"Kirsten…" narinig ko ang pag tawag niya sa pangalan ko ngunit 'di ko na siya nilingon pa. Kay laki ng mga hakbang ko papalayo sa kanya. Bumalik ako sa dining table. Sinisigurado kong wala na ang bahid ng luha sa mga mata ko ng bumalik ako sa dating pwesto. Ang saya nilang lahat. Yung umiiyak na sila sa kakatawa. Ito yung na miss ko habang nasa Canada ako. Nainggit ako saglit. Napaisip kung kailan ko maranasan tumawa ng katulad nila. Yung buong buo ang kasiyahan walang hang ups, walang balakid, walang iniisip, walang tinatago at yung tawang walang nararamdamang may kulang sa puso… Napakagenuine ng mga ngiti nila, ng mga tawanan, hagalpakan, alam mong totoong totoo, walang bahid ng kasinungalingan…Noong huli akong tumawa ng katulad nila I was just in my grade school. After I graduated from my primary school, I started to get confused about how I feel towards my half brother. Mapait akong ngumiti…"Yung last week na sinabi mong pinatawag kami ng principal's office. Alam mo anong ginawa
Kay bilis kong nag bawi ng tingin kasabay ang paghila ng kamay kong hawak niya. Tinalikuran ko siya at binalikan ang counter kung saan nakalapag ang tinimpla kong gatas. Inangat ko ang baso ngunit nang sinimulan kong ihakbang ang mga paa ay hinarang niya ang sarili sa daraanan ko. “Kirsten, can we talk? Please? Kahit saglit lang. I just missed talking with you, please…” napatitig ako sa mga mata niya, nakikiusap ang mga iyong pagbigyan siya, nakadama ako ng lungkot at awa para sa kanya habang nakatitig sa mga mata niya. Tumango ako, agad na nagning-ning sa saya ang mga mata niya ng makita ang pagtugon ko pero alam ko sa sarili ko hindi dahil sa awa na nadama ko para sa kanya kaya ako sumanayon na makipag-usap sa kanya kung hindi dahil sabik rin akong makausap siya, ayaw ko mang aminin sa sarili but I missed him too… I missed my best friend.Hinayaan ko siya ng kunin niya mula sa akin ang hawak kong gatas. Sabay naming tinungo ang pintuan patungo sa swimming pool. Huminto kami sa isa
“I got way too much time to be this hurtSomebody help, it's getting worse.What do you do with a broken heart?”It was Malibu Nights by Lany if I am not mistaken… One of the saddest songs I’ve heard.Ang malungkot na kantang iyon ang nagpagising sa natutulog kong diwa ngunit nanatiling nakapikit ang mga mata ko habang nakadapa sa malambot kong kama, patuloy na pinapakinggan siya. Someone is singing, kilalang-kilala ko ang nagmamay-ari ng boses na naririnig kong kumakanta habang sinasabayan ng gitara. Kay ganda talaga ng boses niya, hindi nakakasawang pakinggan, maybe because he sings from the heart, from his soul, ramdam ko yung nilalamana ng puso niya habang binibigkas ang bawat salita ng kantang kinakanta niya ngayon. Ang sarap niyang pakinggan because when he sings, he connects to everyone who listens to him, yung mapapatigil ka na lang bigla sa tuwing naririnig mo siya at kahit buong magdamagan mo siyang pakinggan hindi ka magsasawa. He made everyone who listens to him understan
