Prologue: The Mastermind's Wrath

They were terrified like a bunch of mice running for their lives in a cat’s den. Pero mas malala pa roon ang nakikita nila habang nasa loob ng virtual room na dinisenyo ko para lamang sa kanila. In reality, they were wandering around like blind people in a vast empty space. Pero dahil nasa loob sila ng laro, kahit saan sila lumingon, naroon at bumubulaga ang mga aswang. Kahit saan sila magtago, nahahanap at nahahanap sila ng mga halimaw na walang ibang layunin kundi ang pasakitan sila. 

“Help! Help us! Kung sinuman ang nakakarinig diyan, maawa kayo! Tuluyan ninyo kami!”

I grinned at the back of the glass wall. Their devastated screams were priceless, even music to my ears. Mukhang mas lalong nag-improve ang Dusk Fright, ang virtual reality horror game na nilikha ko bago ako mamatay. Dati, sa oculus lang ito available. Pero ngayon ko lang naisip na mas maganda ito kung paaandarin sa buong kuwarto, sa buong silid, o kung saang lugar ko naisin na i-activate ang laro. 

Hindi lang nila nakikita ang mga elementong umaatake sa kanila. Nararamdaman din nila ito. Every scratch from wolves sent a sharp pain right through their muscles. Bawat buga ng apoy galing sa mga nasusunog na sasakyan o warehouse ay tagos din sa kanilang mga balat. Malas sila kung sila mismo ang nasunog. Ang sakit na dulot nito ay parang itinapon sa loob ng pugon. They wouldn’t die, though. But they would suffer from the divine agony.

They deserved it. Lahat sila. Kulang pa nga ang ginagawa kong ito kumpara sa ginawa nila sa akin. Tatlo silang nasa virtual room — si Desmond Choi na bestfriend ko, si Ruby Rose Atienza na dati kong asawa, at si Gato Hamada na aking stepfather. Lahat sila ay gumagawa ng paraan upang makalabas. Ngunit isang oras na ang nakalipas at nasa stage one pa rin sila ng nakamamatay na laro. 

Hindi sila makalalabas hangga’t hindi ko itinutulot. Kailangan muna nilang masagot ang tanong ko bago ko sila pakawalan. 

I leaned forward, inching my face at the built-in microphone. “Okay, listen up!”

They all gasped, heads turning to the source of my rough voice. Desmond strode to Ruby Rose and hugged her dearly. Nakakasuka. 

“S-sino ka? Ikaw ba ang may gawa ng lahat ng ito? I’m warning you, kapag hindi mo dinis-able ang program na ‘to, tinitiyak kong mabubulok ka sa kulungan!”

“Oh, please, Desmond…” I chuckled. Kahit kailan ay hindi nagbabago ang gagong ito. He was fond of threatening people. Pero sa pagkakataong ito, hindi uubra sa akin ang mga salita niya. I was the mastermind of this game, anyway. “Relax there, buddy. Huwag mong sayangin ang lakas mo sa init ng ulo. Ako lang ang may karapatang magalit dito. “Isang pangalan, iyon lang ang kailangan ko upang makalabas kayong lahat.”

Gato Hamada leaned against the bloody rock as he panted weakly. But in reality, it was only a cushioned wall. Niluwagan niya ang kanyang necktie habang hinahanap ang pinaggagalingan ng boses ko. “Kaninong pangalan ang gusto mong makuha? S-sabihin mo lang at kung kakilala namin ay hindi kami magdadalawang-isip na sabihin sa ‘yo!”

Poor old man. Akala mo kung sinong maamo. But deep inside, he was the most despicable being I came across. Dahil sa kanya, naghiwalay ang mga magulang ko. Dahil sa kanya, namatay sa sama ng loob ang daddy ko at hanggang ngayon ay comatosed ang mommy ko! 

“All you have to do is point the suspect.” My jaw clenched as I stared at each one of them. “Sino sa inyo ang pumatay kay Lex Arthur Arevalo Jr?”

They threw confused gazes at each other. Si Desmond ang sumagot. “W-was he murdered?”

If I could only threw him a punch right now, sigurado akong mababasag ang bungo niya. Ngunit kailangan kong pigilan ang sarili ko. I still had to know who my killer was. “Lex Arthur was killed, you bastard! Bakit hindi mo na lang aminin ang totoo na ikaw ang pumatay sa kanya? You killed him because you wanted to get his wife and their fortune!”

“Hindi ako mamamatay-tao!” Bumitiw siya kay Ruby Rose. He left my ex-wife weeping in the pile of skulls and bones as he stared at the blank wall. “Oo, may kasalanan ako sa kanya. Pero hindi sapat ‘yon para patayin ko siya! Lex Arthur was my friend. At hanggang ngayon, kaibigan pa rin ang turing ko sa kanya!”

