Katulad nga ng sinabi ni Mike ay hindi siya tinigilan nito. Wala itong ginawa kundi ang sumulpot kahit saan man siya magpunta. Nakita niya si Mike at Mrs. Pilar na magkausap. Agad siyang nagtago sa gilid ng pader upang hindi siya makita ng mga ito."Kinain ba niya ang pinadala ko kahapon, Mrs. Pilar?""Aba, oho, Doc. Naubos nga ni Ma'am Rose kahit hindi naman masarap–" natuptop ng matanda ang bibig ng madulas ang kanyang dila. Natawa naman si Mike sa sinabi nito. 'Pasensya ka, doc, ha. Hindi na talaga ako magaling magsinungaling ngayon na matanda na ako hehe." Tumatawang sabi pa nito.Napakamot naman si Mike sa kilay. Aminado ang lalaki sa sinabi ng matanda kaya napatango-tango ito. "Thank you for helping me to gave this food for Rose, Mrs. Pilar. I really appreciate it." Pasasalamat pa nito sa matanda.Kay Mike pala galing ang lunchbox na binibigay ni Mrs. Pilar sa kanya. Kaya pala pamilyar ang lasa. Sigurado siya na si Mike ang nagluto nito. Pero imbes na magalit ay napangiti siya.
Pagdating ni Rose sa hospital ay agad niyang inalam kung saan ang kwarto ni Mike. Nang malaman niya kung saan ang kwarto nito ay halos tumakbo siya para makarating dito. Napansin niya na lahat ng kanyang madaanan ay napapatingin sa kanya, lalo na ang mga lalaki. Alam niya na dahil ito sa suot niyang roba. Hindi na siya nakapagbihis dahil sa sobrang pag aalala kay Mike. Binuksan niya ang pintuan ng ukupadong kwarto ni Mike ng makarating siya dito. Nanginginig pa ang tuhod at kamay niya sa nerbiyos. “Mike!” Lumapit siya agad dito at hinawakan ang kamay nito. Napaiyak agad siya dahil wala itong malay. “Ninang, ano ang nangyari sa kanya! B-bakit wala siyang malay? Ano ba ang nangyari sa kanya?!” Akala niya ay kaya niya na tikisin ang sarili na hindi na mag alala dito pero hindi pala. Hanggang ngayon talaga, si Mike lang ang may kaya na ilabas ang lahat ng emosyon niya. At ngayon nga ay halos hindi siya makahinga sa kakaiyak dahil nakita niya na may malaki itong benda sa bandang tiyan
KANINA pa si Rose palakad-lakad sa silid kung nasaan naka-confine si Mike. hanggang ngayon kasi ay hindi pa rimn bumabalik ang Ninang Raven niya kaya nag aalala na siya. Tapos hindi pa niya ito ma-contact, kaya lalo siyang nag aalala. Kilala niya ang ninang niya. Hindi ito bumabali ng salita. Saka hindi nito ugali ang hindi tumawag kung hindi man magkaroon ng emergency. Umupo siya sa tabi ni Mike at hinawakan ang kamay nito. “Mike, please gumising ka na. Sige ka ‘hindi na kita babalikan kapag hindi ka pa bumangon d’yan.” pinisil niya ang kamay nito. Gano’n nalang ang panlalaki ng mata niya ng gumanti ng pisil ito. “M-mike!” nagmamadali siyang tumayo para pindutin ang red button sa silid na nagsisilbong emergency button. Napahinto si Rose ng pigilan siya ni Mike sa kamay. “R-Rose, sandali. T-totoo ba ang sinabi mo kanina? Babalikan mo na ako?” Ngali-ngali na batukan ito ni Rose. “Nasasaktan ka na tapos iniisip mo pa ang sinabi ko?” ngumisi pa ang loko sa kanya kaya napailing nal
Dahan-dahan siyang umalis sa tabi ni Mike ng makatulog ito. Paano ay nakayakap ito sa kanya at ayaw bumitaw. Mabuti nalang malaki ang kama kaya kasya silang dalawa. Tiningnan niya ang tiyan nito. Alam niya na sobrang nasasaktan ito kaya nagpatawag ito muli ng doktor para magpaturok ng anesthesia. Base sa pagdurugo ng sugat nito kahit tinahi na, mukhang malaki ang sugat na natamo. Hinaplos niya ang noo nito bago hinalikan. Lumabas siya ng silid para tinawagan ang ninang niya. Nakailang tawag siya subalit hindi ito parin ito ma-contact. Lalo tuloy siyang nag alala. Tumawag din siya sa kanila para magpahatid ng mga kailangan niya. Ayaw niyang umalis para iwan si Mike. Nang humarap siya sa dulo ng pasilyo nakita niya si Sofia na nagmamadali. Nang papasok na sana ito sa silid ni Mike ay hinarangan niya ito. “Tumabi ka!” Naalala niya ang sinabi sa kanya ni Rhian. Hindi ito ang lugar at oras para magalit pero hindi niya mapigilan ang sarili niya. Kumukulo ang dugo niya sa mga kasinu
