Kier's POV Today is the day. The day that I have long wanted to come and here I am again, standing while waiting for her to walk in the aisle, not on the same spot from where I was standing seven years ago but with the same purpose, to marry her and to prove to the one above how much I love her. Na kahit ilang pagsubok pa ang dumating, na kahit ilang ulit niya kaming paghiwalayin, na kahit ang nakatadhana ay ang paglayuin kaming dalawa at kahit anong sakit pa ang iparamdam niya sa amin ay mananatiling pipiliin namin ang isa’t-isa na mahalin, mananatiling siya pa rin ang pipiliin. Walang kasing saya ng puso ko. Buong akala ko'y hindi na niya muling ipagkaloob sa akin ang kahilingan kong maikasal sa babaeng natatangi at pinakamamahal ko. It’s a garden wedding. Oo, binago namin lahat ng plano sa kasal naming dalawa ni Kirsten. Walang bakas ng pagkakahalintulad sa naantala naming kasal seven years ago. Ayaw man niyang aminin pero dama ko pa rin sa kanya ang pagkabahala na baka maulit
I was on my way to my grandmother's house kung saan ako pansamantalang nakitira. Sa isang tagong bayan ng Medellin dito sa Cebu. I was driving my car peacefully. It was already nine in the evening. I just came from a friend's birthday party . I was vibing with the music played inside my car. "I'm open, you're closedWhere I follow, you'll goI worry I won't see your faceLight up again" I sang together with the song. It was 'You and I collide by Howie Day'Kay tahimik na ng lugar sa ganitong oras ng gabi. Iilan lang din ang mga posteng nakatayo sa gilid ng maluwang na kalsada kaya ang dilim ng paligid na kung papatayin ko ang ilaw ng aking sasakyan ay kadiliman ang sasalubong sa akin sa labas. Sadyang magkaiba ang buhay sa siyudad at sa probinsya.Napamenor ako ng may mag-overtake na itim na magarang sasakyan sa kaliwang bahagi ng sasakyan ko. Napapalatak at napapailing na lamang ako dahil sa reckless na behaviour ng driver. Nag patuloy ako sa pagkanta habang binabalik ang focus ng
Kirsten’s POV Kakalabas ko lang ng klase. Kinuha ko ang cellphone mula sa bulsa ko upang e-text si Kier kung nasaan na ito para sabay kaming mag-lunch na dalawa. Na sa Senior High na kami pareho ngunit nasa magkaibang section lang kaming dalawa. “Kirsten!” Napalingon ako sa kaliwang bahagi ng hallway ng building ng makita ko si Ate Glyden na tumatakbo patungo sa kinarorooonan ko. Napatingin ako sa kanya, nagulat ako ng biglang hinawakan nito ang palapulsuhan ko nang makalapit sabay hila sa akin para sumunod sa kanya. “Ate Bakit?” Nagtatakang tanong ko sa kanya ngunit nagpatianod na lamang ako sa kung saan niya ko dadalhin. Tila ito nagmamadali, pawisan ang noo nito marahil sa kakatakbo. “Si Kier, nakipag basag ulo na naman sa likod ng covered court.” Saad nito na di humihinto sa pagtakbo. “Na naman?” Nanlaki ang mga mata ko nang marinig ko ang sinabi ni Ate Glyden at binilisan ang takbo ko. Nauuna pa nga ako kay Ate Glyden papunta sa covered court ng school. Mula sa malayo ay nak