“Hmpt!” tinipon ang buong lakas ko sabay tulak sa kanya palayo. Napaatras ito kasabay ang paglagapak ng palad ko sa pisngi niya, sa lakas ng pagkakasampal ko sa kanya ay napatigil ito. “Kilabutan ka nga!” gigil na sigaw ko sa kanya. Napigti na yung natitirang pagtitimpi ko. Nilagpasan at kay laki ng mga hakbang kong tinungo ang pintuan palabas ng kwarto. Takot na muli ay pigilan niya ko at ipipilit ang gusto ngunit bago ko pa man maabot ang siradura ay napahinto ako sa sinabi nito. “We’re not siblings.” galit na napairap ako, my teeth gritted in anger, ano na naman kayang trip nito. Galit na hinarap ko siya. “Will you please stop! Stop all this bullshit Kier!” napataas ang dalawang kamay ko sa galit. “Okay na eh! Okay na tayo! Pero yan ka na naman! Sinisimulan mo na naman! Pagod na akong intindihin ka! Pagod na kong paliwanagan ka! Pagod na akong takasan ka! Pagod na ako sa katigasan ng ulo mo! Pagod na pagod na ako sayo!” A tear fell from my eyes, naluha na ako sa galit at sa sam
Naramdaman ko ang paglapit nito ngunit nanatiling nakasubsub ang mukha ko sa dibdib ni Rios. Inabot niya ang braso ko but the moment I felt his hand on my arm ay umiwas ako nang hindi pa rin nag-aangat ng tingin sa kanya, mas humigpit pa ang yakap ko ni Rios at nang umiwas ako, I switched position with Rios upang itago ang sarili ko mula kay Kier. “Let’s go home, Tine.” his nasasaktan rin naman ako, lalo at dama ko yung nararamdaman niyang pain, “Umuwi ka mag-isa mo!” sigaw ko. Muling inabot niya ang braso ko ngunit muli’y umiwas ako. “Pare, hayaan mo muna-” “Kirsten, let’s go home.” muli ay tawag niya sa akin. Hindi pinansin ang sinabi ni Rios. “I stay here. I will sleep here.” “No! Hindi ako papayag!” Saka lang ako nag-angat ng tingin sa kanya. “At sino ka para pakialam ang buhay ko? ‘Di kita kaano-ano, diba!?! Pinamukha mo yan sa akin kanina, diba?” nagitla ito sa sinabi ko. Alam kong nasaktan ko siya, bakas iyon sa mga mata niya, there was no regrets, he deserved it. Kay r
“Stop it! Kier, ano ba?! Tumigil ka na! Utang na loob! Stop it!” Sinubukan kong muling bawiin ang kamay kong mahigpit niyang hawak ngunit bigo akong gawin iton. Binawi ko ang kabilang braso na hawak ni Rios. Sa sandaling nakawala ako ay malakas kong si Kier sa kanyang dibdib.”I said, stop it!” Bahagya siyang napaatras sa lakas ng pwesang ginamit ko ngunit ang mga mata niya’y nanatiling mariing nakatitig kay Rios, nakikipagsubukan, ayaw paawat, ayaw magpatalo. Unti-unting bumibigat ang paghinga niya, tila kay laki ng galit niya sa taong kaharap. Bumaba ang tingin ko sa kamay niyang nakahawak sa isa kong kamay when his grip tightened and it did hurt me, emotionally and physically. Napatingala ako sa kanya muli. Napatitig ako sa madilim niyang mukha, bakas ang puot sa mga mata niya kahit ang nararamdamang ng puso niya ay dama ko habang patuloy na nakikipagsukatan ng tingin kay Rios. Walang gustong bumitaw ng titig sa isa sa kanila, nanatiling nakikipag tigasan ang dalawa sa isa't-isa.
