Chapter 2: Freedom From My Wheel

One hour had passed by but visitors were still enjoying the party. Sabagay, sino nga ba ang hindi malilibang sa masasarap na pagkain habang pinapanood ang mga sikat na singer na inimbitahan kong mag-perform buong gabi? Pero kung gaano man sila kasaya ay hindi na ako nakikihalubilo. Masaya na akong pinapanood mula sa malayo ang event na pinagplanuhan ko isang buwan na ang nakararaan. 

At isa pa, kailangan ko nang umuwi sa mansyon dahil hinihintay ako ni Mama. 

“Let’s go, Freud,” utos ko sa aking alalay. Kaagad siyang tumango at maingat na itinulak ang wheelchair ko papunta sa front door. “Natawagan mo ba ang nurse ni Mama?”

I heard he sighed. Alam niya kung ano ang ibig sabihin ng tanong ko.

“Yes, Sir Lex. Pero hindi pa rin nagigising si Ma’am Elizabeth. She is still in coma.”

I nodded. But deep inside, I was weeping. “It’s her eight month. Natatakot na ako para sa kanya, Freud. Kailan kaya siya magigising?” I hated to hear the vulnerability in my voice. Ang aking alalay lang ang nakakarinig nito sa akin dahil sa ibang tao ay pinipilit kong itago kung gaano kahina ang aking kalooban, lalong-lalo na pagdating kay Mama. 

“Huwag na po kayong mag-alala, Sir Lex. Pasasaan ba’t magigising din siya. Isa pa, laging nakabantay sa kanya si Sir Gato.”

I swallowed the bitter lumped in my throat. “Dapat lang dahil siya ang dahilan kung bakit nagkasakit si Mama. He was the reason behind this all, Freud. Lalong-lalo na ang pagkamatay ni Papa. dapat lang na pagdusahan niya ang ginawa niya.”

“Stop the hatred, Sir Lex.” Freud touched my shoulder. “Sang-ayon ako sa lahat ng sinabi mo. Pero ayokong mamuhay ka sa pagkamuhi dahil ang kalusugan mo naman ang manganganib. Why don’t we just focus on the game? Kailangan pa nating paghandaan ang mga susunod mong appointments?”

I released a deep exhale. “Tama ka,” I said and looked around. “Wait, have you seen Ruby Rose?”

“Kanina pa siya lumabas. Hindi po ba nagpaalam sa inyo?”

“H-hindi.” For some reason, my chest pounded harder. Kaya bigla kong pinigilan si Freud nang akmang papasok na kami sa aking private elevator. “Wait a second, Freud.” I touched his hand. “Can you please go to Desmond first? May ibibilin lang ako.”

“Ayaw n’yo bang bumalik tayo sa party?”

“Hindi ko na gustong magpakita pa sa iba. Si Desmond na lang ang palabasin mo at may sasabihin lang ako bago umuwi.” I turned my head and looked up at him. Alam ko kasi ang susunod niyang suggestion. “I need to talk to him in person. At hindi sa phone.”

“Are you sure na magpapaiwan ka rito, Sir?”

“Yes. I’ll just wait here.”

With a brisk nod, he turned to his back and went back to the function room.

Tinatapik-tapik ko ang armrest ng aking wheelchair habang naghihintay sa tapat ng elevator. I really didn’t want to get back inside. Matapos sirain ni Ricardo Villaluna ang gabi ko, wala na akong gana na makipag-usap pa sa ibang tao. Mabuti na lang at nariyan si Desmond. Siya ang laging ginagawa kong front kapag may mga bagay akong hindi na nais harapin. He was my best friend since college as well as Ruby Rose. 

Lubhang napakatahimik ng corridor kaya kahit ang sarili kong paghinga ay naririnig ko nang malinaw. That was the time my ears caught a soft laugh coming from one of the rooms.

Nanggagaling ang tinig sa pinakamalayong pinto, ang opisina ni Ruby Rose. I frowned and wheeled towards that direction. Hindi ako sigurado sa narinig ko pero dumiretso ako sa pinto. The door was locked. But since I have a master key with me, mabilis ko itong binuksan at tahimik akong pumasok. 

I wanted to call her name but part of me told that I must keep my mouth shut and investigate in silence instead. Bakit sumisikip ang dibdib ko? Bakit ako pinapawisan nang malamig? I clutched the armrest tighter while my other hand operate the stick of my wheel’s movement. 

I turned around the huge divider of books and stopped in the receiving area. From here, a disturbing sight caught my eyes.

“Harder, ohhh…”

My eyes must be deceiving me. Ilang beses akong kumurap dahil baka magbago pa ang naaaninag ng mga mata ko. But hell, it was true! Hindi ako maaaring magkamali. It was Ruby Rose.  Siya lang ang kilala ko na may makintab na buhok na tila ginto. But they were scattered all over her sweated shoulders. Naked on the table! My wife was naked, legs spread so wide and between them, a dark headed man was positioned.

My whole world turned upside down in an instant. My wife. My beloved wife. Paano niyang nagawa ito? Mahal niya ako. Siya ang laging kasama ko sa tuwing nagdurusa ang kalooban ko. Siya ang una kong sinasabihan ng mga problema ko tungkol sa aking stepdad at sa kompanya. Paano niya nagawa sa akin ito!