“What is wrong with you young man? Look at yourself, hindi kita pinalaking basagulero.” He was calm now, unlike when we saw him a couple of minutes ago. He was seated in front of his desk. We were now inside his office here in our mansion. He leaned on his desk magkasalikop ang dalawang kamay nito sa ibabaw ng kanyang lamesa while I was seated squarely on the visitor’s chair in front of him. I leaned my back against the back of the chair habang ang isa kong braso’y nakapatong sa gilid ng kanyang lamesa. “I’m sorry Dad, I was just so mad, I couldn’t stop myself when I saw the picture.” I was looking at him, his forehead creased as he heard my answer. “What picture?” I took my phone out of my pocket. I touched the screen and pressed my passcode. I went to my pictures icon, I swiped up and started to find the picture that caused my anger and when I saw it. I slid my phone closer to dad on his table. “That asshole spread a fake news-” “Watch your words, young man.” “I’m sorry, dad. Vi
Humigit kumulang sampung minuto ang nilagi ko sa loob ng walk-in closet. Nanatili lamang akong nakatitig sa kawalan hanggang sa marinig ko ang mga yabag ni Kier palabas ng room ko. Nakumpirma ko lamang na nilisan na nito ang kwarto ko ng marinig kong muli ang pagbukas at pagsarado ng aking pintuan tsaka lamang ako gumalaw upang magbihis.Pinilig ko muli ang ulo. Kailangan kong burahin sa isipan ko ang pangit na sinasaad nito. Kailan lang ba to nagsimulang umusbong? Lumaki kami ni Kier na sobrang close sa isa't-isa. Kami kasi ang magkasing edad na dalawa. Kay layo ng agwat namin pareho kina Kiara at Kiro. When we were kids our parents allow us to sleep together. We even slept in one room ngunit ng magdalaga ako, hiniwalay na ako sa kanya. His room was our room before. Paglabas ko ng walk-in closet. Katulad ng inaasahan ko wala na si Kier sa loob ng kwarto ko. Humakbang ako palapit sa study table ko. Napayuko ako sa ibabaw nito at tinignan ko ang ginawa niya. As always hindi ko mapigila
"God! Kier, kilabutan ka nga! We're siblings!" kay laki ng mga hakbang kong tinungo ang pintuan niya ngunit kay bilis niyang nakasunod sa akin. Just when I held on his door knob ay ang paghawak niya rin sa kamay kong nakahawak na siradura, pinipigilan niya akong buksan ito. "Kier! Ano ba! May exam pa ko bukas, kailangan kong mag-aral!" medyo napalakas ang boses ko ngunit sapat lang na 'di marinig ng mga tao sa labas ng kanyang kwarto. "I'm sorry. I'm just confused, okay." ramdam ko ang takot sa boses niya, hindi ko alam kung bakit o para saan. Ramdam ko ring naguguluhan siya katulad ng nararamdaman ko ngayon. "Just forget what I said. Erase it in your mind. I'm sorry…" "Okay… Can I go to my room now?" "Will you promise first na 'di ka magbabago? Na 'di mo ko iiwasan?" "How would I? We're siblings right? We live on the roof and if I do that, mom and dad would probably notice." napatingin ako sa kanya ng malalim itong napabuntong hininga. When I looked at him in his eyes, I saw a l
Napaawang ang mga labi kong napatitig sa kanya. Nagpipigil siyang wag mas lalong lumakas ang boses niya ngunit ramdam ko ang galit at gigil niya sa bawat bitaw niya ng salita, lumalabas ang ugat niya sa leeg. "Kanina sa canteen, the way that asshole stared at you wanted me to punch his f*cking face! Sarap niyang bulagin! Nagpipigil lang ako! Gustong-gusto ko ng sapakin eh! Pero alam mo kung ano yung mas nakakagigil? Yung mas nakakasakit? I saw how you stared at each other. You stared back at him and that's what makes me jealous. You showed interest in him, Kirsten. Tangina!" His teeth gritted. His possessiveness striked again. Akala ko ba nagkakaintindihan na kaming dalawa pero bakit nag-uumpisa na naman siya. I scoffed, dinagdagan lang niya ang inis ko. "You're absurd! Interesado agad dahil lang tinignan ko siya pabalik? Pero teka nga lang bakit mo ba ako pinagbabawalan! Ano ba kita, ha? Wala na ba akong karapatan kung ano gusto kong gawin ha, Kier? At kung umasta ka daig mo pang as