Kevin’s POVNang tumakbo si Kirsten palabas ng kwarto agad na sumunod si Kier. Napatakbo na rin kami ni Chezka upang pigilan sana ang dalawa sa pag-alis. Hindi na naabutan namin si Kirsten kay bilis nitong pinaharorot ang sasakyan palabas ng gate ng mansion. Nahapit ko sa braso si Kier, kay sama ng tingin niya sa akin. “Anak, let’s talk.”“Bitaw!” mahina ngunit may diin ang pagbigkas niya ng salita. Dama ko ang pagpipigil nitong bulyawan ako dahil tatay niya ko ngunit ‘di maitatago sa mga mata niya ang galit at puot na nararamdaman niya para sa akin. “Stay, please. Ako na hahanap sa kapatid mo.”“Kapatid?! Seriously dad? You still don’t want to let go of that bullshit?!”“Kier!” Nalipat ang tingin niya sa kanyang ina. Biglang lumamlam ang galit nitong mga mata. He always has a soft spot for his mom. Pabalang na binawi niya ang braso at kay laki ng mga hakbang na tinungo ang pintuan palabas ng bahay. “Kier! You’re not going anywhere!” I yelled at him.“You can’t control me anymore, Da
Nagising ako na sobrang bigat at sakit ng ulo. Dahan-dahan kong itinaas ang isang kamay at napasapo sa gilid ng tila mabibiyak kong ulo. Diniin ko ang dulo ng daliri sa sintido at marahang menasahe habang nanatiling nakapikit ang mga mata ko. “Aw…” daing ko. Ilang segundong hindi nag-function ang utak ko at ang pananakit ng ulo ko lang ang iniinda ko. “Where the hell am I?” tanong ko sa sarili ng tuluyang magising ang diwa ko. Kay lambot ng kamang hinihigaan ko, kay bango ng lugar na kinaroroonan ko ngayon. Isa-isa kong binuka ang mga mata. Tinungkod ko ang mga kamay sa hinigaan ko ng napagdesisyonan kong bumangon, kay bagal ng bawat galaw ko dahil baka mas sumakit pa lalo ang ulo. Binangon ko ang kalahati ng katawan at muli’y napasapo ako sa aking sintido. Nagkaroon ako ng pagkakataong igala ang paningin sa paligid. Hindi pamilyar sa akin ang kwartong tumambad sa paningin ko. I was seated in a king size bed sa loob ng napakalaking kwarto. Muling naipikit ko ang mga mata upang alala
Kier's POV Today is the day. The day that I have long wanted to come and here I am again, standing while waiting for her to walk in the aisle, not on the same spot from where I was standing seven years ago but with the same purpose, to marry her and to prove to the one above how much I love her. Na kahit ilang pagsubok pa ang dumating, na kahit ilang ulit niya kaming paghiwalayin, na kahit ang nakatadhana ay ang paglayuin kaming dalawa at kahit anong sakit pa ang iparamdam niya sa amin ay mananatiling pipiliin namin ang isa’t-isa na mahalin, mananatiling siya pa rin ang pipiliin. Walang kasing saya ng puso ko. Buong akala ko'y hindi na niya muling ipagkaloob sa akin ang kahilingan kong maikasal sa babaeng natatangi at pinakamamahal ko. It’s a garden wedding. Oo, binago namin lahat ng plano sa kasal naming dalawa ni Kirsten. Walang bakas ng pagkakahalintulad sa naantala naming kasal seven years ago. Ayaw man niyang aminin pero dama ko pa rin sa kanya ang pagkabahala na baka maulit
Kirsten's POV“If only I could marry you everyday, I would…” We were now dancing. Ang mga braso niya’y nakapulupot sa likod ko habang ang mga braso ko’y nakaikot sa likod ng kanyang leeg. Nanatiling magkahinang ang mga mata naming dalawa pawang nakangiti ang mga labi, pawang may ningning ang mga mata ng isa’t-isa. “And every day I won't hesitate to say yes for an answer, babe…” tugon ko sa kanya. “Did I make you happy?” He asked. Napangiti ako, kung alam niya lang kung gaano niya napasaya ng sobra ang puso ko. “Sobra…I couldn’t explain it basta ang saya ko, punong-puno yung puso ko. Thank you, Babe, thank you for still choosing me despite everything I’ve done. Thank you so much for forgiving me and for accepting me again, babe…” naluluha na naman ako. Lately ang babaw na talaga ng mga luha ko pero hindi ko talaga mapigilan ang sarili eh. Yung sa sobrang saya ay mapapaiyak ka na lamang.“You don’t need to thank me, Babe. Kailangan kong piliin ka, kailangan kong patawarin at kalimut
