sa kanya!” Galit na singhal ni Arcellie. Hinablot niya ang mga papeles para umalis, pero bago iyon, nilingon muna nito si Hazel. “Hindi kayang baguhin ng mga salita mo ang lahat ng galit sa dibdib ko.” Sabi nito bago lumabas ng silid. Pinahid ni Hazel ang luha at tahimik na umiyak. Hindi natagal, nakarinig siya ng malakas na putukan sa labas, kaya takot na takot siyang tumakbo sa sulok ng silid at nanginginig na sumandal doon. Malakas siyang napatili ng biglang bumukas ang pinto. “F-frank…” agad siyang tumakbo at yumakap dito, at parang bata na umiyak siya sa dibdib nito. “Shhh, stop crying, baby. You’re safe now,” alo ng binata sa nobya. Umigting ang kanyang panga ng maramdaman na nanginginig ito. Halatang takot na takot ito. Humigpit ang yakap niya kay Hazel, ligtas na ito ngayon habang nasa bisig ni
Ang sakit ng ulo ni Hazel ng magising siya. Nilibot niya ang mata sa paligid, at nakita na nasa isang hindi pamilyar na silid siya. “Anong ginagawa ko dito?” Ang huli niyang natatandaan ay kasama niya si Aika sa loob ng sasakyan, tapos biglang may humarang na mga sasakyan sa daanan nila at sapilitan silang isinama. ‘Na-kidnapped kami!’ Iyon agad ang pumasok sa isip niya. Lumapit siya sa pintuan, binuksan niya ito pero naka-lock ito mula sa labas. Naisip niya bigla si Aika. Hindi niya mapigilan na mag-alala dito. Kasama niya kasi ito ng madukot sila. Takot na umatras siya at umupo sa gilid ng kama, pumikit siya habang nanginginig sa takot. Bigla niyang naalala si Aika. Nasan kaya ito? Napasuksok siya sa sulok ng biglang bumukas ang pintuan. “Tita Arcellie?” Kung ganon ay ito pala ang nagpadukot sa kanila. “Mabuti naman at gising ka na, hindi na kita kailangan buhusan nitong malamig na tubig,” nilapag nito ang dalang balde na may lamang tubig sa gilid. “Dahil gising ka na, gu
“Ma’am, nasa baba ho si Sir Frank,” imporma kay Freya ni Inday, ang kanilang kasambahay. “Pakisabi na bababa na kami,” “Sige po, ma’am.” Sabi ng kasambahay at umalis na. “Ano kaya ang kailangan ng anak mo? Aba, himala at dumaan siya dito kahit hindi weekend.” sabi ni Freya na ikinatawa ng kanyang asawa na si Alexander. “Sa palagay ko ay may mahalaga siyang sadya dahil hindi niya dinaan sa tawag. Halika ka na at bumaba na tayo.” “Sabagay, tama ka,” Kasalukuyan silang nasa kwarto at naghahanda ng mga gamit dahil nagpasya silang sumama kina Rose sa Switzerland para magbakasyon na rin. Niyakag ni Alexander si Freya pababa. Habang pababa sila ng hagdan ay magkahawak sila ng kamay ng kanyang asawa. Naabutan nila si Frank sa sala na hindi mapakali, nang makalapit ay bume-so ito sa ina at bumati sa kanila. “Dad, I need your help,” sinabi agad nang binata ang pakay niya. “Dinukot si Hazel?!” Gulat na gulat naman si Freya, agad siyang nag-aalala sa dalaga. “Yes, mom. Si Arcel
Kinuha ni Aika ang kanyang cellphone ng tumunog ito. “Ate Aika, may nakakita kay kuya Spencer na dinukot siya!” Umiiyak na bungad sa kanya ng kapatid ni Spencer ng sagutin niya ang tawag. Walang namutawing salita sa labi ni Aika, nahulog ang cellphone sa nanginginig niyang kamay. “H-hindi…!!!” Bumalong ang luha sa mga mata niya, bago pa makapag-isip ng tama, nilapitan niya ang mommy niya. “Sa-saan mo dinala si Spencer?” Napahinto naman si Arcellie ng harangan siya ng anak. “What are you talking about, Aika—“ “Pwede ba, mommy! Wag ka nang magsinungaling! Someone saw Spencer kidnapped, a-alam kong ikaw ang gumawa noon sa kanya!” “Calm down, anak—“ “Paano ako kakalma kung pinadukot mo siya!” Luhaang sigaw ni Aika. Galit naman na sinunggaban ni Arcellie ang anak at dinala sa loob ng opisinq niya. “Wag kang gumawa ng gulo, Aika! Nasa opisina na tayo!” Hinila nang dalaga ang braso sa kanyang ina at luhaang tumingin dito, “Bakit? Dahil nahihiya kang marinig nila kung gaano ka k