Umuwi kaming dalawa sa bahay na hindi magkaayos ngunit kailangan naming magpanggap upang hindi makahalata ang mga magulang naming dalawa. Nang ihinto niya ang sasakyan sa loob ng bakuran ng mansion ay kay bilis kong binuksan ang pintuan at bumaba mula sa sasakyan. Kay laki ng mga hakbang ko patungo sa main door ngunit ilang hakbang paakyat sa sementadong hagdang papasok ng main entrance ay naramdaman ko ang braso niya sa balikat ko, just like he always did. Nang akmang alisin ko ito ay tsaka naman lumitaw sina mommy at daddy sa bungad ng mansion para salubungin kami. Ngumiti ako, yung totoong ngiti, yung hindi pilit, yung ngiting pangbungad ko sa mga magulang ko sa tuwing nasisilayan sila ng mga mata ko. At least I don’t need to pretend my smile while looking at them. Pasipleng kong tinanggal ang kamay ni Kier sa balikat ko ng lumapit ako kina mommy. Nauna muli ako sa kanya. I kissed my mom’s cheek and dad. “I was so excited for you both to come home, I cooked your favorite chicken c
Kier's POV Today is the day. The day that I have long wanted to come and here I am again, standing while waiting for her to walk in the aisle, not on the same spot from where I was standing seven years ago but with the same purpose, to marry her and to prove to the one above how much I love her. Na kahit ilang pagsubok pa ang dumating, na kahit ilang ulit niya kaming paghiwalayin, na kahit ang nakatadhana ay ang paglayuin kaming dalawa at kahit anong sakit pa ang iparamdam niya sa amin ay mananatiling pipiliin namin ang isa’t-isa na mahalin, mananatiling siya pa rin ang pipiliin. Walang kasing saya ng puso ko. Buong akala ko'y hindi na niya muling ipagkaloob sa akin ang kahilingan kong maikasal sa babaeng natatangi at pinakamamahal ko. It’s a garden wedding. Oo, binago namin lahat ng plano sa kasal naming dalawa ni Kirsten. Walang bakas ng pagkakahalintulad sa naantala naming kasal seven years ago. Ayaw man niyang aminin pero dama ko pa rin sa kanya ang pagkabahala na baka maulit
Kirsten's POV“If only I could marry you everyday, I would…” We were now dancing. Ang mga braso niya’y nakapulupot sa likod ko habang ang mga braso ko’y nakaikot sa likod ng kanyang leeg. Nanatiling magkahinang ang mga mata naming dalawa pawang nakangiti ang mga labi, pawang may ningning ang mga mata ng isa’t-isa. “And every day I won't hesitate to say yes for an answer, babe…” tugon ko sa kanya. “Did I make you happy?” He asked. Napangiti ako, kung alam niya lang kung gaano niya napasaya ng sobra ang puso ko. “Sobra…I couldn’t explain it basta ang saya ko, punong-puno yung puso ko. Thank you, Babe, thank you for still choosing me despite everything I’ve done. Thank you so much for forgiving me and for accepting me again, babe…” naluluha na naman ako. Lately ang babaw na talaga ng mga luha ko pero hindi ko talaga mapigilan ang sarili eh. Yung sa sobrang saya ay mapapaiyak ka na lamang.“You don’t need to thank me, Babe. Kailangan kong piliin ka, kailangan kong patawarin at kalimut