“ROSE, napag usapan na natin ito di’ba? Ang pakasalan si Rocky ang kahilingan namin ng daddy mo. Hindi namin ito ginagawa para sa sarili namin. Muntik ka nang mawala sa amin noon at bilang magulang ay natatakot kami na baka maulit ‘yon. Kaya ito lang ang naiisip namin na paraan ng daddy mo para hindi ka na masaktan tulad ng nangyari sayo noon.” Yumuko si Rose. She understands her mother’s point. Naiintindihan niya ang mommy niya. Alam niya na inaalala lang siya nito. Pero hindi niya kaya na mawala si Mike sa kanya. “I’m sorry, mommy. Pero hindi ko kayang mawala sa akin si Mike. A-akala ko lang kaya ko pero hindi pala.” Nagulat siya ng abutin ng mommy niya ang kamay niya. “Ipangako mo na magiging masaya ka na this time, princess.” “Mommy…” naiyak siya. Akala niya ay magagalit ito pero suporta nito ang nakuha niya ngayon. ********* “PINUNTAHAN kami ni Rocky kahapon, anak. Sinabi niya sa amin na umatras ka sa kasal. Akala namin ng daddy mo ay ipipilit niya sa amin na pil
“Ano ang ibig niyong sabihin na hindi pa bumabalik si ninang?” “Yun ang totoo, Ma’am Rose. Akala nga ho namin nasa hospital si Ma’am Raven.” Tugon sa kanya ng kasambahay nila Mike. Anim na araw ng nasa hospital si Mike at bukas nga ay uwi na nito. Pero hanggang ngayon ay hindi pa rin dumadalaw si Ninang Raven sa hospital. Hindi na niya alam ang idadahilan kay Mike kaya naman pumunta na siya dito sa bahay ng ninang niya. Pero ayon sa kasambahay ay hindi pa rin ito bumabalik simula ng puntahan si Mike sa hospital. Nasaan na si Ninang Raven? Ito ang katanungan sa isip niya habang pabalik siya ng hospital. Nag aalala na tuloy siya. Imposible naman kasi na umalis ito ng hindi nagsasabi kay Mike. Lalo na at nasa hospital pa ang anak nito, Kung tanungin kaya niya si Sofia? Nang makapasok siya sa silid ni Mike ay naabutan niya itong hindi maipinta ang mukha. Kaya naman nag aalala na lumapit siya dito. “Masakit ba ang sugat mo? Sandali ‘tatawag ako ng doktor,” nabigla siya ng hata
Agad na pumunta sila ni Mike sa Police station. Naabutan nila dito si Sofia na umiiyak. Nang makita si Mike, agad na yumakap ito. Gusto man niya itong itulak palayo kay Mike ay hinayaan nalang muna niya. Hindi ito ang panahon para pairalin ang galit niya dito. Ang mahalaga sa ngayon ay malaman nila kung nasaan si Ninang Raven. Alam niya na ito din anh iniisip ni Mike ngayon. “K-kuya Mike! H-hindi ako naniniwala na aalis si mommy ng hindi nagpapaalam sa atin. K-kuya Please, hanapin mo si mommy!” Iyak nang iyak si Sofia, halos maglumpasay ito at mawalan ng malay. Inalalayan nila ito ni Mike na umupo. Kahit galit siya dito ay hindi niya mapigilan na maawa dito. Alam niya sobrang nag aalala na ito sa mommy nito ngayon at natatakot na baka may nangyaring masama dito. “Ibig sabihin ay hindi niyo na nakita Ma’am Raven simula ng umalis siya ng hospital?” Tumango siya. “Opo, Chief. Then after that, wala na akong natanggap na tawag o message mula sa kanya. Kaya nga pumunta na ako kahap
Lihim na napangisi si Sofia. Paniwalang-paniwala ang lahat na sobra siyang nag aalala sa pagkawala ng mommy nila. Ang hindi alam ng mga ito ay siya mismo ang may pakana ng pagkawala nito. Oo, siya ang nagpadukot sa mommy nila. Bakit hindi? Alam niya na kapag nawala ito ay hindi siya matitiis ng Kuya Mike niya, sa ayaw at gusto nito ay wala itong magagawa kundi ang damayan siya. Pero hindi niya inaasahan na hindi parang balewala lang para dito ang nakikita na pagdadalamhati niya. Buti nalang at napaniwala niya si Rose at tinulungan pa siya na makasama ngayon ang kuya niya sa bahay nila. At iyon ang pagkakamali nito. Habang nilalagyan niya ng pampatulog ang tinitimplang kape sa Kuya Mike niya ay hindi mawala-wala ang ngiti sa labi niya. Sisiguraduhin niya na ngayong gabi ay mapapasakanya ito at wala na itong magagawa. Bago pumasok sa kwarto ng ukupado ng kuya niya ay inalis niya muna ang ngiti sa labi niya at pinagmukhang napakalungkot ng kanyang mukha. Nang handa na siya ay saka