Chapter 3: Genesis

LEX ARTHUR

“No!”

My eyes flickered wide open. Sunod-sunod na tumagaktak ang pawis ko nang pumihit ako at mahulog sa kama na aking hinihigaan. The loud thud of my body caused me to eventually wake up.

Gumala ang paningin ko sa paligid. It was a room. A messy room with scattered papers all around me. Parang dinaanan ng bagyo. Parang winalaan ng sinuman. 

“Where the f*ck am I?” 

I squinted my eyes. Kusang gumalaw ang aking mga kamay na parang sanay na may hinahanap. Kinapa ko ang ibabaw ng kama at natagpuan ang pares ng salamin. As if it was an instinct, I wore the black-rimmed eyeglasses. Doon mas luminaw  ang aking paningin at kasabay n’yon ay tumayo ako.

I paused and slowly looked down at my feet. Nakakatayo ako?

Biglang kumirot ang ulo ko. Hindi sa sakit nito kundi sa lubhang pagkalito. Ano bang nangyayari? Bakit pakiramdam ko hindi ako ito? Nananaginip lang ba ako?

I began to pace around. Lahat ng mahawakan ng aking kamay ay hinahalughog ko. Hindi ko alam kung ano ang aking hinahanap ngunit patuloy lang akong naghahanap. Hanggang sa natigilan ako nang hindi sinasadyang mapaharap ako sa malaking salamin ng wardrobe.

For a moment, my whole world halted. Standing before me was a man in towering height. He had square jaws, hazel brown eyes, and wavy short hair. He was also fair. Lahat ng features niya ay kabaliktaran ko. Ngunit bakit lahat ng galaw ko ay galaw din niya? Alam kong hindi ako siya pero sa pagtitig ko sa kanya, wala akong nakikita kundi ang sarili ko sa loob niya.

“This is crazy.” The voice that escaped as I moved my lips was deep and strong, yet there was a fear undertone. Napasabunot ako sa sarili ko habang iginagala ang paningin ko sa kabuuan ng kuwarto. I shook my head and slapped myself hard a couple of times. Baka sakaling magising na ako. Nananakit na ang panga ko pero hindi pa rin ako umaalis na pesteng kinalalagyan ko. “Wake the f*ck up, Lex! Kailangan mong bumalik!”

The door opened just as I was about to blow myself another punch. Isang babae ang pumasok. Namamaga ang mga mata niya na parang buong gabi siayng umiyak. She was tall and slender, standing with full of dignity. Pero napakarupok ng tinig na kumawala sa kanyang bibig. 

“I’m leaving, Genesis.”

I tilted my head. “G-Genesis?” Gusto kong paniwalaan na ibang tao ang tinutukoy niya. But that was crazy because there was only me and this woman in the room.

She frowned when I repeated the name she just said. “Problema mo?” 

I didn’t respond until I scanned her whole being. That was the time I noticed the luggage she was gripping. 

Hindi na niya ako hinintay na makapagtanong. She sighed heavily and said, “Huwag mo akong tingnan na parang nagugulat ka, Genesis. Aalis na ako. Iiwanan na kita. Ito ang matagal mo nang gusto, hindi ba?”

“W-what do you mean? A-anong gusto ko?” I asked, stepping closer to her.

Pero umatras siya na parang mapapaso siya kung mahahawakan ko. “Puwede ba, ayoko nang umulit na naman tayo!” she gritted, hiding the luggage behind her. Lalong nanlaki ang mga mata niya at hindi ko mapigilang pansinin ang kulay ng mga mata niya sa malapitan. Behind the bitterness in the way she stared, her eyes were actually beautiful, light grey irises against the dark constriction of her pupils. 

Umurong ako ng isang hakbang upang mabawasan ang pagkailang niya sa akin. Pero naguguluhan pa rin ako sa mga sinasabi niya. “I have no idea what you are talking about, woman.”

Tumaas ang noo niya at isang kilay. “Woman? So, ‘yan na lang pala ang tawag mo sa akin. Hindi na Maggie. Fine, mas mabuti na rin. Dahil maghihiwalay na tayo, kailangan ko nang sanayin ang sarili ko na strangers na lang talaga ang turing natin sa isa’t isa.” Muli niyang hinawakan ang handle ng luggage at tinalikuran na ako. “Goodbye, Genesis. I hope makapagsimula ka na ng bago mong buhay dahil wala na ako.”

Paunti-unting nabubuksan ang isip ko. The way she talked, parang napakarami nang bagay ang naganap sa amin. Idiot, she wasn’t talking to me but to the man who she assumed to be Genesis. Muli akong lumingon sa salamin as I whispered that name. 

Genesis. Ako si Genesis. No, ako si Lex Arthur. Last time I check, nahuhulog ako mula sa rooftop ng building namin. Alam ko, pagbagsak ko sa ground patay na ako. Pero nandito ako at muling dumilat at ngayon ay nasa ibang katawan. Isang katawan na walang kapansanan at higit na malakas.

Is this even possible? Am I really reborn? At sa kasamaang palad ay sa katawan pa na ito na halata naman na napakamiserable? Pansin ko naman iyon sa paraan ng pakikitungo ng babaeng iyon. Handa pa siyang iwanan ang lalaking ito.