“H-hayop. Mga hayop!”

She almost jumped from the desk when she spotted me. Kung titigan niya ako ay para siyang nakakita ng multo. 

“L-Lex?” Bigla niyang itinulak ang lalaking nakaluhod sa harap niya. Doon tumambad sa akin ang gago. He was wiping his mouth with the sleeves of his suit as he grinned devilishly at me.

“Pare.”

“D-Desmond?”

My hands were shivering as I gripped on the armrests. I swear, wala akong gustong gawin sa mga pagkakataong ito kundi ang tumayo at durugin ang mga buto ng hayop na ito. Pero wala akong magawa. Ngayon ko napatunayan kung gaano ako kawalang-silbi!

“H-how could you do this to me?” I glared at Ruby Rose. “S-saan ako nagkulang sa ‘yo para gawin ito… Love?”

“I’m sorry!” Ruby Rose was covering her face as she sobbed. Walang-hiyang babae. 

Hindi mababawasan ng pag-iyak niya ang sakit na humihiwa sa puso at kaluluwa ko! “You are a dirty little slut! Kulang pa ba ang perang ibinibigay ko sa ‘yo at pumatol ka pa sa ibang lalaki? Sa kaibigan ko pa!” The label I put on Desmond was stinging my tongue. Kaya binawi ko ang aking salita nang pandilatan ko ang gagong iyon. “Hindi na nga pala kita kaibigan.”

Ruby Rose,on the other hand, was collecting her clothes. Tinakpan niya ang pawisan at h***d niyang katawan. I had always been attracted to her body. Pero ngayon, tila sumasakit ang mga mata ko habang tinititigan siya ngayon. “Ngayon din ay ipapatawag ko si Attorney para asikasuhin ang annulment natin. Huwag kang mag-alala. Hindi kita ipapakulong. Babayaran pa kita nang malaki basta lumayo ka lang sa akin at sa pamilya ko simula ngayon.”

“Hey, Pare. It’s not about the money. Kung hindi naman nito kayang paligayahin ang asawa mo, hahanap at hahanap siya ng iba.”

“F*ck you, Desmond! Hindi ikaw ang kinakausap ko. Wait for your turn at ibibigay ko sa ‘yo ang hinahanap mo!” I snarled. “Sisiguraduhin kong may kalalagyan ka sa kulungan, hayop ka!”

I wheeled out of that damn room as fast as I could. Pakiramdam ko sumisikip ang dinaraanan kong pasilyo. Kinalas ko pa ang necktie ko dahil pati ang lalamunan ko ay tila nagsasara. Gusto kong maglaho na lang, much better, ang kainin ng lupa o mamatay na lang. Sa isang iglap, nadurog ang tanging pag-asa na pinanghahawakan ko. Bakit nangyayari sa akin ‘to? Matitiis ko ang matali sa wheelchair habang panahon dahil alam kong nasa tabi ko lang ang mahal kong asawa. Pero isa rin siya sa mga huwad. Ngayon ano pa ang dahilan ko upang mabuhay?

I was literally gasping for air. Pakiramdam ko, isa akong isda na nawalan ng tubig. For fuckin’ sake, I needed my inhaler! 

Naisipang kong tumungo sa rooftop upang mahanginan ako. So I took the elevator and in just a couple of seconds, the door opened, revealing a spacious area. I wheeled out and took in as much air as I could. That was the time I screamed and cursed on the top of my lungs.

“Mga walang-hiya kayo! Pagbabayaran n’yo to!”

I pushed the control stick and my wheels moved forward. Lalong lumakas ang hangin na gumugulo sa buhok ko. 

“Lahat kayo, pare-pareho kayong lahat! Wala sa inyo ang tunay na nagmamahal sa akin. Walang mahalaga sa inyo kundi ang pera ko, mga ganid kayo!”

At the back of my head, the clear image of my wife’s infidelity was playing like a broken plaque. Isama pa ang mala-demonyong pagngisi ni Desmond. Hindi na ako makapapayag na samantalahin pa nila ang kondisyon ko!

“If you are planning to take your own life, my help will do the trick.”

My blood suddenly froze when someone wrapped a belt around my neck. Pinilit kong pumalag at lingunin ang hayop na umaatake sa akin pero ang tanging nagagawa ko umubo. 

Help! Somebody! I could only scream in my head. 

"Hindi na kita pahihirapan pa, Lex. Kung sa tingin mo ay pawang kamalasan ang buhay na ito para sa ‘yo, mas mabuti pa ngang mamatay ka na!"

The next thing I knew, I was falling from the rooftop. Iyon ang unang pagkakataon na nahiwalay ako sa aking wheelchair. Habang nakatulala ako rito, isa lang ang tumatakbo sa isipan ko, ang aking ina. Hindi ako maaaring mapahamak. Walang ibang nagmamalasakit sa kanya kundi ako lang. Hindi ko siya maaaring iwanan sa mga taong ang tanging hangad lang ay ang kayamanan ng pamilya ko. 

Somebody! Help me! I badly need to live!

Naunang tumama sa ground ang wheelchair ko. In the next blink of my eyes, I felt like a solid wind hit my body and after that, everything turned pitch black.