Kirsten’s POV“I love you, Mom,” mahinang usal ko habang mahigpit na nakayakap sa kanya. Nasa airport kami kasama si Kier at ang mga bata upang ihatid si Mommy Sheila, babalik na kasi ito ng Canada. She’s already married to her Canadian husband, they also have two lovely kids. She’s now happy with her new life. Kung noon nagseselos ako sa mga kapatid ko dahil nabibigyan niya ito ng atensyon at nabigyan ng buong pamilya pero ngayon ay naiintindihan ko na. Nagpapasalamat na lamang ako na binuhay niya ako, na pinili niyang iluwal ako sa mundo sa kabila ng pinagdaanan niya. Masaya na ako para kay mommy ko. After what she’d been through she deserves the life she has right now, she deserves to be loved and be happy. Una siyang bumitaw. HInawakan niya ang magkabilang pisngi ko habang nakangiting tinitigan ako sa mga mata. “Mas mahal kita. Lagi kang mag-iingat ha? Alagaan mo ang sarili mo lalo at ina ka na rin. I am so happy na malamang masaya ka, na okay ka na, lalo at magkakapamilya ka n
Kirsten’s POV“I got lost after what happened. Gusto ko lang naman umangat ang buhay ko ngunit sa kagustuhan kong umasenso lupa ang kinasadlakan ko. ‘Di ko lubos inakala na ang Siyudad pala’y extension ng impyerno na pinupugaran ng mga halang ang kaluluwa. Nagising ako sa realidad. Na hindi lahat ay magiging katulad ng buhay ni Chezka na may isang taong agad na darating upang iligtas ka. Nagpatuloy ako sa pakikipagsapalaran sa siyudad. Malaki na ang naisakripisyo ko para sa p*tang inang pangarap ko at para mabuhay sa lugar na pinili kong abutin ang mga pangarap ay kailangan kong bumagay. Tinapangan ko ang aking sikmura. I became an escort of politicians, billionaires, business tycoons who were thrice my age, naging babaeng mababa ang lipad. Nagbebenta ng sariling laman,” muling mabilis na pinunasan ang mga luha sa magkabilang pisngi niya. “Lingid sa kaalaman ko na nagbunga na pala yung kahayupan nila sa akin.”Twenty Seven Years AgoSheila’s POV“Hoy! Tulala ka na naman dyan! Maliit b
We were in the bathroom. Kakatapos lang naming maligo na dalawa. Kasalukuyan akong nakaupo sa gilid ng sink while he was standing in between my thigh and his both hands on each of my thighs, gently squeezing it. I felt his intense gaze on me. I tried not to look back at him dahil baka mauwi na naman sa bakbakan ang titigan naming dalawa. I volunteered to shave his tiny beard. I missed doing it for him. I spread the soap foam shaving cream on his jaw and chin before I started shaving it. Ginalaw ko ang mata at masama siyang tinignan ng maramdaman ko ang paggapang ng isa niyang kamay pataas sa suot kong roba. “Stop it!” saway ko sa kanya ngunit imbes na tumigil ay mas lalo pa niya akong tinukso. Gumapang muli ng mas mataas ang kamay niya. I already felt the tip of his finger sa hiwa ko, teasing me again. Pinanliitan ko siya ng mga mata, pilyong nginitian lamang niya ako. “Kapag ikaw masugatan, bahala ka, kakatapos lang natin nagpaparamdam ka na naman.“He want you again,” bumaba ang ti