Kirsten’s POV“I love you, Mom,” mahinang usal ko habang mahigpit na nakayakap sa kanya. Nasa airport kami kasama si Kier at ang mga bata upang ihatid si Mommy Sheila, babalik na kasi ito ng Canada. She’s already married to her Canadian husband, they also have two lovely kids. She’s now happy with her new life. Kung noon nagseselos ako sa mga kapatid ko dahil nabibigyan niya ito ng atensyon at nabigyan ng buong pamilya pero ngayon ay naiintindihan ko na. Nagpapasalamat na lamang ako na binuhay niya ako, na pinili niyang iluwal ako sa mundo sa kabila ng pinagdaanan niya. Masaya na ako para kay mommy ko. After what she’d been through she deserves the life she has right now, she deserves to be loved and be happy. Una siyang bumitaw. HInawakan niya ang magkabilang pisngi ko habang nakangiting tinitigan ako sa mga mata. “Mas mahal kita. Lagi kang mag-iingat ha? Alagaan mo ang sarili mo lalo at ina ka na rin. I am so happy na malamang masaya ka, na okay ka na, lalo at magkakapamilya ka n
Kirsten’s POV“I got lost after what happened. Gusto ko lang naman umangat ang buhay ko ngunit sa kagustuhan kong umasenso lupa ang kinasadlakan ko. ‘Di ko lubos inakala na ang Siyudad pala’y extension ng impyerno na pinupugaran ng mga halang ang kaluluwa. Nagising ako sa realidad. Na hindi lahat ay magiging katulad ng buhay ni Chezka na may isang taong agad na darating upang iligtas ka. Nagpatuloy ako sa pakikipagsapalaran sa siyudad. Malaki na ang naisakripisyo ko para sa p*tang inang pangarap ko at para mabuhay sa lugar na pinili kong abutin ang mga pangarap ay kailangan kong bumagay. Tinapangan ko ang aking sikmura. I became an escort of politicians, billionaires, business tycoons who were thrice my age, naging babaeng mababa ang lipad. Nagbebenta ng sariling laman,” muling mabilis na pinunasan ang mga luha sa magkabilang pisngi niya. “Lingid sa kaalaman ko na nagbunga na pala yung kahayupan nila sa akin.”Twenty Seven Years AgoSheila’s POV“Hoy! Tulala ka na naman dyan! Maliit b
We were in the bathroom. Kakatapos lang naming maligo na dalawa. Kasalukuyan akong nakaupo sa gilid ng sink while he was standing in between my thigh and his both hands on each of my thighs, gently squeezing it. I felt his intense gaze on me. I tried not to look back at him dahil baka mauwi na naman sa bakbakan ang titigan naming dalawa. I volunteered to shave his tiny beard. I missed doing it for him. I spread the soap foam shaving cream on his jaw and chin before I started shaving it. Ginalaw ko ang mata at masama siyang tinignan ng maramdaman ko ang paggapang ng isa niyang kamay pataas sa suot kong roba. “Stop it!” saway ko sa kanya ngunit imbes na tumigil ay mas lalo pa niya akong tinukso. Gumapang muli ng mas mataas ang kamay niya. I already felt the tip of his finger sa hiwa ko, teasing me again. Pinanliitan ko siya ng mga mata, pilyong nginitian lamang niya ako. “Kapag ikaw masugatan, bahala ka, kakatapos lang natin nagpaparamdam ka na naman.“He want you again,” bumaba ang ti
Napakapit ako sa braso niya tila doon humuhugot ng lakas dahil unti-unting nawawalan na ng lakas ang mga binti ko dahil sa pagpapalag ginawa niya sa gitna ng mga hita ko habang ang isa niyang kamay ay marahang minamasahe ang umbok ko. Pinaghiwalay ko ang mga binti upang mas madama ang sarap na dulot ng paglalaro niya sa cl!t ko. Minuto pa lang ang lumipas ng simulan niyang masahein ang parteng iyon ng katawan ko ngunit damang-dama kong basang-basa na ito. Dalawang daliri niya ang ginamit sa paglalaro sa cl!t ko at hiwa ng gitna ko. Bawat hagod ng daliri niya sa ibaba ko’y tila’y katumbas ay ang pagkawala ng katinuanko, nakakabaliw, sobrang nakakaliyo. “Ahh… I’m almost…” pagkarinig niya’y binilisan niya ang paghaplus sa hiwa ko at paglalaro sa cl!t ko. Napahigpit ang kapit ko sa kanyang braso ng unti-unti kong naabo ang dulo kasabay ang pagnginig ng katawan ko at pag-agos ng likido mula sa pagkabab*e ko.I turned around to face him. Upang tanggalin ang daliri niya sa gitna ko dahil ay