Snappily, I turned to the door. Wala na roon ang babae na nagngangalang Maggie. “Hindi siya maaaring umalis. Baka siya na lang ang natitirang tao na makatutulong sa akin na bumalik sa dati kong buhay.”

I rushed out of the room. Habang bumababa sa hagdan ay pansin ko na mas magulo roon. Ramdam ko sa katawan ko na ang may pakana ng lahat ng kaguluhan sa bahay na ito ay si Genesis. Napakamalas ko talaga na sa katawang ito ako napunta.

My eyes almost popped out when I heard an engine starting. Kaya halos liparin ko ang front door. 

“Wait!”

I stood in front of the red car. Ramdam kong paabante na ito pero kumagat pa ng preno. A while later, Maggie almost jumped out of the vehicle. Halos mamula ang mga mata niya at nagngangalit pa ang mga ngipin niya sa galit. Ang pinagtatakahan ko ay patuloy siyang lumuluha. “Are you really out of your mind, Genesis?" She pushed me. Pero umabante siya sa akin at pinagsasapak ako sa dibdib. Hindi ko siya pinipigilan dahil hindi naman masakit ang bawat hampas niya, although humihingal siya. “Muntik na kitang masagasaan. Ano ba talagang gusto mo, ha!”

Sinalo ko ang mga braso niya na labis niyang ipinagtaka. Nang binitiwan ko siya, pinahid ko ang mga luha na patuloy na gumuguhit sa kanyang mukha. She looked like a wounded angel. I didn’t know her. Pero bakit masakit ang dibdib ko sa ekspresyon ng mukha niya?  “D-don’t leave me.”

She blinked. “Ano na namang kalokohan ‘to? Kagabi lang, sinabi mo sa akin na kailangan na nating maghiwalay!”

I shook my head. “No. Huwag mo akong iwanang ganito. I need you. I badly need you. So please… don’t leave me.” For some reason, my chest loosened up upon chanting those words. Parang matagal ko nang gustong sabihin iyon at ngayon lang nangyari. This was fuckin’ odd.

When I gazed at her face, she began to cry again. This time, her sobs where shaking her body. Niyakap ko siya na hindi ko alam kung bakit. Ni hindi ko alam kung saan nanggaling ang mga sumunod na salitang tinuran ko. “Let’s start all over again. Kung anuman ang nagawa ko, please patawarin mo ako. I promise, hindi na ako ang lalaking magpapasakit sa damdamin mo.” Damn!

“Matagal ko nang gustong marinig sa ‘yo ‘yan, Genesis. Akala ko, tuluyan na tayong masisira dahil sa pagkamatay ng baby natin…”

Baby? Namatay ang baby nila ni Genesis?

I pulled away and cupped her face. Gusto kong tanungin siya kung ano ang nangyari. But hell, I didn’t want to sound as if I wasn’t the man she used to be with. “What if we get back inside? Let’s make things up,” I suggested.

Mabilis naman siyang pumayag kaya hinawakan ko ang kamay niya habang pabalik kami sa loob ng bahay.

The next thing I knew, I was skimming through a photo album. Walang ibang litrato na nakalagay doon kundi ang kay Angelica. That was the name of the baby according to Maggie. Habang nililipat ko ang mga pahina, hindi ko napansin na may luha na gumuhit sa pisngi ko. Where the hell are these tears coming from? Hindi ko naman ito anak pero bakit nadudurog ang puso ko? 

Naramdaman kong tumabi sa akin si Maggie. “Believe me, Genesis. Noong mapansin ko na hindi na siya humihinga sa tabi ko, itinakbo ko kaagad siya sa ospital.”

Tiningnan ko siya. She seemed intimidated by how I stared at her, pero nagpatuloy siya. “It was SID.”

I frowned. “SID?”

She nodded. “Sudden Infant Death…”

I let her continue. Para kasing ito ang unang pagkakataon na nakapagpaliwanag siya. Parang ngayon lang siya nagkaroon ng tsansa na depensahan ang kanyang sarili at patunayan sa akin… kay Genesis, na hindi siya masamang ina, na hindi siya nagpabaya habang si Genesis ay malayo noong mga panahong nasa ospital siya.

I could feel her sincerity. At habang patuloy siyang nagpapaliwanag ay pakiramdam kong lumuluha din ang puso ko. Puso ko nga ba or puso ni Genesis?

“Tama na. I’ve heard enough,” I whispered and brought her to me. Niyakap ko siya at hinayaang tumangis sa balikat ko habang lihim kong sinusulyapan ang nakabukas na baby album. The child was undeniably beautiful. I must say kamukha siya ng babaeng kayakap ko ngayon. Sobrang nanghihinayang ako at hindi siya nabigyan ng pagkakataong mabuhay. Kinuha siya kaagad sa kanyang pamilya. Samantalang ako, narito pa rin sa mundo. Hindi ko alam kung bakit. Hindi naman ako ang pinakamabuting tao pero heto at kahit nasa ibang katauhan ay buhay pa rin. 

Ano pa ba ang kailangan kong gawin at muli akong binuhay?