Napakapit ako sa braso niya tila doon humuhugot ng lakas dahil unti-unting nawawalan na ng lakas ang mga binti ko dahil sa pagpapalag ginawa niya sa gitna ng mga hita ko habang ang isa niyang kamay ay marahang minamasahe ang umbok ko. Pinaghiwalay ko ang mga binti upang mas madama ang sarap na dulot ng paglalaro niya sa cl!t ko. Minuto pa lang ang lumipas ng simulan niyang masahein ang parteng iyon ng katawan ko ngunit damang-dama kong basang-basa na ito. Dalawang daliri niya ang ginamit sa paglalaro sa cl!t ko at hiwa ng gitna ko. Bawat hagod ng daliri niya sa ibaba ko’y tila’y katumbas ay ang pagkawala ng katinuanko, nakakabaliw, sobrang nakakaliyo. “Ahh… I’m almost…” pagkarinig niya’y binilisan niya ang paghaplus sa hiwa ko at paglalaro sa cl!t ko. Napahigpit ang kapit ko sa kanyang braso ng unti-unti kong naabo ang dulo kasabay ang pagnginig ng katawan ko at pag-agos ng likido mula sa pagkabab*e ko.I turned around to face him. Upang tanggalin ang daliri niya sa gitna ko dahil ay
Kirsten’s POVHumihikbi kami pareho habang nanatiling mgakayakap. Tila walang nais na maunang bumitaw sa aming dalawa na para ba na kung may isang kakalas ay yun na ang huling beses na mayayakap ang isa’t-isa. Dama ko ang pananabik namin pareho na maikulong sa mga braso ng bawat isa.“And never will I give you a chance na iwanan ako muli, Kirsten. Hinding-hindi na kita pakakawalan pa,” anas niya sa gitna ng kanyang paghikbi. Una siyang bumitaw sa akin. Marahan niyang hinawakan ang magkabila kong pisngi at mariing tinitigan ako sa mga mata. Sinalubong ko ang mga tingin niya. Hindi ko napigilan ang mangiti. Ang saya ng puso ko. “After all those years, I still love you, ni katiting ay walang nagbago…”“Sobrang mahal rin kita, Kier and I’m so sorry…” hingi ko ng tawad muli. Pinunasan niya ang luha ko gamit ang kanyang mga hinlalaki. “Sssshhh, mangako ka lang na hinding-hindi mo na ako kailanman iiwan, sapat na akin yun upang kalimutan lahat ng sakit at hirap dito sa puso ko,” hindi pa m
Kirsten’s POVI ran as fast as I could for my kids' lives. Kay lakas ng kalabog ng dibdib ko habang pababa ng hagdanan. Nais ko man siyang lingunin ngunit pinigilan ko ang sarili. Kailangan kong magmadali upang makalabas ng mansyon at makahanap ng tulong. Kay lakas ng iyak ng kambal habang tinatawag ang kanilang Daddy. Naluluha na ako. Natatakot rin ako para sa sarili, para kay Kier lalong-lalo para sa mga anak ko. Sabay na napatili ang kambal ng bumungad sa harapan ang mga patay na tauhan ni Rios. Kinarga ko si Rye, kay higpit ng pagkakayakap niya sa akin. Tinago ang mukha sa balikat ko upang wag makita ang mga bankay na nagkalat sa paligid habang hila-hila ko sa kamay si Kye. Nanginginig ako sa takot ngunit kailangan kong tatagan ang sarili ko para sa mga anak ko. Tuloy-tuloy lang takbo hanggang sa makalabas kami ng pintuan ng mansion. “Ran as fast as you can Kirsten-” Natigil ako sa pagtakbo at napalingon ng marinig ko ang malakas na sigaw ni Kier. Bumulusok ang luha sa mga mata
Kier’s POVI took my cell phone out of my pocket. I double tapped the screen and pressed my Instabook icon. I logged in to my account. I pressed the search bar, typed her name and started to look for her account again. It had been more than five years when I restrained myself from staring at her photos. It had been more than five years when I decided to forget about her and moved on. It had been more than five years when I last saw these pictures of her, naalala ko pa, I was so drunk, puno ng puot at galit ang puso ko dahil sa ginawa niyang pag-iwan sa akin sa altar. Pinagmukha niya kong tanga, pinatay niya ko sa sakit and I promised to myself whenever we meet again I am no longer the guy who were head over hills with her, I’ll be different person, wala ng bakas ng dating Kier na sobrang minahal siya but here I am again, kinakain ang sariling mga salita, parang baliw na hinahanap siya dahil lamang nakakita ako ng kamukhang-kamukha niya kahit wala akong kasiguraduhan kong talaga siya b