Kirsten’s POVHumihikbi kami pareho habang nanatiling mgakayakap. Tila walang nais na maunang bumitaw sa aming dalawa na para ba na kung may isang kakalas ay yun na ang huling beses na mayayakap ang isa’t-isa. Dama ko ang pananabik namin pareho na maikulong sa mga braso ng bawat isa.“And never will I give you a chance na iwanan ako muli, Kirsten. Hinding-hindi na kita pakakawalan pa,” anas niya sa gitna ng kanyang paghikbi. Una siyang bumitaw sa akin. Marahan niyang hinawakan ang magkabila kong pisngi at mariing tinitigan ako sa mga mata. Sinalubong ko ang mga tingin niya. Hindi ko napigilan ang mangiti. Ang saya ng puso ko. “After all those years, I still love you, ni katiting ay walang nagbago…”“Sobrang mahal rin kita, Kier and I’m so sorry…” hingi ko ng tawad muli. Pinunasan niya ang luha ko gamit ang kanyang mga hinlalaki. “Sssshhh, mangako ka lang na hinding-hindi mo na ako kailanman iiwan, sapat na akin yun upang kalimutan lahat ng sakit at hirap dito sa puso ko,” hindi pa m
Kirsten’s POVI ran as fast as I could for my kids' lives. Kay lakas ng kalabog ng dibdib ko habang pababa ng hagdanan. Nais ko man siyang lingunin ngunit pinigilan ko ang sarili. Kailangan kong magmadali upang makalabas ng mansyon at makahanap ng tulong. Kay lakas ng iyak ng kambal habang tinatawag ang kanilang Daddy. Naluluha na ako. Natatakot rin ako para sa sarili, para kay Kier lalong-lalo para sa mga anak ko. Sabay na napatili ang kambal ng bumungad sa harapan ang mga patay na tauhan ni Rios. Kinarga ko si Rye, kay higpit ng pagkakayakap niya sa akin. Tinago ang mukha sa balikat ko upang wag makita ang mga bankay na nagkalat sa paligid habang hila-hila ko sa kamay si Kye. Nanginginig ako sa takot ngunit kailangan kong tatagan ang sarili ko para sa mga anak ko. Tuloy-tuloy lang takbo hanggang sa makalabas kami ng pintuan ng mansion. “Ran as fast as you can Kirsten-” Natigil ako sa pagtakbo at napalingon ng marinig ko ang malakas na sigaw ni Kier. Bumulusok ang luha sa mga mata
Kier’s POVI took my cell phone out of my pocket. I double tapped the screen and pressed my Instabook icon. I logged in to my account. I pressed the search bar, typed her name and started to look for her account again. It had been more than five years when I restrained myself from staring at her photos. It had been more than five years when I decided to forget about her and moved on. It had been more than five years when I last saw these pictures of her, naalala ko pa, I was so drunk, puno ng puot at galit ang puso ko dahil sa ginawa niyang pag-iwan sa akin sa altar. Pinagmukha niya kong tanga, pinatay niya ko sa sakit and I promised to myself whenever we meet again I am no longer the guy who were head over hills with her, I’ll be different person, wala ng bakas ng dating Kier na sobrang minahal siya but here I am again, kinakain ang sariling mga salita, parang baliw na hinahanap siya dahil lamang nakakita ako ng kamukhang-kamukha niya kahit wala akong kasiguraduhan kong talaga siya b