“Sinungaling kang hayop ka!” I slammed my fist on the keyboard. “You were there! Hinabol mo siya noong nahuli niya kayong dalawa ng babaeng ‘yan. Mabigat ang motibo mo na patayin siya!” I growled and shifted my heated gaze at Gato Hamada. “At ikaw naman, noon pa man ay hindi na kayo nagkakasundo ni Lex Arthur. Gusto mong kunin ang kompanya na itinaguyod ng ama niya, hindi ba? Kaya lahat ng hadlang sa ‘yo, hindi ka magdadalawang-isip na alisin sa landas mo! And just by checking on your history, you are capable of hurting someone dahil may crime records ka noon pa!”

He shook his head helplessly. The way he sob as he put his face in his hands made me burn like a furnace. He was freaking good at playing the victim!

“I… I didn’t do it. Yes, I was in the area when he died, but God knows I’m innocent.”

“How dare you use God’s name?!” I was grumbling as I typed on the keyboard. Halos butasin ko na ang bawat letra nito habang ibinibigay ang susunod na command sa game. “So, wala kayong balak na kumanta? Then, fine. Kayo na ang bahala sa susunod ninyong mga bisita.”

In just a blink of their eyes, the setting changed. Ganoon na lang ang pagtataka nila na nasa loob na sila ng isang living room. But seconds later, the door opened. Ruby Rose cupped her mouth as a huge butterfly entered and flew around. Halos lumuwa ang mga mata niya. Hindi nagtagal, bumaba sa leeg niya ang mga kamay niya.

“W-who the hell are you?” She began coughing. Hindi na ako magtataka dahil matindi ang phobia niya sa kahit anong insekto. “A-alisin mo ‘to, please!”

Nangahas na humarang si Desmond. Pero siya naman itong natulala bigla dahil hinigop siya ng pader na parang magnet. Habang nakasabit siya na parang larawan, ilang tarantula ang lumabas kung saan at ginapangan ang katawan niya. Ang iba ay sumuot pa sa kanyang trouser suit.

Kahit magtakip ako ng mga tainga, rinig ko pa rin ang paghiyaw niya. Sinong mag-aakala na ang ubod nang yabang na si Desmond ay tumitiklop sa mga gagamba? “Kulang pa ‘yan. At hindi aalis ang mga ‘yan hangga’t hindi kayo nagsasalita!”

“H-hindi! H-huwag mong gawin ‘to!”

Mukhang alam na ni Gato ang ireregalo ko sa kanya. Sabagay siya lang ang nakaaalam kung ano ang tunay niyang kinatatakutan. Napapailing na lang ako habang tinitipa ang pangalan nito sa keyboard.

But as I was about to press the enter, the door swung open. Bago pa ako lumingon, nasa tabi ko na si Maggie, ang asawa ko. I mean, ang asawa ng katawan kung nasaan ako ngayon.

“Genesis…” She grabbed my arms as she sobbed. “Hindi ikaw ‘to. Alam kong hindi mo kayang manakit. So, please, kalimutan mo na ang mga plano mong paghihiganti. Huwag mong hayaan na maging halimaw ka dahil sa nakaraan mo.”

“Get out!” I hissed, pulling my arm from her and pointed at the door. “You have no business in this room. Wala kang alam sa akin kaya mas mabuti pang umalis ka na at manahimik. Naiintindihan mo ba?”

“No!” Niyakap niya ako. Hindi man lang siya natakot sa pagsigaw ko sa kanya. “Naiintindihan kita, Genesis. At kilala kita. Alam kong simula nang magising ka, hindi na ikaw ang asawa ko. Ikaw si Lex Arthur. Kaya pakiusap, hayaan mo akong tulungan kita!”

I pushed her away. The way she gazed at me, a solid pain was squeezing my heart. Oo, natutunan ko nang mahalin ang babaeng ito kahit wala siyang alam doon. Ngunit sa pagkakataong ito, mas importante sa akin na malaman kung sino ang pumatay sa akin. Hindi ako matatahimik hangga’t masayang nabubuhay kung sino man siya! Walang halaga ang kamatayan ko kung hindi ko siya mahahanap.

“Listen to me, Genesis.” He cupped my face. My eyeglasses were clouded by sweat and tears but I could see the determination in her eyes. 

“I know who killed you.”

My eyes stretched wide. Habang hawak ko ang kamay niya, nilingon ko ang mga taong nasa loob ng virtual room. “Sino sa mga hayop na ‘yon ang tinutukoy mo?”